Ik ben iets ouder dan sommigen hier, en zit helaas al geruime tijd in de ziekte/verlies cirkel... Ik probeer me altijd voor te houden dat het nu eenmaal een onderdeel van het leven is. Hard, maar waar. Anders zou je er zo makkelijk aan onderdoor kunnen gaan... Verder probeer ik het leven met een flinke dosis humor te bekijken. Dat helpt soms ook...
Sinds ik kinderen heb besef ik ook veel meer wat een fijn leven ik op dit moment heb. Ik heb veel meegemaakt en echt een rotjeugd gehad maar voor mijn kinderen wil ik gewoon een fijn leven en het idee dat bijvoorbeeld mijn moeder of broertjes iets zou overkomen...brrr nee
Heel herkenbaar!.. Het afgelopen jaar heeft mijn vader bijna meer in het ziekenhuis gelegen dan dat hij thuis is geweest.. Elke keer als hij geopereerd moest worden weer bang...
Heel herkenbaar. Nadat ik vorig jaar plots ons zoontje ben verloren tijdens de zwangerschap en een half jaar geleden ook heel plotseling mn zus ben verloren zit de angst er goed in...
Ik leef hier ook elke dag mee. Ons zoontje is ernstig gehandicapt en heeft een onduidelijke levensverwachting maar wat wel zeker is dat deze kindjes de 20 jaar waarschijnlijk niet halen... het idee dat je kind eerder dood zal gaan dan jij is onbegrijpbaar. We genieten van elk moment wat we met hem hebben en leggen ook zoveel mogelijk vast door foto's en camera. Maar elke keer als hij ziek wordt denk ik: zal dit toch niet het begin van het eind zijn....
Sinds mijn moeder te horen kreeg dat ze kanker had (inmiddels gelukkig genezen verklaard) ben ik enorm bang dat ik straks zonder haar moet en ik weet nu al dat mocht de dag komen dat dit gebeurd mijn wereld in elkaar stort. Mijn moeder is echt alles voor me. En ik ben sinds ik kinderen heb ook bang om hen te moeten verlieze of mijn ma te moeten verliezen.
ik kan overal mee leven... zolang er met mij of mijn kinderen maar niets gebeurd. Maar daar ben ik dan ook regelmatig bang voor ja. Voor mijn man en familie eigenlijk niet zo... Ik houd heel veel van ze, maar ben ook best wel onafhankelijk en vind het een heel ander kaliber van houden van... Mezelf wil ik vooral beschermen omdat ik het voor mijn kinderen zo erg zou vinden als ik er niet meer ben.
+ 1 Ik ben ook wat ouder dan de meesten hier en ja, zo sta ik er ook in. Ik begrijp dat het geen leuke gedachte is wanneer je een van je ouders moet missen, of je partner of kind, maar helaas, zo is het leven nu eenmaal. En ook ik heb hele nare dingen meegemaakt in mijn leven. Ondanks dat MOET je nu eenmaal door, het is niet anders. Ik sta daar maar niet te veel bij stil: een mens lijdt het meest, om het lijden dat hij vreest.....
Herkenbaar, ik heb eerlijk gezegd nog nooit iemand verloren die heel dicht bij me staat. Nou een oma en 2 opa's maar toen was ik nog klein. Vorig jaar wel een moeilijke start gehad ivm ons zoontje en nu hij bijna 1 jaar word heb ik soms de verschrikkelijkste nachtmerries. Waarschijnlijk omdat ik er niet meer over wilde denken en nu zijn verjaardag eraan komt,komt het een beetje terug. Maar ik heb ook echt angst om ooit mijn ouders, broer, vriend te moeten verliezen. Zou niet weten hoe ik zonder moet. Zoon is ondraaglijk, hem zou ik eerlijk gezegd volgen als ze me niet snel tegenhouden.
Oh meid wat heftig! Jij hebt dit jaar dus helemaal geen fijne kerst. Sterkte! En ja, ook ik heb dit gevoel regelmatig. Liever denk ik er ook niet teveel over na, want ik heb daar echt een serieuze angst van.
Ik had het ook altijd, tot de slechte jaren echt kwamen. Nu zijn we er doorheen en hoop ik dat we nu genoeg credits op hebben gebouwd voor een paar jaar leuk leven
Ik heb het niet, door alles wat ik meegemaakt heb heb ik een rotsvast vertrouwen gekregen dat ik alles aankan. Dus verdriet, pijn en onzekerheid zijn er wel en gaan ook zeker wel weer komen, maar ik weet dat ik ervaltijd doorkom. En dat helpt me enorm van het nu te genieten.
Hier wel al veel mee gemaakt. Maar afgelopen april zei ik nog tegen mijn man en ouders: Ik ben nu zo gelukkig. 2 gezonde kinderen, goede baan,leuk huis, getrouwd enz. Alles wat ik wilde is gewoon nu goed. Had ik het maar nooit gezegd, op 1 mei stortte mijn wereld in.... Moeder overleed aan een hartstilstand....
Mooi gezegd en precies hoe ik er over denk! Ondanks dat ik uit ervaring weet hoe moeilijk het leven kan zijn probeer ik elke dag te genieten zonder na te denken over wat er eventueel morgen gebeuren kan. Want je kint het noet voorspellen, daarnaast is het leven te mooi om je om zulke dingen druk te maken.
Juist omdat ik weet dat er een keer mindere tijden gaan komen geniet ik van het nu. Want als die mindere tijden er eenmaal zijn dan denk je: had ik toen maar wat meer van het leven zonder zorgen genoten. Het komt zoals het komt.
ik heb al veel vreselijke dingen meegemaakt... mn broer, moeder en vader verloren... juist daardoor denk ik steeds, wanneer ben ik aan de beurt? bij mij gaat alles goed, heb 3 gezonde kinderen. ik heb juist steeds het gevoel dat ik alles snel moet doen, voor het hier toeslaat....