Een paar van jullie weten nu wel dat ik 40 uur per week werk en lange dagen maak, partner werkt niet en ik ben vrijdag en zaterdag vrij (weekend) Nu vraag ik me al (een tijdje) af of mijn dochtertje wel goed aan het hechten is met mij omdat ze me weinig ziet? Een paar voorbeeldjes zijn: -Als iemand zegt "ga maar naar mama" of iets in die richting dan loopt ze naar mij (bv ook als je zegt geef mama kus dan geeft ze een kusje etc) -Als ik thuis kom van werk zegt ze af en toe "mama" of "back" (als in "terug") en loopt ze naar me toe en wilt ze een knuffel -Met vreemde in de buurt knuffelt ze me, houdt ze me stevig vast en wilt ze dicht bij mij zijn (voornamelijk als papa of oom er niet is) -Ze lacht praktisch altijd terug als ik naar haar glimlach -Ze houdt er van om aandacht van me te krijgen, om met me te spelen en te knuffelen -Ze is heel rustig en lief als ze met mij samen onder de douche staat, als ze met papa doucht huilt ze al als er een drupje water op haar hoofd valt Maar..er zijn ook negatieve kanten: -Ik kan haar bijna nooit troosten, ze wilt bijna altijd liever papa of oom -Ze valt niet meer bij mij in slaap, wel bij papa of oom. -Ze huilt bijna niet als ik de kamer verlaat, wel als oom of papa de kamer verlaten en dan kan ik haar niet troosten (dus geen verlatingangst bij mij, alleen heel soms) -Ik ben de enige die grenzen stelt, de enige die nee zegt of haar handje weghaalt als ze probeert te slaan of iets doet wat niet mag. Papa laat haar (soms) dingen toe en oom laat haar alles doen wat ze wilt. Ben bang dat ze me als de 'strenge mama' gaat zien. -Als ik haar oppak dan is ze zo enthousiast(?) dat ze alle tien de nagels in mijn borst zet en knijpt. Doet ze alleen bij mij.
Eerlijk gezegd zou ik het niet weten. Maar wat bij mij als eerste opkomt bij jouw verhaal is dat jullie niet het standaard gezin zijn zoals in de traditionele zin van het woord... jij werkt fulltime, papa is thuis. Dus eigenlijk zijn jullie rollen omgedraaid als je het zou vergelijken met de "traditionele" situatie. Dus naar papa gedraagt ze zich zoals de meeste kinderen naar mama doen, omdat die het meeste thuis is. En naar jou zoals de meeste kinderen naar papa reageren, want die werkt het meest. En je zegt volgens mij ook niet dat een kind niet veilig gehecht is aan de vader als die het meeste van huis is. Een vriendin van mij zat in dezelfde situatie, zij werkte 36 uur per week, vader was thuis. Zoontje trok meer naar de vader dan naar de moeder. Klinkt eigenlijk best logisch, dat ze zich het meeste "hechten" aan degene die de dagelijkse zorg op zich neemt.
Klopt ook wel, ik werk en hij is fulltime thuis. Maar "horen" kindjes niet geowon altijd meer bij mama te willen zijn ondanks zij werkt dan bij papa?
Persoonlijk denk ik niet dat jonge kinderen hun ouders zien als 'mama' en 'papa'. Ze zien gewoon dat er twee mensen zijn die voor hen zorgen en bij ze zijn en de een is er veel en ander minder. Ik denk niet dat het 'hoort' dat ze altijd meer bij mama willen zijn. Lijkt me ook niet logisch als mama heel veel weg is en papa de hoofdverzorger is. Ik weet niet meer wie, maar laatst zei iemand in een ander topic dat je toch wel heel wat moet doen om te zorgen dat je kind niet veilig hecht. En dan hebben we het dus over stelselmatig verwaarlozen etc. Jouw kind zit in principe in een normale situatie alleen zijn de rollen omgedraaid. Maar daar merkt jouw kindje niets van hoor
En ik hoor weer dat ik haar verwaarloos omdat ik werk Ik hoop dat ze er niets van merkt en alles goed komt maar het schuldgeval blijft
Ik hoop toch niet dat je dat uit mijn stukje haalt! Ik vind dat namelijk helemaal niet. Ten eerste kunnen papa's net zo goed voor kinderen zorgen als mama's en als jij 40 uur werkt dan doe je dat ook om voor je kindje te zorgen! Zonder geld is dat een stuk lastiger. Als een vader 40 uur werkt zeg je toch ook niet dat hij zijn kind verwaarloost!
klinkt voor mij alsof je kindje prima gehecht is hoor! Ik denk dat het vlak na de geboorte 'normaal' is dat de baby meer naar de moeder toe trekt omdat het uit de buik komt en haar geur en stem nou eenmaal beter kent. Maar als vervolgens de andere ouder het meerendeel van de verzorging op zich neemt is het denk ik heel begrijpelijk dat het kind een klein beetje meer naar die ouder toetrekt (kan overigens ook weer veranderen als ze ouder worden hoor; hoor wel eens van vriendinnen dat hun kindje een papa's kindje is ondanks dat de vader veel meer werkt dan de moeder). Ik denk dus dat je je absoluut niet schuldig hoeft te voelen! Maar misschien -als ik je bericht zo lees- vind je het zelf gewoon wel jammer? Dan kun je altijd kijken of er toch andere mogelijkheden zijn dat jij iets minder werkt en je partner ook wat gaat werken? Maar goed, dat gaat mij verder niet aan
Ik vind het natuurlijk ook jammer dat ik haar niet heel vaak zie, maar weet ook wel weer dat het op dit moment niet anders kan, partner probeert werk te vinden zodat we bv beide part time kunnen werken maar op dit moment is er nog geen geluk
Sommige mensen zijn echt niet goed bij hun hoofd. Jij werkt dus verwaarloos jij je kind? Meid geloof me, jij verwaarloost echt jouw kind niet hoor! En zoals de andere dames al zeggen, het is niet meer dan logisch dat jouw dochtertje meer naar papa trekt, dat komt omdat hij meer de zorg over haar heeft. Als jij full time thuis was geweest dan was het andersom. Ons zoontje heeft eens in de zoveel tijd een papa-fase en dan weer meer een mama-fase, en dat komt omdat wij allebei 4 dagen werken en het weekend samen hebben. Wij delen de zorg 50/50 dus dan krijg je weer dit soort situaties
Dochter heeft idd soms ook wel mama fase, dat ze bv een dag alleen bij mij wilt zijn..Misschien zie ik het allemaal wat te negatief Wat vinden jullie trouwens, zal ik er wat over zeggen tegen zijn kant van de familie (die dus zeggen/denken dat ik dochter verwaarloos) of zal ik het (weer) laten varen?
Mijn broer is ook fulltime thuis bij zijn 2 kinderen. Zij trokken ook veel naar hem toe, maar dat wordt nu ze ouder worden wat minder en is mama net zo goed degene waar ze troost vinden. Als ze jong zijn en het nog niet begrijpen wie papa en mama zijn, is het logisch dat ze trekken naar degene die de meeste zorg op zich neemt. Vind het trouwens wel vreemd dat papa en oom niet dezelfe regels stellen als jij graag wilt. Er zijn nu eenmaal regels die ze moeten leren. Hoe leren ze hier dan ooit mee omgaan als iedereen wat anders doet? Kun je daar niet met hen over praten en afspraken maken? Want als oom zo veel met de kleine te doen heeft, heeft hij ook een soort opvoedkundige taak lijkt mij.
Voel je alsjeblieft niet schuldig over het feit dat je fulltime werkt! Zoals iemand anders al aangaf zorg jij op die manier ook voor jullie dochter. Jij zorgt er voor dat ze een dak boven haar hoofd heeft en dat ze elke dag gezond kan eten. En ik weet zeker dat je haar in de tijd dat je wel thuis bent genoeg liefde geeft! Geloof me, het is nooit goed wat je als moeder doet. Als jullie beide thuis zouden zitten dan hadden mensen weer gezegd dat je lekker thuis zit te genieten van hun belastingcenten terwijl je prima kan gaan werken. Wat betreft je schoonfamilie, ik zou het gewoon laten. Kost te veel negatieve energie en als ze zulke (domme) uitspraken maken dan zullen ze het toch nooit begrijpen.
Ik vind dat je op zeer rustige, maar duidelijke toon kunt aangeven dat dat soort opmerkingen niet op z'n plaats zijn en zij deze voortaan wel achterwege kunnen laten. Dit soort dingen zou ik niet accepteren, schoonfamilie of niet. Niets zeggen om de lieve vrede te bewaren kan alleen maar averechts werken, bijvoorbeeld dat jij op gegeven moment minder zin krijgt om op bezoek te gaan (ik noem maar een dwarsstraat).
Absoluut wat van zeggen. Helemaal omdat het zijn familie is en hij geen werkt heeft. Natuurlijk verwaarloos je je kindje niet. Ik ben het meeste thuis en mijn man werkt 5 dagen, maar mijn man verwaarloost onze kindjes toch ook niet? In tegenstelling, je werkt voor je kindje, zodat je haar een goed thuis kan bieden. Tuurlijk zou het voor iedereen wat fijner zijn als je iets minder kon werken, maar je pakt tenminste goed aan, je geeft juist een goed voorbeeld aan je kind.
Klinkt alsof ze goed gehecht is hoor. Wel zou ik proberen samen met papa op 1 lijn te komen wat mag en wat niet mag. Zodat het inderdaad niet zo is dat jij de strenge moeder bent. De regels horen zowel bij papa of mama redelijk gelijk te zijn ongeacht wie er meer werkt. Kleine verschillen mogen er zijn uiteraard we zijn als mens ook allemaal anders met een ander tolerantie niveau. Maar de algehele regel moet wel 1 lijn zijn mijns inzien
Dat snap ik ook zeker, het grote probleem is dat de meeste Britten die ik tegenkom geen ouders van de kinderen willen zijn, maar vrienden. En als ze nee zeggen bang zijn dat de kinderen geen "vrienden" meer willen zijn. Zo kreeg ze van oom een speelgoedgrasmaaier van 50 pond omdat ze hem in de winkel had opgepakt en niet meer losgelaten had En daarna ging die tegen ons klagen dat hij zoveel geld had uitgegeven ja hallo.
nou.. dan is mijn man een stelselmatige mishandelaar.. hij is nu 14 dagen weg geweest (werk) zit het er nog in dat jullie binnenkort een eigen huisje kunnen krijgen? ik denk dat jullie dan samen meer rust hebben, want het klinkt alsof jij vooral dagelijkse strijd (met jezelf) aan het voeren bent
Pffffffff, wat heb jij toch een vervelende schoonfamilie! (Heb al meer topics van je gelezen). Volgens mij is je dochter prima gehecht hoor Hier is mijn partner degene die 5 dagen werkt, maar onze kinderen zijn hartstikke goed gehecht aan ons beiden. Rosao verwoordt het precies zoals ik het ook vind. Hechtingstoornissen ontstaan gelukkig niet zo makkelijk!