Hallo dames, Alweer een topic over een moeder, ditmaal mijn moeder. Ik vraag me gewoon af wat er met haar aan de hand is. Zal proberen het beknopt te houden, maar wordt moeilijk. Mijn moeder is altijd heel claimerig geweest. Als wij (mijn broertje, zusje en ik) iets mochten gaan doen met vriendjes dan werd ons een schuldgevoel aangepraat, want dan moest zij zich vervelen. Als wij als kinderen eens een dag vervelend waren dan werd ons naar het hoofd gegooid dat ze zich straks met een touw zou ophangen... Als we iets van school hadden wat we moesten maken dan werd daar totaal niet naar gekeken, dat snapte ze allemaal toch niet en dat moesten we maar aan de juffrouw vragen. Vriendjes en vriendinnetjes werden allemaal afgekraakt. Gelukkig was ik sterk genoeg om daar tegenin te gaan, want mijn beste vriendin van toen is dat nog steeds. Zij is ook mijn steun in dit plaatje geweest. Zonder haar was ik gek geworden. TOen ik 15 was is mijn moeder zonder mij daarvan op de hoogte te stellen ineens vertrokken met mijn broertje van toen 13 en mijn zusje van 8. Mij had ze gewoon achtergelaten. Gelukkig had ik een hele goede band met mijn vader en is haar actie alleen maar goed geweest. Mijn broertje en zusje zijn van hot naar her gesleept, ze heeft ze zelfs een tijd in antwerpen verstopt. Mijn broertje is op een gegeven moment aan het werk gegaan en heeft zo ervoor gezorgd dat hij uit huis kon gaan op 15 jarige leeftijd! Mijn zusje bleef achter. Mijn moeder kreeg een vriend..Echt een hele smerige vent. Stond er zelfs om bekend dat hij jonge meisjes aan zijn vrienden uithuurde. We hebben toen zo snel als mogelijk ervoor gezorgd dat mijn zusje uit huis werd gehaald. Mijn moeder vroeg ons op een gegeven moment om hulp want hij mishandelde haar en ze wilde weg. Wij met gevaar voor eigen leven haar daar weggehaald. Ze werd toen in een blijf van mijn lijf geplaatst en kreeg meteen mijn zusje terug. Geloof het of niet..twee weken later is ze weer naar hem terug gegaan en werd mijn zusje weer uit huis geplaatst. Uiteindelijk is ze met een schuld van een heleboel duizend euro's bij hem vertrokken en heeft mijn zusje 3 jaar lang onder jeugdzorg gewoond. Toen mocht mijn zusje terug...en heeft jarenlang onder haar claimerige gedrag moeten lijden. Ik heb er zo n spijt van dat we haar daar niet weg hebben gehaald. Daardoor is zij nu compleet gebroken. Je zou zoiets hebben van met zo n moeder zou ik geen contact meer willen hebben. Maar iedere keer als wij zoiets hebben van zoek het uit gebeurd er weer iets. Nu heeft ze copd en iets met haar hart... Ze woonde 200 km van ons af, wat rust bood. Alleen wilde ze nu ineens richting hier. MIjn broertje is helemaal gek en heeft haar een maand in huis gehaald. Hij en zijn vriendin worden gek. Ze loopt ze de hele dag achterna, ze wil niet alleen thuisblijven. Ze loopt de hele dag te zeuren en ondankbaar te klagen. NOrmaal gaat ze om half 10 naar bed als ze thuis is, nu blijft ze net zolang zitten totdat broer en vriendin naar bed gaan. Iedereen is haar vijand. Als mensen geinteresseerd zijn dan moet ze daar niks van weten, want die mensen moeten alles van haar weten en daar houd ze niet van. Als wij haar willen vertellen hoe we onze jeugd hebben ervaren dan draait ze alles zo dat het onze schuld allemaal was. Haar treft geen blaam, zij is helemaal onschuldig. Je kunt er gewoon totaal niet over praten, want uiteindelijk ben je alleen nog maar meer gefrustreerd. Ze heeft nu een woning tegenover mijn broertje weten te krijgen (arme hij)..en verwacht van ons dat we haar hele verhuizing regelen, van het verhuizen van de meubels en dus het leeghalen van haar vorige woning tot het inrichten van de nieuwe en al het papierwerk. Ze betaald het wel nog zelf, maar daarover moeten we ook al een hoop gedoe aanhoren. Sorry voor de lange lap tekst, maar moest het even kwijt. We zijn allemaal helemaal opgefokt en dat komt vooral, omdat we aan haar vast zitten. We zijn gewoon niet de personen om onze moeder die ziek is (lichamelijk, maar geestelijk ook!!) de deur te wijzen en haar in haar eentje te laten wegkwijnen. Maar we kunnen haar ook niet aanspreken, omdat ze niet inziet wat ze ons eigenlijk heeft aangedaan en nog aandoet. Er is gewoon niets wat we kunnen doen.... Ze moet naar een psychiater gaan, maar dat wil ze niet, want die praat alleen maar slecht, dat is ook de vijand. Nogmaals sorry, maar moest het even kwijt. We zijn allemaal zo opgefokt. We hebben geeneens meer zin in kerst.
jezus meid wat een gedoe allemaal ik kan me voorstellen dat jullie helemaal horendol worden van z'n mens.... ik kan je helaas geen tips ofzo aanbieden maar wil wel even vanuit hier sterkte wensen met deze (wederom) stresvolle periode!!
wat een vreselijk mens... hoe moeilijk ook ik zou haar uit mn leven houden... ik spreek uit ervaring... zelf ook zon moeder... herken het allemaal heel goed... ik heb er geen contact meer mee... ze heeft na eigen zeggen borderline.. nouja ik vind haar gewoon een egoist en ze zoekt het maar uit... ook had ze ineens last van haar hart.. tja so be it...
Misschien helpt het om eens wat fora te bezoeken voor naasten van mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Ik gebruik zelf een Engelstalig forum, out of the fog, maar er zijn misschien ook Nederlandstalige fora. Hier kan je herkenning en tips vinden. Ik had veel aan een tip die voorstelde om regels voor jezelf op te schrijven. Zolang bellen, zo lang geklaag aanhoren, als zij dit doet, doe ik dat... Dat soort dingen. Het hielp me telefoongesprekken tot 10 minuten te beperken, gesprekken met geklaag af te kappen en schreeuwen, verwijten en onderhuids getreiter niet te accepteren (ik ga dan weg, loop de kamer uit of het bezoekje is ineens afgelopen). En mijn persoonlijke mantra "zij is gek, niet ik". Het is iets dat ik ongeveer elke vijf minuten even herhaal als we op bezoek zijn, anders kom ik er echt tureluurs vandaan. Het helpt me eraan te herinneren dat ze is wie ze is, ze zal nooit worden wie ik hoop dat ze wordt en het niet aan mij ligt. Hierdoor kan ik gevoelsmatig wat meer afstand nemen en heb ik geen verwachtingen meer. Sterkte, ouders met psychische problemen zijn zo destructief!
Heftig verhaal. Probeer voor je zelf afstand te nemen en je eigen grenzen te blijven bewaken. Zo te horen is ze duidelijk een type dat niet geholpen wilt worden dan rest je nog maar een ding en dat is niet helpen zo lang ze er zelf niks voor/aan wilt doen. Even voor de andere. Jullie hebben het weer over de bps als in een slecht persoon. Er zijn ook goede bps ers die wel lief voor hun kinderen en hun omgeving zijn. Dit soort dingen maakt het weer dat het een slecht randje krijgt en mensen zo als ik bijvoorbeeld altijd tegen de vooroordelen aan blijven zitten hoe rot een pbs persoon wel niet kan zijn. Daar baal ik persoonlijk van.
Volgens mij noemde TS niet bps als stoornis van haar moeder, ze beschreef alleen gedrag. Het zou ook een andere persoonlijkheidsstoornis kunnen zijn. Mijn moeder heeft ws geen bps, maar een histrionische persoonlijkheid, al is bps ook als diagnose gevallen. Op afstand, mijn moeder zoekt geen hulp. Volgens mij zit daar net de crux, mensen die bereid zijn hun stoornis onder ogen te zien en er aan te werken, er op aanspreekbaar zijn, die doen het goed. Maar de moeder van TS is een ander verhaal, dat is wel degelijk een moeilijk geval. Ik bedoelde met mijn opmerking niet te generaliseren, maar had het over het, grote, aandeel mensen met een persoonlijkheidsstoornis die volstrekt niet aanspreekbaar zijn op hun gedrag, het niet van zichzelf willen weten en zeer destructief zijn voor de mensen die dicht bij hen staan.
Wat een verhaal... Gelukkig ben je zelf niet de verkeerde kant opgegaan!!! Je bent zeker niet de eerst en ook niet de laatste met zo'n moeder, ik heb zelf ook zo'n egoïstische moeder. Mijn verhaal is wel wat anders en niet zo heftig maar zeker wel heel vervelend. Mijn moeder is er vandoor gegaan met iemand anders toen ik 3jaar was en broer 1jaar. We werden steeds van de ene naar de andere kant gesleept mijn moeder had wel 100de vriendjes en mijn vader kreeg een nieuwe vrouw waarvan de naam "stiefmoeder" zeker toepasselijk was. ( ze was echt heel erg o.a. Ze mishandelde mij en mijn broertje lichamelijk en emotioneel) maar daar gaan we het nu niet over hebben. We woonden bij onze vader omdat ze zelf geen tijd had voor ons op te voeden. Toen ik ongeveer 5 jaar was kwam mijn moeder niet meer ze bleef gewoon weg terwijl ze wel van de situatie wist waarin we woonden maar kon haar blijkbaar niets schelen. Onze vader wist niets van het hele gedoe omdat hij ochtendvroeg ging werken en kwam pas heel laat thuis hij had een eigen zaak dus had geen tijd voor ons. We durfden niets te zeggen tegen onze vader uit schrik van de stiefmoeder. Toen ik ong 12jaar was heeft de stiefmoeder mijn vader verlaten met een andere man en ging er ook met al het geld vandoor ( ze had jaren lang geld achtergehouden) toen pas vertelde we onze vader wat er al die jaren aan de gang was.... Spijtig genoeg verbeterde de situatie erna niet, we hadden geen geld meer en mijn vader was de zaak kwijt omdat hij een ongeval heeft gehad en daarna niet meer kon werken. Toen ik 14 jaar was heeft mijn moeder ons opeens opgezocht en zei ze dat ze ons miste enz... Ik ging toen bij haar wonen en mijn broer bleef bij mijn vader. Maar daar lukte het ook niet mijn moeder was eigenlijk een compleet vreemde persoon voor mij dus 2 jaar later terug naar mijn vader. Hij had toen ook een nieuwe vriendin dus nooit thuis. Toen leerde ik mijn huidige man kennen en een nieuwe wereld ging voor me open... Zalig zo een nieuw gezin waar alles goed draait waar liefde is enz... Mijn moeder zag ik zo hier en daar in de schoolvakanties maar ze wou niet echt dat ik daar was je merkte het zo dus dat werd ook al afgeschaft. Op mijn 17 de werd ik zwanger en hield het voor mijn vader en moeder verborgen mijn moeder zag ik niet en mijn vader was nooit thuis dus ze merkte er niets van. Ik ging toen samenwonen met mijn man. Toen ik ging bevallen van onze dochter heeft mijn huidige man toch mijn ouders gebeld mijn vader heeft onmiddellijk alle contact verbroken( mijn huidige man is van Marokko dus dat kon niet) en mij moeder is me wel komen opzoeken in het ziekenhuis en ze deed zich voor alsof ze de beste moeder was ooit wat heel vervelend was voor mij maar ja een weekje later was het weer vergeten en dan heb ik haal een aantal jaren niet meer gezien. Toen ze plots terug opdook voor onze deur al huilend dat ze me miste enz daarna weer een aantal jaren niet meer gezien waarna ze plots weer belde dat ze een cadeau had voor onze dochter haar verjaardag. Daarna weer een aantal jaren voorbij en nu melde ze zich per sms een paar maanden geleden dat ze ziek was en in het ziekenhuis lag en ik moest komen. Ik wilde echt niet gaan maar op aandringen van mijn man gingen we toch ik was toen 8 maanden zwanger. Eenmaal daar toegekomen was ze in de wolken want dat zou haar eerste kleinzoon zijn ( by THE way mijn moeder heeft maar 2 kleinkinderen , mijn dochter en nu mijn zoontje) maar een kleinzoon dat was voor haar iets heel speciaal... Ze zei bel me als de baby geboren word. Toen onze zoon geboren werd heeft mijn man naar de hele familie en vrienden en ja ook mijn moeder een sms gestuurd dat hij geboren is en we in dat ziekenhuis verbleven. Al snel kregen we vele sms'jes terug behalve van mijn moeder de dagen gingen voorbij en er kwam veel bezoek maar geen moeder... En week ging voorbij en kreeg een sms van haar ...hopelijk is toch alles goed? Liefs je mama... Uh???? Ik was zo boos!!!! Ik heb niet gereageerd en week later kreeg ik terug een sms... Waarom laat je niets weten? Liefs je bezorgde mama.... Ik heb toen weer niet gereageerd ik ben zo boos op haar ik geef haar telkens weer kansen om terug in mijn leven te komen maar ze verbrod het elke keer weer en vind dat het deze keer echt de laatste keer is geweest.. Nu moet ik wel zeggen ik heb een schat van een schoonmoeder die in nu beschouw als "echte" mama die er steeds voor ons is en voor mijn kinderen terwijl zij al 10 kleinkinderen heeft !! Mijn zoontje is nu 9 weken en mijn dochter 9jaar. Pffff ik ben zo blij dat ik het eens neerschreef want het zat echt opgekropt ik voel me al veel beter nu....ik ben heel gelukkig en blij dat mijn verleden me niet in een diepe put heeft gegooid. Ik heb heel veel aan mijn man en zijn familie en mijn 2 kinderen dat ik niet het gevoel heb dat ik iets mis. Ik denk ook niet meer aan vroeger behalve nu nog 1 keertje dan dit is nu echt een gesloten hoofdstuk voor me!!!!!!! Dus meisje... Zoals ik al zei je bent niet de eerste en ook niet de laatste met zo'n "mama" Ik wens je veel succes en hopelijk een goede oplossing voor jouw probleem en laat je zeker niet doen
@Zilvervosje: Ik zal eens op zoek gaan naar zo'n fora. Het is wel prettig om met mensen te praten die ook met zoiets te maken hebben. Ik merk in mijn omgeving heel erg dat men zegt: Het is en blijft toch je moeder...maar zodra ze haar zien komen dan maken die mensen dat ze weg komen. Bedankt voor de tips. @Mora27: Ik snap dat je dat zegt en heb er zelf ook al zo vaak over nagedacht. Alleen mijn stomme schuldgevoel. Ze is helaas echt ziek wat haar hart betreft en dat maakt het dan ook weer moeilijker. Als dat niet was zou ik haar eens goed de waarheid zeggen en haar links laten liggen met de stille hoop dat ze misschien eens zou gaan inzien wat ze doet. Echter ben ik bang dat ze overlijd aan die hartkwaal en dat ik daarna spijt heb dat ik haar heb laten vallen. Het is echt zo moeilijk. Bedankt voor de verdere reacties
@Namoli: Jeetje zeg, jou verhaal is anders ook niet zomaar iets. Wat fijn dat je nu een lieve schoonfamilie hebt! Moeilijk te begrijpen dat moeders zo kunnen zijn he. Als je dan naar je eigen kinderen kijkt en voelt hoeveel je van hen houd... Ik zeg altijd: Dat soort fouten hoef ik niet meer te maken, die zijn me al voorgedaan en ik weet hoe je dat kan vormen en raken.
Zilvervosje, wat klink je sterk! Mij lukt dat niet, hoor, ik heb 'gewoon' al twee jaar geen contact meer met mijn moeder, het ging gewoon niet. Net zoals bij TS, naast de psychische problemen spelen ook echte lichamelijke problemen en dan vind ik het ook verdomd moeilijk om een scheiding te maken tussen echt hulpbehoevend en claimend. Ik verlies mezelf erin en heb alleen deze rigoureuze stap nog maar kunnen zetten na de geboorte van mijn dochtertje. Toen is bij mij trouwens de beerput opengegaan, hoor, foei. Maar ja, what doesn't kill you makes you stronger.
Hebben wij dezelfde moeder? Mijn moeder voldoet aan jouw omschrijving helaas... Heb ook geen contact meer met haar, ze zoekt het maar uit! TS, Ik herken een aantal dingen uit jouw verhaal. Ik heb contact verbroken. Ik wil de ellende er niet meer van en voor mijn kinderen al helemaal niet!
ja vind het heel rot om te lezen dat er meerdere zijn met zo'n moeder.. en ik had het over mijn moeder en haar zogenoemde borderline... niet over andere mensen met borderline hoor.. (iemand voelde zich hierop aangesproken, niet mijn bedoeling) de een is de ander niet! ik heb er gewoon nare ervaringen mee en vind dat mijn moeder er zich lekker makkelijk achter verschuild en denkt dat ze alles maar kan maken... bv mijn zusje van 18 achter de pc zetten en de vreselijkste dingen laten typen naar mij via facebook, zoals dat ze de foto's van mijn kinderen en mn nichtjes heeft verscheurd die altijd op haar dressoir stonden. dat ze geen oma wil zijn en ze het lekker rustig vind zo zonder hen en ons... op dat moment kookte ik van woede! maar dat wil ze graag dus heb ik me ingehouden en het gesprek afgekapt en mn zusje geblokt op fb... heel verdrietig is het wel dat ze mijn broertje en zusje erin meeneemt... dat vergeef ik haar nooit. ze is voor altijd en eeuwig uit ons leven. naar mens!
Mijn moeder zegt ook tegen anderen dat ze nog maar 1 dochter heeft ipv 3. Ook post ze op Facebook dat ze nu beter af is zonder ons. Ze vertelt leugens over ons. Het ergste vind ik nog dat ze twee gezichten heeft. Ze kan naar anderen heel leuk en aardig doen tegen andere mensen. Veel buren, collega's en kennissen weten niet eens dat ze zo is tegen ons. En haar nieuwe man support haar hier ook in. Het enige goed van dit alles is dat ik weet hoe ik het niet moet doen!
Hey dat klinkt als mijn moeder .... Ik wil iedereen alleen een digiknuffel geven. Zo jammer dat dit soort moeders er ook zijn. De mijne krijgt nu een allerlaatste kans. vergooid ze die, dan is het voor altijd klaar.
vreselijk! en herkenbaar... mijn moeder heeft me zelfs geblokt en verwijderd van facebook... van de 4 kinderen die ze eeft heeft ze er 2 benoemd... ook zien andere mensen uit haar omgeving haar als een lieve zorgzame vrouw en vinden ze mij een ondankbare dochter die haar moeder laat barsten... ze hebben wel hele goeie skils wat manipuleren betreft! maar uiteindelijk hebbenze zichzelf ermee als ze oud en bejaard alleen in het bejaardentehuis zitten... ik zeg ook altijd, ik heb in ieder geval geleerd hoe ik het NIET moet doen...
Ongelofelijk zwaar dit.. Kan het weten mijn moeder heeft ook psychischeproblemen (al heel lang). Wat onder andere is veroorzaakt door een narcistische vader. Gelukkig heeft ze nu eindelijk "hulp", maar helemaal goed komt het niet meer. Heb om die reden een zus in huis genomen en mijn andere zus heeft onze jongste zus opgevangen. Hoe ik het volhoud: Ik maak mijn eigen keuzes en weiger langer de dupe te worden. Dit betekent dat ik opstap als het niet goed voelt, de telefoon ophang als er wordt gescholden of geschreeuwd, niet reageer op achterlijke sms'en, en heel erg duidelijk ben. Zo nu en dan heb ik weken geen contact. Het contact heb ik zowiezo op een lager pitje gezet. Ook accepteer ik dat ik haar nooit zal kunnen veranderen en dat ze op heel veel momenten niet de moeder kan zijn die ik zou willen (zij overigens ook). Wij hebben overigens als 4 zussen (26, 24, 19 en 15) de handen ineen geslagen. We zorgen voor elkaar, wij zijn elkaars familie. We vinden onze ouders niet langer zielig meer. Wij staan en kiezen nu voor ons zelf. Als er iets voorvalt trekken we 1 lijn en nemen we het voor elkaar op. Ik heb ervoor gekozen om mijn moeder niet meer te willen zeggen hoe zwaar we het hebben gehad. Ze heeft het al moeilijk genoeg met zichzelf. Ze weet het zelf ook wel waar ze tekort is geschoten. Ik verwerk dit op een andere manier. Misschien toch ook zelf ooit nog een keer een therapietje.. Wie weet, het kan nooit kwaad. Wat je broer betreft... Ik zou verhuizen. Klink makkelijk gezegd natuurlijk. Maar als ik het zo lees gaat hij niet gelukkig worden zo.. En ik zou duidelijk zijn tegen je moeder en je proberen niets aan te trekken als ze gaat stalken, zielig doen, schreeuwen etc. etc. Zij is verantwoordelijk voor haar eigen doen en laten en heeft ALTIJD een keuze. Zolang ze geen verantwoordelijkheid neemt voor haar eigen doen en laten (bv therapie) zou ik echt het contact op een zeer laag pitje zetten. Anders heb je er nog meer last van. Denk ik.. Succes meid! Ik voel met jullie mee..