heb een vriendin gehad met Hypochonder. Heel erg. Vaak gezegd je gaat niet dood, alles is goed, je bent gezond. Maar dat heeft geen zin. Om de kleinste dingetjes naar de huisarts gaan. Elke keer voelde ze haar pols hoe haar hartslag was.. Op den duur ging ze me helemaal er mee inslepen. Heb vaak geroepen je moet hulp hierbij hebben. Ik ben je vriendin en geen psycholoog. Heeft geen zin. Toen heb ik afstand genomen. Niet omdat ik haar niet als vriendin wilde. Maar om mij eigen.En toen zei ze dat ik haar in de steek liet. En dat ze me niet hoefde. Maar dat was niet zo. ik wou even iets meer afstand even lucht hebben. Moeilijk.
Tja...ik denk iets genuanceerder over dit soort dingen, want iemand met een stoornis doet bepaalde dingen niet met opzet. Natuurlijk is het heel erg wat ze doen en ik weet ook zeker dat als mijn kind(eren) iets zou worden aangedaan door een of andere gek ik ook niet voor mezelf insta. Maar dan toch...ik ben zelf 8 jaar geleden in een psychose terecht gekomen en kan je vertellen dat ik hele rare dingen heb gedaan onder invloed van die psychose. Gelukkig heb ik anderen niets aangedaan, maar was wel een gevaar voor mezelf. Het rare is dat ik nu weer heel normaal (tja, wat is normaal ) functioneer en mij die episode ook nog heel goed kan herinneren, waardoor ik heb leren om moeten gaan met het schaamtegevoel dat ik had door de dingen die ik heb gedaan toen. Anyway...hypochondrie is voor de persoon zelf ook niet fijn hoor. Want stel je eens voor dat je dag in dag uit denkt dat je allerlei enge ziektes bij je draagt? En dat je alleen maar daar aan kan denken en er ook van overtuigd bent dat het zo is? Lijkt me zwaar k.t. Als er iemand in mijn omgeving zich zou gedragen zoals Ts beschrijft, dan zou ik er in ieder geval op wijzen dat ze hulp moet gaan zoeken. Dat het niet 'normaal' is zoals ze denkt. De eerste stap naar genezing is toch wel het erkennen van een psychische ziekte bij jezelf.
tja moet wel zeggen, of het hypochondrie heet of niet kan me niet schelen, maar ik ben ook vaak bang dat ik iets heb. Als ik pijn tussen mn schouderbladen heb denk ik da ik een longmbolie heb of een buitenbaarmoederlijke zwangersschap.. Had laatst een week obstipatie en was zo bang dat mn darmen zouden knappen Nu weer, een goede zwangersschap en bevalling gehad, goed op terug gekeken maar een paar maanden later was het ineens over en ben ik bij tijden doodsbang voor een volgende zwangerschap terwijl ik wel een kindej wil... Het is bij mij wel erger tijdens de eisprong en menstruatieweek, hormonen dus. Ook nu ik mijn dochter heb, meer afleiding, gaat het veel beter maar ik moet er niet in blijven hangen dan fok ik mezelf op. Overigens weet niemand dit van mij behalve mn man.. Ben geen klager.
Als ik zo iemand in mijn hyves had staan, zou ik (heel lullig misschien) haar verwijderen of er niet meer op reageren/naar kijken. Ik vind het echt verschrikkelijk zulke mensen, ook al zou het een ziekte zijn.. Ik kan daar met mijn gezonde verstand niet bij, waarom vertel je dingen die niet waar zijn om aandacht te trekken. Ik kende ook iemand die haar 'verschrikkelijke' leven op de hyves plaatste. Ik heb haar verwijderd.. Elke dag was het weer een depri verhaal. Sorry hoor, maar ik kan daar echt niet tegen. En ook ik mopper wel eens (loop zelf al maanden met kiespijn) en dan schrijf ik wel eens op: weer naar de tandarts, pfff! Maar ik merkte ook dat mensen daar op een gegeven moment ook niet meer op reageren. Ik doe dat dus ook niet meer, want tja wat kan/moet een andere met deze informatie.
Ik ken ook zo'n persoon. Erg moe kan ik ervan worden. Het is iemand die echt een ketting aan lichamelijke problemen heeft en als dat het niet is dan is het wel wat anders. Echt bijna iedere dag komt ze met wat nieuws. En echt iedereen moet haar prive weten. Gaat zowat elke week naar de dokter ook voor dingen waarvan ik zoiets heb van okee is dat nou echt nodig???? Ook waren er bij haar plekjes bij der baarmoeder gevonden (voorstadium van kanker) was dus nog geen kanker maar wel tegen iedereen lopen zeggen dat ze kanker had :S Ik had altijd zoiets van ze kletst maar wat want ze heeft altijd iets, en de verhalen kloppen van geen kant meer.Dan komt ze zeggen dat ze kanker heeft. Ik heel verdrietig en voelde me rot dat ik zo over haar dacht (want wie liegt er nou over zo'n erge ziekte)en eindstand bleek dat ze geen kanker had. "de dokters hadden fout gemaakt". En altijd overkomt haar zulke dingen. pfff was was ik kwaad. Nu neem ik alles wat zij zegt met een korrel zout. Ik weet haast wel zeker dat zij zo een psychische aandoening heeft.
Ik had ook iemand op hyves die ik van vroeger kende. En zij had ook continu negatieve www. Op een dag heb ik haar maar verwijdert. Had er sowieso geen echt contact met haar op hyves,en zag het nut er niet van in om iemand als "vriend" op hyves te laten staan terwijl ik me aan haar irriteerde. Wat betreft het niet reageren als iemand vermeld dat hij/zij het ook heeft. Ik had dat met 1 persoon op mijn hyves. Normaal reageerde zij nooit alleen wanneer zij dat ook had gehad of haar dochtertje. Daar reageerde ik dan ook niet op. Meschien dat dat bij haar ook het geval is??
De lijn tussen hypochondrie en aandachtsgeilheid is soms heel dun... Mijn schoonzus is ook zo iemand die altijd van alles mankeert, maar waar artsen nooit iets bij vinden. Overigens ligt het dan altijd aan de artsen, natuurlijk Ik ben er nog niet over uit of mijn schoonzus een hypochonder is of gewoon chronisch aandachtstekort heeft. Maakt ook niet uit, want wij hebben *gelukkig* geen contact meer met haar. Ik werd helemaal gek van d'r, dus ik mis haar echt geen seconde
Ja vind het moeilijk om te "oordelen" erover. Als iemand steeds gaat en steeds niet heeft ja dan is het raar maar ik ben iemand die al veel dingen (helaas) heeft gehad en veel ziekenhuizen van binnen heb gezien en vind mezelf toch vrij normaal (zover dat mogelijk is als je prettig gestoord bent ) Het is lastig oordelen of iemand echt wat heeft elke keer, je hebt nu eenmaal pechvogels in de wereld, soms is het overduidelijk (steeds heeft ze niet echt iets maar denkt ze het) maar ook twijfelgevallen en die geef ik dan liever voordeel van de twijfel ivm mijn eigen ervaringen. En nee ik heb niet van alles haha maar ben wel veel tegengekomen inmiddels..
Lijkt me voor artsen op een gegeven moment ook lastig oordelen..ze gaat echt heeeeel vaak naar de arts (zo lees ik het, maar ik reageer er dus echt niet meer op omdat ik echt vermoedens heb van aandachttrekkerij en dat ze zich zelf dingen aanpraat, en nog erger: haar kinderen..
Kan ook puur zijn dat ze erg onzeker is eigenlijk en daardoor constant reactie en bevestiging van haar omgeving zoekt. Misschien door haar ervaringen uit het verleden heeft ze geleerd dat ze op deze manier aandacht krijgt. Münchhausensyndroom gaat meestal toch wel wat verder. Het zou wel een lichtere variant kunnen zijn, maar veel munchhausen-patiënten doen toch aan zelfverwonding en schrijven zichzelf hiermee zware ziektes toe.. Hoop niet dat ze wat bij haar kinderen doet. Dat münchhausen-by-proxy kan verschrikkelijk aflopen.
Pppff moeilijk joh. tja weet je. Ik ben zel hartpatient. Maar zet daar eigenlijk nooit wat over o hyves ofzo. Wat heb je eraan om ermee te koop te lopen? mensen die zo aandacht trekken heb ik ook op hyves. En ik reageer daar dan niet op. T is elke week wel weer wat nieuws. (lijkt een beetje op mijn sl) zij heeft ook alles tien keer erger meegemaakt en ook zowat alles wat je kan bedenken. Kan met een smile op dr gezicht gaan vertellen dat zoon die of dochter die vroeger dit of dit hebben gehad......wij nemen t dus altijd met een container zout.
Ik vind haar niet direct als een psychiatrisch patient klinken, maar eerder als iemand die niet zo lekker in haar vel zit en op deze manier aandacht krijgt en kan krijgen van anderen. Mensen hebben het vaak zelf niet zo door en klachten zijn vaak ook wel echt, maar hebben dan een psychosomatische achtergrond. Gek genoeg zijn dat vaak de mensen die direct van alles aan onderzoek krijgen, voor zichzelf en hun kids, terwijl mensen bij wie er echt wat aan de hand is, vaak eindeloos moeten zeuren om eens gehoord te worden bij een arts.
Er zit wel een verschil tussen aandacht trekken en een psychische ziekte natuurlijk. Zelf heb ik al mijn hele leven angsstoornissen. Hypochondrie heb ik gehad van mijn 17de tot mijn 21ste ongeveer. Het verschil is dat je met hypochondrie geen aandacht wilt trekken maar echt bang bent. Ik persoonljk vertelde het ook niet echt aan mensen maar alleen aan mensen in mijn dichte omgeving, moeder en vriendinnen. Dat ik bang was dat ik kanker had ofzo. Stond ook elke week bij de ha. Had niets met aandacht te maken maar wel met pure angst. Dag in dag uit. Het is een angst die een normaal mens vaak nog nooit ervaren heeft. Vreselijk. Er is echter ook een hele grote groep hypochonders die weer uit angst helemaal niet naar de ha gaat. Het is een zware psychische ziekte iig. Persoonlijk heb ik het gevoel dat de vrouw in dit verhaal idd gewoon op aandacht uit is. Veel mensen met een psychisch probleem zullen dat niet aan de hele wereld uiten en zeker niet op fb zetten. Nu kan dat opzich alweer een psychisch probleem zijn natuurlijk. Als je op die manier aandacht moet krijgen. Munchausen by proxy heb ik helemaal geen ervaring mee.
Daar ben ik het echt niet mee eens. Een hypochonder is echt bang en zoekt uit angst bevestiging dat hij /zij de ziekte niet heeft. Dit heeft niets met aandacht te maken. Weet je wat het leuke is. Ieder mens is hier vatbaar voor. Dus ook jij en andere mensen hier kunnen dit ineens krijgen. Geloof mij, als je het een keer meegemaakt hebt denk je er ineens heel anders over. leven met hypochondrie is heel zwaar. Echter mensen met hypochondrie moeten geholpen worden door een psycholoog en niet door de gewone medemens. Het is logisch dat de gewone mens het niet snapt. Je moet het echt eerst meemaken. Geloof mij, het is vreselijk. Het is namelijk echt een zware psychische stoornis.
Dat is dan echt wel een groot probleem. Wat ik eerder al zei. Ik heb mijn hele leven al angsstoornissen. Schaam mij er totaal niet voor. Dwangneuroses, hypochondrie, irreele angsten, en nu dus een gegeneraliseerde angsstoornis. Ik heb voornamelijk alles alleen opgelost. Dacht dat ik er vanaf was tot er vorig jaar een lampje ging branden dat ik wel heel veel piekerde over alles. Toen was ik het zat en zocht ik hulp. Echter bijna niemand weet van mijn angsten. Altijd voor mij gehouden. Ik weet echter heel goed hoe het werkt vanwege de vele jaren ervaring. Kan het goed onder controle houden. Ik weet ook precies hoe ik met mijn dochter om moet gaan om mijn angst niet over te brengen. Ze is nu bijna 5 en tot nu toe nergens bang voor. Als ze iets eng vind dan praten we er over. Dat is dus echt wel een voordeel. Ouders die hun eigen angsten overbrengen op de kids zijn of nog zo verwikkeld in hun angsten of ze gebruiken ze om de aandacht mee te krijgen. Die ouders hebben echt hulp nodig anders krijgt een kind later een heel groot probleem.
vind het altijd wel lastig want je kan aan de buitenkant niet zien of iemand van binnen wel in orde is als het je zo irriteerd zou ik het gewoon niet meer lezen en niet meer op reageren