haha ik hoop dat de school aan jullie verwachtingen voldoet! Ik ben nu zelfs zo verwend, dat alle reguliere basisscholen die ik bezoek voor mijn jongste zoon, niet goed genoeg vindt Ze kunnen niet tippen aan de heerlijke kleine klassen (30 kinderen in 1 klas, met maar 1 juf! ) het schoolplein is saai (waarom altijd maar steen en wat speeltoestellen? Ik wil gras en bomen zien voor mijn kleinste mannetje!) en de juffen zijn best aardig, maar lang niet zo leuk als de juffen van mijn oudste. Verwend nest dus
Wat spijtig te lezen dat zoveel kinderen moeite hebben met school. Hier is dat gelukkig juist helemaal anders. Onze oudste heeft van december tot mei op een MOC gezeten in combinatie met 3 dagen reguliere (dalton) kleuterschool per week. Op het MOC zaten er max. 6 kids in de groep, in zijn kleuterklas waren het 23 van die "soms brutale" stuiterballen. En toch heb ik het idee dat hij zich meer op zijn plek voelde in de gewone klas. Het was een combinatieklas van groep 1 en 2, de oudste kleuters vonden hem lief en schattig en knuffelde graag met hem en hij met hen. Nu is de kleutergroep deels in 2en verdeeld. 3 dagen groep 1 en 2 apart van elkaar en 2 dagen allemaal bij elkaar. Hij heeft nu meer kinderen van eigen leeftijd en niveau in de klas. Toevallig was mijn vader hier vanmiddag en hij heeft even met de oudste gespeeld en ik merk gewoon aan mijn vader dat hij niet goed met het autisme om weet te gaan. Als hij mijn zoon iets probeert uit te leggen en zoon gaat er vol tegenin omdat hij anders gelooft, dan weet ik al dat je die discussie gewoon niet gaat winnen en je beter zoon zijn gelijk of zin kan geven. Mijn vader, zo koppig als dat ie groot is, blijft gewoon doorgaan totdat zoon over zijn zeik raakt. Ik moet mijn vader steeds zeggen dat ie mijn zoon maar zelf moet laten uitvinden hoe iets werkt of zelf maar moet laten spelen. @lovewinnie wat een herkenning, vooral het eten. Zoon hier is ook zo kieskeurig, maar het gaat nu al een stuk beter als dat het lange tijd geweest is. Paar dagen terug wilde hij zomaar ineens een gekookt ei eten bij zijn spinazie. (maar dan alleen het witte ei ) ik wist niet wat ik meemaakte dat hij zomaar iets at wat hij nooit eerder heeft gegeten. Hier maken we vaak pasta met een saus van een berg groente dat in de blender is vermaalt, dus je ziet er niks meer van terug maar ze eten er 2 borden van! Als het zo werkt, nou prima toch? Ook maken we altijd afspraken dat als hij 1 hap groente proeft, dat hij daar een stukje vlees voor terug krijgt. Ook dat wil nog wel eens werken. Zoon is hier nog niet eens zo heel lang zindelijk. We zijn er eind vorig jaar mee begonnen en sinds de grote vakantie is hij dag zindelijk en eigenlijk vrij snel daarna ook 'snachts. Af en toe nog wel eens een ongelukje, maar dat zal elke "normale" kleuter ook wel hebben. Hij heeft tot aan de vakantie dus nog wel met een luierbroekje op school gezeten en de juffen deden er niet moeilijk over.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst naar dit topic keek. Super om te zien hoe mensen hier hun ervaringen zijn gaan delen! Dus dat ga ik ook maar weer eens doen Mijn zoon gaat sinds drie weken naar een medisch kinderdagverblijf. En het gaat zo ontzettend veel beter dan op regulier! Ik had van tevoren niet kunnen bedenken dat het zo'n groot verschil zou zijn! Regulier lukte maar een halve dag in de week, heel soms een hele dag. En hier gaat hij nu 2 volle dagen per week naartoe en de juffen zeggen dat 3 dagen zelfs beter zullen zijn, omdat hij het zo naar zijn zin heeft en echt aan het opbloeien is. Dat doet me ontzettend veel deugd, dat hij mensen heeft gevonden die met hem om kunnen gaan en hem stimuleren om nieuwe dingen te doen. Hij schijnt zelfs een puzzel en een schilderij te hebben gemaakt! Ik wou dat ik, als zijn moeder, ook wat van die vaardigheden had die de juffen hebben.
ik kan jullie dit boek van harte aanbevelen. Het heeft me veel handvaten gegeven. https://www.geefmede5.nl/even-voorstellen-colette-de-bruin Het boek is geschreven door een moeder die zelf een autistische vader heeft. Ze schrijft heel duidelijk op hoe je zelf duidelijker kan zijn naar je kind toe, en ook veel uitleg over de beleving van iemand die autisme heeft. Hierdoor heb je zelf veel meer begrip voor je kind en ben je er veel rustiger onder, omdat je weet dat je invloed hebt. Soms voel je je machteloos.
Dat boek wat mamavan3jochies aanraadt, is echt een aanrader. Wij gebruikten het ook op het speciaal basisonderwijs (ik sta voor de klas.) Ik denk dat mensen zo reageren, omdat er nog zo weinig bekendheid aan wordt gegeven. En vooral oude mensen kennen dit natuurlijk niet, die denken altijd alleen maar dat alles aan de opvoeding ligt ... Het is gewoon onwetendheid, lieve moeders! Jullie zijn kanjers, stuk voor stuk.
Ik moet me hier ook schuldig aan maken, maar wel met een logische uitleg. Een jaar geleden ongeveer, mijn zoonlief was nog klein, 2. Een iets groter jongetje was heel druk in de bieb en deed mijn zoontje pijn, steeds. Ik keek het eerst even aan, maar sprak hem toen wel aan; hij liep mn zoontje omver bijvoorbeeld. Ik heb me op zijn hoogte verplaatst ( Niveau klinkt nu verkeerd ) en aangegeven "je doet lukas pijn, hij is nog klein, doe maar voorzichtig" zijn moeder kwam toen helemaal 'overprikkeld' aan, sorry hij is autistisch. Hierop heb ik aangegeven 'dank je, ik snap het nu' want hij liep achteraf gezien 'rondjes' en mijn zoon stond in de weg...
Heb je toch netjes gedaan, heel duidelijk aangegeven dat het lukas pijn deed en dat hij kleiner was dan hem en je dan voorzichtig moet doen. En toen je erachter kwam dat hij autistisch was heb je er niet nog een paar (goedbedoelde) opvoedkundige tips tegenaan gegooid maar gezegd dat je het nu snapte.
Haha ja ik ben tijdens mn opleiding en kort daarna wel op een groeps woning met autistische mensen gewerkt dus ben wel een beetje bekend met het wereldje maar stond wel even te kijken van "Stom dat ik 't niet zag" maar ook ik kijk in eerste instantie naar mn eigen kind; je doet hem pijn! Maar inderdaad, ik snap ook wat het kwetsende voor "jullie" moeders is, de adviezen en opmerkingen waar je helemaal niets mee kan!
Hoi meiden, Ik ben moeder van 2 jongens waarvan de oudste autistisch is. Hij is nu 8 jaar en een fantastisch jochie! Wij hebben de begeleiding bij autimaat gehad (geef me de 5) en dat is echt geweldig. Ik heb nu het idee dat ik als het ware in zijn koppie kan kijken om door te hebben wat er is. Gelukkig is hij verbaal heel sterk en kan inmiddels heel goed aangeven wat hij wel en niet aankan. Het is zo fijn om eens verhalen van ander moeders te lezen, want soms het ik een beetje het idee dat ik hiermee alleen op de wereld ben Groetjes, Josie
Gaat niet zo lekker met mijn zoontje nu in groep 3. Hij liep al achter en heeft spijtig genoeg 1 week moeten missen ivm ziekenhuis opname. Hij blijkt diabetes type 1 te hebben. We hebben nu leren meten en spuiten en ook de school is begeleidt. Waarschijnlijk was hij al ziek toen de school begon ( duurt paar weken Max voor de reserves op zijn) en heeft dus slecht informatie kunnen verwerken. Heel de klas kan al lezen behalve mijn zoon wat hem erg onzeker maakt. Daarnaast mist hij nu nog veel ivm ziekenhuis dus middag vrij en woensdag ziekenhuis dus heel de dag vrij . Hij gaat nu extra werk voor thuis mee krijgen ;( want hij heeft echt een hele belangrijke face gemist. Hij is zelf snel gewent aan het prikken en doet het super. Pictogrammen hangen zodat hij altijd kan kijken . Zelf totaal uitgeput emotioneel en lichamelijk. Vallen van de ene diagnose in de andere
pffff meid wat een ellende, kan me voorstellen dat je even op bent. Maar toch wel knap dat hij het prikken goed op heeft gepakt. Jammer dat hij op deze manier heel veel van school heeft gemist en zich daardoor onzeker voelt. Ik kan je 1 tip geven haal hem eens een donald duck Junior, de zinnen zijn kort en te behappen en de plaatjes geven ondersteuning bij het begrijpend lezen. Wat ik bij onze dochter deed (niet autistisch) was kijken wel woordje ze wel kon lezen (b.v de, het , een) en dan voorlezen uit de junior en haar steeds dat woordje laten lezen. Vond ze geweldig want ze kon lezen (was toen 3 jaar) Maar bovenal neem de tijd om dit allemaal weer een plaatsje te geven.
Heftig winnie. Knap dat je zoon zelf zo goed om kan gaan met zijn suikers. Maar wat naar dat het nodig is Hopelijk helpt het nieuwe school beleid en krijgt je zoon snel meer zelfvertrouwen. Mijn zoon doet het goed op het sbo, zo blij dat we deze stap hebben genomen hij speelt weer, zit beter in zijn vel. Geen overspannen kleuter meer. Hij vindt het wel spannend, plast weer in zijn broek. Afgelopen week was wel pittig voor hem. Hij is wat astmatisch en was Door een verkoudheid flink benauwd. Nu dus weer volop aan de puffer.
Manique als je hier nog volgt... Ik heb niet het hele topic doorlezen maar ik herken wel veel van je verhaal. Mijn broer heeft Asperger en mijn dochtertje een Stofwisselingsziekte. Wij moeten zelfs nog steeds mijn broer verdedigen bij sommige familieleden wanneer hij geen kus komt geven. En dat dit niet uit koppigheid is. Zucht... Al jaren! Mijn dochtertje heeft een Stofwisselingsziekte en zal lever en longtransplantatie nodig hebben. Ze doet het momenteel redelijk goed en mensen gaan er dus van uit dat ze niet meer ziek is. Dat er niets aan te zien is, wil niet zeggen dat ze niet ziek is. Constant wordt haar probleem geminimaliseerd door vrienden/familie en buitenstaanders. Ik denk dat dit het probleem is van onzichtbare ziektes/aandoeningen. Het ergste vind ik dat deze kinderen hun hele leven op onbegrip zullen stuiten omdat het niet zichtbaar is. Daar denk ik ook veel te veel over na. Ik ben niet degene die zich moet verontschuldigen dat er niet mag gerookt worden (Ook niet in het openbaar) waar mijn kind bij is. Mensen zouden het verstand mogen hebben dat gewoon niet te doen. Maar ik voel al zeker niet de behoefte elke keer uit te leggen waarom, dus krijg ik vaak lelijke blikken. Mss zou het handiger zijn als er 'iets aan te zien' was. Misschien zou er iets meer begrip zijn. Maar langs de andere kant heb ik het gevoel dat zichtbare handicaps of Bvb kindjes met down vaker gemeden worden (mss omdat ze niet weten hoe zich te gedragen tov die kinderen) en ja wat is dan het ergste he? In elk geval heeeeel veel succes met je zoontje. Hij doet het op zijn manier en prachtig dat jij dan achter hem staat.
Ieder kindje is uniek wel of niet met een ziekte, handicap of iets dergelijks. En ieder kindje is welkom! Ik heb ooit in mijn stageperiode met autistische kinderen gewerkt. Dus ik weet ten dele wat het inhoudt en weet wat de kenmerken zijn. Wij werkten vnl. met principes van de sunrise methode. Je moeten even zoeken op deze site maar daar is het ergens te vinden </title> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0"> <link rel="shortcut icon" href="/packages/theme_horison/themes/horison/favicon.ico"> <link rel="apple-touch-icon" href="/packages/theme_horison/themes/horison/apple-touch En ik werkte met (ondersteunende) gebarentaal. Ik zal nooit vergeten dat ik moest invallen op een kinderdagverblijf. Ik deed via een uitzendbureau invalwerk op bso's en kdv's. Er werd gezegd dat een jongetje raar was en ik hem goed in de gaten moest houden. Hij bijt en sloeg kinderen, gilde veel, gooide met speelgoed, klom in de gordijnen, etc. Er liep onderzoeken naar het kindje. Ik ga altijd eerst rustig een half uur in een hoekje zitten om de kinderen aan mij te laten wennen en even de boel observeren. Ik heb na een half uur na binnenkomst het betreffende jongetje uit de ruimte gehaald en ben met hem naar een rustige plek gegaan. Ik zag meteen dit jongetje is autistisch of iets in die richting. Hij krijgt veel te veel prikkels binnen. Hij snapt niks van de wereld om zich heen. Hij gilde en smijt want dat is enige manier dat hij kan communiceren en aandacht kan vragen. De hoofdleidster was verbaasd over mijn suggestie, maar ondernam wel actie. Ik heb de rest van het dagdeel tot de moeder hem kwam halen met hem in de speelhal "gespeeld" . Ik wilde hem no way weer terug in die drukke ruimte. Hoe het verder afgelopen is week ik niet. Ik heb de moeder ook niet gesproken dat vond ik iets voor de hoofdleidster. Maar dit verhaal is mij altijd zo bij gebleven. Heel veel succes met jullie kindjes en het acceptatieproces! Autisme of een andere chronische aandoening is niet niks.
Oh wat heftig van je dochter en je broer! Soms denk ik ook wel eens dat een zichtbare handicap duidelijker zou zijn, maar daar kleven weer andere nadelen en vooroordelen aan. Het is gewoon heel rot wanneer je kind iets mankeert en een ander dat niet begrijpt, of zelfs niet wil begrijpen Zelf heb ik reuma en de ene dag kan ik alles en de volgende dag doet alles pijn. Dat snappen mensen ook slecht. Terwijl reuma toch best een bekende aandoening is. Wat ik ook vaak hoor tov mijn zoon, is dat mensen verbaasd zijn dat hij ass heeft. 'Oooh ik zie niks aan hem!' nee, ass zie je ook niet zo snel. Vandaag is onze jongste zoon gestart bij kentalis, een psz voor kinderen met een taalachterstand. Wat een heerlijkheid om daar koffie te drinken met moeders die ook zo'n zelfde soort kind hebben! We mochten 3 kwartier meekijken door zo'n spiegelachtig raam, super om mijn kereltje te zien spelen <3 En allemaal heel gewone ouders, sommige met meerdere kinderen die 'iets' hadden en anderen waren nog helemaal nieuw in het wereldje van 'bijzondere kinderen'. Mooi hoe kentalis dat oppakt, omdat zij vinden en denken dat je goed steun kunt vinden bij elkaar. En dat is ook zo. Niemand veroordeelt elkaar, niemand die zegt: ooh dan moet je wat meer boekjes voorlezen of woordjes oefenen. Allemaal mensen die boven gemiddeld hun best doen en hun best is toch niet goed genoeg, helaas. Begrip en acceptatie voor de ouders en voor de kinderen. Wat een warm bad!
Ik snap dat hele autismestempel nooit zo. Ok, dan heeft een kind andere structuren nodig dan gemiddeld. Dan zijn vreemden maar eng. Een verlegen kind heeft daar ook last van. Zolang de ouders weten hoe ze er mee om moeten gaan, is autisme geen probleem. De maatschappij maakt er een probleem van. Autisten zijn vaak op latere leeftijd heel goed in bepaalde werkzaamheden waar anderen veel moeite mee hebben. Dan zijn ze misschien niet zo sociaal, maar ook dat is iets waar bijvoorbeeld de gemiddelde it-er ook last van heeft. Blijft vervelend dat anderen onrealistische dingen verwachten natuurlijk, maar daar hoef je echt geen sorry voor te zeggen. Dat zijn de tekortkomingen van die mensen, niet van jullie *ik heb de overige reacties niet gelezen dus misschien herhaal ik alleen wat anderen zeggen*
Ik snap je reactie en goede bedoelingen dus Dank je wel. Maar tegelijkertijd lees ik ook wat vooroordelen die ik ook in mijn omgeving terug zie. En juist dat ze het dan net niet helemaal snappen levert soms frustraties op. Autisme is natuurlijk wel wat meer dan structuur nodig hebben. Andere mensen eng vinden is niet bij elk persoon met autisme aanwezig. Mijn zoon vind andere mensen juist te aardig wat hem heeeel kwetsbaar maakt. Het heeft niet zo zeer te maken met wel of niet sociaal zijn. Autisten kunnen heel sociaal zijn maar de grenzen in het contact niet goed aanvoelen. Daarnaast is er nog het stuk prikkelverwerking. Geluid, licht, aanraking etc. Ook pijn en temperatuur wordt vaak anders ervaren wat soms gevaarlijke situaties oplevert . Bedankt voor je reactie en ik stel het iig op prijs. Voor mij is het stempel wel belangrijk omdat ik daarmee dingen voor elkaar krijg bij instanties.