Inderdaad. Kinderen krijgen op een gegeve moment een andere kijk op dingen door de dat het begrijpen van de wereld om hun heen in ontwikkeling is. Daar kunnen angsten bij komen die irrelevant zijn (nergens op gebaseerd. Dus zonder dat er iets ooit is voorgevallen) En als ouders dan het kind gaan oppakken van ach kom maar bevestigen ze onbedoeld de angst van het kind. Waarom zou mama of papa anders zorgen dat de hond niet meer bij je kan? Dus kind wordt nog banger want de ouders hebben laten weten dat de angst gegrond is. En dus zal het kind weg kruipen zodra er een hond in zicht komt. Mijn man is bang van paarden. Ondanks dat hij vroeger paard gereden heeft. Waarom? GEEN idee. Maar hij is wel degene die steeds met Wendy, die gek is op paarden, naar paarden toe gaat als er geaaid mag worden. Ook toen Wendy ineens een beetje bangig leek van paarden is hij met haar naar het paardje toe gegaan en heeft samen met haar het beestje geaaid. Mij valt dit soort dingen trouwens vaker op. Ouders die wel ergens opmerken dat kinderen bang zijn voor iets of iets niet kunnen of weten. Maar ze gaan niet tot de actie over om hun kind hierin te begeleiden. Ik zal dat nooit snappen...
maar aan de andere kant gaan we wel met onze kinderen naar de dierentuin en daar zitten dieren in kooien, bij de kinderboerderij mag je dieren weer wel gewoon aaien.. en op straat moet je het weer vragen aan het baasje.. het is ook ingewikkeld voor zo'n kinderbrein.
Mams, wat een onderwerp snij je aan zeg! Kan het niet laten me er ook even mee te bemoeien!! Sta wel te kijken van echt de uiteenlopende meningen over dit onderwerp. Mijn hond is groot, weegt zo'n 65kg en die neem ik ook gewoon mee dalijk naar het schoolplein. Neem hem nu ookal overal mee naartoe, zoals de markt, winkelcentrum, de kermis. Krijg daar afkeurende blikken mee en zelfs opmerkingen, maar ook hele positieve reacties van mensen die hem geweldig vinden. Dit heb ik met hem gedaan vanaf zn eerste dag bij ons in huis en blijf ik doen, zo hou je hem sociaal en onder de mensen. Deed ik dat niet, dan was het een hele andere hond. Nu echt totaal ongevaarlijk voor mensen...een echte goedsul. Mensen die op visite komen zullen toch echt eerst kennis moeten maken met mijn hond. Hij is deel van het gezin en het is ook ZIJN huis. Visite komt in zijn omgeving en vind ik het niet meer dan normaal dat hij mag zien wie er binnenkomt. Zijn mensen bang, dan hou ik hem kort en haal m eerder weg, maar zet m echt niet buiten.
Tja, en als er strax vriendjes komen spelen met je dochter die doodsbang zijn voor je honden, ga je ze ook niet weghouden voor het vriendje? Lijkt me niet zo handig. Dan komen die kinderen namelijk niet meer.
Ik wil mijn dochter zeker wel begeleiden om de angst die zich nu lijkt te ontwikkelen een beetje in te dammen. Ik heb mijn hondenangst zelf vroeger als erg vervelend ervaren en dat hoop ik haar te kunnen besparen. Maar ik ga haar niet bij iedere hond uitnodigen om hem te aaien (of ze zelf aaien). Ik vind dat ook een beetje vies en lijkt me bovendien niet nodig. Tot nu toe wordt ze iig weer snel rustig als ik zeg dat de hond lief is en aan de lijn zit.
hahahahahaha ja he!!! Was best benieuwd hoe iedereen hier daarover denkt. Het loopt echt heel erg uiteen zo. Aaah jullie hond ziet er ook uit als een goedsul Ben het met je eens hoor, als je een hond weghoud bij de mensen zal die ook nooit sociaal worden. Ik neem de onze niet mee boodschappen ofzo maar als ik patatjes ga halen hier om de hoek gaat ze ook gewoon mee hoor.
Ik krijg soms ook kindjes over de vloer die bang zijn voor honden. De hond gaat gewoon naar haar mand of in de gang slapen. Meestal loopt ze na een half uurtje weer rustig door het huis of de tuin, maar ze vliegt nooit naar zo'n kind toe, vaak interesseert het haar niet zoveel. Dan zie je die kindjes meestal ontdooien en gewoon in de buurt van de hond rondlopen, vaak nog wel met een argwanende blik. Het scheelt misschien dat onze hond ook niet blaft als iemand binnen komt, niet opspringt etc. Als ze de hond willen aaien, mag dat, maar ik begin daar eigenlijk nooit over. Ik vind het al een hele stap dat ze gewoon door onze kamer durven lopen of een meter van de hond af, terwijl ze bij binnenkomst meteen verstijfden alleen al bij de gedachte dat er een hond aanwezig is.
nou ik hoop maar dat de panische angst van onze dochter voor honden overgaat en dat anders mama's van toekomstige schoolvriendjes daar rekening mee willen houden. Anders lijkt het mij erg zielig...ben je bang voor iets en kun je nog geen vriendjes maken ook. Jammer dat sommigen zo weinig aan de omgeving denken.
mijn oudste dochter gaat zo af en toe spelen bij een vriendje van haar... hun hebben ook een hond... is ze heel bang voor... zij doen de hond dan in de keuken of in de bench als zij er is.... vind ik heel lief van ze want het is hun huis en hun hond maar toch houden ze rekening met mijn meisje die bang is voor honden... vraag me dan af hoe jullie (met hond) dat dan doen als er vriendjes/vriendinnetjes komen spelen en bang zijn voor jullie hond? laat je dat kindje dan in angst of? niet iedereen houd van honden en zo ook kinderen! ik vind ze vies, ze stinken, haren, kwijlen... bah.. mijn oudste dochter vind dat precies zo... ze zat eens bij iemand thuis op de bank en stond op en haar broek zag wit van de hondeharen... nou ze was echt not amused mijn jongste vind het dan weer helemaal geweldig.... mijn man vind honden ook niks... maar is er niet bang voor ofzo... hier in de straat wonen mensen met een jack russel... die zetten de voordeur open de hele dag en dat beest rent grommend achter elk mens op de fiets aan en probeerd ze te grijpen in hun enkels... bij mij ook eens gebeurd een paar keer... ik heb ze gewaarschuwd dat ik de volgende keer dat beest van me af schop... ook is de zoon van mijn man eens gegrepen door dat rotbeest... hij liep gewoon langs hun huis naar huis toe.... en dan moet je honden maar leuk vinden en je kinderen vreemde hondjes laten aaien? een meisje uit mijn klas van vroeger die wilde dat ook ooit eens enthousiast doen... ze is in haar gezicht gegrepen vlak onder haar oog! beesten zijn gewoon niet te vertrouwen... dus iedereen die roept ja maar je hoort je kids te leren bla bla... ja zal wel maar ik houd liever hun vingertjes eraan en hun gezichtje ook...
Tja, maar zo'n kind zit dus met stress in jouw huis.. Mijn persoonlijke ervaring is dat ik misschien wel rustig leek, maar constant op mijn hoede was als ik wist dat de hond in de kamer (of keuken) aanwezig was. Alleen als we boven speelden of als de hond echt achter een gesloten deur was, dan kon ik ook echt fijn spelen. Ik vraag me af of de hondenbezitters wel beseffen wat ze zo'n bang kind 'aandoen' door het min of meer te dwingen de hond maar te accepteren..?
Ik vind dat dus niet meer dan normaal eigenlijk.. Je kunt van een kind niet verwachten dat het de hond maar moet accepteren en dat het kind daadwerkelijk wel tot rust komt dan, want dat is (vaak) niet zo. Mijn katten gaan echt naar buiten hoor, als iemand bang is voor ze. Kattenluik dicht.
ah jij was dus zelf bang voor honden, ik niet dus de angst van mijn dochtertje niet uit ervaring voorstellen. Maar ik neem het wel serieus. Wat jij omschrijft herken ik precies van haar. Ze zit op een gegeven moment bij mij, wel vastgeklampt, maar aan dr ogen zie ik continue waakzaamheid en paniek.
Ik quote mijzelf even wb vriendjes die bang zijn. Voor een paar keer, of af en toe, wil ik de hond best even in de tuin doen. Maar niet meerdere malen per week.
Yep, mijn moeder zei altijd dat ik nog liever voor een auto sprong, dan dat ik over stoep langs een hond liep.. Heeft geduurd tot zeker een jaar of 7/8 (schat ik?) en nog zijn het niet mijn beste vrienden. Zeker loslopende exemplaren
Als het idd gaat om hele goede vriendjes, die erg vaak willen komen spelen, dan lijkt het me een goede manier om het kind er dan wel aan te laten wennen ja, in samenspraak met de ouders evt op een rustige manier opbouwen Bij mijn beste vriendinnetje vroeger (achterbuurmeisje) hadden ze ook 2 of 3 redelijk grote honden. Daar was ik wel redelijk aan gewend en dat ging dus ook wel. Maar schoolvriendinnetjes waar ik niet zo vaak kwam, dat was iedere keer weer eng hoor..
Ik was zelf zo'n kind, dus ik begrijp wel hoe ze zich voelen. Maar net als Aszz al schrijft, als ik haar in de gang leg, vergeten de kinderen 9 op de 10 keer de deur weer dicht te doen als ze naar de w.c. zijn geweest, naar boven zijn gelopen etc. Ze vliegen vaak het hele huis door. Dus ja, meestal gaat de hond dan toch weer aan de wandel. Ze laat die kinderen 9 op de 10 keer toch links liggen. Als ze echt heel bang zijn, dan kunnen ze altijd boven spelen, daar komt de hond nooit. Maar goed, vaak komen ze zelf weer beneden. Je ziet ze ontdooien. En is die angst echt zo groot, ja, dan denk ik dat ze inderdaad beter niet kunnen komen of mijn dochtertje daar gaat spelen, maar ik heb het nog niet meegemaakt dat dat het geval is. Onze hond woont hier nou eenmaal en ik wil best rekening houden met een bang kind, maar zo is de situatie gewoon hier thuis, dat ze nu eenmaal regelmatig in de zelfde ruimte zijn als de hond.
Dan zal ik er alles aan doen om samen met het vriendje en diens ouders een oplossing te vinden. Maar nee... waarom moet de hond zich altijd maar aan passen aan ''vreemden'' voor hem die bij hem binnen komen? altijd zo makkelijk gezegd, valt bij mij een beetje in de catagorie : Het is ''Maar'' een dier... Heel makkelijk om de kinderen dan maar voor te trekken en in het gelijk te stellen.