dat heb ik ook zo niet gezegd, maar snap gewoon niet waarom dat beest niet ff in de gang of de tuin kan spelen. Ik zit dus met een kind wat onafgebroken gilt van angst, huilt en in dr broek plast als hij haar richting op komt. Die zit dus aan ons vastgeklampt en durft niet eens op de bank te zitten,
nou ja goed als iemand hem niet weg wil doen, maar mijn dochter is na maanden nog niet gewend en ik kan dus gewoon niet meer komen. Dat is gewoon geen optie.
Helemaal mee eens Bri. Ik vind dat nogal wat eerlijk gezegd want kort door de bocht vind je dus eigenlijk de hond belangrijker dan visite met bange kindjes?
Het maakt ook niet uit dat een kindje bang is...Maar waarom moet ik me erop aangekeken voelen, of erop aangesproken worden?? Mijn hond doet niks, deed ze dat wel dan nam ik haar niet mee. Ze komt mee, snuffelt een beetje en gaat dan naast me zitten en als Tygho uit de poort komt duikt hij bovenop haar omdat hij het zo leuk vind. Daar doe ik het voor. Hier is zoonlief bang om op de wc te zitten...Vindtie eng. Tja wat moet ik dr mee, kan hem moeilijk tussen de struiken laten poepen toch? Ik negeer het, zeg dattie zich niet aan moet stellen want iedereen gaat op de wc.
En lukt het niet om daar in een goed gesprek uit te komen? Ze zullen toch ook begrijpen dat het voor jullie geen doen is, zolang jullie dochter zo bang is? Of is de uitkomst van dat goede gesprek dat jullie maar niet meer bij hen thuis afspreken?
Denk niet dat het "pleur" zo bedoeld is. Heb zelf ook een hond, die soms erg enthousiast is. Maar als er mensen/kinderen zijn die hier niet van houden, dan mag hij gewoon op zijn kussen/plaats. En daar moet ie ook blijven tot de visite weg is, of als ze het aangeven dat het o.k. is. Ik moet zeggen dat ik mijn eigen hond een schat vind, maar bij anderen ben ik er vaak echt niet zo fan van hoor! Zit dan ook niet te wachten op een enthousiaste/ springende hond.
Nou als hier kindjes over de vloer komen die bang blijven, waardoor er hier niet normaal gespeeld kan worden, dan denk ik inderdaad dat het verstandig is dat die kindjes hier niet meer komen. Dan kunnen we daar op visite gaan, of gaat onze zoon daar spelen. Is nog nooit nodig geweest, maar goed. Daarbij komt, onze hal is heel erg centraal. Dan moet ik de hond continu verplaatsen. Als ze naar de wc willen ( en dat willen ze váák! ), als ze buiten gaan spelen zou ik niet eens weten waar ik met de hond heen moet. Ik wil de deur open hebben voor de controle als ik even naar binnen loop. Ik heb nog een peuter die naar binnen en buiten loopt. Dan zou ik hem in de badkamer moeten opsluiten. Nee sorry, ten eerste niet fris en ten tweede zielig.
Hier hetzelfde. Ben een keer goed gebeten door een hond. Was echt heel naar. Mijn oma is de helft van 1 borst kwijt door een hond. Ik moet er dus ook niets van hebben, ik draai zelfs om als ik zie dat ik langs iemand moet met een loslopende hond, en zal dat onbewust uitstralen naar mijn kinderen. Jongste is sowieso bang voor dieren, zelfs voor onze eigen katten terwijl die echt ook nog nooit wat gedaan hebben. Ook niet bij haar. Oudste vindt kleine honden wel leuk, grote ook niet.
Ik kan mijn hond rustig ff buiten zetten, maar na 10 minuten in onze afgesloten tuin heeft ze dat ook gezien en begint ze te blaffen. Net zolang totdat ze weer binnen mag. Als ik haar negeer, afsnauw dat ze stil moet zijn ofzo dan "bestraf" ik haar voor iets waar ze niks aan kan doen. Als ze genegeerd word dan is ze na 5-10 minuten gewend aan de visite en gaat gewoon in dr mand liggen slapen, niks aan de hand. Word er steeds aandacht aan gespendeerd dan blijft ze doorgaan met snuffelen en aandacht trekken. Ik zeg dus tegen alle kids/visite die hier komen. Gewoon negeren, dan gaat ze vanzelf dr mand in.
Ik vind ook zeker niet dat je erop aan gekeken hoeft te worden dat jij met je enge beest (hihi) rondloopt. Maar dat had ik uit je openingspost ook niet begrepen. Ik liep ook regelmatig met een bang jongetje in mijn broekzak als er een hond aan kwam, en dan zei ik ook tegen de eigenaar: sorry hoor, hij is een beetje bang voor honden. Nee, geen nare ervaring mee gehad, geen idee waardoor het is ontstaan. Maar zolang jij je hondje aan de lijn houdt, zal ik je er nooit op aan kijken dat jij het durft om in zijn buurt te komen. Die angst is dan zijn probleem, niet het jouwe.
het is zelfs familie ik heb uitgelegd dat m. echt doodsbang is en dat het geen aanstellerij is..dat het misschien met een jaar of paar jaar wel over is, maar dat ik dat nu niet wil forceren met de kans dat het blijvend is. Ik heb dus gezegd dat ik met haar niet meer kan komen, want we hebben niet meer over een beetje bang hier. Zij willen de hond niet in een andere ruimte doen omdat zij het aanstellerij vinden. Dat vind ik heel jammer.
ik maak mijn kind wel bewust van dieren ze loopt op alles af en dat wil ik niet ik heb helemaal 0,0 met honden
Ja ik snap inderdaad ook dat het lastig is als je kind bang is, maar dan nog zou ik kiezen voor mijn hond. Dan kom ik wel wat vaker bij die vriedin ipv dat ze bij mij komt, maar ik ga niet de hond "straffen" omdat ik bezoek krijg, ook nog nooit een keer. Het arme beest zeg.. En waarschijnlijk is het maar een periode, ik neem aan dat een kind niet zijn of haar hele leven bang blijft voor een hond.. Maar gelukkig zit ik niet in zo'n situatie..
Mijn zoontje is dus bang voor honden. En andere dieren trouwens ook de laatste tijd. Hij kijkt wel naar katten en schaapjes of pony's en honden maar ze mogen absoluut niet te dichtbij komen. Hij begint dan echt te schreeuwen en te huilen (paniek). Terwijl ik echt een dierenvriend ben en ook altijd laat zien dat hij niet bang hoeft te zijn. Ik weet dus niet waar het vandaan komt. Nou heeft mijn beste vriendin een hond. Echt een LIEF dier, echt waar...de kids mogen er álles mee doen. Maar mijn zoon is echt BANG. Ja wat moeten we dan?
Als iemand bang is van honden en die komt bij ons dan houden we de hond vaak wel weg bij de mensen. Maar ik pleur hem niet op de gang. Waar ik dan niet tegenkan is dat de kinderen die "bang" zijn, vervolgens wel steeds de hond uit gaan dagen door er langs te lopen of balletjes naar hem te gooien. Tja dan kan het gebeuren dat de hond opstaat om een balletje te pakken en kind rent dan vervolgens jankend naar mama. Tja daar heb geen medelijden mee dan.. sorry..
Mijn oudste dame duikt in eerste instantie ook weg als er een hond aankmt hoor. Groot of klein dat maakt niet uit. Denk zelfs dat ze liever een rustige grote hond ziet dan een kleine drukke. Ze ziet wel regelmatig honden. Buren hebben een bull terrier en mijn broer heeft 2 Ridgebacks. Ook hier moet ze in eerste instantie niks van hebben maar na een half uurtje zit ze ze te aaien. Wij zijn verder dol op alle dieren dus ook op honden. Denk dat het bij mijn dochter gewoon een beetje in haar karakter zit.
Hier ook hoor. Even snuffelen, het liefst een paar knuffels en dan is het klaar. Zijn het mensen waar ik van weet dat ze niet zo op enthousiaste honden zijn gesteld, dan mag hij even blij doen in de tuin. Na 5 minuten komt hij naar binnen en gaat dan op zijn kleed in de gang. Niets aan de hand, maar wij maken er zelf ook geen big deal van. Beestje heurt dr bie, en ik heb nog nooit van iemand gehoord dat die niet meer langs wil komen. En wij hebben dus wel zo'n 'enge hond' !!
Nou, de grootte van een hond zet niet zoveel over het karakter, teckels staan zelfs op nr. 1 met de meeste bijtincidenten. Overigens hebben we zelf een middelgrote hond en die neem ik soms ook mee naar school als ik haar op ga halen, de reacties vallen wel mee hoor, sommige kinderen lopen er met een boogje omheen, maar anderen willen haar graag aaien. Overigens ben ik niet de enige moeder die daar wel eens met de hond staat, er komen er wel meer met hun hond. Je mag het plein niet op met ophalen, ook zonder hond niet, dus we wachten altijd buiten het plein. Ik was vroeger ook vreselijk bang voor honden, mijn moeder ook, wie weet onbewust overgenomen. Is vanzelf weer overgegaan, zowel bij mijn moeder als bij mij. Er komen hier wel eens kinderen spelen hoor die de hond eng vinden, dan stuur ik de hond gewoon naar haar mand of leg haar in de gang. Laatst zei een moeder ook tegen me dat haar kind normaal nergens durfde te spelen als er een hond was, behalve bij ons. Misschien ook omdat onze hond zelfden blaft en kinderen vindt ze niet zo boeiend, dus die laat ze aardig met rust.