Maar ja dat jij dat zo voelt, dat kunnen anderen toch iets aan doen? Er zijn nou eenmaal hondenliefhebbers en haters. Sinds die lik van een hond in Evy's gezicht ben ik geen hondenhater, maar wel heeeeeel voorzichtig. En Evy bangig. Ik vind het niet gek. Per definitie vind ik dat een hond niet bij mijn kind in de buurt moet komen. Ik haat het dan ook dat eigenaren naar je toe komen dat mijn kind hun hond wel even mogen aaien. En ik vertrouw honden gewoon niet, ook al doet de eigenaar dat wel.
Maar er zit een verschil tussen bewust maken en bang maken. Hou je je kind weg van dieren als je ze ziet? Of vertel je haar dat ze niet zomaar een diertje mag aaien zonder het te vragen?
Onze dochter moet er ook niks van hebben. Eerst vond ze ze nog wel leuk. Totdat ze anderhalf was. Toen kwam de jack russel van de buren blaffend op haar af rennen en tegen haar aan springen. Dat beest is dan echt een ongeleid projectiel. En sindsdien is ze bang.
Net zo min als dat ik er wat aan kan doen dat anderen het anders voelen. Ik laat haar ook niet zomaar naar kinderen toelopen (ze is altijd aangelijnd) Alleen als kindjes naar haar toe komen word er geaaid enzo. Ik zou niet weten waarom ik naar iemand toe zou moeten lopen om te melden dat mijn hond wel even geaaid mag worden
Ach ja, ik heb 2 kinderen die voor geen enkel dier bang zijn. Ik heb een vrij groot paard, en die willen ze dolgraag borstelen ( waar mama dan weer niet zo'n fan van is ). Ik vind het altijd zo jammer als kinderen bang zijn voor dieren. Voorzichtigheid is altijd fijn! Maar echt doodsbang, zo zonde. Ik zeg niet dat de ouders dit aanpraten, vaak is het een fase en soms doen de ouders het onbewust ( of per ongeluk bewust, zoals ik met vlinders...brrr ). Maar ik vind dieren zo'n toevoeging op het leven geven! Die onvoorwaardelijke liefde, de knuffels, dat maatje, de lol. Ik zou niet zonder kunnen, en mijn kinderen ook niet.
Oke, ja lastig. Maar stel dat jij en ik beste vriendinnen zijn. Mijn zoon is echt BANG. Echt paniekerig bang. Dan zou je dus ervoor kiezen dat wij dan niet meer bij je langs komen zeg maar? Kan hoor, no offense verder..je kan idd dan ook vaker naar mij komen in de beschreven situatie maar dat lijkt me toch wel lastig.
Mijn oudste is ook als de dood voor honden.En bij m'n beste vriendin, gaat de hond dan ook naar een ruimte, waar m'n dochter niet is. Dat kan buiten in de tuin zijn, of juist binnen- als de kindjes buiten spelen. En als mijn beste vriendin zijnde, vind ik het eigenlijk ook niet meer dan logisch, dat ze ook rekening houd met mijn dochter. (nu kom ik door de afstand zo'n 3 x per jaar bij haar) . En ja, ik probeer m'n dochter wel aan honden te laten wennen en langzaam maar zeker gaat het beter. Maar juist hele energieke, drukke honden vindt ze verschrikkelijk. Toen ze 1,5 was, was er op een verjaardag een jack russel - leuk in de bench en toen ineens, was hij eruit, liep haar omver, was links van haar, was rechts van haar... leek overal... ! Paniek dus... Dus formaat zegt nog niet eens zoveel. Onze jongste is er tot nog toe gemakkelijker mee, hoewel die wel enigszins inhoud als een grote hond met z'n kop heel dichtbij komt - verder loopt ze er wel achteraan '' aaaaaaai!'' . Maar angst is inderdaad niet altijd te verklaren en kan er ineens zijn. M'n dochter zat te shaken als ik weet niet wat, voor de draken op haar kamer... en dan kan je zeggen: Ze bestaan niet - maar zij ZAG ze! Klaar. En was er dus echt doodsbang voor. En ik kan me voorstellen dat sommige kinderen dat ineens met honden hebben. Ineens het besef, dat ze tanden hebben en daarmee kunnen bijten. Net als kinderen die al vanaf 3 maanden zwemmen, ineens als ze 2,5 zijn, (tijdelijk) niet meer in het water durven te springen. Alsof er ineens een besef is van 'he, dit water is diep, ik kan hier verdrinken!'
Ik bedoelde niet dat jij dat doet hoor, maar dat gebeurt hier nog wel eens. Dat vind ik niet prettig!
Dankjewel Ik zou niet durven mijn hond los te laten (muv in het bos, maar dan nog word ze aangelijnd als er andere honden in de buurt komen) Ze kan soms ook een ongeleid projectiel zijn en dat kan meerdere gevolgen hebben...Waarvan de ergste dat ze voor een auto rent (mijn prioriteit) als ik nou met mijn hond los naar de school kwam en ze ging tegen iedereen aan springen en likken en doen...tja dan kan ik het me voorstellen. Maar ze is aangelijnd en gaat gewoon bij me zitten. Mijn hond is mijn verantwoordelijkheid en ik doe wat ik hoor te doen. De angst van een ander is niet mijn pakkie an.
Wij wonen op een boerderij en komen dus veel in aanraking met dieren, maar mijn dochter is bang voor ......alles!! Zelfs het meest pieterpeuterige spinnetje is voor haar al reden de lucht in te springen en bovenin de gordijnen te klimmen. Tja, ik kan er niets aan doen! Ben zelf niet bang aangelegd maar dochter dus wel. Ik ben wel heel voorzichtig bij honden! Dochter is al twee keer besprongen door een vreemde hond waardoor ze omviel, en de baasjes maar roepen: hij doet niets hoor! Als ik die opmerking hoor krijg ik werkelijk waar moordneigingen! Wees ten eerste blij dat mensen ontzag voor je dier hebben en ten tweede: hij doet wel wat want hij loopt mijn dochter die ik keurig bij mij hou ( aan de hand) omver omdat jouw hond los loopt! Sorry, frustratiemomentje hier! Verder helemaal niets tegen honden, maar wel tegen sommige bazen!
Daar ben ik het niet mee eens. De oudste dochter van mijn broer (bijna 5) was tot voor kort bang voor alles wat leefde en geen mens of plant was. Zelf hebben ze een hond. Daar is ze niet bang voor maar ze heeft er ook weinig mee. Mijn broer en schoonzus zijn beide dierenvrienden. Ze heeft nooit nare ervaringen meegemaakt met wat voor dier dan ook (bang voor spinnen kan ik me nog inkomen ) En tóch huilde ze al als er een beestje van maarliefst 2 mm vlakbij was. Nu is dat gelukkig minder want zelfs lieveheersbeestjes vangt ze. Maar eerst begon ze al te huilen als ze richting het dierenparkje liepen. Bij ons durft ze nog steeds niet te komen omdat we zelf ook een hond hebben. Toch moet het soms Niet alle kinderen zijn het zelfde dus... De onze daarintegen zou nog niet bang zijn van een olifant (ook niet altijd handig)
Als dat zo af en toe is, heb ik er geen enkel probleem mee om de hond even op de gang of buiten te doen. Maar ik blijf hem niet verplaatsen. Maar als dat elke dag zou zijn ( en ja, die vriendjes komen hier met regelmaat elke dag over de vloer ) , dan lijkt het mij niet verstandig om hier nog te komen nee. Dan gaan we daar wel op visite. Ik vind dat een mooi compromis. Oh en ik zou nergens voor kiezen hoor Ik zou gewoon aangeven dat ik het heel leuk vind dat ze zo vaak langs komen, maar dat ik mijn hond niet buiten kan blijven sluiten. En de optie geven dat óf de hond komt er bij, óf ik kom wat vaker daar Daarbij, hoe meer je onze hond buitensluit, hoe interessanter hij je vindt
Ik heb ook een nichtje die er een btje bang voor is. Papa en mama niet hoor! denk dat het ook het karakter van het knd is. sommige zijn nu eenmaal bangig aangelegd.
Misschien maak je hier voor mij wel een en ander duidelijk. Als je kind bang is, dan troost je hem/haar logischerwijs. Maar wat nou als dat de angst versterkt...omdat je die erkent?
Ik leer ze dat dieren lief zijn maar mijn kinderen zijn alle drie bang voor honden en dat is gekomen door mensen die zonodig hun grote drukke hond dicht bij de kinderwagen zetten zodat de hond het kind kan zien als mijn jongste een hond ziet begint hij te gillen mama mama bijt bijt. (ik vind eigenlijk dat je je kind niet van school hoort te halen met een hond)
Onze oudste dochter is niet bang voor kleine hondjes. Voor de grote ook niet echt maar vaak zijn komen ze heel wild op haar aflopen/rennen en dan word ze wel bang als ik haar dan gerust stel dat hij wilt spelen en vraag of ze hem mag aaien, is het weer goed en is ze niet bang meer Ze zien er misschien 'enger' uit omdat ze bijna net zo groot als hun zelf zijn en als hij dan ook nog op je af komt rennen, is dat wel schrikken haha. Ben zelf opgegroeid met een paar Dobermann Pinchers
ach..onze dochter is dol op alle dieren...van groot tot klein...dus ook torren en vliegjes en andere diertjes hahaha. Ik ben ook altijd zo geweest....ben bijna nergens bang voor....misschien is het toch opvoeding ook. Maar hier is ze dus nergens bang voor....
Ja, dat vind ik ook altijd zo'n stomme opmerking. Ik ging eens fietsen met mijn hond, komt er (in een woonwijk, waar je je hond dus eigenlijk gewoon verplicht moet aanlijnen) een hond als een raket op ons afgeschoten, springt op opze hond, die weer tegen mijn fiets komt, vervolgens val ik om met de fiets, lig daar op straat en hoor 'oh, hij doet niets hoor' :x! Ook zoiets.
en waarom dan niet? Ik mag hem toch niet binnen ophalen,moet buiten de hekken wachten en het ligt op de route van de grote ronde die ik zonder kind heerlijk kan lopen. Dan stop ik daar, wacht op mijn zoon en we lopen naar huis.