Hoi allemaal ik ben hier heel erg nieuw.. Heb wel vaker wat gelezen en wil nu zelf mijn verhaal even kwijt. Meer omdat ik niet echt iemand heb om erover te praten omdat ze niet weten hoe het is. Ik heb dus PCOS in 2008 vastgesteld hele kralenkrans op de echo te zien. Viel dus zwaar in een dip omdat ik een hele grote kinderwens heb. Door dat was mijn toenmalige relatie stuk gelopen. Maar alles gebeurt met een reden denk ik nu. Heb er met de jaren verder niet meer echt over nagedacht omdat ja als je geen partner heb gaat het een beetje moeilijk. Sinds drie jaar mijn leven redelijk op orde nieuwe partner bijna 2 jaar nu. En willen graag samen een kindje. Ik heb er vorig jaar wel weer een flinke knauw van stress over gehad omdat het steeds niet lukte ondanks ik een een cyclus heb van 31 dagen dus neem aan zo aan alles te lezen en volgens ha dat ik dat gewoon een eisprong heb. Maar 1 jaar later nog niks. We zijn op vakantie geweest heerlijk even weg van alle stress en bijkomen van de dagelijkse sleur. Maar ja op vakantie raakt weer iemand zwanger die dicht bij me staat. Dus barst in janken uit omdat ik het bijna niet meer trek. 32 jaar iedereen om me heen allemaal kindjes op tv zie je niks anders als die is zwanger en die is bevallen etc etc. En ja ik ben nog niet zo oud ofzo maar voor mij begint het te tikken omdat de jaren zo snel voorbij gaan. Het is niet dat ik het mensen misgun VERRE van...Maar weet gewoon niet hoe ik met die onzekerheid moet leven. Afijn terug van vakantie verwijzing gevraagd naar gyn..ondertussen geweest. Heb een bloedtest net voor mijn eisprong maar was iets te vroeg moeten doen...uitstrijkje en inwendige echo. Bloedtest waren mijn hormonen goed ondanks het 1 a 2 dagen te vroeg was. Echo was ook veel minder te zien als in 2008 dus en uitstrijkje ook perfect...Ook mijn partner moest inleveren ook goed. En dat is wat mij zo onzeker maakt....volgens de gyn heb ik een grotere kans om zwanger te worden omdat ik een cyclus heb van 31 dus ook altijd een eisprong heb alleen net iets later. Dit is nu de eerste x na de uitslagen dat we weer actief eraan gaan beginnen ik zou nu mijn ei de 17de moeten hebben zou een mooi kadootje zijn (it's my bday) en dan afwachten. Moet zeggen nu ik de uitslagen weet dat ik grotere kansen heb maakt me weer wat geruster maar ben nog steeds niet helemaal zeker ik word er niet jonger op en wil geen 40 zijn ofzo om de eerste te krijgen. Vind het allemaal zo dubbel en kan mijn gevoel niet kwijt. Praat er wel eens over met mijn partner maar die weet niet hoe het is. En ken ook niemand met ervaring...helpppp... Sorry voor dit lange verhaal maar wou het even kwijt...dankje
Wat naar allemaal zeg Is er ooit op progesteron geprikt bij jou? Misschien heb je geen goede eissprong en ben je daarom nog niet zwanger.
Dankje probeer me eroverheen te zetten...en doorgaan nee dat niet ben er net pas mee begonnen overmorgen weer een afspraak om alle uitslagen te bespreken en dan hoor ik het verder. Maar in het telefoon gesprek begon ze al dat ik het voorlopig nog zelf moe proberen met ovulatie testen mocht het nog niet lukken na een half jaar weer een afspraak maken. Door dit voel ik mij geen vrouw omdat het zo natuurlijk zou moeten kunnen...Die gedachtes zijn nu wel minder omdat ik het erger had verwacht....maar ik geef de hoop niet op!!
Wauw, wat heftig! Heb er geen ervaring mee maar wilde alleen even zeggen: keep your head up! Heel veel succes ermee!