Ons zoontje is nu 9 maanden en het slapen is een drama. En dan met name het in slaap vallen. Als hij moe is en we hem naar bed brengen, dan blijft hij tegen zn slaap vechten. Overdag gaat het (nog) wel goed. Dan gaat hij wakker naar bed en heeft hij 5 minuten jengelen/huilen nodig om in slaap te komen. Hij slaapt zowel s ochtend als s middags anderhalf uur. Maar s avonds wil hij gewoon niet gaan slapen. We hebben een vast ritme: douchen, flesje, tandjes poetsen, verhaaltje en dan gaan slapen. Na het verhaaltje knuffelen we hem, zingen nog een liedje en dan leggen we hem in bed. Zodra hij wordt neergelegd, begint hij al te huilen. En dat huilen gaat over in krijsen en gaat dan ook staan. Hij staat aan het voeteind naar de deur te kijken tot er iemand binnenkomt. Dan haal ik hem uit bed en hij kruipt tegen me aan, gaat hopelijk slapen en dan kan ik hem slapend terug in bed leggen. De helft van de tijd lukt het dit niet en ben ik bijna een uur zo bezig. Ik heb het vorige week op het cb aangekaart en kreeg het advies om hem niet uit bed te halen, maar om terug te gaan (geen aandacht geven, alleen weer goed leggen, evt. speentje en weer weggaan), en dat elke 5-10 minuten te herhalen. Dat hebben we geprobeerd, maar hij raakt daar zo vreselijk overstuur van (en daardoor ook zn mama). We hebben dit een kwartier volgehouden en toen brak mn hart en heb ik hem weer uit bed gehaald. Het voelt niet goed om hem te laten huilen, maar hij zal toch moeten leren om zelf in slaap te vallen. Als hij 's nachts wakker wordt, valt hij namelijk ook niet zelf weer in slaap en vaak nemen we hem dan maar bij ons in bed. Op zich vind ik dit niet erg, maar ook dan gaat hij niet slapen, maar denkt hij lang leve de lol en ben je zo weer een uur verder voordat hij (en wij!) weer slaapt. Bijkomend probleem bij dit alles is dat hij last heeft van verlatingsangst en dat hij heel erg aan mij hangt. Als mijn vriend hem naar bed brengt, is het bij voorbaat al huilen. Hij kan ook wel teruggaan als hij huilt, maar zoonlief laat zich niet door hem troosten. Als ik dan naar boven kom en hem over pak, is hij direct stil, kruipt weer tegen me aan en valt in slaap. Dit duurt nu al 2 maanden zo. Is hij nu zo gewend aan het bij mij in slaap vallen dat we hem dat weer af moeten leren? Moeten we dan toch maar het advies van het cb opvolgen? Of is dit toch iets wat vanzelf weer over gaat? Vaak zijn we toch bijna een uur bezig en dat in combinatie met werken, huishouden en slaapgebrek, begint behoorlijk op te breken. Iemand advies/tips? Alvast bedankt.
Ik persoonlijk zouvdoen wat cb zegt. Rond die leeftijd hier t zelfde gehad heeft even geduurt naar door volhouden (vooral van mijn kant vriendlief kon er niet tegen dus was blij als hij avonddienst had) is het me toch gelukt. Nu is hij 26 maanden en ligt hij nog wel is te roepen. maar dat is echt paar minuten dan hoor je onee mama niettuh komen. en gaat hij slapen
Heel erg bekent verhaal Ik kreeg ook dat advies en had er in het begin ook heel erg veel moeite mee. Mn dochter had ook veel last van verlatingsangst en is nog steeds best aanhankelijk. Ik was soms ook 1,5 uur bezig met haar in slaap te krijgen, tot ik op den duur zó moe was, dat ik de '10-minuten-regel' toch heb toegepast. Niks was zo moeilijk als haar laten huilen! Ze werd soms ook best overstuurd, maar ook vooral heel boos dat ze dr zin niet kreeg. Nu ongeveer 2 maanden later, ben ik ontzettend blij dat ik toen heb doorgezet. Ik leg dr 's avonds in bed, geef dr een kusje en loop weg en ze slaapt 12 uur door! Ik merk dat ik veel vrolijker ben, maar zij ook. Uiteindelijk heeft zo'n kleintje na een hele dag spelen oog gewoon een nacht rust nodig.
Het bekende verlatingsangst Laten huilen is ook niet mijn methode. Mijn zoontje raakte hierdoor nog meer over de zeik en dan duurde het uren. Ik haalde hem niet uit bed, maar ging naast z'n bedje zitten. Hij bleef nog wel even huilen, maar hier reageerde ik niet op. Ik zei enkel sssst, ga maar lekker slapen. Mama is bij je. Na 15/20 min ging hij liggen en viel hij in slaap. Dit werkte voor ons het beste. Tot 11 maanden heeft hij 's nachts een voeding gehad. Dit kun je eventueel ook proberen als jouw kindje 's nachts wakker wordt. Mijn zoontje kreeg zo'n 60cc met 1 schepje. Het was wel verdund. Dit flesje gaf ik hem in bed, en hij dronk dit al liggend op en viel dan weer in slaap. Rond 11 maanden was dit van de één op andere dag voorbij en sliep hij 's nachts ook door. In de nachten koos ik voor de "makkelijke" manier. In bed nemen vind ik niets, dan slapen we zelf niet. En ook ons zoontje gaat dan spelen.
Ik zou ook niet doen wat het cb zegt. Lekker bij je nemen, dat is juist wat hij zo hard nodig heeft nu. Verlatingsangst is ook een serieuze angst. Het gaat echt op een gegeven moment wel over, maar dan heb je hem wel het vertrouwen in je gegeven. Wanneer mijn dochter zo overstuur was/is 's nachts dan nemen we haar bij ons in bed. Wanneer je dit niet wilt zou ik bij hem in de kamer zijn en vooral niet in zijn eentje laten huilen, maar troost bieden. Het kan inderdaad lang duren om te troosten, maar echt, het gaat over op een gegeven moment. Voeding werkte en werkt hier trouwens ook vaak wel inderdaad. En dan echt bij ons nemen en nog even fijn knuffelen. Het is behoorlijk vermoeiend, maar het mantra het is een fase blijven herhalen kan verbazingwekkend goed werken
Google even op verlatingsangst. Je kind is nu op de leeftijd dat hij beseft dat hij los staat van zijn ouders, en dat jullie hem dus kunnen verlaten. Hij is echter nog niet zo ver om te snappen dat jij gewoon in hetzelfde huis bent, als je hem alleen laat krijgt hij een enorme angst om verlaten te worden door zijn mama en papa. Als je dit begrijpt, kan ik me echt niet voorstellen dat er ergens een ouder is die zijn kind bewust deze angst laat doormaken. Hij zal echt wel 'leren' om alleen te gaan slapen. Alleen zou ik dit absoluut niet trainen in de fase van verlatingsangst. En wat jij beschrijft is het typische gedrag van verlatingsangst. Meestal wordt het rond 11 maanden nog erger, en wil het kind de hele nacht bij de ouders zijn, en rond 13 maanden zijn ze meestal uit deze fase en hebben zijn ze zover dat ze begrijpen dat jij nog steeds in de beurt bent, ook al ziet hij je niet. Overdag kun je veel kiekeboe spelletjes met hem spelen, en naar hem roepen als je in de gang/ de keuken staat. Zodat hij leert dat jij er bent ook al ziet hij je niet. Maar dit proces duurt wel even.
Veel kiekeboe spelen heeft bij mijn zoontje ook erg goed geholpen. Succes, het is idd een fase die ook echt weer voorbij gaat!
Lastig he... maar je kindje echt laten krijsen.. dat zou ik toch niet graag doen hoor. Je zegt dat je daar ook moeite mee hebt, en wat mij betreft is het bij baby's toch zo, dat als wat jij doet niet goed voelt voor je, het ook niet goed is. inderdaad kiekeboe spelen! En verder. Hier slaapt hij s'avonds af en toe gewoon op mijn schoot, maar meestal is het op dit moment niet echt een probleem (wel gehad hiervoor hoor). Hij heeft toen hij een maand of 7-8 was een aantal weken heel veel bij ons in bed geslapen. We hebben in die periode geprobeerd om bij hem in de kamer te blijven tot hij sliep. dat werkte opzich heel goed. Dat zou je eens kunnen proberen? ... Na het ritueel in bed leggen, je hand op zijn buikje en dan bij hem blijven tot hij slaapt (duurde hier de eerste keer 45 min). Als hij dan een beetje huilt ben je in ieder geval bij hem en laat je hem niet aan zijn lot over. Als hij echt gaat krijsen, gewoon eruit halen hoor!.
Hier nog geen ervaring met verlatingsangst dat moet nog komen daar ben ik van overtuigd Maar kijkende naar mijn kind die zou jullie avond ritueel te lang vinden denk ik en zou dan oververmoeid raken en niet willen slapen. hebben jullie overdag ook zo'n ritueel of is hij dan wakkerder eer hij naar bed gaat misschien anders dat eens proberen s'avonds, een korter ritueel of eerder op bed? is maar een ideetje. Geen idee of dat zou werken of niet. In ieder geval zou ik hem niet laten huilen ongeacht wat het cb ook zegt. lekker bij je pakken als hij verdriet of angst heeft
Bedankt voor jullie reacties. Kiekeboe spelen doen we heel veel. Dat vindt hij fantastisch, dan heeft hij de grootste lol. En als we de kamer uit gaan, zeggen we dat en als we in de keuken staan, dan roepen we. Overdag gaat het allemaal best goed, ook het slapen. Maar s avonds . Gisteravond zijn we geloof ik wel de hele avond met hem bezig geweest, uit bedje, knuffelen, in slaap gevallen, terugleggen, weer wakker. En weer opnieuw. Uiteindelijk om 23.00 uur hebben we hem nog maar een extra fles gegeven en toen is hij tegen mij aan in slaap gevallen en heeft hij tot vanochtend 7.45 uur geslapen (dus dat was wel heel fijn voor de zondag). s Nachts wakker komt gelukkig niet elke nacht voor, maar als het gebeurt, krijgt hij ook een flesje en dan dus bij ons in bed als het in zn eigen bedje dan echt niet meer lukt. Zn ritueel inkorten is misschien wel het proberen waard. Overdag is het inderdaad maar heel kort: we zeggen tot straks tegen de vogels en de zon en doen het rolgordijn een stuk naar beneden. Dan knuffel ik hem, zeg dat hij lekker moet gaan slapen, zing een liedje en leg hem neer. Dan jengelt/huilt hij 5 minuten en slaapt hij anderhalf uur. Rationeel gezien, snap ik het advies van het cb, maar het voelt (nog) niet goed. Ik blijf hem voorlopig nog maar even lekker uit bed halen en knuffelen. Dat voelt gewoon toch het beste. En als dat beter gaat, dan ga ik er wel naast zitten en/of zn kamer blijven. Ik wil namelijk ook wel dat zn bedje voor hem een fijne plek is en niet een plek waar hij het gevoel krijgt door papa en mama aan zn lot overgelaten te worden. Neemt niet weg dat ik er op het moment heel erg doorheen zit. Soms zie ik het even niet meer zitten. Ik heb echt huilend mn berichtje zitten typen. Omdat hij zo aan mij hangt, kom ik gewoon eigenlijk niet aan mezelf toe. Papa is niet goed genoeg, hij is echt een mamas kindje. Aan de ene kant heel fijn, maar ook wel heel vermoeiend. Gelukkig is het maar een fase en bij jullie weer goed gekomen, dus daar houd ik me dan maar aan vast.
Hier zitten we in dezelfde fase. Overdag gaat het prima, 's avonds huilen en rechtop in bed zitten. Bij mijn oudste werkte het om haar weer mee naar beneden te nemen en wat later nog bv te geven en kon ik haar half slapend overleggen. 's Nachts kwam ze dan ook vaak weer. Bij mijn jongste werkt dit meestal niet, blijf ik de hele avond aan het heen en weer lopen. Hier nu een paar avonden met haar op ons bed gaat liggen en dan later als ze diep slaapt, haar overleggen. Maar het duurt soms wel 1,5u voor ze pas slaapt. 't Is ook niet helemaal donker op onze kamer en daar reageert ze sterk op. Zelf van de week ook al een keer in slaap gevallen haha. Gisteravond was ze wat slaperig aan de borst en kon ik haar wel in haar bedje krijgen. Uurtje later huilde ze en nog even gevoed. Daarna niet weer gehoord, pas vannacht om een voeding.
Doen wat goed voelt voor jezelf, en als je weet dat het verlatingsangst is zou ik ook echt niet laten huilen. Hij heeft je nu zo nodig om door deze fase te komen! Het gaat echt over.
Lastig hoor. Kan heel goed verlatingsangst zijn natuurlijk. Heb je al het andere gecheckt? Klopt de bedtijd nog? Misschien is hij nu eerder of later moe (hier bij mijn mannetje namelijk een veranderend ritme). En eet/drinkt hij genoeg? Hoe meer ze bewegen hoe groter de behoefte. En ja die fases, daar hou ik me ook altijd maar aan vast. Tot nu toe is iedere fase voorbijgegaan
Ja ander ritme, ik dacht eerst ook dat mijn dochter van 3 naar 2 slaapjes ging maar nee hoor.. toch alweer 3 dagen dat ze 3 keer op een dag slaap.. ik vind het ritme veranderen erg moeilijk en hoe herken je het?
Mijn dochter heeft ook wel last van verlatingsangst maar vooral gewoon overdag zodra ik de kamer uit loop, gaat ze huilen.. soms zelfs als mijn vriend er wel nog gewoon is.. met slapen heeft ze het vorige week ook gehad.. en ja ik liet haar wel huilen.. ik ging soms wel naar der toe maar zo viel ze wel in slaap! Ik denk dat je zelf moet bepalen of je dat wilt! Voorheen sliep ze gelijk als ze der laatste fles had rond half 8 maar laatste dagen gaat ze eerst spelen en dat duurt soms wel een uur! maar ja niet huilen ik hoop dat het daarbij blijft!
nou... gek genoeg hebben wij hier sinds een dag of 3 hetzelfde probleem. Ik krijg hem met geen mogelijkheid in zijn bed s'avonds, terwijl het overdag geen enkel probleem is. Gister viel hij aan de borst al bijna in slaap om 7 uur, maar toen ik hem in zijn bedje legde was hij weer klaarwakker. Eerst ging hij een kwartiertje spelen, daarna huilen. Dus halen we hem er maar weer even uit, na 15 min weer terug. Weer huilen. Steeds er heen. Maar weer even er uit en nog wat voeding, weer terugleggen.. pffffff... om 9 uur viel hij compleet gesloopt op mijn schoot in slaap (en zo gaat het al drie dagen). Na een half uurtje op schoot heb ik hem terug in zijn bedje gelegd en sliep hij gelukkig wel door tot half 4.
Hier een soortgelijk verhaal. Dit speelt bij ons al sinds ze 7 maanden is. Ze slaapt inmiddels in haar ledikant bij ons op de kamer. Dat gaat aardig hoewel ze wel vaak wakker wordt.
Wij hebben onze zoon de laatste avonden een knuffeltje mee naar bed gegeven waar hij graag mee speelt en dat doet echt wonderen!! Het gaat al 2 avonden heel erg goed! (en ook nachten ) Misschien heb je er iets aan. groetjes.
Hier hetzelfde probleem! Overdag gaat het prima. Maar 's avonds is nu al bijna 2 weken een drama. Vandaag weer 2 uur met hem bezig geweest. Ik laat hem ook alleen jammeren, maar zodra het huilen/krijsen wordt, dan haal ik hem eruit en neem ik hem bij me. We hebben een lekkere stoel op zijn kamer, dus dan ga ik daar met hem in zitten. Ik geef nog borstvoeding en heb echt weer het gevoel van clusteren. Hij wil echt heel vaak aangelegd worden 's avonds. Zoekt echt en eet me bijna op . Hij wil inderdaad ook echt zijn mama. Papa is ook lief, maar hij zoekt mij toch telkens. En helaas wordt hij ook weer veel 's nachts wakker. Denk dat ik ook het knuffeltje mee naar bed ga proberen. Niet geschoten is altijd mis . Ben benieuwd hoe lang het gaat duren. Het is in ieder geval wel vermoeiend!
Knuffeltje werkt hier niet, hadden we ook al geprobeerd, maar bedankt voor de tip. Yesera, het is heel vermoeiend ja. Maar hou hoop, want ja het gaat hier nu de goede kant op! Hij heeft zich vandaag weer eens door papa in bed laten stoppen en hij slaapt. De laatste week heb ik hem elke keer naar bed gebracht en is mijn vriend daarna dan terug gegaan en naast hem gaan zitten en dat werkt. Hij slaapt nu binnen 10 minuten. Ik juich nog niet te vroeg, maar we zijn goed op weg.