Hallo dames, Ik weet niet of ik mijn topic hier goed heb geplaatst zoniet excuses. Ik weet even niet waar ik beginnen moet. 3 jaar geleden ben ik bevallen van een prachtig kindje die inmiddels een eigenwijze peuter is maar toch vreet er iets aan mij en dat heeft merendeels te maken met de zwangerschap die ik niet als prettig heb ervaren en de kraamtijd daarna. Je zou haast zeggen het is 3 jaar geleden get over it.. maar dat lukt me niet en nu sinds een paar weken heb ik ineens een gevoel en drang om voor een tweede kind te gaan. Ook omdat mijn leeftijd een rol speelt vind ik dan.. Ik was in ronde 5 zwanger geraakt en was heel happy. Was inderdaad want al snel sloegen de hormonen om en werd ik panisch voor elk klein dingetje. Het liep 3 maanden prima tot dan want daarna was het een hel. ik had nare dwang gedachten en was/ben een ontzettende control freak. De hele zwangerschap heb ik dus als vreselijk ervaren en dacht meerdere keren was ik er maar nooit aan begonnen. Klinkt heel hard dit (sorry als het verkeerd valt) maar zo ervaarde ik het helaas wel. Later heeft de Vk pas op aandringen van mijn kant psychologische hulp ingeschakeld. Ik moest mijn verhaal kwijt en de vk wist ook van mijn angsten. Helaas is er te laat aan de bel getrokken en hebben ze het beestje een naam gegeven. Ik had een prenatale depressie maar dan in zn extreemste vorm afijn ik moest over een aantal weken bevallen en dan was ik van al die gedachten en angsten af.. dat dacht ik dus.. De dag dat me vliezen braken was ik blij maar ook super bang. Weet niet of ik het eerder in de tekst al had gezegd maar het was me eerste kindje. Ik nam direct contact op en de vk zei dat ik maar later moest bellen als de weeën regelmatiger werden. Ik heb gelegen, gerust, gelopen, gedoucht en de weeën werden langzamerhand erger. Maar de vk kwam gewoon niet. Totdat mijn man actie ondernam en me naar het ziekenhuis bracht. 8 cm ontsluiting had ik en pijn. Te laat voor een ruggenprik en te moe om überhaupt nog iets te ondernemen. Na weeën opwekkers kwam het weer op gang en na een minuut a 15 kwam onze kleine op de wereld. Blij was ik zo blij dat ik je het niet kan omschrijven. Eindelijk af van die periode en nu volop genieten van me kindje. Althans dat dacht ik.. De volgende dag ging het finaal mis! Ik had geen gevoel meer onder mijn navel tot aan mijn tenen. Ze dachten nog aan een "gescheurde spier" maar het werd met de dag erger totdat ik niet meer mobiel was. Er werd eindelijk een fyshio en arts ingeschakeld en die kwamen tot de conclusie dat ik zware bekkeninstabiliteit heb en me schaambot gekneusd was. Weken heb ik niet kunnen lopen en niet voor de kleine kunnen zorgen. Die grote roze wolk veranderde na zijn geboortedag in een grauwe grijze wolk. Ik kon niet voor de kleine zorgen alhoewel ik altijd me best deed. Aanleggen lukte niet alsof de kleine het aanvoelde. Ik heb daarna de nare gedachten terug gehad. "Was je maar niet geboren dan had ik al deze problemen niet" ja heel oneerlijk.. Ik gaf me baby de schuld. 3 maanden later ben ik naar de huisarts geweest ivm continu urine verlies (waarop ik tot op de dag van vandaag nog steeds last van heb) de huisarts zag meteen dat het niet goed ging. Ik was weliswaar uit de rolstoel en verder op krukken maar tja soms zien mensen dingen gauw en dat was ook het geval. Ik werd door verwezen naar een psycholoog om erover te praten. Deze contanteerde dat ik een trauma heb mee gemaakt en wilde EMDR toepassen. Daar had ik geen zin in want ik was op. Ik moest voor de kleine zorgen en dat was mijn missie. Onzin als EMDR daar had ik geen tijd voor en kapte gauw af. Maanden heb ik zo geleefd totdat ik het gewoon niet meer aankon. Er moest wat gebeuren. In de tussentijd had ik een abbenoment bij de huisarts. Ik werd ziek van de stress en er werden verkeerde diagnoses gesteld wat nog meer spanning en stress gaf. Ik was een tikkende tijdbom en de tweede verwijzing naar een psycholoog was een feit. Lichamelijk was ik een soort van gesloopt en de relatie tussen mijn partner was ook niet van het. Met de anticonceptie begon ik vrij snel na de bevalling. Stel dat ik zwanger zou zijn weer die drama, angsten en gedachten? Weer medisch niet in orde en geen band met de kleine? De tweede psycholoog sprak niet over een EMDR maar kon dmv vragen te stellen en een gesprek (was ik bij) met de psychiater dat ik PTSS heb. Fijn nu heeft het beestje een naam en kan ik geholpen worden. Maar toch dan zit ik vol moed als ik over mijn angsten praat en gevoel hebben van ik kan de hele wereld aan maar zodra ik alleen ben begin ik weer te denken, peinzen wat als ik weer zwanger zou zijn? Sex hebben is ook geen plezier ondanks pil gebruik denk ik straks wordt ik door de pil heen zwanger! Dus echt met plezier sex hebben is her dus niet. Mijn man ziet dat het aan mijn vreet en erover praten doe ik wel maar hij heeft ook zoiets van get over it. Soms denk ik het zit goed zo. 1 kindje en waarom perse een tweede? Maar ik weer in ieder geval van mijn man dat hij zeker een kind nog wel en nu sinds een aantal weken vreet het ook aan mij... Ineens is die drang er van stoppen met de pil en gaan met die banaan het komt wel goed. Maar wie kan je die zekerheid bieden? Weer zo een zwangerschap.. Weer die pijn en straks misschien wederom geen band met de volgende baby? Ik ben dus gewoon heel erg bang. De wil is er maar ik weet 100 procent als ik een streepje zal zien meteen in paniek ga raken. Ik kom er maar niet overuit. En de jaren verslijten. De kleine blijft niet meer zo klein en ik blijf nie jong. Klokje tikt.. Weet me gewoon geen raad. En sorry als het verhaal wat aan de lange kant is.
Jammer dat je EMDR omschrijft als onzin... ik denk, als ik je verhaal zo lees, dat je er heel veel baat bij kunt hebben. Je hebt iets heftigs mee gemaakt en hebt dat duidelijk nog niet verwerkt als het op dit moment opnieuw zulke gevoelens bij je oproept. Als je echt voor een tweede kindje wilt gaan zou ik eerst proberen om je eerste zwangerschap en alles daar omheen een plekje te geven. Hier zelf positieve ervaring met EMDR. Waarom zou je het niet gewoon proberen?
Wow, wat een heftige tijd heb je gehad! Daar kan ik na mijn droomzwangerschappen niks van zeggen en “get over it” komt al helemaal niet in me op. Zelf vond ik de bevalling van de eerste en bij beide kinderen de eerste maanden na de bevalling erg zwaar, maar als ik het zo lees, valt het bij jou in het niet. Echt respect dat je over een tweede na durft te denken. Ik snap heel goed dat je er angstig van wordt, want het is niet niks, een baby krijgen. En dan nog zo’n intense geschiedenis! Maar tegelijkertijd: je bent nu zoveel wijzer! Je kent jezelf beter en weet waar je problemen tegen kunt komen. Je weet dat je hulp kunt vragen en dat die er ook is. Wat je ook kiest, wees vooral lief voor jezelf! Niemand is een perfecte moeder en vroeg of laat wil iedereen z’n kind toch minstens een paar keer achter het behang plakken. Daarbij heb je niet 100% in de hand wat hormonen, slaaptekort, enz. met je gedachtegang doen. Wat mij helpt bij de tweede is het idee: hierna hoef ik alles nóóit meer te doen! Geen bevalling meer, geen opstartproblemen bij de borstvoeding meer, niet meer zo bizar weinig slaap.... Wij hebben ongeveer 4 jaar leeftijdsverschil, waar jij misschien ook op uit zou komen. De oudste is dan al wat zelfstandiger, kan misschien helpen hier en daar, bijv. met dingen aangeven (hoe vaak ik onze bijna kleuter wel niet om zoogcompressen heb gevraagd in het begin ). Ik hoop dat jullie er samen uitkomen!
Nu ben ik me daar wel beter van bewust. In die tijd vond ik het gewoon niet "helpen" ik heb 2 sessies gehad en ik kreeg continu vragen wat de trauma weer opwekte en barste 9 van de 10 keer in tranen uit. Ik zou het nu wel denk ik een kans willen geven..
Dank je wel het is inderdaad heel erg heftig geweest ik weet dat mocht ik voor een tweede gaan het misschien wel anders zal ervaren omdat ik dan inderdaad veel heb geleerd van de vorige zwangerschap maar helaas is het iets wat ik niet alleen kan. Ja lichamelijk ben ik degene die het kindje zal dragen maar geestelijk lukt het me niet om de zwangerschap alleen te moeten doorstaan. Mijn partner is lief en heeft engelengeduld maar soms merk ik wel dat hij zoiets heeft van is het niet tijd voor een broertje of zusje voor de kleine. Vooral wij komen uit een grote familie en bijna elke gezin heeft meer als 2 kinderen.. tja dan wordt je zo scheef aangekeken van en waar blijft die van jullie. Het doet nogal pijn want normaliter trek ik me er niks van aan alleen de laatste tijd..
Ja het is pittig dat klopt. Ik heb ook heel wat traantjes gelaten tijdens de sessies. Maar uiteindelijk er echt wat aan gehad. Ik denk dat je die gevoelens beter tijdens een therapie tegen kunt komen en verwerken dan tijdens een eventuele tweede zwangerschap... Veel succes gewenst in ieder geval!
Rot zeg, die druk van buitenaf. Geef je eigen gevoel ook de ruimte! Jullie zijn degenen die het kind op zouden voeden, niet jullie omgeving. Wellicht kun je ook kijken of Somatic Experience iets voor je is. Ik heb hier zelf erg goede ervaringen mee. Voelde me na elke ‘sessie’ als herboren en gebruik er nog altijd oefeningen van om te kunnen slapen als ik ‘s nachts eindeloos lig te piekeren.