Om mee te beginnen: ik heb geen echte vraag, wil eigenlijk graag even mijn ei kwijt. Na twee missed abortions ben ik nu weer zwanger. Inmiddels al 3 echo's achter de rug vanwege hematoom. Laatste echo was met 9+1 week. Morgen heb ik weer een echo, ik zou dan 10+3 moeten zijn. Tussen de laatste echo en nu in ben ik vrij ontspannen geweest en durfde ik zelfs te denken aan een goede afloop. Maar nu (de avond vooraf) zit ik mezelf weer helemaal gek te maken. Rationeel bedenken dat 'als het fout is, het nou eenmaal zo is' en 'de kans groter is dat het wel goed gaat' werkt allemaal niet meer. Ik zit hier te zweten, hartkloppingen en wil het liefst huilen. Ik ben zo bang om weer zoveel verdriet te hebben. Gebaseerd op helemaal niets, ik weet het zelf ook.. Bijzonder hoe je jezelf helemaal gek kan maken, het ook nog doorhebt en toch niet kan stoppen.
Vervelend en stressvol! Heel veel sterkte hopelijk verloopt alles goed. Hier ook regelmatig bloedverlies gehad in het begin met goede afloop. Heel veel succes morgen en hopelijk een mooie echo
Ik denk dat het ook een stukje zelfbescherming kan zijn. Je denkt wanneer je je erop voorbereidt de klap minder hard aankomt, mocht het onverhoopt niet goed zijn. Ergens heel logisch en begrijpelijk met jouw ervaring, maar daardoor vergeet je te genieten. Hormonen doen ook veel met je, daarnaast is onzekerheid één van de vervelendste kwalen in een zwangerschap ( vind ik) Ik hoop echt dat het goed mag gaan en je morgen een prachtige echo hebt!
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Het voelt ook alsof ik moet 'corrigeren' dat ik afgelopen week hoop heb gehad. Want wat nou als.. Het kindje is gewoon zo gewenst door ons allebei.
Het is ergens ook heel herkenbaar hoor. Niet wat betreft een miskraam, maar wij hebben een zwangerschap afgebroken. Een positieve test was hier echt het toppunt van stress. En steeds wanneer ik wat relaxter werd, zei een stemmetje in mijn hoofd me dat ik niet zo nonchalant moest doen. Ik ging me dan allerlei doemscenario’s in mijn hoofd halen, alsof ik me op alles wilde voorbereiden. Slaat natuurlijk nergens op, want ik weet als geen ander dat je je echt niet kan voorbereiden op bepaald nieuws. En dan riep ik mezelf weer tot orde: “Deze tijd komt nooit meer terug, verspil het nou niet aan ( onnodige) stress”. Wij vrouwen zijn soms rare wezens Sterkte met afwachten. De tijd tot aan de eerste echo duurt echt laaaang!
Heel herkenbaar... Ik heb voordat ik zwanger was van onze jongste een miskraam gehad. 2 maanden daarna had ik alweer een positieve test. Vanaf het begin heel angstig geweest, door de miskraam. Met bijna 7 weken verloor ik bloed. Ik wist bijna zeker dat het weer mis was. Huilend de verloskundige gebeld. Gelukkig kon ik nog diezelfde dag langs komen. Eem echo gehad, met een hematoom in m’n baarmoeder die groter was als het vruchtje, maar ook een vruchtje, met hartslag! Kans van 50% dat het goed zou aflopen. Twee weken later weer een echo, hematoom was gekrompen, kindje mooi gegroeid. 2 weken daarna termijn echo, kindje mooi gegroeid, hematoom weg. Ik kon ondertussen nog steeds niet echt genieten van m’n zwangerschap. Zo bang dat het weer mis zou gaan, dat een goede zwangerschap en een gezond kindje helemaal niet vanzelfsprekend is. Elke echo weer was ik weer bang dat er wat mis zou zijn, ook al voelde ik me tussendoor prima, voelde ik het kindje goed. Pas vanaf een week of 25 kon ik de knop om zetten en er meer van gaan genieten, maar nooit meer met het onbevangen gevoel gehad als wat ik bij ons eerste kindje had... Heel veel succes morgen met de echo! Hopelijk goed nieuws en kan je dan een beetje genieten van je zwangerschap.
Ik snap het zo goed. Mijn vorige twee zwangerschappen zijn gestopt met zich ontwikkelen tussen 6 en 7 weken (zie handtekening). Ik ben nu hopelijk ruim 8 weken zwanger en als alles goed gaat krigj ik tussen 11 en 14 weken mijn eerste echo. Het is overleven tussen hoop en vrees. Genieten is allemaal leuk en aardig als je dat kunt, maar voel je niet naar of schuldig als dat jou (nog) niet lukt. Na een ervaring als de onze is het niet meer dan logisch dat ontspannen in het eerste trimester erg moeilijk geworden is. Ik denk dat er niets anders op zit dan dat te accepteren. Als jij het nodig hebt om urenlang Netflix te kijken, met iemand te praten, veel op dit forum rond te hangen of boswandelingen te maken om puur en alleen de tijd door te komen, dan is dat wat je moet doen. Ik denk dat het verstandig is om morgen aan de echoscopist te vertellen hoe het emotioneel met je gaat op dat moment, dan kan hij/zij daar rekening mee houden. Succes! Laat je even weten hoe het ging?
Ik herken het ook heel erg. Ivm miskramen en vroeggeboortes mag ik zo vaak een echo als ik zelf wil. Dat betekende deze zw tot de 24e week 1x per week (bij extreme stress ook wel eens 2x per week gedaan) en daarna 1x per 2 weken. Hoewel ik het heel fijn vond, zakte de moed me steeds een paar dagen voor de echo weer in de schoenen. 'Zal je zien dat...' en in een later stadium 'heb ik 'm eigenlijk wel gevoeld de laatste dagen??' Daarnaast 'straf' ik mezelf met negatieve gedachten als ik ook maar positieve gedachten dúrf te hebben. Of als ik met een vriendin uit eten ben geweest, krijg ik aansluitend weer schuldgevoel 'straks is het hartstikke fout en ben ik een beetje aan het lachen en ontspannen..' Alsof het IETS gaat helpen... Maar het is zoals eerder genoemd valse bescherming. Na mk en ma (en overleden kindjes) is een zwangerschap nu eenmaal niet meer zo leuk. Ik probeer het me niet eens meer uit mn hoofd te praten, maar te accepteren. En als het de spuigaten uitloopt, praat ik erover (man, gyn, maatsch werk etc). Heel veel sterkte!
Zo herkenbaar dit Oktober ons kindje verloren na 16 weken en december weer een positieve test. Doodsbenauwd voor de termijnecho volgende week ondanks dat we 2 weken terug een goede echo hadden. Inderdaad die gedachtes van: zul je zin, is het dag na de echo gestopt met groeien, Missed abortion, weer een afwijkende termijnecho. Ook al was ik vrij relaxed de laatste weken, spanning en doemdenken steekt nu weet de kop op.. Geen tips dus helaas, alleen herkenning...
Dames, bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Heftig ook allemaal zeg Toch ook fijn om te lezen dat de manier van omgaan met spanning herkenbaar is. Gelukkig was mijn angst (voor nu nog) ongegrond. De echo was goed. Baby was rustig, maar hartje ging snel en bijvoorbeeld hersenen en maagje waren al mooi te zien.
Wat fijn een goede echo!! Ik herken het wel.. ik ben nu 11 weken zwanger en heb al heel veel echo’s gehad maar elke keer ben ik bang dat het mis is op de volgende echo. Ik durf er ook nog steeds niet in te geloven dat er 2 mini’s in mijn buik groeien. Ik kan (nog) niet genieten en sta nog steeds op standje overleven ofzo.
Oh wow, twee mini's zelfs. Ik hoop dat het ook bij jou goed blijft gaan! We zijn rond dezelfde periode uitgerekend zie ik
Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik heb voor deze zwangerschap een vroege miskraam gehad en dat heeft me wel angstig gemaakt, samen met de angst om het te moeten afbreken ivm erfelijke ziekte. Tot we daar met 9 weken uitsluitsel over kregen heb ik echt dag en nacht, iedere vrije minuut Netflix liggen kijken. Films, series, maakt niet uit, alles waarbij ik me in een 'andere wereld' kon verplaatsen en niet aan de onzekerheid hoefde te denken. Probeer afleiding te zoeken op jouw manier en schaam je daar niet voor welke manier dit ook is. Daarbij ontzettend veel succes en een dikke knuffel