Je schrijft zelf dat als jullie de kleine niet hadden je zeker bij hem weg zou gaan? Dan moet je toch eens heel erg goed nadenken of je nog denkt dat jullie echt gelukkig samen kunnen worden? Ik snap best dat je het blijft proberen voor jullie kindje maar als je ongelukkig bent en blijft is dat ook niet erg gezond hè? Dromen kun je niet sturen maar dat je overdag ook 'verlangt' naar spanning met andere mannen is wel iets om over na te denken. Dat geeft toch aan dat de intimiteit en de relatie van jullie niet meer goed zit. Je moet anders eens bedenken wat je precies mist in je relatie en goed nadenken of je nog wel echt van hem houdt. Als je van hem houdt en weet wat je kan en wilt aanpakken dan zou ik er als ik jou was voor vechten. Heb je er de kracht niet meer voor en is de liefde echt over? Dan zet er een punt achter en ik kan je garanderen dat je beter gelukkig alleen (met je kindje) kan zijn dan ongelukkig samen!
@ Drieka: Ik kan niet voor TS spreken, maar aangezien ik in hetzelfde schuitje heb gezeten, weet ik ook dat het zo zwart/wit niet is. Toen mijn man afkickte riep ik de eerste maanden ook "het is dat we getrouwd zijn, anders was ik allang weggeweest". Het is een beetje een afweermechanisme, ook om je eigen gedrag voor jezelf goed te praten. Jaren heb ik met een partner geleefd, waar iedereen zei "wat moet je ermee" en ik diep van binnen ook rationeel wist dat het niet makkelijk was. Maar ik hield van hem, dat hield ik me altijd voor. En hij was ziek, dus dan loop je toch ook niet zomaar weg? En we waren getrouwd, in ziekte en gezondheid? En toen veranderde het leven drastisch, mijn man kickte af, en opeens zat ik met een totaal andere man dan ik gewend was. Die omschakeling was zo groot, dat ik ook echt maanden met mijn ziel onder mijn arm heb gelopen. Wilde ik dit wel? Was het niet beter als ik wegging? Ik voelde me zo ontheemd. Je moet eigenlijk je gevoel opnieuw terugvinden. Terug naar de basis. Wat was het waarom ik zo verliefd werd op mijn man. En in mijn geval ... had dat dus niets met drank te maken. Maar omdat drank zo lang de boventoon had gevoerd in onze relatie, was ik dat vergeten. Volledig ondergesneeuwd door de verslaving. Het heeft ik denk zeker wel een half jaar geduurd voordat ik er voor mezelf uit was dat ik zeker verder wilde, en daarna nog 2 of 3 jaar voordat ik het totale vertrouwen weer terug had in hem en onze relatie. Als TS echt niet meer van hem houdt, moet ze dat ook onder ogen zien, maar wel om de juist redenen
Nou mijn vriend heeft tienduizenden euro's schuld gemaakt, zijn kind verwaarloosd en mij verwaarloosd. En dan zeggen dat ik niet wil vechten nu ik nog bij hem ben?