Ik wil allereerst even duidelijk maken dat ik niemand voor het hoofd wil stoten met dit topic. Ik wil absoluut het allerliefst een gezond kindje en het geslacht is bijzaak. Toch merk ik dat ik een voorkeur heb. Bij mijn eerste zwangerschap had ik het gevoel dat ik een meisje zou krijgen. Bij de geslachtsbepaling bleek het een jongetje te zijn en hoewel ik even moest schakelen, zou ik echt niet anders meer willen. Maar nu ik weer zwanger ben merk ik dat ik toch wel heel graag een meisje wil. Wij willen in principe twee kindjes (tenzij dit een meerling is natuurlijk), dus dit is mijn laatste zwangerschap en m’n laatste “kans” op een dochter. Herkent iemand deze gevoelens? Ik zit er zelf best wel mee, ben bang om teleurgesteld te reageren als ik een jongetje blijk te verwachten.
ik had na 3 dochters graag een zoon gewild. En dat gevoel had ik ook erg dat het een jongetje zou zijn, echter met 15 weken was het toch echt duidelijk zichtbaar een 4e dochter. Nu met 4 meiden zou ik toch niet anders meer willen. Tuurlijk de hoop dat het toch stiekem een jongen zou zijn is gebleven tot na de geboorte. Maar 1 troost.. Ik krijg vanzelf de jongens over de vloer daar hou ik me nu maar aan vast..
Ik herken het! Ik wilde zooooooo graag een jongen. En nadat de dokter 2x zei het is een jongen was het na 2 maanden opeens een meisje. Ik was heel erg teleurgesteld, en het jongetje wat in mijn hoofd al helemaal leefde was opeens weg. Had het hier echt moeilijk mee moet ik zeggen, maar nu gaat het echt goed en verheug ik me enorm! Nu is jou situatie natuurlijk anders omdat dit je "laatste" kans is. Als je teleurgesteld bent laat je emoties toch gewoon toe. Mijn moeder wilde ook liever een jongen en heeft me dit ook verteld. Ze is dolgelukkig met me en dat weet ik, kind krijgt er heus geen trauma van. Ik zal duimen voor een meisje voor jou!
Ook hier heel herkenbaar. Wij hebben 2 jongens.. En had bij de 2e zwangerschap ook de hoop op een meisje. Toen ik hoorde dat het een jongen werd was ik het hele idee van het meisje vergeten. Heel gek, was toen zo bang dat ik teleurgesteld zou zijn.. Maar nee dus. Na 2 jongens is de wens voor een meisje zo ontzettend groot. Ik ben nu weer zwanger, en hoop echt dat dit een meisje wordt. Mocht dit niet zo zijn zal ik toch echt moeten aanvaarden dat ik geen dochter krijg... We gaan het zien!
Herkenbaar hoor! Heb na mijn tweede ook bewust afscheid moeten nemen van mijn wens. Vriendin van mij met 3 jongens ook. Ik ontdek steeds meer van mezelf in mijn zoons, ook verrassende eigenschappen en weet inmiddels wel dat ik de zo gewenste dochter dus niet nodig heb. Ik heb 7 maanden terug een nichtje gekregen, en dat is ook heerlijk. Bij de tweede wisten we niet wat we kregen, en toen ik mijn zoontje zag voelde het gelijk goed. Komt goed <3
Heel herkenbaar. Ik hoopte altijd dat ik in ieder geval 1 meisje zou mogen krijgen. Toen bleek dat de 1e een meisje was, was ik dan ook heel blij. Bij de 2e had ik niet echt voorkeur. Maar toen dat weer een meisje werd, hoopte ik toch wel heel erg dat de 3e een jongen zou zijn, want dat zou onze laatste worden. Bij de 3e had ik dus een grote voorkeur voor een jongen, maar toen bleek dat ook dat een meisje zou worden, was ik meteen omgeschakeld. Wij hebben in die zwangerschap samen gezegd dat we toch nog wel een 4e zouden willen. Maar natuurlijk niet omdat we een jongen willen, want de kans is groot dat het weer een meisje wordt. Maar toch hoop ik heel erg dat de 4e een jongen wordt (als een 4e ons gegund is).
Herkenbaar hoor, ik heb altijd de wens voor dochters gehad. Maar nummer twee is ook een jongen. Ik vind het niet jammer dat ik nu twee zoons heb, maar ik vind het wel heel jammer dat ik nu nooit zal ervaren hoe het is om een dochter te hebben. Er komt hier geen derde, maar mocht ik de garantie krijgen dat een derde een dochter zou zijn, dan zeker wel...
Het is alleen maar menselijk om die gevoelens te hebben hoor! Had het bij mijn eerste ook, en bleek ook een meid. Heb nu niet echt een voorkeur Mijn schoonvader verteld altijd heel open dat jij bij zoon nr 4 echt ff een potje heeft zitten janken haha. Uiteraard is hij hartstikke trots op al zn zoons
Ik denk dat dat vrij normaal is hoor. Ik moest bij de 1e ook ff schakelen toen dat een jongen bleek te zijn. Ik zou nu echt niet anders meer willen. Ik ben nu zwanger van de 2e en laatste. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen voorkeur heb. Maar ik weet ook hoe het is om een zoon te hebben. Mocht dit weer een jochie worden (wat ik wel heel sterk denk) dan ben ik net zo blij! De meiden komen vanzelf wel
Ons eerste kindje was een jongen, helaas heeft hij het niet gered. Daarna kreeg ik een gezonde dochter. Toen we daarna weer zwanger waren dacht ik echt een jongen, maar dat wondertje is een meisje en ik zou ze echt niet kunnen missen. Heb haar al 3x bijna af moeten geven. Laatste maanden is ze een eindelijk even stabiel. Ze is nu 1,5. Sindsdien maakt het me niet meer uit. Als het maar gezond is. Nu onverwachts zwanger geraakt door de anticonceptie. Vriend hoopt een jongen maar zegt ook zal niet teleurgesteld zijn als het een meisje is. Kinderen krijgen is een wonder! Dat hou ik maar altijd in mijn achterhoofd.
Een voorkeur mag je hebben. Dat is menselijk, dat mensen het voorgevoel op een geslacht hebben en als het anders blijkt dat ze moeten schakelen, begrijp ik ook. Alleen mensen die het hebben over rouw (pas in een artikel).. die begrijp ik niet, heb een dochter en 2 zoons naar het crematorium gebracht, dat heet rouw. Wij zijn nu zwanger, mij maakte het niets uit, mijn voorgevoel klopte wel. Mijn man zei vooraf, als we nog maar iets levend mogen krijgen en gezond, ondanks ons verleden had hij ook een lichte voorkeur.. hij heeft geluk want zijn voorkeur zit in mijn buik, maar ook met een knul hadden we dolgelukkig geweest. Een wens is menselijk en mag je ook uitspreken.. Ik gun iedereen zijn of haar voorkeur maar vooral levende en gelukkige kindjes❤
Ik weet welk artikel je bedoel denk ik . Ik heb m ook vol verbazing zitten lezen. Wij zijn ons derde kindje verloren, een jongetje, toen we al twee meiden hadden. Bij de vierde zwangerschap dolblij met weer een meisje erbij. Terwijl iedereen t lef had om te zeggen dat ze ons een 'jongentje' gunde. Rotopmerking vond ik t. Alsof ons zoontje te vervangen zou zijn. Nu weer in verwachting en t enige wat door ons hoofd spookt is: als we maar weer die levensvatbare grens halen. Ik hoop dat t voor jullie nu goed mag verlopen en je kunt gaan genieten van t mogen 'moederen' over een heerlijk frummeltje.
Mee eens. Hier ook een zoontje overleden tijdens de zwangerschap en een zoontje van een maand oud weggebracht. Dat is idd rouw. Maar die gezonde voorkeur had ik ook
Ik begrijp wat je bedoelt, ik had het zelf niet (kan ook niet tegen de opmerking: iedereen heeft stiekem een voorkeur). 4 knullen of 4 meiden had ik ook helemaal te gek gevonden (beter nog: 5 .) Ik snap wel dat je een bepaald beeld kunt hebben en als dat beeld wat je hebt niet uitkomt, mag je ook best even teleurgesteld zijn. Niet teleurgesteld in de zoon die je krijgt, maar teleurgesteld omdat je afscheid moet nemen van het idee van een dochter. Maar als dit een jongetje blijkt ben je er echt weer net zo verliefd op als op je eerste. En wie weet komen er later schoondochters en kleindochters .
Ik denk ook dat dat helemaal niet gek is en dat veel mensen dit hebben. Ik heb een zoontje en ben nu in verwachting van kindje 2. Mijn gevoel zegt heeeeel erg dat dit een meisje is en dat zou ik ook echt heel leuk vinden. De teleurstelling dat dit straks toch een jongetje is zal er vast wel een beetje zijn, maar denk dat ik ook snel kan schakelen als het wel een jongetje blijkt te zijn.
Tja die opmerking ken ik. Nu ben ik beiden geslachten verloren maar zelfs mijn eigen tante zei dit keer. Oh we hoopte al dat je een meisje zou krijgen. Eh.. waarom dan?! Mij boeide het niet, wil een levend kindje. De levensvatbare grens bereikt maar vind het nog steeds eng! Jij begrijpt die angst. Na het verliezen van een kind ben je nooit meer zorgeloos zwanger helaas..
Ik snap je voorkeur ook heel goed. Ik heb altijd gedroomd van een dochter. Bij de eerste een lichte voorkeur voor een meisje maar ik wist dat we minstens 2 kinderen wilden (als het ons gegund was) dus toen maakte het met niet zoveel uit. Na een zoontje hoopte ik nu dus wel echt op een dochter maar sinds mijn zoontje er is had ik al wel het gevoel dat ik 2 jongens zou krijgen. Toen dit bevestigd werd heb ik ook wel eventjes moeten schakelen en afscheid moeten nemen van het idee van misschien ooit een dochter te hebben maar nu ook superblij met mijn 2de ventje dat op komt is
Wij hebben een dochtertje en tuurlijk zou een knul erbij geweldig zijn. De familielijn van mijn man houd bij hem op en ik ben verschrikkelijk traditioneel dus ik hoop op een stamhoudertje in mijn buik. Maar mocht het weer een dochter zijn, is ons geluk ook compleet. En wat ik ergens al las, die jongens komen vanzelf.