Lieve dames, ik zou echt heel blij zijn met jullie advies...Ik ben alleen bang dat dit een heel lang verhaal gaat worden en dat dit een heel onsamenhangend geheel gaat worden. Mijn excuses ervoor.. Zo lang als ik me kan herinneren is mijn moeder een vrij 'moeilijk' persoon. Als ik vroeger als kind zijnde ruzie met mijn moeder had, waren er maar een paar manieren hoe mijn moeder met een ruzie omging: 1: Er werd ongelofelijk op mijn schuldgevoel gewerkt en de zaken werden dus zodanig omgedraaid dat ik altijd de schuldige was en moest kruipen om het weer goed te maken. 2: Er werd zielig gedaan en er werd dan door mijn moeder een act opgevoerd als de gekwetste en superverdrietige moeder. 3; Er werd gewoon niet meer gesproken. Meer dan een 'hmm' kwam er dan enkele dagen niet uit. Ergens heb ik er wel begrip voor. Ze heeft echt heel erg veel meegemaakt en die rotdingen hebben haar ook tot de persoon gevormd die ze nu is, zo heeft ze ook enkele depressies en psychoses gehad. Dat was een heel nare periode waarin ik automatisch meer rekening met mijn moeder ging houden. Het minste geringste kon haar weer terug naar die tijd brengen. Dit heeft er een heel grote bijdrage toe gevormd dat ik een zeer onzeker persoon ben geworden met nul komma nul eigenwaarde. Vanaf het moment dat ik geboren was, is mijn moeder ontzettend claimerig naar me toe geweest. Als ik daar nu over nadenk, is het net alsof ze een levende pop heeft gekregen. Maar de pop ging een eigen mening vormen en groeide op... Helaas niet altijd naar mijn moeders maatstaven. Het kon niet anders dan dat het van tijd tot tijd behoorlijk botste, hoewel ik heel erg vaak op mijn tong heb gebeten en gedachtes en gecvoeles voor me heb gehouden om mijn moeder niet te kwetsen, lagen we elkaar gewoon niet. Enkele jaren geleden is er bij mijn moeder een vorm van kanker geconstateerd. Wat was ze bang om te sterven en eerlijk is eerlijk: Met oefeningen, chemo, bestralingen, en bidden en al wat meer blijft ze knokken voor het leven. Nu is het gelukkig zo dat de kanker al een tijdje stabiel blijkt te zijn. Het gevolg is nu dat ik nu NOG vaker mijn moeder lijk te kwetsen, terwijl ik zo op mijn tenen loop en uit onhandigheid en onzekerheid steeds verkeerde beslissingen lijk te maken. Mijn vriend heeft het al vanaf het begin af aan verkeerd gedaan in de ogen van mijn moeder. Ze heeft me al verteld dat het niet aan hem ligt, maar dat het gewoon een 'moeder gevoel' is. In de zin van dat geen enkele vent goed genoeg voor haar dochter zou zijn. Kan ik goed begrijpen, alleen is dit op het overdrevende af. -Zo zou er maar een persoon bij hem belangrijk zijn: Zijn dochter. (Echt niet, we vormen met zijn drietjes een goed functionerend, stabiel en liefdevol gezin.) -Hij zou me gebruiken. -Hij zou verliefd zijn op drie van mijn vriendinnen. -En het mooiste moet nog komen: Mijn partner werkt zich het apelazerus in drie ploegen om mij mijn droombaan te gunnen die echt heel erg leuk is, maar wein ig geld opleverd. De laatste tijd is het nogal rommelig op dat bedrijf van hem en wisselen de ploegen nogal eens. Volgens mijn moeder vertrouwd ze het zaaktje niet en GAAT IE VREEMD! -Ik zou veranderd zijn in die tijd dat ik met hem samen zou zijn. Hij hersenspoeld me Allemaal dingen die niet waar zijn, maar waarvan mijn moeder niet te overtuigen is. Mijn vriend heeft zich altijd al zeer respectvol gedragen tegenover mijn ouderlijk thuis en dat zal ie altijd blijven doen, maar eerlijk is eerlijk: Hij begint er nu ook kotsmisselijk van te worden om zich altijd maar te moeten bewijzen tegenover mijn moeder dat ie echt wel goed voor me is. En ik voel me schuldig dat ie met mijn ouders 'opgescheept' zit. Het zou allemaal zo verschrikkelijk veel mooier kunnen zijn. En ik heb al zo ontzettend vaak aangedrongen bij mijn moeder en partner om therapie. Zelfs aangeboden dat ik dan mee zou gaan en desnoods gezinstherapie. Willen ze niet. Maaaaaarrrrrrrr....Nu komt hete partner van mijn moeder (Is een zij) grijpt elke gelegenheid aan om mij vast te klampen en te klagen over haar leven met mijn moeder. Ze stond namelijk op het punt om bij mijn moeder weg te gaan. Maar toen werd ze ziek...en een ziek persoon laat je niet in de steek... Ik ben, tegen wil en dank, haar therapeut geworden. logisch dat ze dan geen therapie nodig hebben. Na gisteren een laaiende ruzie gehad te hebben, waar ik ook schuldig aan ben, ik heb zeker fouten gemaakt, ben geen heilige, maar eindelijk eens voor mezelf en mijn gezin opgekomen ben Ben ik naar huis gegaan. Handschoenen vergeten, dus weer terug gegaan. Riep haar partner me in paniek naar binnen. Mijn moeder kreeg geen lucht meer en stikte zowat. Heeft ze vaker als ze spanningen heeft en ik weet niet meer of het nou aandachttrekkerij is, of niet. Maar geen risico genomen en er nog een tijdje bijgezeten totdat ze weer wat rustiger was en weer lucht kreeg. We hebben maar afgesproken dat ik een keer zou bellen hoe het met haar ademhaling was. (Toch een soort plicht/schuldgevoel) en dat we het een tijd heel rustig aan zouden doen met het contact. Ik heb met de partner van mijn moeder afgesproken dat ik het heft in mijn moeders handen leg en ze zelf maar moest bellen wanneer ze weer behoefte aan contact had. Ik hou, ondanks alles van mijn moeder en ik weet dat ze op haar manier ook van mij houdt. Ik vind het alleen zo verschrikkelijk jammer dat onze werelden zo vaak botsen en dat mijn gezin vaak de gebeten hond in hun ogen is. Nu lijkt het me ook beter als we voorlopig geen contact meer hebben, maar ze is ziek. God weet wat er kan gebeuren en dan kan ik het me later nooit vergeven als er nu juist in deze periode iets gebeurt. Ik heb ook al geen contact meer met mijn vader. -Ik ben het zo zat dat ik niet serieus genomen word -Ik ben het zo zat dat er iedere keer tegen mij over mijn moeder gepraat wordt door haar eigen partner. Ik wil geen verrader zijn, maar als mijn moeder wist wat er allemaal gezegd wordt over haar, kun je haar opvegen. -Tegelijkertijd heeft ze het er constand over dat mijn relatie met mijn partner niet goed is, en hij niet goed voor mij is. Ze moest eens weten hoe haar eigen relatie in elkaar stak... Weet je, ik ben psychologisch verdomde goed onderlegd, maar ik krijg geen grip op mijn moeders belevingswereld. Ik weet niet meer hoe ik hier mee moet omgaan. Ik kan dit niet meer. Hoe kan ik later met mijn kindje met zijn of haar oma in contact laten komen als ze geneens respect heeft voor de vader? Sorry voor dit lange verhaal. Ik wide gewoon mijn hart even luchten en misschien zijn er dames die in een zelfde situatie zitten of misschien zijn er dames die me kunnen adviseren.
Jeetje meid, wat een ellende, snap dat je er klaar mee bent. Ik denk dat je beter tegen haar partner kan zeggen dat ze met haar ellende gewoon niet meer bij jou terecht kan en ze maar hulp moet gaan zoeken. Of hoe hard ook, gewoon bij je moeder weg gaan. Vind het wel goed van je dat je je moeder als eerste weer contact laat maken. Mischien is een beetje afstand nu wel beter. Het is wel heel rot dat ze nu die ziekte heeft, maar door dat beetje afstand, blijf je nog wel aan de zijlijn, dan heb je ook geen schuld gevoel mocht er toch iets ergs gebeuren. als ik het zo lees, lijkt het wel of jou moeder gewoon jaloers is op jou en je gezinnetje. ze gunt jou niks. dit zie ik dus ook helaas bij mijn moeder. Die is ook niet helemaal fris en zou nodig naar therapie moeten, maar die ziet dat zelf niet en zal daarom ook nooit gaan. Mijn tip is echt: houd afstand en laat het verder aan je moeder. geniet van je gezinnetje. heel veel sterkte.
eliesja, allereerst: Bedankt voor je lieve reactie. Ik lees dat jouw moeder ook niet naar therapie wil. Frustrerend he? Als je duidelijk ziet dat ze hulp nodig heeft en haar leven een stuk fijner zou kunnen worden, maar het gewoon niet doet. Heel veel sterkte daarmee. Ik denk zelf ook dat mijn moeder jaloers is. En dat heb ik haar meerdere malen gezegd ook. Ze neemt het mijn vriend nog steeds kwalijk dat hij me van haar 'afgepakt' heeft. Ik ben zelf degene geweest die de keuze gemaakt heeft, maar goed. Wat haar partner betreft: Zucht, mijn nadeel is vaak dat ik anderen te vaak wil helpen, maar dat gaat niet. Ik dacht in de eerste instantie dat als ik haar tegen me aan liet praten, ook een last van haar schouders viel en ze daardoor beter voor mijn moeder kon zorgen. Helaas is dat helamaal uit de hand gelopen en dien ik voortaan als klankbord, hoe vaak ik ook tegen haar zeg dat ik die spanning er niet bij kan hebben. liefs, Kat
dank je wel.. het is alleen maar moeilijker voor mij geworden nu mijn vader er niet meer is, ze hangt nu helemaal aan me en dat kan ik gewoon niet verdragen, ik heb echt die afstand nodig om met haar te kunnen blijven omgaan. Het is best moeilijk dan als je zelf graag anderen helpt, maar dit is geen gezonde manier van helpen, dit vergt nu ook teveel van jou en dat moet je gewoon tegen die partner blijven zeggen. Als ze weer begint, gewoon zeggen, nee wil het niet horen, ben er klaar mee zoek het zelf maar uit ofzoiets. Blijven volhouden. Belt ze jou hiervoor op? anders niet opnemen. Knap dat je dat toch al tegen je moeder heb gezegd dat ze jaloers is, zal weinig helpen, want zij ziet dat natuurlijk niet zo. maar je hebt het in ieder geval gezegd. Als ik al zoiets zeg, dan gaat ze echt tekeer en zegt ze dat ik mijn grote mond moet houden en het recht niet heb om zo tegen haar te praten. ben verdorie bijna 37 en dan nog net doen of ik dat kleine meisje ben..:x
jeetje meid wat een verhaal zeg ik zit het echt zo te lezen.. het lijkt me erg moeilijk om zo te moeten leven met je moeder... ook alle verwijten en onwaarheden die er over jou man worden gezegd, de vader van je kindje!! ik zou zoiemand niet meer toelaten in mijn leven en in dat van mijn gezin... je denkt nu ja makkelijk praten en dat is misschien wel gedeeltelijk zo maar heb zelf ook zo'n situatie gehad behalve dan dat mijn moeder ziek is... ik heb alle banden verbroken omdat ze ons geen vreugde brachten maar alleen maar negativiteit in ons leven... ik pas daarvoor en wens nooit meer zo behandeld te worden.. ik vindt dat een moeder er voor haar kind hoort te zijn en niet andersom... als je een fijne moeder hebt dan is het heel normaal dat je er ook voor haar bent als dat nodig is in moeilijke tijden, maar als zoiemand alleen maar aan haarzelf denkt en ook nog eens jou en je gezin de gron in trapt en in het negatieve trekt dan zou ik de knoop doorhakken en haar met haar eigen ellende laten zitten... dat ze ziek is is heel erg, en ook dat ze zo vaak terug zakt maar meid het is niet jouw verantwoordelijkheid en als jij je er zodanig rot onder voelt en je tussen 2 vuren voelt instaan zou ik zeggen ga voor je gezin en laat haar voor wat het is... uiteindelijk ga jij verder met jou leven en met je gezinnetje en zal je zien dat zoiemand altijd blijft hangen in die vervelende buien... laat je leven er niet door vergallen want zoals ik je verhaal lees ben een zo'n lief mens die graag ziet dat het allemaal goed komt en je verlegd steeds maar weer je eigen grenzen met als gevolg dat jij er elf last van krijgt.... ik hoop dat je een weg vindt om hiermee te kunnen leven en dat het zonnetje weer mag gaan schijnen op dit vlak in je leven!!! liefs mora
Wat een verhaal zeg. Snap dat je hier zo mee zit en niet goed weet wat te doen. Denk dat het goed is om even geen contact te hebben met je moeder. En goed dat je gezegd hebt dat het eerste contact van haar uit moet komen. Hopen dat ze nu goed over de situatioe na gaat denken. Eerlijk gezegd had ik het contact denk ik zelf al verbroken. Als mijn moeder zo over mijn vriend zou praten heeft ze ook geen respect voor mij. Hij is wel de vader van mijn zoon en samen met mijn zoon het belangrijkste in mijn leven. Respecteerd ze dat niet, pech voor haar. Hoop dat je moeder nog bijdraaid. Zou wel tegen de partner van je moeder zeggen dat ze met haar problemen maar naar een ander moet gaan. Snap dat het er een beetje ingeslopen is dat ze nu steeds bij jou aanklopt, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn?! Dat moet ze idd maar in therapie gaan ofzo. Succes meid, hoop dat je moeder nog bijdraait. xxx
Wat een ontzettend lieve reacties van iedereen hier. Ik was ergens zo bang dat ik dit verkeerd had aangepakt met mijn moeder en reacties zou krijgen als: 'Je moet je moeder niet in de steek laten.' 'Kun je wel? Tegen een ziek persoon?' Nu is een forum natuurlijk een plek waar je ook dingen kunt krijgen die je eigenlijk niet wil krijgen, uiteraard kan ik daar heel goed tegen (Ben niks anders gewend) maar ben toch blij dat dit niet bij mij het geval is. Zal wel weer met mijn eigen onzekerheid te maken hebben. Heel erg bedankt dat jullie de moeite willen nemen voor me om te reageren. Net ook weer. Vlak voordat ik gisteren na de ruzie ging, heb ik nog gezegd dat ik zou bellen om te vragen hoe het met haar ademhaling was. Ik houd mijn woord, dus dat heb ik net gedaan. De rest van de tijd moet mijn moeder maar contact met mij opnemen hoor, als ze dat wil. Ik (aan de telefoon): Hoi met .... Hoe is het nu met je ademhaling? Ma: Goed. Ik: Dus geen pijn meer op je borst? Ma: Nee. ............ .......... .......... Ik........Owwwwkeeey.....Dat is alles wat ik nog wilde weten. Fijne avond nog. Ma (Heel sarcastisch): Zal wel lukken he?? Pfffffffffffffffffff Ik heb doei gezegd en weer opgehangen. De bal ligt bij haar nu. @eliesja: Ohhh, kan jouw moeder dat ook zo goed? Jou het gevoel geven dat je een klein kind bent terwijl ze zelf het gedrag ervan vertoond. Pffff, vermoeiend is dat. Ik kan heel goed begrijpen dat je nu een heel zware tijd hebt nu je vader er niet meer is. Let jij alsjeblieft ook een beetje op jezelf? @mora27: Ja, het is inderdaad een heel verhaal en dan nog is het in een notendop. Weet je...wat er allemaal tegen mij en over mij gezegd wordt, kan ik nog wel handelen. Heb een brede rug. Maar van mijn gezin hebben ze verdorie gewoon af te blijven inderdaad. Als mijn partner nou inderdaad zo'n rotzak was, had ze gelijk. Maar hoe vaak die man de benen onder zijn kont vandaan liep voor ze, en nog. Dit is, denk ik voor mijn moeder gewoon een gevalletje van: 'Boehoe, hij heeft mijn speelgoed afgepakt.' Kun je het nog volgen? Ik heb echt heel veel respect voor je dat je de banden met je ouders verbroken hebt. Ik weet uit ervaring (mijn vader) dat dit een van de moeilijkste keuzes uit je leven is. Ik denk dat ik dat ook eerder gedaan zou hebben als ze niet ziek was geweest. Dat spookt alsmaar in mijn hoofd. Ik probeer inderdaad wel altijd een lief mens te zijn en idd verleg ik steeds mijn grenzen daarin. Met als gevolg dat ik nu echt niet meer goed weet waar ze nu precies liggen. Gek is dat. Iedere willekeurige vreemde veeg ik zo de pan uit, maar mijn moeder blijft mijn archillishiel... @Suzie83: Nee, inderdaad moet dit niet de bedoeling zijn. Ik krijg verdorie al haast hartkloppingen als ik alleen met haar ben. "Wat zal ze nu weer eens gaan zeggen?' Klein voorbeeldje: Toen ik de eerste keer zwanger was gingen zij, ik en mijn vriend iets voor de baby ophalen bij iem. van marktplaats. We waren goed en wel weg en toen zei ze tegen mij: 'Niet tegen je moeder zeggen hoor, maar laatst zei ze nog tegen mij dat jij nooit een goede moeder voor het kind zult zijn omdat je zelf nog een kind bent..." Ik gelijk over de zeik natuurlijk en beveelde haar om accuut naar huis te gaan! (zij reed, partner en ik hebben geen rijbewijs.) Ben verdorie 28 en ik zei tegen haar dat ik meer moedergevoel in mijn pink had zitten dan zij in haar hele lijf! Kwam thuis...flinke bloeding en werd s'avonds in het ziekenhuis opgenomen vanwege hevige buikpijnen. Miskraam.... Nee, ik denk dat het idd beter is om verlopig even maar geen contact te hebben of heel minimaal. Ik word hier zo verdrietig van. Het zou echt zo veel natuurlijker en fijner kunnen zijn...
meid je moet het niet meer willen om over je heen te laten lopen door iemand, ookal is het je moeder... en van je gezin moeten ze gewoon afblijven, jij leeft met je gezin en dan is het niet respectvol van je moeder om zo over ze te praten.. vind ik dan he! het is best moeilijk om op dat punt te komen om het contact te verbreken dat doet veel pijn en verdriet. ook de gedachte als je kinderen later groot zijn hoe je dat gaat uitleggen en dan hopen dat ze het kunnen en willen begrijpen... ook heb ik soms mijn twijfels en dan probeer ik me in te denken hoe dat voor een moeder zal zijn dat haar eigen dochter zegt ik wil je niet meer in mijn leven... maarja ik pas ervoor om altijd maar in die negatieve draad te blijven hangen door een ander... ze was altijd welkom maar ze kwam nooit... ze heeft mijn oudste dochter van bijna 2 een paar keer gezien en dat is dan op 1 hand te tellen... mijn jongste van 7 maand heeft ze maar 1x gezien en dat was dan op de verjaardag van mijn kleine nichtje en toen was ze al 3 maand oud... ze heeft altijd wel wat te zeuren en heeft nooit wat leuks te vertellen ik ben er flauw van... ik snap dat ook jij met veel vragen en twijfels zit als je eraan denkt om het contact te verbreken... je moet het zelf doen en erachter staat en als je het eenmaal bent begonnen ook volhouden anders heeft ze je zo weer waar ze je hebben wil... lekker je eigen geluk blijven leven en dan maar zonder haar als zij daarvoor kiest!!! sterkte meid liefs mora
Heb zelf dus ook een tijdje gelopen om het contact te verbreken, had het zelfs nog kort voor mijn vaders overlijden tegen hem gezegd!! ze is idd zooo onwijs kinderachtig en als ze weer zo'n bui had, zij heeft dus echt twee persoonlijkheden, dan vreet dat zo aan mij, dat ik in staat ben om alles tegen haar te zeggen en me rug toe te keren..maar ja et blijft me moeder en het erge is met haar dat ze de volgende dag niet eens meer weet dat ze dat heeft gezegd..ze weet wel dat we ruzie hebben dan, maar niet meer wat zij heeft gezegd en dan heb ik het dus allemaal gedaan! want als ik haar confronteer met haar uitspraken dan is dat dus niet waar...gekker kun je me dan niet maken hoor, maar ja als ik er dan weer tegenin ga dan pleurt ze die hoorn er weer op..ach zeg dan maar niks meer..Dus alles gaat dan maar in de doofpot.. weet nu hoe het is om 1 van de ouders te moeten missen en dan gelijk beide? daar ben ik nog niet klaar voor. dus voor mij is de afstand nu de beste optie. Hoop voor jou ook.. maar goed sorry voor mijn beklag, t kwam weer even naar boven. ...het is gewoon erg moeilijk allemaal, dit kan niet langer doorgaan zo, ook al heb je een brede rug, het maakt je wel wie je nu bent, onzeker en dat hoort niet, je hoort te genieten van je gezin, sterk in het leven te staan en dit belemmerd het wel. Ik heb zelf ooit eens therapie gevolgd om met mijn moeder om te gaan, mischien is dit ook een idee voor jou? heel veel sterkte liefs elies als je er nog meer over kwijt wil, mag je me altijd pb-en hoor.
Vind het erg moeilijk om iets te zeggen over de relatie van jou en je moeder. Heb nog nooit in dat schuitje gezeten (nouja, ben wel partner van geweest...en dus degene die zwart gemaakt werd. Alleen vond mijn ex het niet nodig om in mn schoonloeders bijzijn mijn kant van het verhaal te kiezen). Maar ik zou iig een bepaalde grens en standpunt in nemen en deze duidelijk maken tegenover je moeder en elke andere persoon waarbij het eventueel nodig is. Maar wilde je een ding zeggen: Stop alsjeblieft met therapeutje spelen voor de partner van je moeder! Als zij iemand nodig heeft om hier over te kletsen of n echte therapeut nodig heeft dan moet ze een onafhankelijk persoon/therapeut vinden, of n goede vriendin of wat dan ook. Maar niet de dochter van diegene waar het over gaat! En zeker niet terwijl de relatie tussen moeder en kind al zo problematisch zijn als ze nu zijn. Dat is niet eerlijk naar je moeder, niet eerlijk naar jou en feitelijk niet eerlijk naar hun relatie. Want het is toch ergens...gevoels matig, 'n kwestie van verraad. Je verteld geheimpjes waarvan de bedoeling is dat ze iig NIET bij je partner terecht komen. Iedereen kent ze wel, dingen waar je je ROT aan ergert bij je partner. Of dingen die ze misdaan hebben waar jij ze voor vergeven hebt maar vergeten is n ander verhaal. En die dingen horen niet bij de dochter van die partner te komen. Dat zijn geen dingen die een kind zou moeten horen van zijn ouders. Waarschijnlijk verzwaart dit t hele gedoe rondom je moeder. En maakt het het jou moeilijker om om te gaan met haar manier van handelen. Het is lekker makkelijk voor haar. Zij is het kwijt nadat ze met je gebabbelt heeft maar waarschijnlijk ben jij er dan nog lang niet mee klaar. En het kan bij jou voor gewetens kwesties zorgen waar je waarschijnlijk ook niet op zit te wachten. Kies voor jezelf en laat haar dr eigen boontjes doppen meid. Het is misschien verder een lieve vrouw maar laat haar niet haar problemen op jou schouders laaien. Sterkte meid.