Hoi dames, Ik hoop dat een van jullie mij een advies kan geven over het volgende... Even kort mijn verhaal: kinderwens sinds november 2010; slechte zaadkwaliteit; 5 IUIs, 3 zwangerschappen die allemaal in MA eindigden; nu de eerste IVF poging met cryo tp mislukt en nog 2 cryos in de vriezer. Bij mij zijn alle mogelijke onderzoeken gedaan (zowel DD als Gent) en ik lijk kerngezond; de redenen van MAs kunnen ze niet vinden. Nu ben ik bijna 34 en de angst dat het misschien nooit zal lukken wordt steeds groter. En om het nog moeilijker te maken, mijn man is 7 jaar ouder en dus al 41. Nooit gedacht dat dat invloed zou hebben, je hoort alleen maar over afnemende vruchtbaarheid van een vrouw en over mannen wordt er niet moeilijk gedaan... Maar... Zoals jullie ongetwijfeld weten, mag je niet ouder zijn dan 42 op het moment van het krijgen van een beginseltoestemming. Voor mijn man is het dus al binnen een jaar. We willen dolgraag kinderen en adoptie is altijd als een optie in onze achterhoofden geweest, maar het ziet er naar uit dat we nu wel heel erg snel een beslissing over zullen moeten maken. Maar alweer zoals jullie ongetwijfeld weten, zitten er ook heel veel hakn en ogen aan de adoptie (kosten, wachttijden enz.) We zijn nu bezig met voorlichtingsbijeenkomsten, maar wat ik tot nu toe merk is dat ze amper tijd besteden aan special needs problematiek. Er wordt veel gepraat over hechting, rouwen, biologische ouders, maar je krijgt geen informatie over wat je eigenlijk kunt verwachten bij de adoptie van een special needs kindje. Terwijl als ik verhalen lees van Twoboys (bedankt daarvoor, ik vind het heel fijn om je eerlijke antwoorden te lezen!), kan het toch heel heftig zijn voor zowel het kind als de ouders. Ik ben er absoluut van overtuigd da je goed moet uitzoeken wat bij je gezin past, want er is geen weg terug, maar hoe doe je dat? Mijn man en ik zijn geen artsen; hebben ook geen artsen in onze directe omgeving. We hebben via de VIA een telefoon gekregen vqn een schisisteam in Arnhem die een spreekuur zou houden voor aspirantadoptieouders die overwogen een kindje met schisis te adopteren; maar het bleek eigenlijk alleen een soort van intakegesprek te zijn voor ouders die al een kindje hebben geadopteerd en was dus gericht op het maken van een behandelingsplan. Dat maakt mij gewoon boos... Kom op, er komen geen gezonde kindjes meer naar Nederland en jullie (VIA) kunnen niet eens een keertje een arts uitnodigen of zo die aan leken een beetje kan vertellen hoe en wat? Of in ieder geval contactgegevens geven die wel kloppen? Dus... Nu eindelijk een vraag... Is er geen andere manier om meer over verschillende soorten SN, hun gevolgen, behandelingen en impact op je leven te komen weten, behalve zelf op internet te gaan zoeken? Hoe hebben jullie het gedaan? We gaan zeker zelf over lezen, maar je vragen te kunnen stellen en antwoorden te kunnen krijgen lijkt me wel erg fijn...
geen antwoord op je vraag maar misschien wel een welkomme aanvulling, volgens mij is de leeftijd van 42 voor je jongste partner en niet voor de oudste maar dat weet ik niet zeker..... Is er een reden waarom jullie kijken naar adoptie en niet naar pleegzorg? Groetjes!
Nee, het gaat helaas toch om de oudste partner... Sowieso mag het leeftijdsverschil tussen een ouder en een kindje niet meer dan 40 jaar zijn, dus met de leeftijd van mijn man zouden we nu minstens 1 jaar oud kindje kunnen adopteren. Nu komen er ook bijna geen kindjes onder 1 jaar naar Nederland, maar ook met de wachttijden die er zijn wordt het waarschijnlijk een al wat ouder kindje. We willen liever toch voor de adoptie gaan dan voor pleegzorg.... Ik vind het moeilijk om uit te leggen waarom. Misschien heb ik ongelijk, maar voor mij voelt de pleegzorg toch niet helemaal dezelfde als (adoptie)ouderschap. Ik vind de Engelse uitdrukking "foster care" er eigenlijk beter bij passen - je zorgt voor een kind, maar het is niet jouw kind; biologische ouders zijn heel erg "in the picture". En juist omdat we zelf geen kinderen kunnen krijgen, zou ik het waarschijnlijk heel moeilijk hebben met biologische ouders die wel kinderen krijgen, maar eigenlijk helemaal niet voor ze kunnen zorgen omdat ze bv verslaafd zijn en kinderen steeds uit het huis worden geplaatst. Maar goed, ik wil liever hier geen discussie over beginnen; iedereen moet uiteindelijk kiezen wat bij hen past; maar ik hoop dat er toch mensen hier zijn die ervaring met special needs hebben.
Wij hebben een zoontje uit china. Hij heeft meerdere sn: * schisis gr 3 * hartafwijking * onderontwikkeld spaakbeen en krom duimpje. * ernstige ondervoeding De schisis hield in: open lip, open kaak,open gehemelte. Alles was nog open toen we hem ophaalden. Direct in ned zijn zijn lip en zachte gehemelte gesloten. Het harde zal volgende week gesloten worden bij het schisisteam. Ook was zijn gebit heel slecht en heeft hij vorige maand zilveren kronen gekregen op zijn melk kiezen. Deze heb je tot je 12e en die zorgen voor ruimte in je kaken. Dus belangrijk dat deze niet getrokken werden. Verder zijn er 12 gaten gedicht en afgebroken tanden gemaakt. Dit tijdens een dagopname door de tandarts van het schisisteam. Zijn duim/arm is hij in juli aan geopereerd. Hij is net uit zijn spalk. Draagt hem nu nog een jaar snachts, en we moeten dagelijks goed oefenen met zijn hand. Door zijn schisis die niet geopereerd was is hij achter met praten. Hij heeft een zeer ernstige spraak taal achterstand en heeft een rugzakje gekregen voor ene cluster 2 onderwijs. Wij hebben hem mbv veel begeleiding uit dat rugzakje naar het gewone onderwijs kunnen doen. Hij gaat 3 maal per week naar de logopedie. We moeten dagelijks oefeningen doen ivm zijn spraak, dagelijks oefeningen met zijn handen, ben er al creatief en in en combineer het allemaal spelenderwijs. Daarbij heeft hij nog hechtingsproblemen die ik zwaarder ervaar als de sn op zich. Wat wij gedaan hebben is gewoon bij mensen die al kinderen geadopteerd hadden met sn gaan praten. Je hebt tig yahoo groepen waar je mensen kan ontmoeten, ook via facebook heb je heel veel groepen. De hartafwijking hoeft alleen opgevolgd te worden. Alleen moeten we hem in de gaten houden of hij geen stofwisselingsziekte heeft of een syndroom ivm verhoogde aminozuren en lactaat wat verhoogd blijft in zijn urine en alle sn bij elkaar kunnen duiden op een syndroom. In het dagelijks leven is het zo dat je veel in ziekenhuizen en therapeuten bezig bent. Wij hebben het zo gedaan dat ik alleen nog noachtdiensten werk in de zorg, zodat ik overdag altijd thuis ben. Mocht hij naar een ziekenhuis moeten. Mijn slaap leidt er wel onder. Zijn broertje moet ik oppas voor regelen of die gaat mee. Door zijn ernstige ondervoeding is hij met 4 en een half jaar nu net 95 cm en 14 kg. Zijn haar heeft nog gaten en je ziet zijn hoofdhuid. We hopen dat dit nog bij zal trekken. Hij is nu 2 jaar bij ons en onze held! Wat een dappere kanjer is onze kleine grote man!!
Volgens mij mag je een alleen-aanvraag starten, waardoor alleen jou leeftijd gaat tellen. Zeker bij stellen met een groot leeftijdsverschil kan dat nog wel eens een uitkomst zijn. Ons is geadviseerd destijds bij de VIA om gewoon een afspraak te maken met een kinderarts in je ziekenhuis, om je voor te laten lichten over special needs en hun valkuilen (dat kindjes met schisis bv. vaak meer dan alleen een gespleten gehemelte hebben, was een eye opener voor mij iig), op het gebied van zorg, maar je kunt dan ook vragen stellen voor andere special needs. Ik weet dat wij op de laatste VIA bijeenkomst een lijst meekregen waar alle SN's stonden en linken naar websites. Ik heb de lijst (of eigenlijk alle papieren) niet meer, maar dat zou je eens bij de Stichting Adoptie Voorzieningen moeten kunnen vragen. Zij hebben dergelijke informatie. En wat twoboys zegt ... vaak is het hechtingsprobleem groter dan de lichaamelijke special need.
Twoboys, bedankt voor je antwoord. Jullie mannetje is inderdaad een kanjer en jullie zijn zeker helemaal trots op hem. Ik heb bewondering voor jullie, het lijkt me heel erg zwaar wat jullie allemaal moeten meemaken. Ik geef eerlijk toe dat ik me afvraag of we het zouden aankunnen. Sowieso zou een van ons dan moeten stoppen met werken en ik vraag me af of dat financieel haalbaar zou zijn... Ik geloof dat ik ooit las dat jullie een toestemming voor zwaardere special needs kregem omdat je in de zorg werkt? En bedankt ook voor de tip om op Facebook te kijken, gaan we zeker doen!
Strijkkraal, jij ook bedankt voor je antwoord. En gefeliciteerd met je zwangerschap, wat een wonder! Mag ik vragen of jullie nog steeds doorgaan met de adoptie, of jullie uiteindelijk hebben besloten om niet te adopteren? Alleenaanvraag in theorie is inderdaad mogelijk, maar ik lees op de adoptie.nl dat het eigenlijk vrij nutteloos is omdat de meeste landen toch alleen maar getrouwde stellen willen. Maar we gaan het ook zeker uitzoeken. De links naar de websites kregen we ook inderdaad, maar ik zou dus inderdaad graag iemand vragen kunnen stellen over bv combinatie van special needs. Trouwens ik zag een paar keer Twoboys zeggen dat een combinatie van schisis en een hartafwijking op een syndroom aanduidt... Maar wat is een syndroom eigenlijk? Dat soort vragen zou ik graag willen kunnen stellen.
Nee dat KAN een syndroom aanduiden. Dat hoeft niet perse. Maar dat is met meerdere sn bij elkaar vaker het geval, en dat wisten wij niet..dat heeft nooit iemand gezegd. Das jammer. Zwaar vind ik het niet, maar af en toe is het vermoeiend, omdat veel in het teken staat van operaties en therapieen. Je kan altijd je eigen grenzen aangeven he. Je kan bv alleen op je lijst een schisis aangeven. Je hoeft niet meerdere sn aan te geven. Wij kregen idd toestemming voor wat zwaardere sn door mijn werkervaring. Maar doordat mijn man geen ervaring had met kinderen, mochten we dan weer geen sibling adopteren. Volgens mij is het ook net wie je voor je treft. Mijn man was ook van de grapjes maken tijdens het onderzoek. Moet je dus niet doen Wij hebben ook vaak tegen elkaar gezegd toen ik zwanger werd van de jongste, grappig, nu komt niemand controleren of we wel geschikt zijn....... Het is gewoon heel pijnlijk. Alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden. Het is niet eerlijk, punt klaar! Ben wel dolgelukkig dat we doorgezet hebben en dat ik pas na dat we J. kregen pas T. heb gekregen, want dan hadden we nooti naar China gegaan ivm kosten. En ik kan me geen leven meer zonder ons chineesje voorstellen. Denk wel vaak aan de bio ouders..denk vaak, oh mensen, mama, kon jij je zoontje hier eens zien!
Nee, wij zijn gestopt, om meerdere redenen. De grootste was dat wij ons er gewoon niet goed bij voelden, bij het hele proces niet.
Ik vind het inderdaad jammer dat ze amper vertellen wat voor SNs er allemaal zijn en wat de combinaties ervan kunnen betekenen. Ik las ook in een folder van (geloof ik) Wereldkinderen een interview met een stel ouders die een SN kindje hebben geadopteerd. In het dossier stond dat hij een vlek op zijn rug had en (weer geloof ik) een hartafwijking; dat vonden ze allemaal prima. Maar eenmaal in Nederland bleek het kindje ernstig ziek zijn (volgens mij zeldzame stofwisselingziekte) en moest o.a. zijn onderbeen worden geamputeerd... Ik vind het toch best heftig als je alleen maar "milde" SN op je lijstje had staan en toch met zoiets wordt geconfronteerd... Mijn man is ook heel erg van grapjes maken, dus bedankt voor de tip . Strijkkraal, je gevoel snap ik heel goed. Ik geloof oprecht dat adoptie an sich iets heel moois is, maar hoe het allemaal wordt geregeld, geeft mij ook kriebels... Hoe durven ze zulke eisen te stellen (BMI, opleiding, inkomen, geloofsovertuiging, minstens zo veel jaar getrouwd...)... Voor de adoptie uit Nigeria ligt bv de grens voor BMI op 30... Dat is toch bizar? Nu zijn we allebei slank, maar dat is toch te gek voor woorden dat als je wat steviger bent, mag je niet adopteren? En waarom moet het zoveel kosten? 20000 euro, eigenlijk als je het met vruchtbaarheidsbehandelingen vergelijkt, kun je voor deze bedrag nog 6 IVF pogingen ondernemen... En de leeftijd van maximaal 42 jaar? Volgens deze regel mag mijn man dus blijkbaar geen vader meer worden, want de kans is groot dat als het ons toch lukt om zwanger te raken, hij boven 42 zal zijn. Arghhh... En ze verbazen zich dat veel mensen liever naar Spanje gaan voor een eiceldonatie, dan voor de adoptie kiezen... Tja, waardoor zou dat komen...
Ik verbaas me er ook over hoe moeilijk en duur het in Nederland is. Ik woon tussen de Amerikanen, en als je hoort hoe het daar gaat...vader 60plus is geen probleem, procedure duurde ongeveer even lang als een zwangerschap. En er wordt acteif geworven want 'er zijn kinderen die adoptie-ouders nodig hebben'...
Dat laatste vind ik ook! Ze lieten ons filmpjes zien van tehuizen in China, Ethiopie, Indonesie en Zuid-Afrika; de omstandigheden waarin kinderen daar leven... Te droevig voor woorden. Ze worden in het leven gehouden, maar that's it. In een kamertje van 10 vierkante meter een stuk of 20 krijzende kinderen, een fles met voeding gaat gewoon rond, kindjes rond 10 maanden die rond zouden moeten kruipen, liggen in kleine bedjes en kunnen geen kant op... En hier zijn we met z'n allen dure voorlichtingsbijeekomsten bijwonen (1200 euro!!! Hoe kunnen ze zoveel kosten?!), allerlei onderzoeken van RvKB, enorme wachtlijsten en een hoop geld... Het voelt zo ontzetend fout! Waarom de leeftijdgrens al op 42 zetten? We gaan toch overal niet meer op ons 50ste dood... Een gemiddeld Nederlander wordt nu rond 80 jaar of zelfs ouder. Zeker als de tweede van de ouders veel jonger is... We zijn nu zo jong dat 40 "nieuwe 30" wordt genoemd. Mijn man sport veel, we eten gezond en zijn conditie is misschien beter dan van sommige twintigers die in het weekend twintig biertjes drinken en roken als een trein... En het gekke is dat in andere landen die criteria vaak helemaal niet gelden! Toen ik de lijst met de eisen die verschillende landen stellen zat te bekijken, viel het me op dat veel landen de maximale leeftijd van de ouders veel hoger zetten (55 of zelfs 60). Zij vinden het dus prima als kansarme kindjes door wat oudere ouders worden geadopteerd. Het zijn dus Nederlandse regels die dat niet toestaan. Wie heeft dat ooit bedacht....
Nou, dat is voor ons ook een probleem geweest. Mijn man heeft zelfs in een van de bijeenkomsten na die video gevraagd "goh, en waar gaat al mijn geld dan wel naartoe, want het is duidelijk dat niet de kinderen ermee worden geholpen"... en direct wordt je dan al als een soort van "paria" behandeld, want "daar gaat het niet om" .... oh, niet? Een hoop van de criteria worden door de landen zelf gesteld, met name als het gaat om religie. Dat kan ik nog wel begrijpen. Als je uit een overwegend christelijke land wilt adopteren, kan ik me goed voorstellen dat de plaatselijke autoriteiten dat toch wel belangrijk vind. Of Islamitisch. BMI/inkomen ... voor ons niet belangrijk, voor die landen wel, getrouwd, partners van het zelfde geslacht. Ook daar kan ik nog wel iets mee, met name het laatste, dat kunnen gewoon fundamentele bouwstenen van het land van herkomst zijn. Leeftijd zoals door de NL overheid gesteld vind ik persoonlijk ook moeilijk, wij waren nl. al 40 toen wij startte met de VIA, dus onze mogelijkheden waren sowieso al gelimiteerd qua adoptieland, maar ook qua leeftijd en special need. Maar ook daar kon ik nog mee leven (IVF is tegenwoordig ook gelimiteerd tot 42 jaar). Waar ik niet mee kon leven zijn de kosten, de arrogantie van de vergunninghouders, de manier waarop op je emotie wordt gespeeld door bijna iedereen in adoptieland, het feit dat de processen absoluut niet transparant zijn en het feit dat de Stichting Adoptie Voorzieningen totaal niet weet hoe/wat/waar in de landen (wat doen ze dan in hemelsnaam wel, behalve je een godsvermogen afhandig maken voor 6 bijeenkomsten waar niet eens koffie wordt geserveerd), je moet worden gewogen door de Raad en je totaal afhankelijk bent van een dame of heer die je 3 keer ziet en dan blijkbaar zich een perfect beeld kan vormen over jou als ouder, maar bovenal ... stel vooral geen kritische vragen. Ik heb niets dan respect voor twoboys, ik weet niet of ik zou kunnen wat zij doet. Wij zijn heel eerlijk geweest tegen onszelf, zouden wij een kind met een bekende SN (en waarschijnlijk een hele lijst met onbekende SN's, die pas later aan het licht komen) goed kunnen opvangen? En wil ik niet gewoon een kind omwille van het kind? En dat laatste het geval. Wij waren al zo lang bezig, en wilden zo graag een kind, dat je dus niet meer in het belang van het kind kijkt. En dat hoort adoptie niet te zijn. Adoptie is een middel om kinderen die het zo hard nodig hebben een thuis te bezorgen en dat doe uit idealisme ... niet omdat je zo nodig een gezin/kind wilt. Dan ben je egoïstisch bezig in mijn bescheiden optiek.
Ik wil even graag reageren over je opmerking dat IVF gelimiteerd is tot 42 jaar. Klopt, maar het gaat om 42 jaar van de vrouw! En die grens is alleen vastgesteld omdat de kansen dat de behandelingen daarna nog slagen, te gering zijn. Gelukkig heeft nog geen enkele arts tegen ons gezegd "Je man wordt volgend jaar 42, dus we kunnen je niet meer behandelen". En zelfs na 42 jaar heb je een eiceldonatie als een optie en er zijn genoeg landen waar je naar toe kunt gaan. En zoals Twoboys zei, niemand komt te controleren of je dan een geschikte ouder bent... Je laatste opmerking over egoistisch zijn... Pffff... Maar is de ouderschap zelf niet per definitie egoistisch? Mensen willen toch kinderen vooral omdat ZIJ dat willen... We hebben altijd gezegd, het maakt ons niet uit waar het kindje vandaan komt, we zullen er ontzettend van houden. Maar het klopt dat we aan de adoptie denken vooral omdat wij graag een kind willen. Juist om die redenen willen we ook geen pleegzorg, omdat we het gevoel hebben dat het niet onze kinderen zullen zijn. Zijn we dan egoistisch?... Misschien. Maar we zouden een kind ook zoveel kunnen geven. Liefde, zorg, goede opleiding... En het zal erg dom klinken, want elke ouder vindt zich waarschijnlijk het beste... Maar ik vind dat we ook leuke ouders zullen zijn! Met name mijn man is geweldig met kinderen, doet graag gek, maar is ook ontzettend goed in dingen uit te leggen en interessant maken... We hebben goede banen, veel interesses, vrienden, staan positief in het leven... Jeetje, het begint te klinken als een reclame, maar wat ik alleen probeer te zeggen, we zullen toch heus niet slechter zijn dat een tehuis?.. Maar ik geef eerlijk toe dat mijn grootste zorg SN zijn. Ik weet gewoon niet hoe het zal zijn om een ernstig ziek kind te hebben. Het is niet voor niks dat als aanstaande ouders worden gevraagd of ze een jongetje of een meisje willen, het meest voorkomend antwoord "Als het maar gezond is" is. We vinden ziekenhuizen ook vreselijk, hebben helaas de laatste drie jaar ook veel te veel ervan gezien. Ik vraag me ook af wat voor impact het zal hebben op onze dagelijkse leven. wat te doen met onze banen, redden we dat financieel? Zullen we nog leuke dingen kunnen blijven doen, op vakantie gaan? Maar dat wil niet zeggen dat we daardoor minder van het kind zulken houden. Natuurlijk niet! Maar je moet ook zeker zijn dat je het allemaal aankunt; een kind heeft niks aan de ouders die zelf kapot er aan gaan. Daarom hebben we nog steeds twijfels...
Toevallig lees ik net in een andere topic over de adoptie in de UK. 170 pond en het duurt 8 maanden. Zucht...... Zo kan het dus ook...
Ouderschap is per definitie egoïstisch. Een kind kiest er niet voor om geboren te worden. Echter, als het gaat om adoptie, dan heb je hele andere beslissingslijnen. En omdat je een kind uit zijn/haar omgeving dan haalt, uit een ander land, dan moet je goed nadenken over wat je doet en waarom je dat doet. Ik weet niet of je de docu "Mercy Mercy" hebt gezien. Zo schrijnend dat verhaal. Ik vind dat adoptie vanuit een ideologisch standpunt moet worden bezien. Je haalt bewust een kind uit een ander land, OMDAT je het een beter huis wilt geven. Als je beseft (zoals wij dat deden) dat wij bedachten bewust een kind uit een ander land te halen puur gebaseerd was op het feit dat WIJ een kind wilden no matter what ... toen besefte ik opeens dat ik op een heel verkeerd pad terecht was gekomen. Voor mij voelde dat dus niet goed. En dan zijn wij heel eerlijk geweest tegen elkaar van "kunnen wij dit" en "is dit wat we willen". Dan vind ik het egoïstisch om toch door te gaan met een adoptie, omdat je niet vanuit een kind denkt, maar vanuit je eigen wensen. Een kind met special needs heeft zoveel zorg nodig, en daar moet je op voorbereid zijn. En heel eerlijk, omdat wij zooooo graag een kind wilden, was een special need voor ons in dat kader "geen probleem". Maar toen wij echt diep na gingen denken daarover, bleek dat het dus toch wel een groter probleem te zijn dan we dachten. We hadden ons zo verblind op het hebben van een kind, dat we daar te licht en te makkelijk over dachten. En dan ja ... vind ik het egoïstisch om dan door te gaan, om dat te willen. Want doe je een adoptief kind daar een plezier mee? Nee, in mijn optiek niet. Dan kan je denken, is het dan niet egoïstisch om dan maar niet te adopteren, want zoveel kinderen hebben een liefdevol huis nodig? Ja, misschien wel. Maar wij vonden het belangrijk om een beslissing te maken op basis van ons kunnen, en niet wat anderen over die beslissing zouden denken. Ik vind het sterker als mensen hun tekortkomingen kunnen onderkennen en daar een beslissing op nemen, dan iets toch maar te doen, omdat de buitenwacht eigenlijk vind dat je egoïstisch bent als je het niet doet. En natuurlijk, een biologisch eigen kind willen, is ook egoïstisch, maar toch is dat anders. Wij waren zover eind vorig jaar dat wij zonder kinderen oud zouden worden, en opeens wordt je zwanger. En ik geloofde ook dat het niet uit zou hoeven te maken, maar geloof me ... het voelt totaal anders. Het is mijn mening he wij hebben beslissingen genomen op basis van ons gevoel, en voor ons voelt het gewoon egoïstisch om iets te doen wat niet primair in het belang van het kind HOEFT te zijn.
Sorry, ik begreep niet helemaal wat je bedoelt met "het voelt totaal anders". Bedoel je zelf zwanger te zijn van je biologisch kind in vergelijking met adoptie? Dat is precies mijn punt, dat een kind met SN heeft zoveel zorg nodig en dat moet je aankunnen. En niet zozeer aankunnen... maar echt geen probleem vinden. Het kind moet niet het gevoel krijgen dat hij jullie tot last is. En ik haat ziekenhuizen... Ik ga elke keer met tegenzin daar naartoe als ik voor een follikelmeting moet en dat is zoiets kleins. Zal ik ermee kunnen omgaan als ik mijn kind straks om een paar maanden daarheen moet brengen en dan nog voor zware ingrepen? Ik wil niet die beslissing te luchtig nemen... Waar ik overigens niet zoveel moeite mee heb, is met de gedachte dat je een kind uit ander land haalt. Ik kom zelf namelijk uit een ander land; mijn ouders wonen 2000 km verderop. En natuurlijk is het soms lastig, maar ik vind het ook ontzettend mooi dat ik twee culturen eigen heb, meerdere talen spreek en het heeft mij voor mijn gevoel als een mens veel rijker gemaakt. Ik zie het met name juist als iets heel moois, want het verband tussen jou en je moederland zal altijd blijven bestaan; maar je krijgt daarnaast nog het tweede moederland. En ik denk dat juist omdat ik zelf uit een ander land kom, zou ik een geadopteerd kindje kunnen helpen om hiermee omgaan en zijn gevoelens misschien beter begrijpen. Maar ik zeg ook eerlijk dat we nog niet 100% zeker zijn van onze adoptiewens. Voorlopig zijn we nog met VIA bijeenkomsten bezig en daarna gaan we misschien toch nog een uitstel aanvragen om onze gedachten op orde te brengen. Voor mijn gevoel ben ik ook nog niet klaar om MMM definitief af te sluiten en ik weet dat je niet met MMM bezig mag zijn op het moment dat het gezinsonderzoek begint. Maar ik voel me nog niet "uitbehandeld" (wat een vreselijk woord...) Dus misschien toch eventueel een weg van alleenaanvraag proberen te bewandelen in de toekomst, als we definitief voor adoptie zouden kiezen...
Ja, ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen. Een biologisch eigen kind (zwanger zijn) is echt een ander gevoel. En totdat ik zelf zwanger was kon ik dat ook niet goed begrijpen. Ik kan het ook heel moeilijk onder woorden brengen eigenlijk. Even over het andere land. Persoonlijk denk ik dat je daar een beetje te makkelijk tegenaan kijkt. Je komt uit een land ver hier vandaan, je hebt je familie, je ouders en eventueel broers en zussen in dat land. Je hebt dus nog een gezonde hechting die een kind met haar familie hoort te hebben, en die puur vanwege afstand wat moeilijker is. Je kent geen hechtingsproblemen. Een adoptie kind wat uit een ander land komt, heeft een heel andere achtergrond, en de hechting die ze vaak hebben met bv. de verzorgers uit het tehuis, moet omgezet worden naar een hechting in het gezin waar het wordt opgenomen. Vaak hebben ze al een aantal hechtingen achter de rug, die in sommige gevallen heel abrupt zijn afgekapt (om wat voor reden dan ook). Dat is een totaal andere problematiek die vaak moeizaam gaat. Heeft ook niets met taal, cultuur o.i.d. te maken. Die dingen zijn bijzaak in dergelijke situaties. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik snap heel goed dat jou situatie een verrijking is, en dat is het ook. Alleen moet je die situatie absoluut niet projecteren in het adoptie proces. Daar gelden totaal andere regels en daar moet je wel voor waken. Overigens zaten wij ook in een ECD traject toen wij met de VIA startte vorig jaar. En nog 2 stellen meen ik. Je kunt dat prima parallel doen, pas op het moment dat je bij de Raad zit, wordt dat een probleem.
Ja, maar juist hechtingsprobleem heeft voor mijn gevoel niet per se iets met het land van afkomst te maken. Ook biologische kinderen kunnen dit probleem hebben. Ik vind gewoon het feit dat je een kind uit een ander cultuur haalt, niet per se een probleem en ook niet 1 op 1 te vertalen in hechtingsproblematiek. We zijn bijna klaar met onze voorlichtibgsbijeekomsten (vandaag de 5-e en daarna over 2 weken de laatste), dus de gesprekken met de Raad komen heel erg in zicht. En dan kun je dus niet meer met de MMM bezig zijn en dat voelt toch iets te snel voor mij, in de zin dat ik nog niet klaar ben om met de mmm te stoppen.