hey hoi, ik zal eerst even een kleine inlichting geven over de situatie. Ik heb zelf al een zoontje van 4 jaar en nu sinds ruim 2 jaar een nieuwe vriend. Hij kan heel goed met mijn zoontje overweg, en mijn drang naar een baby erbij was heel groot. we hebben samen besloten om zwanger te worden. Maar nu is het dan zover (ik ben nu 10 weken) en ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta. Soms lig ik nachten wakker en moet ik huilen omdat ik erg twijfel of dit de juiste beslissing was. Hij komt heel ongeinteresseerd over, namen hebben we in het begin 2 van genoemd en voor hem hoeven we het daar niet meer over te hebben...(terwijl er nog veel meer leuke namen zijn) mijn hele hormoonhuishouding ligt op kop, en misschien ligt het daar wel aan dat ik zo twijfel, maar als ik eens lekker chagarijnig ben of ik wil graag met rust gelaten worden krijg ik van hem rot opmerkingen of de volle laag. Ik wil echt dolgraag een baby, maar ik twijfel of het met hem de juiste keuze is geweest, of dat ik nu zo denk ivm de hormonen. kan iemand hier over meepraten? I hope so, want ik zit met mijn handen in het haar. liefs..
heeft vooral met je hormonen te maken...dat gevoel van oh ben ik er wel klaar voor...en wil ik het wel enz...had ik ook in het begin heel erg...niet elke dag overigens..maar er zaten dagen tussen pfff.. Dat je de volle laag van je vriend krijgt is denk ik omdat hij het niet begrijpt waarom je ineens met rust gelaten wil worden..praat erover met je vriend...hij zal vast wel dezelfde onzekere gevoelens hebben..dat is heel normaal! Het is bij ons andersom ook weleens geweest dat ik mijn vriend de volle laag gaf...en achteraf had ik dan zo'n spijt (wat een bitch was ik pfff en tegelijkertijd had ik spijt en jankte ik daar weer over) dat maakte hem alleen maar onzekerder..zijn moeder is vorig jaar ook nog eens overleden en dan gaf ik hem weleens de volle laag...van kan je het wel aan blablabla..zo erg dat die ineens een dag/nacht in de war was...door mijn schuld.. achteraf goed gepraat en excuses aangeboden...je wilt mekaar helemaal niet de volle laag geven maar je zit beide met emoties die even niet te begrijpen zijn...praat erover met elkaar.. Ik moet zeggen dat die zwangerschapsemoties na een bepaalde tijd ook weer weggaan...bij mij iig wel...Ik heb het helemaal niet meer dat ik dagen jank...nu kan ik alleen maar niet meer wachten tot we het mooie wondertje in onze armen kunnen houden Dus gewoon met elkaar erover praten! Hij heeft ook onzekere gevoelens..
In de eerste wkn grieren de hormonen door je lijf en krijg je dit soort gevoelens. Mag ik vragen: je hebt al een kindje uit een vorige relatie ben je misschien bang dat je straks weer alleen staat?
Jouw hormonen slaan 'op hol' de eerste tijd en voor je vriend is het ook heeel moeilijk. Het is voor hem ook een hele omschakeling om ineens een vriendin te hebben die overloopt van hormonen. Geef het vooral wat tijd. Veel mannen worden pas echt meer betrokken als het dichterbij komt. Ik zal vooral niet teveel pushen wat betreft babydingetjes (namen en spullen enzo) geef dat even de tijd.
Mijn man reageert nu tot 2 keer toe ook zo. Voor mannen is het een vreemd iets en ook ene beetje een ver-van-hun-bed-show. Ze zien nog niks aan de buitenkant behalve een chagrijnige, wispelturige vrouw. Werkt bij hun vast ook op de zenuwen. Ik ben nu bijna 10 weken zwanger en ook wij hebben het er nog nauwelijks over gehad. Soms bekruipt mij ook de angst of de irritatie van: hallo, wil je dit wel?!! Maar ik kan me ook nog herinneren van onze eerste dat hij ook zo was. Het wordt pas concreter en echter als de buik gaat groeien en als hij de echo's heeft gezien. Komt vanzelf! Geef het de tijd. Mijn man wil ook nog geen namen verzinnen, heeft zoeits van: daar hebben we nog 30 weken de tijd voor! En dat is ook zo. Natuurlijk, wij willen er het liefste de hele dag over praten maar voor hun leeft het nog niet zo. Mijn man heeft weleens gezegd dat hij pas vader werd toen onze zoon geboren was terwijl wij zijn al moeder vanaf de eerste zwangerschapstest! Geef aan dat je wat meer betrokkenheid of interesse van zijn kant leuk zal vinden omdat je anders het gevoel krijgt dat hij er niet blij mee is ( of wat dan ook). Laat hem weten hoe je je voelt! En besef dat het grotendeels ook met hormonen ( en verleden?)te maken heeft dat je er zo onzeker van wordt. Waarschijnlijk kan hij er dan meer begrip voor opbrengen?
Pff meis...zoals iedereen het zegt, hormonen! Bij mij was het zelfs zo erg, dat ik zelfs even een paar weken bij mijn vriend weggegaan ben. Mijn vriend had zelfs aan de gyn gevraagd hoe lang die hormonenbuien nog duurde! En idd, toen ik een week of 13 zwanger was, ging het ineens wel allemaal goed en ben nu nog net zo gelukkig met hem als altijd! We gaan zelfs trouwen.. Meis...dus nog even paar weken op je tanden bijten, t komt echt allemaal goed!
Komt vanzelf, meid, geef hem een beetje de tijd! Voor een man is het zo ver van z'n bed, hij voelt niets, merkt niets (alleen aan jouw hormonen waarschijnlijk, haha). Mijn man reageerde in het begin precies zo en ook nu is het nog allemaal heel vreemd voor hem. Jij zit bomvol hormonen, voelt en ziet je lichaam veranderen, gaat straks je kindje voelen en draagt het de hele dag bij je. Voor hem geldt dit allemaal niet en 't is dus niet zo gek dat een man wat dat betreft veel nuchterder is Ik zou hem dus een beetje de tijd geven, maar wel af en toe aangeven dat je het moeilijk/niet leuk vindt dat hij bijvoorbeeld niet over namen wil praten met je e.d. Geef aan wat voor jou belangrijk is en probeer elkaar een beetje tegemoet te komen (hij zal wat tijd vrij moeten maken om met jou over de kleine te praten en jij zal moeten proberen niet alleen maar over de kleine te praten; je vriend is er ook nog ).
reuze bedankt voor alle reacties, ik moet zeggen , de zon schijnt, en het ziet er opeens wat rooskleuriger uit...ben vandaag zelfs naar de prenatal geweest om van alles te bekijken..ik denk zelf ook dat het de hormonen zijn, en ik kan natuurlijk niet verwachten dat hij alles doet wat ik wil..(al lijkt me dat wel mega makkelijk!@ haha) bedankt voor de reacties, deed me erg goed. liefs jolyn
Ik snap dat het nog erg ver weg is voor hem. Hij ziet jouw zoontje natuurlijk wel, maar hij heeft jou nog nooit zwanger gezien, en dat zal best even wennen zijn, ook voor hem! Mijn man is gek met onze zoon en helemaal in de wolken dat ik weer zwanger ben, maar dat betekent niet dat ik nu al moet vragen welke namen hij leuk vindt en wat we met het kamertje gaan doen. Dat kwam de vorige keer ook pas bij een week of 20, als het tastbaar gaat worden. Het is even vervelend, maar het komt vast helemaal goed!