Hoi allemaal, Sinds ik uit huis ben , word ik een beetje gek van mijn moeder. Ze wilt dat ik echt dagelijks langskom en het liefst blijf eten. Dat is natuurlijk erg lief bedoeld van haar. Maar ik was gister bijvoorbeeld al bij haar en vandaag kwam ze bij me in de winkel en vroeg of ik vanavond ook kwam eten.Ik zei nee mam ik wil gelijk naar huis na het werk. Nou ik kwam thuis om 6 uur , kwartier later hoor ik de bel , mijn moeder die kwam even kijken of het wel goed met me ging en of ik niet ziek ben, omdat ik niet kwam eten bij haar. Dit is natuurlijk erg lief van haar maar ik word er echt een beetje gek van. Ik vind het ook sneu om de hele tijd nee ik kom niet te zeggen dus ik ga dan meestal een paar keer in de week bij haar op de koffie. Omdat ik me verplicht voel. En ze geeft me zelfs af en toe zakgeld Volgens mij denkt ze dat ik nogsteeds haar kleine meid ben. En gister ook had ik bij haar gegeten komt ze om 10 uur langs om eten te brengen voor mijn man terwijl dat helemaal niet hoeft Hebben jullie ook zo' n moeder? en wat kan ik doen zonder haar te kwetsen?
Aww vind het wel heel erg lief van haar inderdaad, maar snap dat het erg vervelend kan zijn. Je krijgt het er waarschijnlijk toch niet uit want ja je bent haar kind ze is bezorgt,, die moedergevoelens he Mischien rustig met haar een gesprekje aangaan en zeggen dat het erg waardeerd maar ook graag een beetje je eigen leven wil leiden? En ook duidelijk maken dat je haar er niet op aanvalt, maar dat je er mee zit.
Het sowieso met haar bespreken en dan misschien afspraken maken. Bijv. 1 avond in de week bij haar eten en een andere dag bij haar op de koffie. Zo hebben jullie allebei duidelijkheid.
Geef mijn z.n moeder. Hihi nee hoor mijn moeder is ook lief maar doet dit soort dingen gelukkig niet. Las net een goede tip maak afspraken met haar. En laat merken dat je haar waardeert om wat ze doet maar dat het je gaat benauwden. Heeft ze buiten jouw om niet waar ze zich mee kan bemoeien/verzorgen? Misschien tijd voor haar om een ander doel er bij te krijgen. Succes in elk geval.
Ik wil het ook bespreken met haar maar ben bang dat ik haar kwets, ik weet niet hoe ik het moet zeggen.
Ehm ja ze heeft een man en mijn broertje van 22 woont bij haar in. En ze werkt ook meer dan mij 40 in de week, en nog is ze zo bezorgd dus.
ik heb ook zo'n moeder ik snap wel dat ze zo bezorgd is maar het is bij mijn moeder misschien anders. ze heeft heel lang echt letterlijk alles voor me moeten doen. tot ongeveer mijn 14 zat ik met beide armen en benen in het gips en kon dus vrijwel niks. dus moest mijn moeder me helpen. dus ook douchen en naar wc helpen. ook op school met bijvoorbeeld schoolreisjes. dit vond ik uiteraard niet altijd leuk en daar zijn wel is ruzies over geweest. maar we begrepen elkaar wel altijd. en snapte het ook. nu woon ik op me zelf met me vriend en ben ik geheel zelfstandig maar toch komt ze vrijwel elke dag even kijken hoe het gaat. en dan ook stiekem een afwasje doen als die er nog staat. en vraagt inderdaad ook vaak of ik blijf eten. als het me teveel word dan praat ik er met haar over. gewoon rustig bij een kopje thee. zeg daarbij ook dat ik het erg waardeer want dat is ook zo. maar dat ik ook me eigen leventje wil leiden. en dat snapt ze dan ook en dan gaat het weer een tijdje goed. ik zou gewoon rustig bij een kopje thee met haar praten en inderdaad bijvoorbeeld afspreken dat je 1 keer per week lekker komt eten.en misschien een keertje op de koffie.
haha jen jij begrijpt me mijn moeder ook gaat ze opeens afwassen terwijl het van mij niet hoeft Hoezo zat jij dan tot je 14 in de gips eigenlijk?
om deze zin heb ik even hardop gelachen.. kon er niks aan doen.. Maar kan me wel voorstellen dat je het lastig vind. Wat je zou kunnen doen is dat je een mamahamis en hamisdag instelt. Gewoon een leuke we kletsen en doen iets samen middag of avond. Dan breng je het leuk, maar is het wel duidelijk denk ik..
@hamis50 door mijn handicap gaan mijn gewrichten erg snel uit de kom. de handicap is niet erg bekend en ook veel artsen kennen het niet. toen ik klein was gingen mijn gewrichten erg vaak uit de kom waardoor ik steeds in het gips werd gezet. echter als ik er dan weer uit kwam waren mijn spieren zo verslapt dat ik binnen 2 dagen weer opnieuw gewrichten uit de kom had en weer in het gips werd gezet. ik heb volgens mijn dosier 176 keer in het gips gezeten. (dit is dan verspreid over benen, voeten, handen, armen enz). vandaar dat ik zolang in het gips zat. nu zijn ze erachter dat gipsbehandelingen niet echt helpen. en heb ik veel fysio gehad om me spieren sterker te maken. ik kan nu gelukkig kleine stukjes lopen en me goed redden met een rolstoel. nu alleen nog gips in noodgevallen en lekker zelfstandig zijn
Hahaha en ik moest ff hardop lachen om mamahamis hamisdag je doen hahaahhhhhhhh weetje wel wat hamis betekent hamis=zwanger Ja ze wilt ook graag samen met mij een dagje sauna doen maar ik moest het regelen en heb het nog steeds niet gedaan maar misschien moet ik dat z.s.m maar doenD: En dan gewoon 1 x in de week dagje voor mams of 1 x in de 2 weken ofzo
@jen ja oke nu snap ik het das wel erg vervelend maar goed dat je nu weer zelfstandig bent zodat je je moeder niet meer nodig hebt
Volgens mij heeft ze een beetje moeite met jou loslaten . Wel lief maar ik kan me indenken dat het ook benauwend is. Misschien eens een goed gesprek erover aangaan met haar? Waarin je wel benadrukt hoe je al haar goede zorgen waardeert natuurlijk (Stiekem ben ik een beetje jaloers, mijn moeder leeft al meer dan 10 jaar niet meer en ik zou best eens een tijdje zo vertroeteld willen worden... Misschien moet ik jouw moeder even lenen )
ahahahaha.. nee dat wist ik niet MAar ik wist niet hoe ik dat anders moest benoemen Veel plezier op je mamazwanger en zwangerdagje
misschien heeft ze erg moeite met het loslaten van jou ..? dat je nu werkelijk opeigen benen staat heeft ze verder nog mensen waarmee ze omgaat een buurvrouw ofzo ..? misschien i het ook deels verveling? het is in ieder geval goed bedoeld
jen89; sjonge wat een verhaal zeg. Besef me nog meer hoe gezond ik toch ben! Hamis. Ik zou als ik jou was wel op korte termijn voorzichtig aangeven dat je wat meer op eigen benen wil staan. Anders gaat ze zich straks ook nog bemoeien met de opvoeding van jullie kleintje...En dat is nog irritanter
Als ik jou was, zou ik als je daar de volgende keer op de koffie gaat, eerlijk tegen haar zeggen dat je weet dat het heel goed bedoeld ik, maar dat je graag wat meer losgelaten zou willen worden. Geef aan dat je het wel redt en als je haar nodig hebt, dat je het bij haar aangeeft. Je kan bijvoorbeeld voor nu afspreken dat je niet meer elke dag langskomt, maar dat je bijvoorbeeld iedere avond even een kwartiertje belt en dan een keer in de week blijft eten. Net waar jij je prettig bij voelt En voel je vooral niet verplicht/schuldig! Dat zij moeite heeft om je los te laten, is haar probleem. Klinkt heel hard, maar zo is het wel!
Je bent en blijft natuurlijk ook haar kleine meid, maar dat het soms irritant is snap ik volkomen. Het beste is toch om het er met haar over te hebben. Als je langer wacht kan de bom een keer barsten en dan is ze waarschijnlijk veel meer gekwetst dan ze nu zal zijn. Succes
@ Tink ja ik snap ook dat het een beetje zeuren is tegenover mensen zonder moeder , ik heb bijv geen vader en dan ben ik ook wel eens stiekem jaloers op mensen die wel een lieve vader hebben. @Nanette haha geeft niks hoor dat je dat niet wist is logisch want het is in het turks @Lovepeet mijn mama is heel sociaal en heeft heel veel vriendinnen , dus ik denk niet dat het met verveling te maken heeft. Maar misschien heeft ze er wel moeite mee om mij los te laten zou ook best kunnen. @Susy ja idd denk dat ze straks ook met haar kleinkind wilt bemoeien Maar ik ga voorzichtig proberen met haar te praten. @Elletjo je hebt het helemaal goed verwoord zo ga ik het ook tegen haar zeggen.
Nee hoor, ik bedoel beslist niet dat je zeurt. Mijn vader leeft ook niet meer, maar zijn laatste jaren belde hij ook élke avond op, meestal op een onhandige tijd, en heel veel hadden we elkaar dan meestal niet te vertellen eigenlijk. Daar heb ik me best regelmatig aan geërgerd, zal ik bekennen. Maar ja, toen hij er niet meer was, kon ik toch de gedachte ook niet onderdrukken dat ik best zou willen dat hij nog eens belde... het is gewoon een beetje dubbel. Maar het was echt niet bedoeld als terechtwijzing!! Sorry als het zo overkwam.