Als je met dit soort kleine dingetjes kunt helpen is dat heel fijn, dat was vroeger veel normaler volgens mij, mijn moeder deed veel samen (afwisselend) met vriendinnen met kinderen in de straat bijv. Omstebeurt ophalen, wegbrengen, bij elkaar eten, dat soort dingen.
Echt super van je dat je het zo oppakt!! Ik heb zelf ook 4 kinderen en ik snap precies wat die vrouw bedoelt.. gelukkig heb ik zo een lieve buurvrouw waar ik op terug kan vallen. Waren maar meer mensen zo behulpzaam!! En is al vaak gezegd... maar geef gewoon duidelijk je grenzen aan. Dan blijft het voor beide lang leuk.
Het zal wel aan mij liggen.. Maar waarom heeft die vrouw een pleegkind(eren?) als ze dat niet aan kan..? Ik bedoel, natuurlijk kan het wel eens een keer/periode te druk zijn en is het af en toe eventjes te veel.. Maar als het zover komt als deze situatie.. (en kennelijk vaker) Met een pleegkind, vind ik nog wel anders, dan als het je eigen kind is. Zo'n kind heeft volgens mij nóg meer aandacht nodig dan een 'normaal' kind.
Soms heb je geen keuze, dan overkomt je iets en dan maak je een keuze en dan kies je voor wat je op dat moment het beste lijkt. En ik denk dat dit jongetje op de goede plek zit in dit gezin. Alleen ze hebben heel wat te verstouwen gehad de afgelopen jaren. En die vrouw heeft het gewoon erg druk en zwaar op het moment! Ik heb trouwens wat er gebeurd is ook gedeeld met de juf, dus zij is ook op de hoogte. En sorry dat ik dit nu even persoonlijk opvat, maar ik denk dat er een tijd geleden ook mensen bij mij in de buurt ( over mij) dachten: er zit een steekje los... Soms gebeurt er iets in je leven wat zo heftig is dat je er niet uitkomt! En ik kan niks zeggen over haar want dat kan ik niet zo specifiek online zetten, maar over mezelf wel dus hier komt het. In 2010 raakte ik in verwachting van mijn derde kindje, alles ging goed. Mijn man had wat klachten en na wat onderzoeken, waarvan we alle twee dachten: dat zit wel goed, kregen we te horen dat mijn man kanker heeft! Man was toen 26! Vooruitzichten waren niet best als de tumor niet te opereren was. Paar weken daarna werd hij geopereerd. Ik was 16 weken zwanger toen, was dus een zware periode. Tumor was eruit. Vooruitzichten waren beter. We kregen te horen dat hij vanaf nu elke 3 maanden moest terugkomen. Diezelfde dag had ik de 20 weken echo. Uitkomt: ernstig ziek kindje in de buik. Ik moest bevallen in een ziekenhuis 100 km van mijn huis en prognose was niet best. Baby geboren, we vielen van het 1 in het ander. Midden in de nacht van het Ronald McDonald huis rennen naar de IC omdat je kind bijna doodging. Zeven maanden lang. Dan ging het goed, dan gaven ze haar bijna op. Ik heb me altijd sterk gehouden. Mijn dochter overleed en mijn man stortte in. Ik heb alles zelf geregeld. Begrafenis alles! ik had een soort overlevingsmodus. Pas toen ik beviel van mijn zoontje, kreeg ik een klap. En weet je, niemand die me hielp. Niemand die ook maar een vinger uitstak, terwijl iedereen wist wat we hadden meegemaakt. Sorry lang verhaal. Maar mijn punt is eigenlijk. Een jaar geleden had ik iemand nodig. Gewoon om af en toe eens mijn zoontje op te halen van school of zoiets en dat had ik niet. Dus nu ik dit zie (en ik het zelf ook weer aan kan) kan ik niet anders dan helpen. Hoeveel moeite is het nu om een jongetje wat toch 1 keer per week komt spelen, mee te laten eten en naar huis te brengen???