Ik merk dat ik er wat gefrustreerd door raak. Dus ik dacht ik open er eens een topic over . Mijn dochter (6) heeft een paar vriendinnetjes waarbij het over en weer bij elkaar spelen in evenwicht is. Nu spreken zij en andere meisjes dan die vaste vriendinnetjes ook met elkaar af en op de één of andere manier is het dan altijd bij ons. Die kinderen vragen dan aan mijn dochter of ze zullen spelen en dan bij haar thuis. En mijn dochter is niet zo gehaaid om te zeggen dat ze bij het andere meisje wil spelen en niet weer bij ons. Ondanks mijn instructies krijgt ze het moeilijk voor elkaar om dan te zeggen dat het andere kindje nu aan de beurt is om bij thuis te spelen (mijn dochter vindt het ook leuk om eens bij een ander te spelen). Ik heb het ook wel eens overgenomen doordat ik de afspraken ging bevestigen per app aan de moeder. Maar ja, ik krijg het ook niet voor elkaar om te zeggen en nu bij jullie, voelt heel onbeleefd. Nu komt er vandaag weer een meisje spelen voor de tweede keer en ja hoor, weer bij ons. Ik snap niet dat die moeder niet aanvoelt dat zij nu aan de beurt is. Verder een heel aardige vrouw, maar dat gevoel van evenwicht c.q, beleefdheid ontbreekt kennelijk. En zo hebben we dit bij nog een paar meisjes en moeders uit haar klas. Ergens gun ik het mijn dochter wel om ook met andere meisjes dan haar vaste vriendinnen vanaf de crèche af te spreken. Maar ik merk dat het mij steeds meer dwars gaat zitten. Ook omdat de desbetreffende meisjes wel speelafspraakjes thuis hebben maar niet met mijn dochter. Kennelijk, zijn wij wel lekker makkelijk... Ik weet niet goed hoe ik dit moet oplossen. Het ligt voor de hand om het gewoon te benoemen bij de moeders. Ik ben echter bang dat het dan zo'n ding wordt en ik heb ook geen zin in zwaar op de hand gedoe. Bovendien is dit volgens mij echt zo'n ding van dat snap/ voel je uit jezelf en als je niet aanvoelt waarom het not done is om achter elkaar bij ons te spelen en niet terug uit te nodigen, kan het je ook niet uitgelegd worden. Gek genoeg, loopt het bij die andere kinderen en moeders die ze wel terugvragen wel vanzelf volgens mij. Waarom bij ons niet, vraag ik mij af. Volgens mij ben ik geen zacht ei of kom ik zo over. Maar er moet toch een reden zijn dat het vaak zo loopt bij ons. Nou ja, ik ben mijn verhaal kwijt. Ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
Ik vind het voorbeeld wat je geeft wel een beetje overdreven , voor de tweede keer bij jou is toch niet meteen een drama? Ik moet zeggen dat ik daar niet zo bij stil sta hoor, pas vanaf de vijfde keer ofzo gaat er bij mij een alarmpje rinkelen. Waarom vind je dat het zo precies verdeeld moet zijn? Vind je het vervelend als er een kindje komt spelen? Persoonlijk heb ik juist dat de liever bij ons spelen, dan hobbelt mijn jongste ook erachteraan en heb ik mijn handen even vrij😉 Ik zou geen afspraken vantevoren bevestigen, net doen alsof je neus bloed en als iedereen op het schoolplein staat en een ander kindje vraagt of ze mogen spelen zeg je dat het vandaag bij jullie niet goed uit komt bij jullie en of het daar kan een keertje.
Oh hier vind ik het geen probleem als kindjes vooral hier spelen en niet of nooit mijn dochter bij hun, maar soms heb ik even geen zin in spelen hier thuis; dus dan mag dochter wel ergens gaan spelen, maar mogen ze niet hier spelen. Bv omdat ik druk ben met iets. Dat werkt heel goed, zo wisselt het zich vanzelf af. 9 vd 10 keer spreken we af op de dag zelf, van te voren afspreken doe ik liever niet.
Als mijn kinderen willen spelen (5 en 7 jaar) dan zeg ik altijd: kom we gaan even met de ouder van je vriendje afspreken wat goed uitkomt. Soms vraag ik aan de kinderen waar ze willen spelen en soms zeg ik: oh ja vorige keer was het bij ons kan het nu bij jullie? Ik ga niet heel precies bijhouden wanneer ze waar gespeeld hebben hoor. Het komt echt wel eens voor dat ze een aantal keer achter elkaar bij ons spelen, maar het komt ook wel eens voor dat ze een aantal keer achter elkaar bij een ander spelen. Bij 1 vriendje van mn zoon, kwam het nooit uit dat mn zoon kwam spelen. Na een aantal keer bij ons, heb ik wel gezegd dat het nu maar een keer bij hem thuis zou zijn. Dat kwam niet uit, jammer dan, dan maar niet. Dus daar spelt mn zoon nu eigenlijk nooit meer mee, want het komt daar nooit uit. Of een moeder die zei: ja ik werk vandaag thuis dus het kan niet bij mij hoor. (maar dat zei ze elke week) Ja ik ben geen oppas, dus ik heb gezegd: dan doen we het wel een andere keer.
Je kunt toch gewoon zeggen van "mijn dochter vindt het ook wel eens leuk om bij jou te spelen, zullen we wat afspreken?" Als jij het voorbeeld niet durft te zijn, hoe kan je dochter dit dan leren? Kinderen leren voornamelijk door wat ze zien en niet van het advies wat ze krijgen. Niet zo moeilijk denken , gewoon vragen. Waarschijnlijk staat niemand er bij stil en maak jij het veel groter dan nodig.
Ik heb dat echt nog nooit bijgehouden. Pas nu denk ik goh kinderen spelen eigenlijk altijd hier. Tja, voor mij geen punt hoor. Waarom moet dat eerlijk verdeeld worden? Waarom is het not done een aantal keer achter elkaar bij hetzelfde kind thuis te spelen? Waarom is de ander dan onbeleefd? Als ze zelf graag bij een ander wil spelen dan moet je haar dat leren aangeven, als jij het vervelend vindt dat ze niet evenredig bij een ieder speelt dan begint dat toch echt bij jezelf en moet je daar iets van gaan zeggen.
Als je het niet gewoon zo wil zeggen zou ik tegen die moeder zeggen: de kinderen willen spelen, maar ik heb iets kan het bij jou? Je hoeft er niet bij te zeggen dat 'iets' en kopje koffie drinken in de tuin is... Je kunt ook tegen die moeder zeggen: mijn dochter vindt het vervelend om te vragen, maar ze zou ook zo graag een keer bij x thuis spelen.... kan dat?
Als het alleen dit meisje was, waarbij het nu voor de tweede keer bij ons was, zou ik het inderdaad geen punt vinden. Maar het is al de zoveelste. Ik merk dat het bij meerdere kindjes en hun moeders zo werkt. En ik vind het niet erg dat het bij ons is, maar mijn dochter vindt het ook leuk om bij een ander thuis te spelen. En eerlijk is eerlijk, ik voel mij ook enigszins "gebruikt", want ik merk dat die andere moeder er profijt van heeft dat ik haar kind opvang. En ik vind het oprecht een kwestie van fatsoen om evenwichtig terug te vragen. Ik zit hier al een poosje mee, omdat ik niet overal een punt van wil maken en het gaat mij vooral om gaat dat mijn dochter het leuk heeft. Maar ik merk dat het mij hoog begint te zitten. Ik heb het al wel eens opgelost door bij een derde keer af willen spreken te zeggen dat het dan liever bij hun is en niet bij ons. Maar dan komt er gewoon om vage redenen geen derde afspraak omdat ze dan de boot afhouden. En daar is mijn dochter de dupe van. En het rare is dat je echt heel duidelijk 2 groepen ouders hebt hierin. Je hebt de ouders die het netjes om en om doen en als het dan een keer anders loopt en 2x achter elkaar bij ons is vind ik het ook totaal geen probleem, want ik weet dat het goed komt. Sterker nog dan bied ik het ook aan als het makkelijker is. Bij die groep hou ik het ook niet precies bij. Maar er is ook een groep ouders die het wel heel relaxed vindt om speelafspraken als het even kan niet bij hun thuis te doen. Misschien dat zij vinden dat ze pas na 5x terug moeten vragen (als het echt niet anders kan). Zo ver wil ik het niet laten komen. Ik verbaas mij er echt over. Is toch echt wat mij betreft een kwestie van sociale etiquette en fatsoen. Ik vind het ook moeilijk uit te leggen aan mijn dochter.
Ik zal proberen uit te leggen waarom ik het onfatsoenlijk vind om terug te vragen, omdat hier in een paar reacties naar gevraagd wordt. Het gaat er niet om dat het exact om en om is. Het gaat erom dat er geen evenwicht is. Als ik iemand gastvrijheid verleen, bijv. iemand komt hier meerdere malen eten dan vind het wel normaal dat de gastvrijheid ook terug wordt verleend. Hoeft ook niet op exact dezelfde wijze, maar ik wil niet dat het alleen maar eenrichtingsverkeer is. Anders komt er wel een moment dat ik de relatie niet meer gelijkwaardig vind.
Ik begrijp het wel. Hier zijn ook ouders die het gewoon wel zo makkelijk vinden dat hun kind buiten de deur speelt. Ook eentje die vaak gewoon een oppasadresje zoekt, haar kind laat vragen (soms aan de halve klas) of ze daar kan spelen, kinderen met wie ze nooit omgaat en die nooit bij haar komen. Bij sommige ouders mogen er nooit andere kinderen thuis spelen. Dan is de balans zoek. Inderdaad, het maakt mij niet uit of ze soms 2 of 3 x achter elkaar bij mij spelen, soms komt dat gewoon zo uit, maar ik heb ook geen zin om telkens met dezelfde kinderen opgescheept te zitten, want die hier altijd willen en zelden bij hun thuis kunnen/willen/mogen spelen, zijn in ons geval vaak nogal bewerkelijke kinderen die ik erg in de gaten moet houden. Overigens zeg ik het ook gewoon hoor, vorige keer of keren was je bij ons, dus nu bij jullie.
Je stukje over een gelijkwaardige relatie snap ik, maar ik vind het een beetje overdreven wat deze situatie betreft. Je hoeft hun kind niet op te vangen, je kunt ook zeggen: het kan vandaag niet bij ons. Het is dan aan hen om te zeggen: o maar het mag ook hier. En kan het dan niet, dan niet. Ik heb een makkelijks smoesje soms, als ik al mijn oppaskinderen heb zit ik met die van mij op 6..daar mag dus geen kindje meer bij Maar anders durf ik ook gerust te zeggen als het niet uitkomt. Maar ik vind het vaak wel makkelijk als er hier gespeeld wordt...ik ben de kinderen om mij heen gewend en ik vind het erg makkelijk dat ik tegen etenstijd niet meer de deur uit hoef om dochter te halen.
Als de meiden een speelafspraakje willen is het ook weleens zo dat het hier niet uitkomt. Dus als je dochter met een kindje komt om te spelen kun je toch gewoon zeggen dat het prima is dat ze spelen maar dat het dan wel bij het vriendje moet omdat het bij jou even niet uitkomt? Sowieso als de meiden beide willen spelen kan er maar 1 vriendje mee naar huis. Ze delen een kamer en het huis is niet heel groot dus zie ik het niet zo zitten om 4 rennende kinderen te hebben in huis om op te letten. Maar dat is dan prima. Een andere keer komt het bij de ander niet zo uit en gaan ze met ons mee. Gewoon aangeven dus.
Ik ben daar heel makkelijk in. Bij het vaste vriendengroepje (zo'n 5 meiden) is het ongeveer om en om. Bij de anderen wil ik het dus ook een beetje om en om, en anders maar niet. En als het niet kan, jammer, dan leg ik aan mijn dochter uit dat het niet de bedoeling is om altijd maar ergens te spelen maar dat het nooit bij de ander kan. Is in het grote mensen leven net zo
wij hebben hier een paar regels, en daar houden de kinderen zich ook aan. Omdat ze 2 dagen naar de BSO gaan, blijven er max 3 middagen over om af te spreken. 1x mag bij ons thuis, de andere keer is bij een vriendje/vriendinnetje thuis. En het maakt niet uit, welk vriendje dat is. Anders zit ik 3 middagen met 4 kinderen in mijn huis, en nee, ik vind dat echt niet altijd leuk. Hebben ze op maandag dus bij ons afgesproken, mogen ze op woensdag zeker afspreken, maar dan wel bij de ander thuis. Dit bespreken we ook 's morgens.
Ik denk ook dat je daar zelf makkelijker / duidelijker in moet worden naar de andere ouders. Hier komt het ook wel voor dat bepaalde kindjes liever hier spelen en bepaalde kindjes liever thuis, dan is het ook niet in evenwicht. Ik bespreek eigenlijk altijd met de ouder wat het beste uit komt als ze willen afspreken. Veel ouders weten bijvoorbeeld dat ik vaak nog thuis werk, ik zeg het dan ook als ik nog iets voor het werk moet doen en het niet uit komt dat ze hier spelen, of nog boodschappen moet doen ofzo. Maar andersom zeggen andere ouders dat ook, dus dan is dat geen probleem. Wanneer het voor de ouders asn beide kanten niet uit komt (en soms is dat ook gewoon omdat ze de laatste X al daar hebben gespeeld) mogen de kinderen zelf kiezen bij wie ze spelen.
Ik snap het wel hoor, ik zou dat later ook graag een beetje verdeeld hebben.. Ik hoor het om me heen wel vaker, moeders die daar niks van zeggen omdat ze dan bang zijn dat hun kind dan helemaal niet meer met de ander mag spelen, maar ondertussen zo 2 dagen in de week als oppas gebruikt worden.. Lijkt me niet de bedoeling.. Beetje gelijke verdeling is fijn, en het hoeft heus niet op de weegschaal om en om, maar wel in balans.
Ben toch heel blij dat mijn ouders er zo niet over dachten. Ik had een vriendin die altijd bij ons speelde. Dat mocht ook niet bij hun thuis van haar ouders. Zij is altijd mijn beste vriendin geweest. Als mijn ouders hadden gevonden dat ik net zo vaak daar had moeten spelen dan had ik een zeer waardevolle vriendschap gemist. De reden dat we daar niet konden spelen was vrij onzinnig, maar mijn vriendin was altijd welkom bij ons.
Ik kijk er ook niet echt op.. Toevallig willen al die meiden hier spelen met mijn dochter. Vindt dat ook niet erg hoor. Moet wel zeggen dat toen ik van de week aangaf dat dochter woensdagmiddag niet kon ivm zwemles én een drukke verbouwing hier thuis dat ze meteen aanbood dat ze daar afgezet kon worden volgende week na zwemles! Sommige ouders denken er niet bij na, ikzelf ook niet. Misschien een beetje raar maar vindt het altijd prettig dat ze zich hier zo op hun gemak voelen dat ze zo graag hier willen spelen Zie dat je al tips hebt gekregen om het de volgende keer goed aan te pakken! Succes!