Ik ervaar het gewoon helemaal niet als geven, net zoals ik het niet ervaar als nemen als een van mijn kinderen ergens anders speelt. Ik plak dat label er gewoonweg niet op. Als het kan en ik er zin in heb dan kunnen ze hier spelen: dan vind ik het leuk voor ze en voelt het ook niet als een ander iets geven (ja mijn kind plezier gunnen ja). Heb ik er geen zin in, dan niet. Kan het dan wel bij een ander, ook prima. Maar dat zie ik niet als 'iets nemen'.
Ja, die moeders die hun kind alleen maar hier laten spelen ook niet. Dat is juist het probleem. En het kan dus nooit bij hun alleen maar hier. Maar als jij dat zo wil doen prima. Alleen is jouw situatie nou juist wezenlijk anders dan de mijne omdat het bij jou wel bij die ander kan. Ik ervaar het juist als nemen omdat het nooit bij hun kan. Jouw vergelijking gaat dan niet op.
Maar weet je, ik ben dit topic inmiddels behoorlijk moe. Ik heb nuttige tips gekregen en ben nu tot een goed inzicht gekomen hoe ik het anders wil gaan doen. Bedankt hiervoor degenen die mij geholpen hebben. Een aantal reacties blijven zich herhalen en laten zien dat er niet goed gelezen wordt. Situaties die anders zijn, personen die anders in elkaar steken. Leuk, prima, maar geen relevantie en geen maatstaf voor mij. Ik ben er een paar keer op ingegaan. Ook hieraan wil niet energie meer blijven besteden. Ik laat het hier nu bij. Wat mij betreft, beheer/ moderators mag er nu een slotje op dit topic. Iedereen fijne speelafspraken gewenst!
Ik heb niet gezegd dat het bij die ander kan (ik zei als dat kan), dat kan namelijk vaak niet (1x in de afgelopen 3 jaar wel). Ook dan zie ik het niet als een ander iets geven/bieden/gunnen. Ja met betrekking tot mijn kind dus, die ik de gezelligheid gun. Ik ga een ander kind niet 'straffen', omdat zijn/haar ouder het spelen daar thuis om welke reden dan ook, niet wil of kan hebben. Zo straf ik een ander kindje ook niet als het ons kind niet uitgenodigd heeft voor een feestje, door dan te zeggen 'je mag die of die niet uitnodigen'. Als een kind het echt vervelend vindt, gaat het het spelen wel afkappen (zeker als jij zegt dat ze ook mag zeggen dat ze het niet wil), maar het dan zelf overnemen door te zeggen 'nee', alleen omdat het niet in evenwicht is. Tja, dan krijg je het nog lastig in de komende jaren denk ik. Ik hoop het niet. Voor jullie allebei. Maar niet iedereen heeft dezelfde normen en waarden of hetzelfde gevoel van alles moet in evenwicht zijn.
Volgens mij maak je het jezelf onnodig moeilijk. Het draait er toch om dat de kinderen een leuke speelafspraak hebben? Een kind houdt de telling niet bij wie waar wanneer speelt, een kind wil gewoon leuk spelen. Waarom moet zoiets in evenwicht zijn? Je kunt toch gewoon aangeven wanneer het een keer niet uitkomt, maar waarom jezelf irriteren aan evenwicht mbt afspraakjes van kinderen? Het is toch geen opvang, het is spelen en ik vind het best sneu om een kind te weigeren omdat deze 3 keer achterelkaar bij jullie heeft gespeeld. Als het niet uitkomt, prima, maar om nu te gaan turven...
Het gaat er om dat de dochter van ts wel graag bij de andere meisjes wil spelen, maar dat dat nooit mag/kan. Sneu voor je dochter ts en geef je groot gelijk dat je daar niet meer in mee gaat op deze manier! Fijn dat je dochter nog andere vriendinnetjes heeft waar ze wel welkom is om te spelen!
Ik snap je punt, maar nogmaals; je kan niet in iemand hoofd kijken. Wij weten helemaal niet wat iedereen geeft en neemt. Er zullen ongetwijfeld ouders tussen zitten die het 'lekker makkelijk' vinden om kids te droppen bij een ander. misschien spelen andere kinderen wel vaak bij hun? Misschien gaan mensen ervan uit dat je het aangeeft wanneer je het anders wil? Ik ga zelf zo min mogelijk uit van 'fatsoen', want dat is vaak 'mijn' kijk op het leven, hoe het 'hoort' in mijn ogen. Het is zo jammer dat je mensen een aantal keer je grenzen over laat gaan en dat je daarna gefrustreerd bent. De desbetreffende ouders weten niet eens dat je het niet leuk vond .