Je kunt op je 18 schulden en schulden hebben... Al je een studieschuld hebt omdat je je eigen opleiding/leven hebt moeten betalen omdat je niks van je ouders kon krijgen vind ik niet zo erg, dat zie ik meer als een investering. Maar als je op je 18e al iedere maand rood staat omdat je uitgaven niet stroken met je inkomen, daar zou ik niet mee kunnen leven. Hier zou ik ook niet pas achter komen als ik ging samen wonen maar zoiets merk je wel eerder. Voor mij geld dit niet als status waar je op valt maar een levensinstelling! Soort baan maakt me ook niet uit, als je er maar tevreden mee bent en er brood mee op de plank komt (als dat nodig is)
Nee, wat ik belangrijk vind is dat iemand gewoon wil werken voor zijn geld en dat ik er een goed gesprek mee kan voeren (niet dat de een de ander nooit snapt).
hoe weet je dat nou zou jij van te voren zijn post etc gaan openen als je partner niets zegt omdat hij zich schaamt bijvoorbeeld? En anders, zou je dan niet zijn gaan samenwonen? En daarbij had mijn vriend ook niet zo heel veel, we betalen niet zo veel af per maand. Tsja, ik heb m heel wat bijgeleerd wat zijn ouders blijkbaar niet hadden gedaan. Zijn ouders zitten diep in de schulden, zijn broer en zijn broertje. Alsof het normaal is en met de paplepel ingegoten. Nu weet hij beter, maar hij heeft dit van huis uit meegekregen. Dat maakt een situatie heel anders vind ik.
Toen ik mijn man 5 jaar geleden leerde kennen was hij net 8 maanden bij zijn ex weg met wie hij 2 kinderen heb, bleek zij schulden op zijn naam te hebben gemaakt toen ze nog bij elkaar waren en woonde hij bij zijn moeder omdat hij zijn kinderen niet uit hun (huur)huis wilde zetten en dus de woning aan zijn ex had gegeven. Al met al niet de ideale man zou je zeggen Maar gelukkig keek ik hier langs en zag ik wat mijn man wél had: Heel veel liefde, keihard werken om de rotzooi uit zijn verleden op te ruimen, een vader die de verantwoordelijk voor zijn kinderen nam...Samen hebben we de schulden weggewerkt (ongeveer 8000 bij postorderbedrijven, 1000 bij de bank roodstaan en 1200 bij zijn zorgverzekeraar) en gelukkig hebben we samen geen enkele schuld, op de hypotheek na dan En dat ondanks een rechtszaak betreffende alimentatie en gezag wat ons ruim 6000 euro kostte en mijn baanverlies. (Een jaar werkloos geweest, gelukkig wel ww). Ik ben dus blij dat ik voor mijnman gekozen heb, ondanks dat hij op het moment dat ik hem leerde kennen in de shit zat.
Nee want we waren nog maar 18 jaar en geld/status was niet belangrijk. Wilde allen hem hebben We waren beiden in examenjaar en hadden een bijbaan en ik kende zijn ouders via via. Maar ik wist toen niet dat hij nu hoogopgeleid zou zijn of een goede baan zou hebben. Was ook bij hem gebleven als hij vuilnisman was geweest.
Nee dat speelde totaal geen rol. Waren beide nog schoolgaand en thuiswonend dus dat veranderd misschien de kijk t.o.v. iemand die reeds op zichzelf woont en enorme schulden heeft. Maar toch denk ik dat ik met niet zou laten beïnvloeden/afschrikken/aantrekken door status en geld.
Mijn vriend (en ikzelf) zaten nog op de middelbare school toen wij elkaar leerde kennen Ben dus echt op zijn uiterlijk/karakter gevallen. Inmiddels heeft hij flink wat jaren gestudeerd en gewerkt en heeft nu een zeer goed betaalde baan. Maar ook als hij niet zo goed had kunnen leren was ik zonder twijfel met hem verder gegaan. Hij heeft nl een goede kop en veel positieve karakter eigenschappen! Mensen die van een uitkering leven, liever lui zijn dan moe of schulden maken zijn toch al bepaalde types. Daar zal ik nooit op vallen. Maar carrière types val ik ook helemaal niet op, van die kerels die alleen maar over werk kunnen praten...
Mijn zwager is trouwens wel zo'n type. Hij is echt opzoek naar een hoogopgeleide vriendin. Inmiddels is hij jong gescheiden (die hoogopgeleide vriendin had niet meer zoveel zin in hem), heeft veel relaties achter de rug en woont nu samen met een advocaat die meer met werk bezig is dan hem. Hij komt regelmatig bij ons eten omdat hij anders toch alleen is... Ze is nu ook zwanger en hoop echt dat ze beseffen wat ze te wachten staat!
Ik heb heel veel aan internet-daten gedaan en soms zie je daar de bomen door het bos niet meer, zoveel profielen als er zijn. Dus ja, ik heb geselecteerd op opleidingsniveau Er zullen vast ook zat lieve, leuke, interessante mannen zijn die een MBO-opleiding hebben gedaan, maar je moet op zo'n site toch ergens op selecteren. In mijn geval dus afstand, lengte en opleidingsniveau.
Voel je je aangesproken? want dat was niet mijn bedoeling. Ik ga niet met iemand samen wonen die ik niet ken. Daarvoor hoef ik zijn post niet open te maken hoor En daarmee bedoel ik dat als je elkaar kent, dat je ook elkaars achtergrond kent, in de zin van met welke manieren ben jij opgevoed, werk jij voor je geld, of krijg je alles maar van je ouders als je erom vraagt. En ja daar zal ook een stukje financiën aan bod komen. Ik zeg niet dat ik niet op iemand zou vallen die schulden heeft, maar als hij deze heeft is het voor mij wel heel belangrijk 1. hoe hij eraan komt 2. wat hij er zelf van vindt 3. hoe hij hier mee omgaat Als bovenstaande dingen niet in mijn straatje zouden liggen, dan passen wij qua levensopvatting niet bij elkaar. Dus het maakt daarbij voor mij niet uit of hij wel of geen schulden heeft, meer de manier hoe hij hiermee omgaat. Begrijp me niet verkeerd hoor mijn ouders hebben ook in de schuldsanering gezeten en ken wel meer mensen, maar bij sommigen hebben daar grotendeels ook zelfs schuld aan en voelen zich hierin altijd het slachtoffer. Iemand met zo'n mentaliteit past niet bij mijn mentaliteit dus zou ik er niet op vallen nee. Misschien ter verduidelijking, ik heb mijn man leren kennen toen ik 18 was en we beiden studeren. Dan is een achtergrond nog niet zo spannend, misschien als ik iemand zou leren kennen op latere leeftijd dat je dan ook makkelijker "geheimen" voor elkaar kunt hebben. Geen idee
Nee totaal niet mee bezig geweest. Wat heeft geresulteerd in inmiddels een huwelijk van al bijna 12 jaar, waarin ik zeer gelukkig getrouwd ben. Geluk zit voor mij in liefde en gezelligheid en geborgenheid, niet in geld/status, alleen dat brengt nooit geluk op de lange termijn.
Ik ga even uit van een 40 urige werkweek, in zo'n geval lijkt het me degelijk wel belangrijk dat je een baan hebt waar je het naar je zin hebt. Al begrijp ik dat een leuke baan eerder een luxe positie is dan 'normaal'.. Maar mijn vriend is bijv iemand die dus wel bezig is met hoe hij zijn baan over 5-10-15 jaar ingevuld wilt zien. Hij wil namelijk niet nog 30 jaar achter hetzelfde bureautje zitten en hij is opgekrabbeld van een elektromonteur naar een baan waar hij nu de financiën controleert over zijn afdeing en leiding geeft over een team werkvoorbereiders en ik ben echt ontzettend trots op hem dat hij dit voor elkaar heeft gekregen. Hij wordt vanuit zijn baan gestimuleerd om te studeren en wanneer het gezinsleven dat weer toelaat gaat hij dat ook zeker doen. Ik zal hem hier altijd in steunen en dit ook nooit verbieden ofzo. Ik waardeer het juist dat hij zo leergierig is (soms op het irritante af) en juist bezig is om zich steeds te profileren en een goede baan te behouden om zo straks een goede opleiding voor zijn kinderen te kunnen betalen, dat we straks hopelijk hypotheek vrij kunnen wonen en we een mooi opgebouwd pensioentje hebben voor onze oude dag (en indien we dat niet halen, een mooi nalatenschap voor de kinderen). Andersom geldt dat trouwens ook.
Ik werd verliefd op mijn man toen ik nog geen flauw idee had wat hij verdiende, wist wel zijn beroep al dus mocht ik voor geld willen gaan had ik een ander moeten zoeken.
10 Jaar geleden had ik geroepen dat dat geen drol uit maakte, met een hoop idealistisch blabla gedoe. Nu ben ik geen 24 meer (helaas pindakaas) maar als had gebleken dat mijn vriend een schulden makende uitkeringstrekker zou zijn geweest ehm ja...dan had ik waarschijnlijk niet zo ver met hem gegaan als dat nu het geval is. Liefde is leuk, en heb de afgelopen tien jaar genoeg mensen de liefde zie uitroepen, en samen komen we overal uit, en overleven we alles...maar als de man een lapzwans is dan blijft het daar ook vaak bij. Nu vind ik wel dat er een verschil zit tussen een man die zijn best doet, weinig te besteden heeft, maar hier mee om kan gaan....en een man die meer uitgeeft, loze beloftes geeft, liegt, schulden aan gaat, en zijn gezin hierin mee trekt. Hij hoeft dus zeker niet rijk te zijn, maar een bepaalde status moet hij wel hebben, en dan bedoel ik niet die van rijkste man, of belangrijke man, maar wel de status van een eerlijke man.
Deels wel. Had voordat ik mijn man leerde kennen een vriend die werkelijk 0,0 ambitie had. Wel een hoop praatjes die hij nooit waar zou kunnen maken. Hij kon zogenaamd van alles maar had nergens papieren voor. Elke week roepen dat ie zo een andere baan zou hebben als ie wilde (hij had een uitkering). En als hij dan weer werk had dan was het vaak snel weer over. Echte inzet was er niet en alsnog een opleiding volgen wilde hij niet. Ik werd er gek van. Ook op andere vlakken had hij totaal geen behoefte om aan zijn toekomst te werken. Woonde nog thuis en had geen plannen om op korte termijn uit huis te gaan (30+ was hij), had geen rijbewijs, geen spaargeld, niks, nada, noppes. Elke maand geld moeten lenen bij zijn moeder, blehhh. Ik was op dat moment druk bezig om mijn middelbare school af te ronden, had plannen om te gaan studeren, ging mijn rijbewijs halen en wilde na mijn studie graag werken en ik had ook nog wel andere ideeën voor de toekomst. Heel verschil dus. Ben toen dat uitging wel selectiever geworden. Studie of baan gingen voor mij meetellen, net als met geld kunnen omgaan. Iemand hoeft voor mij geen ambitie te hebben om directeur te worden maar ik vind een partner die financieel voor zichzelf kan zorgen en persoonlijke ontwikkeling toch wel belangrijk. Geld is zeker niet alles in het leven maar het is wel fijn om niet elk dubbeltje om te hoeven draaien want daar word je ook niet gelukkig van.
Nee totaal niet. Ik kreeg een relatie met hem toen hij in de ww zat. Wist wel dat hij daarvoor altijd had gewerkt. Word verliefd op de persoon zelf. Niet om wat diegene wel of niet bezit.
Ik zou geen relatie kunnen hebben met een man die erg prestatie en carrieregericht is. Mn man heeft hbo diploma maar wil graag parttime werken. Heerlijk! We zijn beiden door onze jeugd afgeknapt op prestatiegericht zijn. Geen druk en stress meer, veel tijd voor gezin. Maar niet lui!!!
Heeft nu niet meegespeeld omdat manlief wel een baan had, (en toen ook nog geld ). Beroep heb ik niet echt voorkeur in als in: oh jij bent vuilnisman, jou hoef ik niet, jij ben arts, jou moet ik hebben. Als ik voorkeur heb dan is het vooral voor werktijden . Zolang als hij eerlijk zn geld verdient vind ik het goed
Ik was 18 hij 21. We waren collega's en hij verdiende toen geen drol. Had wel een auto van de zaak, maar niet 1 waar je chickies mee scoort hahaha! Hij was (is) wel ambitieus. Was heel goed in wat hij deed toen al. Daardoor doet hij het nu wel leuk :-D. Maar dat wist ik niet van te voren. We zijn er samen in gegroeid. Dus nee het maakte mij niet uit toen. Maar ik viel/val wel op een man met pit en ambities. Overigens hoef ik nu ook niet bij hem te blijven voor het geld. Hij doet het leuk maar rijk zijn we nog laaaaaaaaaang niet! Al is hij overtuigd "rijk" te gaan worden middels een Loterij hahaha!