Ik heb een tijdje geleden kennis gemaakt met een vrouw hier in de straat die naast haar pensioen in de avonden oppast bij kindjes hier in de buurt. Ik kreeg haar nummer van een andere moeder 2 huizen verder die haar al jaren als oppas heeft voor haar kinderen, ze was erg enthousiast over haar! Aangezien wij dus geen hulp van familie/vrienden hebben (opa's oma's, lang verhaal, vrienden zonder kinderen; dus liever niet laten oppassen) en toch wel eens een keer na 7 maanden een avond samen uit willen i.p.v. altijd maar apart van elkaar dingen te doen heb ik haar een keer gebeld om kennis te maken, ze is langs geweest, gezellige kletserige mevrouw van in de 60 met kinderen en kleinkinderen. Ze leek inderdaad ervaring te hebben met kinderen, dat zag je wel, ze was wel even inde war en dacht dat mijn zoontje al kan zitten tot hij omviel en ik hem net op tijd tegen kon houden, maar ze legde meteen uit dat dit te maken had met zijn lengte, hij is erg lang en oogt daardoor veel ouder. Dus ik begreep dit wel. Iedereen denkt namelijk dat hij al 1 is of zo.. Toch vind ik het erg moeilijk hem uit handen te geven, geeft ze hem wel genoeg aandacht? Ze laat hem toch niet huilen als hij niet kan slapen?! Ze komt wel betrouwbaar over hoor, en vriendelijk. Ze is een beetje doof, en praat hard. Maar ik denk dat ze een huilende baby vast hoort, ik hoop!! Ze heeft goede referenties, en ze woont ook nog eens aan de overkant, dat is ook handig voor noodgevallen. Anyway, het is alweer een paar weken geleden dat ze langskwam, en ik denk dat als ik nu geen stap onderneem het er nooit van komt, mijn zoontje begint langzaam een beetje eenkennig te worden, en als ik langer wacht denkt zij misschien ook dat ze na haar bezoekje hier af is gekeurd..... Mijn vraag is dus, herkent iemand zich hierin?? EN hoe heb je het voor jezelf opgebouwd? Ik vind het zo moeilijk hem uit handen te geven, maar het is wel handig en ideaal om een vaste oppas te hebben die in de buurt woont, ooit hebben we er een nodig, afgezien van een avondje met man weg misschien ook voor noodgevallen, en ik wil dus een vast iemand, liefst ouder, dus ze is best ideaal, maar ik vind het zooooooooo moeilijk mijn mannetje uit handen te geven!! Hoe doe ik dit? Het liefst maak ik haar nog een keer mee met hem...ik zou het nu al moeilijk vinden om zeg maar de woonkamer te verlaten en haar alleen met hem daar te laten, zo moeilijkv ind ik het!
Ik herken het deels, ik kan het me in ieder geval goed voorstellen! (mijn kindjes gaan voor een avondje uit alleen naar mijn moeder, als mijn moeder niet kan, gaan we ook niet, maar ja ik heb dus mijn moeder, en jij moet een andere oplossing daarvoor zoeken) Punt 1. Doe vooral waar jij je goed bij voelt! Ik zou haar nogmaals op de koffie vragen en die vragen/zorgen die je nu hier uit, bij haar neerleggen en dan kijken wat voor antwoorden ze daarop heeft. Leg ook uit wat jouw handleiding is voor je zoontje en dat je graag ziet dat ze die volgt. Ze zal dat vast begrijpen, aangezien jij wel je 'goud' uit handen gaat geven. En anders is het geen geschikte oppas En misschien kan zij dan even op je zoontje passen als jij bijv boven even gaat strijken ofzo. Ben je toch nog in huis, maar weer een stapje verder. Misschien de volgende keer een klein boodschapje gaan doen. En zo verder uitbouwen qua tijd dat je weg bent. Bouw het zo snel of langzaam op als jij wilt, en als het toch niet goed voelt, dan weet je ook wat te doen. Je hebt trouwens groot gelijk dat je af en toe een avondje weg wilt met je man. Ik hoop dat het een succes wordt!!
Hi Mmeke! Bedankt voor je reactie, en denk je dat ik haar daarmee niet beledig? Daar ben ik namelijk bang voor...dat ze denkt dat ik haar niet vertrouw of zo..hoe zou jij het brengen? En in ieder geval wel aanbieden dan te betalen lijkt me, toch? En hoeveel betaal je een oppas eigenlijk? Ik heb het daar nog helemaal niet over gehad, ik heb dat ook eigenlijk neit aan mijn buurvrouw gevraagd...
Als zij zich beledigd voelt, is het geen match tussen jullie. Ik denk dat je haar vooral duidelijk moet maken dat het voor jou heel moeilijk is om je zoontje bij iemand achter te laten. Dat is eigenlijk toch ook heel logisch? En je hebt die mevrouw 1 keer gezien, dus ik vind het echt niet gek hoor dat je zoontje niet gelijk een paar uur alleen laat met haar. En ik zou het gewoon nog een keer op de koffie noemen, om nog wat dieper op de dingen in te gaan, zoals wat doet zij nu precies als ie gaat huilen. En als ie niet stopt, gaat ze jou dan bellen, of probeert ze het zelf op te lossen, etc? En wat jij daarin wil. En ik zou zeker vragen wat voor een 'prijs' ze in gedachten heeft. Kan je gewoon vragen hoor. Of de buurvrouw even vragen wat zij betaalt. Dan weet je of je over t uurtarief nog kan onderhandelen Als je dan bijv. wilt dat ze oppast terwijl jij in huis bent, zou ik hiervoor wel een vergoeding aanbieden. Maar voor op de koffie komen niet. Succes!
trouwens lijkt mijn zoontje nu ook wat eenkennig te worden, hij gaat soms huilen als er iemand te snel naar hem toekomt, kijkt erg wantrouwend naar mensen in het begin, dat soort dingen, zal het dan wel gaan een oppas?
met dat eenkennige; dat heeft mijn dochter ook! die lacht niet naar anderen, as wij erbij zijn, wil ze liever niet bij een ander op schoot etc maar zodra we uit het zicht zijn, is het prima! dan is ze vriendelijk en lief tegen iedereen! daar zat ik in het begin ook erg mee toen ik weer aan het werk moest.... ze brulde tegen iedereen maar dat doet ze dus alleen als we er bij zijn!
Bij mij ook hoor, dochter had het heel erg die eenkennigheid, maar ze gaat ook naar het kdv, dus krijsen als ik haar aan de leidster gaf. Vervolgens ging ik weg (duidelijk afscheid nemen) en ging om het hoekje staan. Echt de seconde dat ik uit beeld was hield ze op met huilen