Mijn dochter is nu 8 maanden en elke keer als ik haar bij mijn tante op schoot zet begint ze enorm te huilen. Vanaf kleins af aan zetten we haar bij vreemden op schoot en nooit een probleem. 2 weken begon ze ook al zo te huilen terwijl het week erna weer prima ging bij een andere vreemde. Ook bij andere groep op opvang afgelopen week was er geen probleem met andere leidster. Echt alleen bij mijn tante. Ze is op zo'n moment ook alleen rustig te krijgen bij mij of bij mijn vriend. Zelfs niet bij mijn moeder die elke week oppast. tante lijkt qua uiterlijk redelijk veel op mijn moeder alleen dan met een bril. Maar met of zonder bril lijkt niet uit te maken. Mijn tante heeft mss een verkeerde vibe? Ze heeft haar eigen dochter verloren
Misschien juist omdat ze op oma lijkt, maar niet oma ís? Ik zou het lekker loslaten en haar niet meer op schoot zetten bij haar, als ze ouder is komt ze vanzelf wel eens op die tante af. Hier twee tantes waarbij beide dochters nooit op schoot hebben gewild. Maar deze twee tantes zijn ook gewoon veel te druk met de kinderen, meteen kietelen en overdreven kirren, koetjiekoetjie etc etc.
Mijn zoon heeft dit bij mijn broertje. Moet echt niks van hem hebben, maakt bewust geen contact met hem wanneer mijn broertje tegen hem praat en zodra hij hem oppakt is het brullen. Ik vermoed dat dat komt door de zware stem die mijn broertje heeft en het feit dat hij best wel aanwezig kan zijn. Daar wordt mijn zoon, die van rust en voorspelbaarheid houdt, echt niet vrolijk van. Mijn dochter had overigens hetzelfde bij mijn broertje maar dat werd naarmate ze ouder werd steeds beter. Nu zijn het dikke vrienden.
Ik had al vanaf baby af aan een vriendinnetje en ik moest niets van haar opa hebben, als ik hem zag begon ik al te huilen. Ook toen ik ouder was had ik er geen fijn gevoel bij. Misschien blijft het zo maar misschien wordt het straks beter, zo moest mijn zoon niets van mijn oom hebben maar zijn ze nu vriendjes. Zou het laten rusten en niet gaan dwingen.
Ik heb 3 broers, 2 daarvan ziet mijn zoon ongeveer even vaak en van 1 moet hij gewoon niets hebben. Hij is nu 19 maanden en het gaat wat beter maar dat heeft heel lang geduurd. Vond het altijd zo sneu voor m'n broertje, deed zo z'n best...
Mijn jongste had heel lang moeite met mijn opa en oma. We hebben dat contact dan ook niet geforceerd (zij ook niet), en toen ze 1,5 was ging het langzaam steeds beter. Mijn oudste heeft dat nooit gehad. Niets forceren dus, laat je dochter zelf contact zoeken met de tante. Het loopt dan heus wel los.
Mijn dochter moest niks van mijn schoonvader hebben. Zodra die in de buurt kwam huilen en altijd met een grote boog om em heen kruipen/lopen. Nu gaat het sinds der broertje is geboren steeds beter. Mijn schoonvader lokt der met lekkere dingen (koekje, snoepje of drinken) En onlangs kon die der zelfs voor het eerst optillen zonder dat ze begon te huilen. Dus geef het de tijd. Komt vanzelf goed
Herkenbaar. Alledrie mijn kinderen hadden het bij mijn broertje, maar die deed ook altijd wel erg wild met ze en daar moesten ze niets van weten. Het is allemaal helemaal goedgekomen. Niet forceren dan gaat het meestal vanzelf weer over.
Oeh heeft mijn dochter (5mnd) met mijn moeder, die ziet ze minimaal elke week al van begin af aan als wij koffie gaan drinken bij ze of zij bij ons. Dikke pruillip en tranen als oma dr in dr armen heeft. Die wil direct terug naar mama of papa. Mn schoonzusjes ziet ze amper, van t weekend de tweede keer, eerste keer sliep ze nog, en gelijk dikke pret en knuffelen. Ach, gelukkig voor oma is ze nog prima omkoopbaar met een fles melk, ze vindt namelijk iedereen aardig die maar die fles beet heeft en aan haar geeft, dan is t spontaan ineens goed volk.
Ons zoontje had dat bij mijn schoonmoeder. Tot hij een jaar was moest hij altijd huilen als ze al de kamer in kwam en oppakken hoefde ook echt niet. Verder had hij het bij niemand. Ik vond het bijna gênant en weet ook nog steeds niet waarom. Maar het is overgegaan (/)
Jep herkenbaar dochterlief moet niks van mijn ma hebben ... OEPS ... hoop dat het binnenkort bijtrekt beetje lullige situaties ...
Ik zou er niet teveel over nadenken en het loslaten. Niks forceren en afwachten hoe dit ontwikkelt. Met zulke dingen is het vaak hoe meer aandacht je er aan geeft, des te erger wordt het