Een maandje of 2 geleden begon het dat ze op de creche ging huilen toen ik wegging. Ik kan de knop gelukkig goed omzetten, geef haar een paar kussen aai haar over haar bol, zwaai en ga naar mijn werk. Gelukkig loop ik bij het weggaan langs het raam en zie ik dat het verdrietig zijn nooit lang duurt. Maar ze is wel erg verdrietig en het neemt niet weg dat het vervelend is om je kind in tranen achter te laten en ik vraag me af hoelang deze periode duurt? Ik heb al meerdere topics over eenkennigheid/verlatingsangst gelezen en veel komt er wel overeen. Het aan je benen hangen heel de dag komt me bekend voor, de drama's bij het slapen zijn ons tot nu toe bespaard gebleven maar wat niet is... kan nog komen. Hoelang heeft die verlatings-angst fase bij jullie geduurd?
Bij ons is het sinds een paar weekjes echt minder geworden. Ik kan gerust even naar buiten of naar boven lopen als hij rustig zit te spelen. Alleen als hij niet lekker in z'n velletje zit, komt het meteen weer terug, maar dat is logisch! Het kan erg vermoeiend zijn, maar het is ook wel weer vleiend
Thuis ging het goed maar als ik haar achter moest laten bij oppas, peuterspeelzaal enz. was de wereld te klein. Dit heeft geduurd tot de eerste weken van de kleuterschool. Daarna was het over.
Bij Suze is het sinds een paar weken ineens over en ze had er echt heel erg veel last van. Nu vind ze ineens iedereen aardig en leuk
Hier komt het en gaat het. onze dochter is 1.5 jaar. De ene fase duurt langer dan de andere, maar het is met regelmaat aanwezig. Ik ga meestal nog even met haar spelen voor ik wegga en vertel dan al dat ik wegga en zij bij de kindjes blijft spelen, maar dat ik ook weer terugkom later op de middag. Dat zeg ik tot ik echt wegga en bij de moeilijke momenten komt de leidster vaak helpen. Ze neemt haar dan van me over. Het is dan nog wel even drama, maar ook voor korte tijd. Ik vind dat soort momenten echt heel moelijk. Doet toch best zeer aan je mama-hart.