moeder grrr ipv schoonmoeder

Idd lastig verhaal. Maar het is je eigen moeder, probeer het toch met haar te bespreken. In ieder geval haar gedrag ten opzichte van je zoontje. En als ze hem toch zo weinig ziet kan ik me ergens indenken dat ze zijn aandacht wil, maar ze doet het toch op een verkeerde manier.

Hier lang niet zo heftig als bij jullie, maar ik merk dat mijn ouders zich veel minder houden aan mijn 'regels' dan mijn schoonouders. Ik zag in het begin tegenop dat mijn schoonmoeder 2 dagen zou oppassen omdat ze hun ritme zou verstoren, nou ze doet het echt goed, en doet precies wat ik vraag en hoe ik het wil hebben.

Mijn ouders hebben weer de rol van leuke opa en oma die elke avond (!) komen knuffelen en spelen met de kids. Ik zou ze niet kunnen missen, want ze helpen met het avondritueel. En als mijn man 's avonds moet werken kan ik echt niet 3 kinderen tegelijk voeden en naar bed brengen.

Maarrrr... mijn vader is helemaal dolgedraaid met mijn zoontje. Echt, ik herken hem niet terug, hij wordt weer 5 . En hij kan niet wachten totdat mijn zoontje kattekwaad gaat uithalen. Hij loopt nu al door het huis met hem en noemt dingen op die de kleine later zal slopen (ggrrr). Gelukkig is Aldin pas 8 maanden en begrijpt nog niet wat er gezegd wordt

En wij hoeven ons rug maar te keren en ze proberen beide de kids in slaap te wiegen op schoot. Ik ben daar totaal niet tegen, maar:
A: mijn kinderen vallen in bed in slaap en niet op schoot;
B: als ze verdrietig of ziek zijn wiegen wij ze wel
C: kids worden er helemaal kriebelig van want ze willen helemaal dan helemaal niet slapen maar spelen

En ten slotte, ik voer elke dag discussie met mijn moeder over het eten voor de kids. Ze vindt het onzin dat ze geen zout mogen (alles is flauw), geen suiker mogen (ze deed vroeger suiker in mijn fles!) enz. Ppfff word er soms moe van..


Phoe, sorry volgens mij heb ik je topic gejat, maar moest ook een keer mijn ei kwijt. Er wordt inderdaad elke keer geklaagd over de schoonmoeder, maar ik heb weinig te klagen over mijn schoonmoeder (soms wel maar dat terzijde)



Maar terug naar jouw vraag. Ik ben altijd heel direct tegen mijn moeder. Kijk gewoon hoe ze reageert.

 

Ik zou het ook direct aankaarten.

Van huis uit is mij nooit geleerd om te praten, knuffelen ect.
Mijn moeder is daarbij ook een lastig type. Niets aan de hand zolang je maar ja en amen roept. Toen mijn moeder op Levi ging passen ben ik opgehouden met ja en amen roepen omdat het wel om mijn kind gaat, die ik op mijn manier wil opvoeden.
Toen ik daar direct wat van zei was ze gelijk kwaad en heeft het contact verbroken. Heb het er een tijd moeilijk mee gehad ( vooral voor Levi ) maar merk dat ik een stuk meer rust heb nu ik me niet meer bij ieder bezoek of telefoon gesprek loop op te vreten.

 

Herken je verhaal helemaal. Hier eigenlijk precies hetzelfde. Al moet ik zeggen dat mijn schoonmoeder nog erger is :x.

Maar als ik jou was zou ik gewoon heel duidelijk zijn. En als ze bv zegt "ik mag niet mee naar boven omdat ik de kleine te druk maak". Zou ik gewoon zeggen "idd, je maakt hem veels te druk, zo gaan hij nooit slapen".

Gewoon duidelijk zijn. Als hij bij opa op schoot zit, zit hij bij opa. Dan hoeft zij er niet ook nog eens om heen te hangen. Dan neemt ze maar even wat afstand.

 

Moeilijk hoor meid.
Ik heb het gelukkig niet met mijn moeder maar ben ook niet bang om mijn mond open te doen.
Ik heb gelukkig een hele sterke band met mijn ouders en als ik het er niet mee eens ben dan kan ik dat gewoon zeggen.
De eerste keer dat ze op ging passen toen ik moest werken belde ik om te vragen hoe het ging.
Schijnbaar vond ze het nogal vreemd dat ik belde want ik kreeg als tegenreactie dat wij toch ook zijn groot geworden.
Ook met het uit bed halen als ik haar op kom halen wil ze het liefst naar boven vliegen.
Toen ik daar een opmerking over maakte zei ze dat zij de oma was.
Heb toen heel eerlijk gezegd dat ik haar mama ben en ik haar al 9 uur niet heb gezien dus mijn kind afblijven.
Mijn vader begrijpt het gelukkig en mijn moeder doet het nu ook niet meer.

Ik zou toch je mond eens open doen anders krop je het teveel op en barst uiteindelijk de bom met alle gevolgen van dien.
Hou het gesprek altijd op jezelf en je kind en gooi niet alles op haar bord.
Ik vind het niet leuk dat......
Mijn zoon heeft dit of dat nodig en het helpt niet als.....

Succes meiden

 

Mijn moeder was altijd heel erg betrokken bij onze kinderen (die nu al 25 en 23 zijn) we wonen maar 100 meter bij elkaar vandaan, dus dat was altijd wel prettig.
De jaren gingen verder en de jongens werden groot.
Toen wij drie jaar geleden (na twintig jaar wachten) eindelijk opeens opnieuw zwanger werden, kon zij dat op één of andere manier niet verkroppen/begrijpen. Het paste misschien niet in haar straatje? Ze was misschien bezorgd omdat ik al 42 was? Ik weet het nog steeds niet.
Het feit lag er dat ze er niet blij mee was. Ze zat steeds maar te zwelgen in haar sobere voorspellingen: Dat je dat toch aandurft... wat zal je dat tegenvallen om ineens je vrijheid kwijt te zijn... Je zult er weer helemaal voor moeten thuisblijven, je kunt niet meer zo makkelijk op vakantie...
Ook na herhaaldelijk uitleggen dat wij er SUPERBLIJ mee waren, werd de verhouding steeds slechter. Ze heeft al die maanden nooit één keer gevraagd hoe het was, hoe ik me voelde, hoe het ging in het ziekenhuis (we stonden wegens mij leeftijd en diabetes onder voortdurende controle), ze heeft niet één keer geïnformeerd hoe het ging, ze deed eigenlijk net alsof ik niet zwanger was! Onbegrijpelijk voor ons!
Maar goed: alles verliep heel goed en onze derde zoon is geboren, alles d'r op en d'r an.
De verhouding met m'n moeder is nog steeds slecht, ondanks ik al een paar keer geprobeerd heb met haar te praten.
M'n zoontje weet niet eens wat een oma is, eigenlijk.
Nouja, we gaan er één keer per maand heen, en zij komt hier een keer per maand, en dat was het dan.
Dus toen ik er een kind bijkreeg ben ik m'n moeder kwijtgeraakt. Ach, ik zou niet willen ruilen hoor. We redden het prima zonder haar. Maar jammer is het wel, vooral voor haarzelf ook, omdat ze alleen is. Het zou zo leuk en gezellig voor haarzelf geweest zijn, weer zo'n kleintje erbij...

 

Ik lees ook altijd verhalen over vervelende schoonmoeders.
die van mij is gelukkig een schat van een mens!
als ze op moet passen vraagt ze hoe ik het wil en houdt zich daar ook aan.
1 keertje niet toen zaten we met de hele familie bij overgrootouders en nikki werd maar volgestopt met alles wat ze wilde. toen mijn vriend en ik en verweer kwamen werd dat genegeerd.toen ik savonds een ziek en spugend kind bij mij op de bank had heb ik even gebeld om vriendelijk te bedanken.
gelukkig is het daarna niet meer voorgekomen.
Mijn moeder daarentegen.....
das een heel ander verhaal.
Mijn moeder woont dan maar een half uur van mij vandaan maar moet komen met de bus.
Elke keer gaat ze in de slachtofferrol dat ik nooit bij haar kom dat de andere opa en oma's nikki veel meer zien enz.
dat jaagt mij juist in het harnas waardoor ik helemaal geen zin heb om langs te komen.
elke keer dat gezeur! dat komt ook voor een groot gedeelte dat ik tijdens mijn zwangerschap weer contact heb gekregen met mijn vader na een jaar of 8.
dat kan ze niet verkroppen en paar dagen voor nikki's eerste verjaardag belde ze dan ook dat ze niet tegelijk met mijn vader wou komen want dat kon ze niet aan en ze kon niet begrijpen dat ik contact had er werden koeien uit de sloot gehaald die allang dood en begraven waren.
terwijl ik van te voren had aangegeven dat nikki maar 1 keer 1 werd en dat men zich maar moest gedragen.
aangezien mijn moeder ook niet met haar moeder kan en mijn oma dus ook apart wou komen.
gelukkig heb ik dat weten te voorkomen.
maar goed. de verjaardag van mijn dochter was vooraf al verpest.
ik was na het telefoongesprek zo intens verdrietig.
ik heb zitten janken als een klein kind.
Mijn vriend schrok ervan.maar... ik heb mijn tranen weten in te houden tot er was opgehangen.
Mijn moeder laat nikki wel gewoon haar gang gaan als we er zijn,maar ik laat haar liever niet opassen.
ik vertrouw het gewoon niet.er zit bij nog veel te veel oud zeer.

Mijn oma is erger met nikki.als ik weet dat ze komt zit ik een week van te voren er al over te zeuren.
je moet haar aanspreken als een klein kind.
Laat nikki even met rust,nikki wil niet op schoot NEE! ik breng haar zelf naar bed. Die kat wil niet opgetild worden door vreemden, niet kloppen op de tafel om nikki''s aandacht te krijgen dan denken de honden dat er iemand aan de deur is en blaffen ze alles bij elkaar!
pfffff.
helaas kan ik je niet vertellen hoe je er mee om moet gaan.
Ik moet mijn eigen weg hier ook nog in vinden.
Met heel veel dingen heb ik gelukkig geleerd om selectief te luisteren dus deelnemen aan een gesprek om vervolgens 5 min later compleet vergeten te zijn waar het over ging.
maar dat lukt niet altijd.sommige dingen maken me zo kwaad of verdrietig.maar dat slik ik dan in.
Soms zou ik het contact met mijn moeder willen verbreken.
maar ik wil nikki ook haar oma niet ontnemen daarnaast woont mijn zusje van 11 nog bij haar.
een aangezien mijn moeder veel psychische problemen heeft wil ik toch graag toezicht kunnen houden.
Het blijft een moeilijk iets.. misschien hebben wij mensen ook wel te hoge verwachtingen van onze ouders en beseffen we niet goed dat het ook maar mensen zijn met hun goede punten en tekortkomingen.
Ik weet het niet...

 

hoi,
uit je woorden te lezen is je moeder vooral erg onzeker en snakt ze naar 'aandacht', in welke vorm en van wie dan ook...
Erover praten en blijven praten kan de lucht van jouw kant opklaren, maar dan ook als je echt zou willen dat het opgelost wordt.

Succes!

 

Mijn moeder is ook niet mijn beste vriendin (helaas).
Wat ik heb gedaan is een aantal maanden geleden een brief geschreven naar mijn moeder. (heb ook een topic erover gehad)
Mijn moeder, daar valt niet mee te praten, dus schreef ik haar een brief (deed ik vroeger al). Alles wat me dwars heeft gezeten heb ik erin gezet.
Het hele leven van mijn ouders draait om mijn zus en haar zoontjes, als er écht nood aan de man is, bijv toen mijn vriend 2,5 week geleden in het zh lag, dan is ze er wel, maar verder...
Ik weet niet of je met je moder kan praten maar ik zou er zeker met haar over praten, vertel haar hoe je je voelt. En anders zou ik haar dus schrijven, laat het dan bij haar.

Ik vond het eerst heel moeilijk om me er bij neer te leggen, dit heeft mij echt jaren gekost, maar nu kan ik het steeds beter en meer. Soms doet ze me echt nog wel pijn, maar ik probeer haar niet meer op die manier mijn leven te laten beheersen. Die tijd heb ik gehad, ik richt mij nu op mn gezin. Ik hoop dat jij dat ook kunt gaan doen over een tijdje.
Succes

 

ja ik zou ook duidelijk uitspreken wat je wel en niet leuk vind... denk dat het zo de beste manier is om de lucht te klaren en duidelijkheid te scheppen voor elkaar...

ik heb met mijn moeder een hele slechte band vanaf mijn tienerjaren en zie haar dus erg weinig.. mijn dochters weten niet dat zij hun oma is... laatst was ze weer eens hier na 2 jaar weggebleven te zijn... en mijn oudste keek haar heel vreemd aan en was verlegen! dat is ze echt nooit!! deed me best wel zeer om te zien en toen ze weg was heb ik er wel een potje om zitten janken...

ik zou dan ook als je band met je moeder dusdanig goed is en je haar niet kwijt wilt en andersom er alles voor doen om dat weer goed te krijgen meid!!! succes...

 

Heel herkenbaar helaas!
Mijn moeder is ook zo! Mijn zoon kan niet eens rustig spelen als ze er zijn, ze wil hem (of zusje) constant op schoot ed. Gewoon zoals jij beschrijft gaat het hier ook eigenlijk. (mijn zoon wil ook echt nooit bij haar op schoot of knuffelen en toch blijft ze het elke x weer proberen pfff) En ik geef af en toe een hint maar het mag niet baten. En ik ben te laf om er echt iets van te zeggen. Binnekort gaan de kids miss 2 dagen per week erheen om op te passen en ik hou mijn hart vast... Maarja.

En dat de relatie tussen jullie erg stroef is herken ik ook. Gesprekken gaan moeizaam en het gaat nooit echt ergens over ofzo. Maar zal er niet dieper op in gaan.

Kan alleen maar zeggen dat ik je zo goed begrijp!! Doet soms echt veel pijn he. Zou het ook graag anders zien, maar ik denk dat het bij mijn moeder ook niet lang zal helpen als ik er iets van zeg.
Hopelijk heb je iets aan bovenstaande tips en kunnen jullie aan de relatie werken!
Dikke knuffel!

 

Heb alleen he bericht van TS gelezen, maar het is wel herkenbaar.

De relatie met mijn moeder is eigenlijk altijd al stroef geweest. In de pubertijd was ik echt een rebel en het was continu bonje. Ik vond het toen ook erg vervelend dat ze, als ze wat kwijt was, mij altijd de schuld gaf. En als ze het dan teruggevonden was, werd er NOOOOOIT sorry gezegd, dat ze me valselijk beschuldigd had. Daarom hecht ik nu zelf erg veel waarde aan excuses aanbieden of gewoon toegeven als je je vergist hebt...

Mijn moeder is op sommige punten echt te bemoederend. Toen ik op kamers zat, kwam ik in de weekenden thuis. Als ik zondagavond dan weer weg ging, wilde ze me altijd restjes eten meegeven, want dan hoefde ik niet te koken. En ze belde doordeweeks of ik wel genoeg at en zo. Ik kreeg echt het gevoel of ze me niet als volwassene zag, alsof ze niet het vertrouwen had om voor mijzelf te zorgen.

Dit is pas minder geworden toen ik samen ging wonen. Ik was toen al 26, trouwens! Toen ik studeerde, woonde ik ongeveer 50 km van mijn ouders af en toen ik ging samenwonen nog maar 4 km. In het begin is de relatie tussen ons nooit beter geweest! Maar dit ging helaas weer achteruit....

Mijn moeder heeft overal commentaar op, niets is goed en ze is zooooo pessimistisch! Als ze bij ons kwam, had ze altijd opmerkingen over de bende bij ons. En als ik toevallig net eens opgeruimd had, zag ze het niet, of ze zei niks en als ik er zelf een opmerking over maakte, zei ze iets in de trant van dat ik dat vaker moet doen.

Ik kreeg ook regelmatig opmerkingen over mijn gewicht. Maar als ik bij hun op bezoek was en ik wilde geen koekje bij de thee of geen toetje na (houd ik niet zo van), dan vond ze dat raar en bleef ze aandringen.

En verder met schoonmaken en zo... Als ik eens ergens mee bezig ben, dan moet ze altijd even zeggen wat ik niet goed doe. Ik heb al eens gezegd dat ik dat vervelend vind, maar dan zegt ze "Ja maar ik wil je wat léren!" De laatste keer heb ik met een heel sarcastische toon gezegd:"Ja, want ik kan dat nog niet zelf." :x Volgens mij begreep ze de hint wel.

Nu ben ik in ons nieuwe huis veel meer bezig met opruimen en schoonmaken (vandaag staan de huiskamervloer, de ramen en de keuken op de planning), maar toch ziet ze nog dingen en kan ze het niet laten er iets van te zeggen. Zoals de bende papieren op de eettafel. Ja klopt, ik vind het ook niet fijn dat die helemaal vol ligt, maar ik heb deze week al drie keer die tafel opgeruimd en mijn man legt er steeds weer dingen op. Hij ligt sneller vol dan dat ik bij kan houden. Dat zei ik ook, maar toen keek ze me raar aan...

Met Ilias valt het gelukkig (nog) allemaal wel mee. Ze heeft eigenlijk een houding van: Ik weet niet hoe het moet. Ben ik wel blij mee hoor! Ik heb in het begin verteld dat er heel veel dingen veranderd zijn sinds mijn geboorte (ik ben enig kind) en dat heeft ze aangenomen. Ze doet dus netjes wat ik zeg en hoe ik zeg dat het moet, als ze op komt passen. En ook heel fijn: Ze pakt dan ook taken op hier in huis, zoals de was vouwen en opbergen (ben wel twee broeken 'kwijt', maar die komen ook wel weer terecht), de vaatwasser in- en uitruimen en me de swiffer door de huiskamer. Nee, wat dat betreft heb ik niets te klagen!

Al met al komt het er op neer dat zolang ze hier niet iedere dag zit, ik er wel mee om kan gaan. Maar dat heb ik ook moeten leren, hoor!

Mijn vader sluit zich er trouwens ook van af.

 

1974: ik herken dit alsof het mijn eigen verhaal zou kunnen zijn. Mijn moeder is precies zo! Die woon ook 1.5uur hier vandaan rijden en komt zelden deze kant op. Zij hebben 2 auto's en wij helemaal geen auto. Wilt ze haar kleinzoontje zien dan is het makkelijk opgelost en stapt ze in de auto(ze werken beide niet). Maar nee dit doet ze dan niet want dan verzint ze weer vanalles er omheen 'honden kunnen niet te lang in de auto'(bull shit, stop dan ergens onderweg ofzo) 'moeten vroeg naar huis want honden moeten ook eten'(neem dat mee dan of laat ze hier eten want ik heb zelf ook een hond) 'hond voelt zich niet lekker, kan m niet alleen laten' Nou veel van dat soort onzin smoesjes krijg ik dan te horen. We hebben ze nu al een hele tijd niet meer gezien omdat ze dan zelf ziek is, of haar man ziek, of honden, of parkiet bla bla bla En dan als slachtoffer gedragen alsof het onze schuld is dat we elkaar nooit zien. Vorige week is ons zoontje met mijn broer mee geweest naar mijn moeder (ik en manlief hadden iets) Dus heeft oma haar kleinkindje weer gezien. Krijg ik zelfde avond nog telefoontje van haar, half huilend, hoe weinig zij haar kleinkind ziet en waarom wij niet vaker langs komen bla bla. Ja wij hebben geen auto zeg ik dan, en met de trein die kant op is €70,-! Sorry maar geld groeit niet op mijn rug en in de tuin staat ook geen geld boompje helaas. Maar dat snapt ze dan niet lijkt wel. Ze is in 2jaar tijd 2x verhuisd en elke keer weer steeds verder bij ons vandaan. Als je zó graag je kleinkind wilt zien, ga dan dichterbij wonen?? Maar dan komt ze weer met een smoes dat ik en mijn man over 10jaar ofzo, ergens anders willen gaan wonen en dan zou ze verhuisd zijn voor jan lul zegt ze dan.

meid ik ken het helemaal! vreselijk is dat he

 

vandaag moeder, schoonmoeder én stiefmoeder op bezoek gehad voor mijn verjaardag en jezus wat een discussies weer! Damian werd moe en iedereen wist het beter dan mama (ik) zelf; Damian moest in zijn bed een dutje doen vanmiddag. Ik weet uit ervaring dat Damian dat absoluut niet wilt en dat hij gewoon overdag in de box slaapt. Geen van de dames waren het daar mee eens, na 10min discussie hebben te hem toch maar in de box gedaan en 3x raden... ja hoor binnen 5min sliep meneertje!

 

QUOTE=xxxxx1974;6994972]@suzie: Vervelend dat jouw schoonmoeder ook zo is! Blijf jij er iets van zeggen elke keer? Ik probeer dat wel maar vind het lastig en vermoeiend. Doordat zij 'gedwongen' wordt om afstand te nemen (of omdat anderen dat bij haar doen door te negeren, zo doe ik het zelf nl. ) gaat ze juist nog meer er bovenop zitten of heel beledigd doen en anderen een schuldgevoel opleggen. Mijn iritatieaccu laadt elke keer behoorlijk op. Het enige wat helpt is haar aan het werk te zeggen in het huishouden, dan is ze afgeleid. Alleen is ze oma, niet mijn schoonmaakster...[/QUOTE]

Probeer er wel elke keer wat van te zeggen. Zie mijn topic "vriend verdedigd me niet".
Maar het is wel erg vermoeiend idd. Ik zie er vaak tegenop om er heen te gaan en heb vaak ook spijt als we geweest zijn.
Ik heb me nu voorgenomen de komende tijd niet te gaan. ZIjn vandaag weer geweest en is weer op veel irritaties uitgelopen. Ik ben er nu een beetje klaar mee.

Heb je het al eens geprobeerd een gesprek met haar aan te knopen? Duidelijk zeggen wat je nou precies dwars zit?

 

Hallo,


Jeetje het lijkt me echt vervelend zeg!
Ik heb gelukkig een hele goede band met mijn moeder en met mijn schoonmoeder ook!
Ze weten ook dat ik mijn mond open trek als me iets niet bevalt,en dat maakt het ook makkelijk.
Met Damien gaat het ook heel goed, hij gaat gemiddeld 1 keer per weer naar mijn moeder en schoonmoeder.
Ik voel me hier ook super goed bij omdat ik weet dat ze goed voor hem zorgen en hij is echt helemaal gek op de oma's!
En tja...hij word natuurlijk verwend...maar ach daar zijn het oma's voor!

Maar lijkt me heel moeilijk als alles zo stroef gaat!
Succes!