Ik vind dat ik me teveel bemoei met mijn zoontje van 27 mnd als hij op een plek is waar meerdere andere kinderen ( eventueel van zijn leeftijd) zijn. Vandaag in het zwembad; hij was in het pierenbadje vrolijk en lief aan het spelen, en ook af en toe met andere kinderen.( gieter bij elkaar leeggooien etc) Er ligt daar gewoon speelgoed, wat van het zwembad zelf is, dus verder van " niemand persoonlijk". Ik heb dan de neiging als een kind een emmer oid van hem "afpakt" om tegen mijn zoon te zeggen: meisje/ jongetje mag daar ook mee spelen, niet alleen van jou, en ik geef het dan ook weer terug aan het betreffende kind, maar eigenlijk vind ik dan dat ik hem corrigeer om niets. Ik wil daar niet zo bovenop zitten, want de kinderen speelden vrolijk verder en pakten weer wat anders. En mijn zoon lijkt het niet te begrijpen(logisch denk ik?) ik weet wel waar het vandaan komt; ik wil gewoon niet lastig gevonden worden Ik zou graag tips krijgen hoe ik dit kan ombuigen.
Ik heb dat gevoel ook. Ik heb het gevoel dat ik mijn zoontje teveel corrigeer en dat ik de enige ben. Hij is totaal niet stout maar ik huppel erachteraan, help hem, zorg ervoor dat hij niks van anderen afpakt enz,... terwijl anderen wel alles van hem afpakken, dan kan ik daar weer achteraan want die ouders boeien het niks als hun kinderen iets afpakken van anderen, of dat laat ik zoals u gewoon toe terwijl mijn binnenste iets anders roept en blablabla je kent het wel. die kinderen worden niet gecorrigeerd en ik huppel maar achter hem aan. Ik word dan zo moe van mezelf en het is vaak totaal onnodig. Denk ik Ik lees dus mee
Jullie bemoeien je inderdaad dan te veel in het spel. En naar mijn idee leer je kind juist om zich te veel te focussen op 'mijn/jouw' van speelgoed terwijl er aanvankelijk niks aan de hand is. Het samenspel op peuterleeftijd bestaat ook uit het naast elkaar spelen, en daarbij pakken kinderen speelgoed heen en weer. Als ze ouder zijn komt daar meer communicatie bij en echte samenspel. Maar zolang de ouders zich mee bemoeien houden ze die samenspel eigenlijk tegen.
27 maanden? Ruim 2 jaar dus. Verder helemaal eens met Amdaa. Ik blijf ook altijd een beetje op afstand en kijk eerst of ze het zelf oplost. Meestal wel namelijk.
Al eens gekeken wat er gebeurt als je niet ingrijpt? Ik vind dat namelijk altijd wel interessant om te zien wat mijn kind doet in zo'n situatie. En daarbij leren ze het nooit zelf oplossen en voor zichzelf opkomen als jij steeds voor ze oplost. Gewoon even laten gaan, je kan altijd nog ingrijpen als het uit de hand loopt.
Ja ik ben ook niet zo van de maanden noemen maar op deze leeftijd, 2 jaar en 3 maanden, dus nog geen 2 en half of bijna 3, vind ik dat nog wel kunnen. Dat je nu net dat eruit pikt waar je over valt
Jij vindt dat je je teveel met het spel bemoeit. Als je dat zelf vindt, dan stop je er toch gewoon mee? Ik zie het probleem niet zo. Probeer het gewoon eens een paar keer. Wordt je kind er beter van als jij je ermee bemoeit: doen. Worrt je kind er beter van als jij je er niet mee bemoeit: niet doen.
Mij stoorde dat ook hoor, die 27mnd. Verder: ik laat mijn zoon van bijna 1 ( )in principe zijn gang gaan. Ik ga elke week naar het zwembad en dan speelt hij in het pierenbad. Ook gaan we regelmatig naar een indoor speeltuin met een babyhoek. Ik let op of hij zich niet kan bezeren, maar spel en interactie bemoei ik me in principe niet mee. Tenzij veel grotere kindjes de kleintjes komen 'pesten' (dat gebeurt in de indoor speeltuin nog wel eens). 9 van de 10x kunnen ze het onderling prima regelen.
Ik ben voor en tegen. Het hangt van de situatie af. Ik zal me er mee bemoeien als het andere kind echt te ver gaat. Als ze samen aan het spelen zijn, dan moet hij maar voor zichzelf opkomen. Maar vorige week zaten we op een terrasje naast het speelplein en daar ligt zand/gruis. Mijn zoontje doet niets lievers dan naast ons tafeltje in het "zand" spelen met schepjes en emmertjes en autootjes. Kwam er een kindje af die een autootje van hem nam en er gewoon mee weg liep tot aan de tafel van zijn ouders. De ouders deden niets. Nja, daar kan ik het echt van krijgen....moet ik ze nog in het oog houden om te zien of het autootje wel terugkomt. Ik heb mijn zoontje gezegd dat het kindje het autootje wel zou terugbrengen maar ondertussen waren vader en zoon over het speelplein aan het wandelen (30 meter verderop) en nóg zei hij er niets van. Toen ik zag dat ze weggingen ben ik hen achternagelopen en vanaf het moment dat hij me zag aankomen vroeg hij het autootje terug van zijn zoontje. Dan pas. Werkelijk. Op die plaats zijn er veel kindjes die net als mijn zoon in het zand spelen en elke keer is er wel eentje die dingen gaat pakken en dan niet terug legt waardoor er speelgoed kwijt raakt of een andere mama komt vragen of iets van ons is omdat een ander kind het daar gelegd heeft (opgeraapt bij een kind en het dan bij een ander achter laat). Of omgekeerd, komen ze vragen of ik iets van hen heb. Ik begrijp die ouders toch niet die die kindjes toelaten om dat te doen. Als mijn zoontje iets pakt van een ander kindje en ik zie dat het andere kindje er niet om maalt dan laat ik het maar zou het nooit toelaten dat hij zich verwijderd van dat kindje met dat stuk speelgoed in zijn handen.
Ik had dat ook altijd bij mijn kinderen vreselijk vond ik dat. Maar mijn kinderen konden ook gewoon niet met leeftijd genoten spelen. Mijn jongste daar in tegen hoef ik me echt niet mee te bemoeien want die kan heel goed spelen ook met andere kinderen, heerlijk is dat.
Lekker interessant toch, 27 maanden, ruim 2 jaar. Wat maakt het uit hoe je het omschreef, daar ging het toch ook niet over? Ik herken me zeker in je verhaal. Ik heb er ook een handje van om me te bemoeien met het spel van mijn dochter.. Terwijl ik toch echt vind dat ze juist moet leren om het zelf op te lossen. Het is een soort instinct denk ik, omdat je juist graag wil dat het goed gaat met je kind. Maar juist die interactie tussen de kinderen is een goed leerproces voor je kind, hoe graag je ook wil zorgen voor je kind. Ik probeer dus ook bewust een stapje achteruit te doen en ze het zelf op te laten lossen, wat meestal dus ook gebeurt. Pas als het zou gaan escaleren kun je alsnog ingrijpen. Succes
Ik wil ook graag dat mijn zoontje zich 'correct' gedraagt, en dus geen speelgoed afpakt van anderen. Maar ik probeer er zo min mogelijk bovenop te zitten, laten ze het eerst zelf maar oplossen. Andersom geldt dat ook, als zoontje zijn speelgoed wordt afgepakt, kijk ik hoe hij daar op reageert. En ik heb eerlijker gezegd liever dat er over en weer wat afgepakt wordt van elkaar, dan dat de ander direct onwijs begint te schreeuwen en een ouder er bij roept.
Ik heb mijn zoontje aangeleerd om niks af te pakken van anderen. Dit doet hij ook niet maar anderen pakken wel alles van hem af en dit laat hij toe. Hij kijkt dan heel verbaasd en beteuterd, neemt iets anders en dan komt weer ene af om dat af te pakken, kijkt weer verbaasd enz,.... Daarom heb ik de neiging om hem te helpen en te begeleiden. ik vraag me dan af waarom andere ouders hun kinderen niet hetzelfde aanleren? Waarom leren anderen hun kinderen niet aan om niks van anderen af te pakken? Als hun mijn zoon lekker laten spelen of samen willen spelen hoef ik me niet verplicht te voelen om hem te beschermen
Maar belemmeren we daarmee juist niet de interactie tussen de peuters? Kinderen van 2-3 jaar kunnen nog geen complete rolspelen met elkaar spelen of uitgebreide gesprekken samen voeren. Zij moeten nog leren hoe je samenspeelt. En als je je als ouder zo focust op het eigendom van speelgoed/ iemand pakt wat van je af/ blijf van anderen af enz, dan leren peuters juist om in eigen uitzonderingspositie te blijven zitten. Waarom zou je überhaupt willen dat je kind daar alleen zit met zijn eigen speelgoed goed bewaakt op zijn schoot? Volwassenen kijken vaak vanuit eigen beleving naar het spel van kleine kinderen, terwijl kinderen een hele andere belevingswereld hebben. Kindjes die bijv samen opgroeien hebben veel minder de focus op 'is van mij' of 'die pakt wat van mij, o jee wat nu?'. Deze beleving leren kinderen alleen van ouders.
Bij kindjes die even oud zijn of als ze hetzelfde niveau hebben kijk ik het wel aan maar in de speeltuin zijn het vooral oudere kinderen die alles afpakken. Laatst was zijn neefje hier en dat was super om te zien. Ze wilden beiden de brandweerwagen van brandweerman sam hebben maar beiden wilden ze dat hebben voor zich alleen. zoontje nam een andere brandweerwagen, bekeek zijn neefje, wachtte af, gaf die brandweerwagen aan zijn neefje, neefje nam die aan en toen nam ons zoontje de andere brandweerwagen in beslag. 2 min later deed zijn neefje hetzelfde Dat vonden we mooi om te zien. Niet roekeloos afpakken naar nadenken hoe ze het gingen aanpakken zonder de andere te kwetsen. Dat laat ik toe en we waren heel trots op onze mannekes. Waarom kunnen onze kleintjes dat zo oplossen en moeten andere kinderen alles maar roekeloos afpakken?
Hahaha ik zeg ook 2 jaar en 3 maanden 😂 Die maanden maken nog zoveel verschil op deze leeftijd! Als ik aan de ouders van een klein kind vraag hoe oud het kindje is dan vind ik 1 of 2 jaar niet toereikend. Een kind van net twee kun je niet vergelijken met een kind van bijna 3. Ontopic: Ik probeer mijn dochter zo vrij mogelijk te laten spelen, en pas in te grijpen als ik zie dat de kinderen elkaar niet begrijpen. Maar als ik naast een moeder sta die er wel bovenop zit dan bemoei ik me er meer mee. Ik heb mijn dochter goed geleerd dat ze op haar beurt moet wachten bij de glijbaan. Maar op een gegeven moment stond zij te wachten terwijl de kinderen er gewoon voorbij kropen. Sindsdien laat ik het op zijn beloop. Vorige week stond er een moeder van een leeftijdsgenootje alles te regelen, dan voel ik me toch verplicht mijn kind weer tot de orde te roepen. En wat betreft speelgoed afpakken ben ik het eens met Amdaa. Op deze leeftijd hoort speelgoed "afpakken" bij het samenspelen. Als jij je kind leert dat hij geen speelgoed af mag pakken dan zal hij niet met anderen kunnen spelen. Ik deed het in het begin ook. Ik leerde mijn dochter dat ze wel spullen aan andere kindjes mocht geven, maar andere kinderen hadden daar nooit interesse in. Pas als ze spullen van andere kindjes pakte kreeg ze echt contact. Soms negatief, maar dan wees ik haar erop dat een kindje NEE zei, of moest huilen, en dat dat betekende dat ze er niet mee mocht spelen. Mijn dochter leerde ook vrij snel om er netjes om te vragen, maar dat werd op die leeftijd door leeftijdsgenootjes gewoon nog niet begrepen.
Ik vind een paar maanden op deze leeftijd gewoon een groot verschil maken. En jij /jullie kunt je eraan storen, maar ik mag toch zeker zelf weten hoe ik mijn zoontje noem/ omschrijf!?!
Ik deed het tot een paar maanden terug ook.. Te veel mij er mee bemoeien. En ik zag dat dat eigenlijk niet goed was voor mijn zoontje. Ik ben het los gaan laten en hij speelt veel leuker! En eigenlijk lost het zichzelf meestal wel op. Ik heb mijn zoontje nu wel zo ver dat hij het het netjes vraagt of hij met iets van een ander mag spelen en als hij dat doet dan zeg ik daarna vaak nog wel even tegen hem dat ik dat goed van hem vindt. Voorheen kon hij nog wel eens gaan slaan als hij niet begrepen werd of als hij het zelf niet begreep.
Vind vond dat ook lastig hoor. Niet een moeder die een draak van een kind bij zich heeft. Niet een moeder zijn waar bij het kind het kaas van zijn brood laat eten. Eerst greep ik ook sneller in maar al doende leert men nu laat ik het ze eerst zelf oplossen woord het te gek dan zeg ik er wel wat van maar onderling wat uit ( vechten) door emmer af te pakken en weer terug te pakken daar leren ze ook weer van. Maar begrijp wel waar het vandaan komt van ik wil wel een oplettende moeder zijn maar ja wanneer grijp je in.En wanneer laat je het ze zelf even uitzoeken ook met 2 jaar.