Titel klinkt misschien een beetje cru, maar weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven. Laat 1 ding duidelijk zijn, ik ben echt gek op mijn zoon. En hij is ook echt een makkelijk kind. En toch heb ik stress. Laat ik bij het begin beginnen. Ik heb een conversiestoornis. Dat houd in het kort in dat ik stress en emoties moeilijk of niet kan verwerken door een stofje in mijn hersenen wat ik te kort heb. De stress en emoties moet toch verwerkt worden en als het te veel wordt lost mijn lichaam dat op door spierspasmen. Wij noemen het tics. Ik loop hier door al vanaf mijn 11e in en uit bij een psycholoog. Dan een poosje wel en dan een poosje niet. De laatste jaren ging het goed. Tot ik een kind kreeg. Ik merkte dat ik meer last kreeg van de tics en niet goed wist wat ik met mezelf aan moest. Alles onder controle willen houden etc. Dus weer Mar de psycholoog. Na 4 maanden was alles weer goed en de tics waren weg. Maar nu merk ik dat de tics weer terug komen. De hele dag slaan en in mijn nek. En soms ook ademhaling. Dood vermoeiend voor mezelf en dan al die mensen die je soms aanstaren.. Ik vermoed dat de stress komt door het continue opletten en waakzaam zijn over mijn zoontje. Hij kan er natuurlijk niks aan doen. En ik verwijt het hem ook totaal niet. Terug naar de psycholoog zie ik niet zitten. Ik zou ook niet weten waar ik het over moet hebben, want alles loopt op rolletjes. Op de tics na dan. Wat ik met dit topic wil? Misschien wat herkenning. Of tips hoe ik die continue waakzaamheid en daardoor stress wat kan verminderen?
De stress herken ik. De tics gelukkig niet. Maar misschien moet je meer op zoek naar coping mechanismes om met de stress om te gaan, ipv naar de psycholoog gaan? Al mindfulness oefeningen geprobeerd? Of yoga? Sporten? Wandelen?
Ja ik sport elke vrijdag. Ik doe Krav Maga. Is wel lekker om daar even alle stress in kwijt te kunnen. Helaas maakt dat de tics ook wel erger. Maar ik vind het te leuk om te stoppen. Mindfullnes en ontspanningsoefeningen maken het juist alleen maar erger omdat ik dan te veel moet focussen op mijn lichaam. Klinkt heel raar, is helaas wel zo. Sporten helpt uiteindelijk wel. Tijdens het sporten heb ik er dan ook geen last van. De tics zijn s avonds het ergst als de kleine op bed ligt. Dan heb ik tijd om te 'ontspannen' en dan komt alles er juist uit
Nee. Therapie vind ik niet nodig. Ook geen tijd voor en helemaal geen zin in.. Na 14 jaar in en uit ben ik daar echt wel klaar mee. Ik weet hoe ik er mee om moet gaan. Ik vraag me alleen af of er meer mensen last hebben van stress door hun kindje. Door waakzaamheid. Alle nieuwe dingen die je met hen meemaakt etc. En hoe gaan jullie daar dan mee om
Enigste tip die ik kan geven is probeer minder waakzaam/alert te zijn op je kleine. Ik heb dat echt moeten leren dat het oke is als mijn dochter een keer valt, zich pijn doet, aan dingen zit die ze eigenlijk niet mag hebben. De stress is zekere mate wel herkenbaar. Heb sinds mijn 4de een angststoornis en zit als sinds die leeftijd af en aan in therapie. Heb na de geboorte van mijn dochter wel bewust een gedragstherapeut ingeschakeld, na 26 jaar therapie weet ik heel goed hoe ik er mee om moet gaan. Maar ze heeft me vooral handvaten gegeven om de alertheid/angst t verminderen op een gezonde manier
Ik heb ook een conversiestoornis. Ik heb heel veel gehad aam cognitieve gedragstherapie. Hoef je niet eens voor naar een therapeut, Google maar eens, staan goede tips op!
Tips heb ik helaas niet voor je. Maar ik herken de stress door je kind, ervaar dat ook in zekere mate. Altijd alert, nooit meer echt onbezorgd. Regelmatig bang dat hem iets overkomt (of mij zodat ik er niet voor hem kan zijn). Ik houd zielsveel van mijn kind en het is het mooiste en beste wat me is overkomen, maar ik vind de verantwoordelijkheid die ik mezelf opleg in combinatie met mijn perfectionisme en controle drang enorm zwaar. Eigenlijk vind ik dat ik het dan nog goed doe allemaal .
De waakzaamheid herken ik en de vermoeidheid daarvan. Mijn zoontje is nu 14 maanden en klimt nu telkens op de bank. Hij kukelt er ook helaas snel af, dus moet ik er telkens heen. We leren hem wel om er achterstevoren van af te glijden, maar poeh hij blijft nog gevaarlijk en snel. De tics en echte stress ervaar ik niet. Het is bij mij meer frustratie als ik weer moet stoppen met waar ik mee bezig ben om hem te redden van de bank. Gisteren voor het eerst stoelen voor de bank gezet, zodat ik er niet de hele tijd heen moest. En toen begon hij gewoon eindelijk weer te spelen met z'n speelgoed. Wat een rust was dat. Is jouw huis veilig genoeg om je minder waakzaam te voelen? Of zijn er dingen waar je je druk om maakt net als bijvoorbeeld een bank, punten van tafels etc? En soms als ik het opletten even zat ben dan ga ik met hem fietsen of wandelen. Dan ben je even lekker uit de woonsituatie. Of als mijn man thuis is dan ga ik heel even pauze houden boven of boodschappen doen. Even iets anders.
Ja de mijne is ook 14 maanden en klimt ook overal op. Op de bank op de tafel op het tv meubel.. En hij is zo slim dat als iets te hoog is dan zet hij gewoon zijn blokken doos er op en gaat dan via die blokkendoos! Wij hebben stoelen met wieltjes. En dat weet hij. Dus die schuift hij gewoon vrolijk aan de kant. We hebben ook een hond. Ze zal niet zo naar bijten maar ze waarschuwt wel. Is een Amerikaanse stafford. Een oudje en is de laatste tijd vaker chagrijnig. Die 2 kan ik nooit alleen laten. Wat ok zeg ze zal niet zo maar wat doen. Maar 1x is genoeg.. dat is nu het grootste gevaar in huis. Moet zeggen. Nu ik er wat over kan praten wordt ok wel wat rustiger. En fijn dat er toch wel wat herkenning is.
Het zal dan niet de instelling zijn van de meeste mama's hier, maar: zo erg is het toch niet als een kind op tafel kruipt? Jaja, ik weet het, niet de bedoeling. Maar beide kinderen deden dat hier ook nog voor een jaar. Ontdekken, spelen, klimmen, gek doen... Ze zijn er ook wel eens afgevallen, maar dat is dan maar zo. Ze kunnen wel wat hebben. Hier komt de stress vooral voort uit het mentale. De voortdurende zorg. Het altijd nodig zijn. Veel te weinig slaap. De bezorgdheid ook om mezelf, want ik wil niet dat mijn kinderen zonder moeder moeten opgroeien... Daar heb ik veel meer last van dan van de zotte toeren die ze beiden uithalen.
Wat een slimmerd om de blokkendoos te gebruiken haha. De hond en je kindje samen lijkt me wel spannend. En snap dat je zo waakzaam bent.
Op tafel klimmen en op de bank maakt me niet zo uit. Maar op de tv meubel om vervolgens de tv een paar meppen te verkopen wel! Opzich gaat het met de hond heel goed hoor. Maar hond heeft een verleden van mishandeling. Dus ze kan het niet zobwaarderen als mijn zoontje haar slaat op knijpt. Per ongeluk natuuijk. En als in spelen. Ik zeg dan meteen dat het niey mag en dan gaat hij gewoon aaien. Maar blijft een aandachtspunt.