Ben de laatste dagen weer zo moe.... De winter komt er weer aan en dat is zo en zo voor mij een rot periode, maar iedere keer als ik denk de rust gevonden te hebben gebeurd er wel weer wat, waardoor de rust weer weg is. Ik kan niet zeggen dat ik terug krijg op een heel akelige jeugd, aan de ene kant, maar aan de andere kant zijn er dingen gebeurd in mijn jeugd die mijn leven getekend hebben en die de dingen niet altijd makkelijk maken en wat ik helaas mijn hele leven bij me zal dragen. Ook was mijn vader chronisch overspannen en is zo ernstig ziek geweest dat we dachten dat we hem kwijt waren, maar gelukkig mocht dit niet zo zijn. In mijn jeugd hebben we meerdere keren brand gehad, deze angst draag ik nog met mijn mee en heb altijd de angst dat we brand krijgen en dat ik niet bij mijn kinderen kan, want ik weet nu dat je om de gekste dingen brand kan krijgen. De afgelopen jaren zijn meer drukke jaren geweest waarin altijd wel wat gebeurde en nu ben ik moe. 10 jaar terug is mijn vader weggelopen en we dachten dat we hem nooit meer zouden zien. Uiteindelijk hebben we hem na 1,5 dag gevonden en de enige plek waar hij heen wilde was naar mij. Iedereen dacht aan een psychose. Hij is gedwongen opgenomen geweest en ze hebben hem uit mijn huis weggehaald, onder begeleiding van politie en hem vastgebonden op de brancard weggevoerd. Terwijl hij een paar uur daarvoor nog zei dat hij zo blij dat hij hier was en we chinees zouden gaan eten om ons te bedanken en op dat moment wist ik dat ze hem zouden komen halen. Dit is iets waar ik het nog altijd moeilijk mee heb, want ik heb zei het voor mijn gevel onder druk, ook toestemming gegeven, terwijl ik zag dat hij al beter was als de avond dat hij kwam. Na 5 weken is hij terug gegaan naar mijn moeder en kregen we rust in huis. Na de zwangerschap van de tweede kreeg ik een postnatale depressie. Daaruit opgekrabbeld en na hulp gezocht te hebben zijn voor een derde wondertje gegaan. 1 week na de bevalling gebeurde er iets in de familie wat zo'n impact gehad heeft, waar ik verder niet over kan en wil uitwijden, maar wat een jaar lang veel onrust en opvangen van familie heeft gekost. Na een jaar kwam er weer rust en bleek ik zwanger, niet helemaal de bedoeling, maar je weet dat als je een methode gebruikt die niet 100% waterdicht is dat het kan gebeuren. Tijdens de zwangerschap hebben we verbouwd en ook bleek er met ons meisje iets niet goed te zijn volgens de verloskundige, maar de gyn dacht dat het wel mee zou lopen. 8 juli werdt ons meisje geboren met een craniosynsotose. Dat verhaal ga ik niet helemaal uit de doeken doen, dan ben ik morgen nog bezig, maar ons meisje heeft de eerste 9 maanden gehuild en gehuild en gehuild. Met 6 maanden heeft ze daarom een week in het ziekenhuis gelegen. en met 9 maanden is ze geopereerd en heeft ze een schedeldakreconstuctie en een oogkascorrectie gekregen. We hadden gehoopt na 9 maanden van artsen bezoeken, onderzoeken en ziekenhuis opnames dat we nu rust hadden en van ons meisje konden genieten. Maar 1,5 maand na de operatie was ik zwanger van ons vijfde wondertje. Dit door de pil heen, maar na veel denken enz besloten er voor te gaan. Maar onze dochter heeft een syndroom en het kon zijn dat wij dragers waren en zouden we dan weer hetzelfde mee maken. 2 weken na de geboorte van onze dochter, kreeg ik te horen dat mijn ouders uit elkaar gingen. Ik wist al 6 jaar dat het niet goed ging, maar toch kwam hij wel even binnen. De zwangerschaps was niet zonder zorgen, maar na 9 maanden werd er een heerlijk mannetje geboren. Maar ook hij heeft de eerste maanden alleen maar gehuild en mijn man had toch wel moeite met de hele situatie en vond het retezwaar nog een baby erbij en 5 kinderen onder de 9 jaar. Nu 2,5 jaar verder zijn mijn ouders officieel gescheiden, mijn vader heeft een vriendin in de fillpijnen van 27 met een dochter van 8, mijn zwager heeft 6 weken terug een hartinfarct gehad, mijn schoonvader heeft nu een gebroken heup en is de jongste niet meer, dus maken ons best wel zorgen om hem en geeft weer extra geregel en drukte in het gezin. Met onze dochter zijn we er nog niet ze heeft een tos, en blijkt nu ook gehoorproblemen te hebben. Onze zoon van 6 heeft autisme en wil niet zindelijk worden en eet bijna niet, nu kwam mijn vader die nu al 5 maanden bij ons woont dat hij problemen heeft met mijn zusje en dat hij niet weet of het wel goed komt. Waar ik me zorgen om maak en voor mijn gevoel er midden in zit, omdat hij hier woont. Ook zijn mijn opa en oma binnen een jaar tijd overleden en is dat nog geen jaar terug. enz enz.. En nu ben ik weer zo ver dat ik voor mijn gevoel rust wil, rust in mijn leven. rust in mijn hoofd en ook rust in mijn huwelijk, want al deze dingen hebben ook hier weerslag op en waar we nooit ruzie hadden hebben we nu regelmatig ruzie. En daarnaast komt het voor mijn gevoel door mij. Wat er vroeger gebeurd is is mijn schuld, de problemen in onze relatie na de geboorte van de jongste waren voor mijn gevoel mijn schuld, want ik slikte toch de pil en raakte toch zwanger en ook nu de problemen met mijn vader en zusje zijn mijn schuld, want hij wilde eerder weg, maar mijn moeder wilde mij een onbezorgde zwangerschap geven en ze hebben toen uitgesteld en verteld na de bevalling, maar ondertussen is mijn vader wel gaan chatten enz met andere. en dat is 1 van de redenen waarom mijn zusje de vriendin van mijn vader niet kan accepteren en daar is de ruzie door ontstaan. Was ik niet zwanger geweest was het misschien wel anders gelopen. Ik ben gewoon echt even op... Sorry is een heel verhaal geworden en meer een zeurverhaal, want er zijn veel ergere dingen en ik heb een man en vijf gezonden kinderen, dus ik moet tevreden zijn van mijn eigen, maar op dit moment kan ik het even niet en waarschijnlijk kijk ik er morgen anders tegen aan
Tjee wat een verhaal! Ik zou ook even rust willen, maar 1 ding wil ik je zeggen, want andere mensen doen is niet JOUW schuld! Jij leeft je eigen leven en zorgt dat jouw gezin bij elkaar blijft, want dat is nu wat telt en als dat betekent dat je de zorgen van anderen niet op je schouders wilt nemen, doen! Je hebt zoveel meegemaakt, misschien is het nu wel tijd om even op adem te komen.. Waarom woont je vader bij jou in en waarom betrekt hij en je zus jou bij hun ruzie? Ze zijn volwassen, laat ze het zelf oplossen. Probeer jezelf een beetje af te schermen en laat hun problemen lekker bij hun, ipv op je schouders te zetten! Dat zou al een heleboel helpen, neem afstand van alles waar je niets aan kan doen en wat is, dat is! Dus niet denken had ik maar, of als ik niet zwanger was geweest dan... het heeft geen zin en verandert niets.. Scherm jezelf af en hou je gezin bij elkaar, de rest zijn allemaal volwassenen en daar hoef jij niet voor te zorgen!
Poeh... dat is een heel verhaal. Ik kan je niet echt verder helpen, maar wil jou wel veel sterkte wensen met deze hele situatie. En nog 1 ding wat ik jou wil meegeven: geef jezelf niet overal van de schuld. Het is niet jouw fout! Denk dat alsjeblieft niet! Eigenlijk zou een weekje/weekendje met je man alleen, ergens anders ideaal zijn voor jou. Even geen 'drama' maar volledige rust. Misschien valt zoiets wel te regelen? Sterkte in ieder geval. En een dikke knuff!
het is erg lastig als je een schuld gevoel krijgt hierdoor, maar echt hier kan je niets aan doen. je krijgt een enorme berg op je bord. helaas hier ook een vader met zeer ernstige psychische problemen en de gekste dingen al meegemaakt met politie enz... en niet lang ervoor mijn moeder verloren... zulke dingen moet je ook een plek geven. net als het verliezen van mensen die je dierbaar zijn. en die heeft ook een vriendin van 21 en hebben samen nu een baby... weet er helaas alles van. wat hier hielp is echt alles op een héél laag pitje zetten en puur en alleen voor mezelf leven. de boel de boel laten. en echt even er goed tussenuit gaan met mijn gezinnetje deed ook goed. eventueel icm hulp als het niet beter word, dat kan soms ook al een hoop schelen. je hoeft het ook niet alleen te doen he? en leg anders mensen uit dat je even wat tijd nodig hebt om bij te tanken als het je te veel word. of ze het begrijpen of niet dat is dan aan hun. maar ze moeten het wel respecteren. zoiets is ook gewoon ontzettend heftig, zeker als je een huilbaby hebt en een kindje wat ook nog een syndroom heeft. vraag hulp waar mogelijk en zorg dat je echt rust krijgt om dingen te verwerken.
Alles wat ik denk is wanneer gaan de volwassen om jullie heen zich ook volwassen gedragen? Inmijn ogen zijn jullie degene die hulp nodig hebben . - je vader naar een eigen huis, hij is volwassen > ajuus. -wat je zus en hij hebben is HUN probleem. -Jij PGB aanvragen voor je 6 jarige en kleintje en hulp aanvragen in de zorg voor beide. -Neem een huishoudster. - laat 2 vriendinnen of een bevriend koppel een weekendje oppassen en ga met je man een nachtje weg. - VRAAG HULP!!!! evt avond eten, evt met 1/2/3 kids iets ondernemen. JIJ bestaat ook nog , nu aangeven dat je emmertje vol is en daadwerkelijk vragen wil je dit doen . niet zou je misschien iets willen doen.. dan weten mensen niet wat te doen. Wil je een keer de oudste 2 mee nemen voor een middagje? Wil je een keer helen de boven verdieping soppen? dat soort concrete dingen.
Ik ben het volkomen eens met de tips van Mimi. Mens! Wat heb jij veel meegemaakt! Mijn hemel! Ik heb zelf ook het nodige op m'n bordje gehad, en ooit heeft een psycholoog me heel duidelijk iets uitgelegd wat ik nooit van mijn leven meer vergeet: "In je leven kun je per jaar MAXIMAAL 2 á 3 grote gebeurtenissen/veranderingen aan, psychisch gezien. En dan maakt het ook nog eens niet uit of het positieve of negatieve ervaringen zijn. (Ook leuke dingen zoals een huwelijk, geboorte en verhuizingen tellen mee) Per gebeurtenis heb je een half jaar minimaal nodig (!) om het te verwerken en weer tot rust te komen. Dus technisch gezien ben je met 3 gebeurtenissen 2,5 jaar zoet. Om het maar een uitdrukking te geven. Lieverd, met wat jij/jullie allemaal hebben doorstaan is zou elk "normaal" mens knettergek worden. Geen wonder dat jullie nu vaak ruzie hebben. Je hebt jarenlange ellende gewoon niet eens fatsoenlijk kunnen verwerken. Als ik je na bovenstaande nog een tip mag geven. Begin met alle externe factoren van ellende de deur wijzen. Heb je sociale contacten die steeds met hun narigheid bij jou komen? Stuur ze weg. (Niet alleen vrienden, maar ook familie!) Dat is moeilijk, dat weet ik, maar heel erg hard nodig voor jou! En voor je man ook. Jullie moeten jullie energie in elkaar steken en in jullie gezin, en verder niks. Daar heb je al je handen vol aan. En als er mensen in je omgeving zijn die dat niet snappen en daar geen begrip voor kunnen opbrengen, dan weg ermee! Jammer voor hen! Ga samen met je man een front vormen voor jullie gezin en tegen de ellende van anderen, doe het samen, dan worden jullie ook weer samen sterk en verbonden. En als laatste een schop onder je kont: het is NIET jouw schuld!!!!! Laat dat doordringen! Veel sterkte en succes!
Wat een heftige dingen heb je meegemaakt! Het is echt niet jouw schuld, daar mag je niet meer aan denken. Je bent zo bezig geweest met de mensen die je dierbaar zijn dat je jezelf helemaal bent vergeten. Kan je tijd voor jezelf nemen? Bijvoorbeeld door iets met je man of je vader af te spreken? Ga dan naar een psycholoog of yoga of wat jou ook maar energie en rust geeft om verder te denken dat alle negativiteit waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt. Alleen in rust kan je aan oplossingen werken. Laat ook vooral de probleemeigenaren hun eigen oplossing zoeken. Daar ben jij niet voor. Heel veel sterkte meid!
Eens, en vooral m.b.t. het vragen van hulp. En aanvullend wil ik je adviseren om het je ha te gaan praten en mogelijk een verwijzing te vragen naar de ggz. Want hoeveel tips je ook krijgt, je zal ook moeten leren hoe je al die adviezen moet gaan inzetten. En vergeet ook niet dat het een proces is, je kan je herstel (en de situatie) helaas niet op kort termijn veranderen. Dus accepteer dat het een tijdje gaat duren. Veel sterkte gewenst!
Pff er komt veel op je bordje. Ik snap dat je het niet goed trekt. Er zijn dingen die jou zelf zijn overkomen waar je geen invloed op hebt. Maar draag ook niet het leed van iedereen om je heen op je schouders! Wat anderen ook zal zeiden, probeer de problemen van anderen bij anderen te laten.... Ik bestaat een boek: Problemen laten bij wie ze horen. De schrijver heet Lundberg. Misschien kan dat je helpen. Of misschien hulp zoeken van een psycholoog. Je kunt rust vanuit je omgeving niet afdwingen maar je kunt misschien wel leren om je eigen rust te vinden binnen de chaos! Veel sterkte en succes
Dit dus. Dingen die in je eigen gezin gebeuren, daar kun je niet voor weglopen ( wel hulp vragen!), maar het lijkt wel of iedereen met zijn problemen naar jou toe komt. Dat moet echt stoppen en jij mag daar gerust een streep trekken. Jouw emmertje zit al meer dan vol! Laat andere volwassenen hun eigen boontjes voorlopig maar doppen!
Heel goed dat je het (hier) even opschrijft, soms lucht Dat ook even op. Maar super begrijpelijk dat je even rust wilt, bedoel hoeveel (heftige) gebeurtenissen kan n mens nou aan in zo korte tijd. Echt diepe respect, veel sterkte en stevige knuffel!
Denk nu aan jezelf en je gezin, dit is nu het allerbelangrijkste . Ga eens samen met je gezin iets leuks doen, iets ontspannend. Misschien kun je voor je problemen hulp inschakelen bij een maatschappelijk werkster en misschien is het een idee dat je eens een afspraak maakt met een psycholoog ,die je jou kunt helpen om bepaalde dingen op een rijtje te krijgen(gevoelens, verleden, relatie) Ik wens je veel sterkte!!!
Hulp zoeken. Er is veel gebeurd, maar niet alles heeft dezelfde impact. Dat je alles opsomt geeft aan dat je niet meer helder kunt redeneren, meer hooi op je vork neemt dan gezond is. Tijd om je af te sluiten van alles dat niet noodzakelijk is. Laat je helpen voor de hele bende instort.
Ach meis toch; ik heb even niet de mogelijkheid om uitgebreid te reageren, maar wil je even een digitale knuffel geven en zeggen dat het natuurlijk NIET jouw schuld is!! Ik raad je ook aan om hulp te zoeken, ga eens met de huisarts praten. Hebben jullie een praktijkondersteuner? Misschien kan je daar eens mee praten en kan zij (hij) je helpen met zoeken wie je hier het beste bij kan helpen alles weer wat helderder in je hoofd te krijgen. Dikke knuffel En.. nogmaals.. geef jezelf niet de schuld!!
Heftig hoor! Wat anderen zeggen; jij bent alleen verantwoordelijk voor je eigen geluk en verder zijn alle volwassenen verantwoordelijk voor zichzelf. Ik vind het alleen maar logisch dat je 'even' rust wilt en nodig hebt. Heel veel sterkte.
Weet niet zo wat te zeggen TS, wel wil ik je veel sterkte met de situatie wensen. Die vreselijke angst voor brand komt helaas heel herkenbaar voor, en dan heb ik (gelukkig!) nooit een brand in huis meegemaakt. Mijn man word er soms knettergek van, waar ik allemaal op let. Ikzelf overigens ook hoor.
Bedankt allemaal voor jullielieve reacties. Ik zat er vanmiddag ech Eve helemaal doorheen. Wordt moe van alles en iedereen. Die maar aan je trekken. Maar mijn vechtlust is weer terug en dat zal ook wel.even moeten ivm mijn schoonvader die voor revalidatie naar het verpleeghuis moet, maar wat vanuit het ziekenhuis net goed gaat. Als dit achter derug is wil ik.indrrdaad lekker een nachtje weg met manlief en aan onze relatie werken . Het sneue van alles is dat mijn humeur slecht is en. Mijn kinderen daar dcdupe van zijn, die hebben een chagrijnige e mama. Naareen psycholoog ben ik tot 2 jaar terug eenaantal jaargeweest en dathaalde niet heel veel meer uit. Ik.miet volgens haar emdr therapie gaan volgen, maar ik wil rust en niet alles van vroeger weet oprakelen. Maar misschien moet ik atvgewoob wel doen hoor Ik ga nu slapen en met een weer een nieuwe dag.
Helemaal mee eens. Je bent nu moe dus scheer je ook de gewone natuurlijke gebeurtenissen (ouder en fragieler wordende sch/ouders, echtscheidingen, gedoe met zussen, woningbrand etc.) onder de echt ingrijpende zaken die binnen je gezin gebeuren zoals je zoontje met autisme. Ik zou mij idd alleen richten op mijn eigen gezin, je man & kinderen. Alle anderen zijn volwassen en moeten hun eigen zaakjes maar op orde krijgen. Je hebt vijf kinderen waarvan één met een beperking, lijkt mij al rot genoeg. En wat iemand hierboven al zei, een cursus mindfulnes kan wonderen doen!
Misschien een gekke vraag maar wat is het aandeel van jouw man m.b.t. je schoonouders? Ik vind mijn schoonouders ook lieve mensen maar als er stront aan de knikker is op welk gebied wat ze zelf niet kunnen oplossen/uitvogelen dan mag mijn vriend dit voor zijn ouders doen en ik zal hem steunen waar nodig.. Focus je op jou en jouw gezin en jouw vader en schoonvader redden het ook wel met wat minder hulp van jou. Het klinkt misschien heel bot maar jouw kinderen hebben zo inderdaad niet veel aan hun moeder en dat schuldgevoel wat je daarvan krijgt zorgt ook voor stress.