Ik ben nieuwsgierig hoe het gaat met alle moeders die ook (bijna) een jaar geleden (voor het eerst) moeder zijn geworden. Wij hebben een onrustige start gehad met onze zoon (overdag moeilijk slapen, daarom veel huilen en vaak gedacht aan reflux, maar besloten om niet aan medicijnen te beginnen). Vaak was het geruststellend om hier op dit forum soortgelijke verhalen te lezen en te beseffen dat je niet alleen bent in die omstandigheden. Ondertussen zijn we bijna een jaar verder en gaat het vaak ontzettend goed met onze kleine man. Ik mag niet klagen; hij slaapt sinds hij 2,5 maand door, krijgt sinds 4 maanden geen late avondfles meer en overdag heeft hij sinds die tijd ook een vast ritme met slaapjes. Verder is het een vrolijk mannetje dat veel babbelt. Toch vind ik het soms nog best slopend als ik een hele dag alleen thuis met hem ben. Hij vraagt veel aandacht als hij wakker is. Daarom ben ik ook blij dat ik 3 dagen mag werken. Dan heb ik even iets anders aan mijn hoofd en wordt er met liefde voor mijn zoon gezorgd door opa's & oma's en het KDV. Inmiddels ben ik gegroeid in mijn moederrol en ondanks een moeilijk begin heel gelukkig met onze kleine vent. We zijn nog niet toe aan een tweede kleine uk (als dat mocht lukken), maar die wens voor de toekomst is er zeker. Ik ben nieuwsgierig hoe jullie het eerste jaar als moeder is verlopen?
Bij ons veel zorgen gehad, maar dat komt vooral door de zw.schap die ik heb gehad. ( misschien kun je je mijn topic over de hydrothorax nog wel herinneren? ) Onze meid is van 24 november en is al een echt grote meid aan het worden, heel vrolijk en ontdekkend. En als er iemand eet als een bootwerker dan is zij het wel..... Eerlijk gezegd ben ik heel blij dat het eerste jaar voorbij is, ergens heb ik nu pas het vertrouwen dat we een gezonde meid hebben zonder dat ze vanalles aan de zw.schap heeft overgehouden...... Een derde kindje zal er bij ons niet komen, ons gezin is compleet!! Goed om te lezen dat het zo goed gaat bij jullie, en in elk geval alvast heel veel plezier op de verjaardag, hier zullen vast wat traantjes gelaten worden!!
Hier ook geen makkelijke start, eerst wilde de bv niet lukken en later bleek dat ze koemelkallergie had. Maar de weg om hulp te krijgen werd ons vreselijk moeilijk gemaakt door de huisarts en de cb-arts die alle klachten wegwuifden. Ondertussen ging het alleen maar slechter met ons meisje. Tot we het in een weekend zat waren en zelf Pepti hebben gekocht. Met een dag of 3 een heel ander meisje. Na veel gezeur (voor mijn idee) kregen we een machtiging voor de Pepti en kwamen we bij een dietiste terecht. Ondertussen ging het weer slechter en via de dietiste de volgende stap in de voeding. Zij was wel overtuigd van de kma gelukkig en werkte volledig mee. Maar ook dat ging mis en ons meisje begon steeds minder te drinken. Ze wilde wel maar het lukte niet. Tot ze rond de 500 cc per dag zat terwijl ze pas 4 maanden was. Weer naar de huisarts die zei dat het kind zelf wel aangeeft hoeveel het nodig heeft...... Een verwijzing voor de kinderarts kregen we niet. Ik was helemaal klaar met die man en ben overgestapt naar een andere (vriend ging maar mee ) want ik kon het niet meer aan zien. Van hem direct een verwijzing gekregen, vrijdags zaten we bij de nieuwe huisarts en maandag bij de kinderarts. Waar eerst gekeken moest worden of het niet de reflux was. Maar binnen de 14 dagen proeftijd ging het mis, ze kreeg een buikgriepvirus en was in een dag uitgedroogd. 5 dagen ziekenhuis waarvan 4 dagen een sonde want ze hield niets binnen. Vanaf toen eindelijk begrip en we kregen Neocate die ze nog steeds gebruikt want de dubbelblinde provocatietest was positief. Dus koemelkallergie..... Gelukkig gaat het nu echt super goed, ze loopt sinds een paar dagen, eet als een bootwerker, begint woordjes te zeggen. Ik ben nu een ontspannen moeder.... De wens voor een 2e is groot bij mij maar mijn vriend wil nog wachten. Dus ik wacht geduldig af (als dat lukt...)
Hier ook een moeilijke start, eerst paar weken couveuse en toen ze twee weken thuis was kreeg ze rs virus, terug het ziekenhuis in. Daarna drie maanden huilen, 14 uur per dag. Eindelijk de goede medicijnen voor reflux, en toen veranderde ze in een lieve vrolijke meid Ik mag zelf eindelijk weer werken van het uwv vanaf januari, een jaar na de bevalling dus. Hopelijk word ik dan ook weer meer mezelf. Een derde komt er niet omdat ik niet meer zwanger mag worden.
Mijn zoontje wordt in januari 1 jaar, waar is de tijd gebleven!!!! Mijn zoontje is geboren met een spoedkeizersnede, waarbij ik volledige narcose heb gekregen (de ruggenprik werkte niet snel genoeg). Gelukkig hadden we samen een hele goede start, niet moe, geen pijn en de borstvoeding liep als een trein. Mijn zoontje sliep vanaf de eerste week niet zo best, steeds hazenslaapjes. Gek werd ik ervan! Ik kon nog niet eens douchen of ik hoorde hem alweer jammeren. Ik dacht dat het erbij hoorde en maakte me niet druk, maar zwaar vond ik het wel! Vooral omdat ik zo weinig tijd voor mezelf had. Laten huilen deden en doen wij hier niet aan, dus ik liep veel met hem rond of liet hem in mn armen slapen. De eerste keer op het cb constateerde ze reflux. Gelukkig werd het snel gezien, ik had namelijk nog niets door. Mijn zoontje huilde namelijk bijna niet...De arts vertelde me dat dat met een week zo kon omslaan naar een huilbaby. Met de medicijnen hadden we de reflux zo onder controle. De eerste 12 weken heb ik wel erg moeten wennen aan een kleintje...ik denk dat het komt door mijn acute keizersnede...Ik miste de oerkracht en liefde als moeder. Ik hield natuurlijk zielsveel van hem, maar echt intens voelde ik dat niet. Ik was niet verliefd om mn kind, wat ik nu heel erg vind als ik er aan terug denk. Ik kan er nu wel om janken dat ik zn eerste huiltje niet heb gehoord en dat hij zn eerste anderhalf uur zonder mama moest doen( gelukkig mocht hij buidelen bij papa)..ik hoop dat dit bij een tweede anders zal gaan... Mijn zoontje is een ontzettend lief en mooi kind, huilt alleen als er echt iets is. Slapen overdag gaat goed, de nachten zijn een ramp. Nu een maand slaapt hij af en toe door van 23 tot 6, maar de meeste nachten komt hij wel 1 a twee keer. Toch houden we het met zn alle hier goed vol, wellicht omdat we ons er niet druk om maken. Ik heb tot 7 maanden volledig borstvoeding gegeven en momenteel geef ik zelf nog de nacht en ochtend voeding. Het jaar is bijna om, ik vind het raar als ik me bedenk dat ik een jaar geleden bijna met verlof ging!
Wat een heftige verhalen allemaal! Wij hebben in het begin ook wat aangetobt met onze kleine man hoor! Ik weet na alle verhalen op dit forum dat wij echt niet mogen klagen, maar ook wij hebben voor zijn onrustige gedrag een verklaring gezocht in reflux of koemelk allergie. Gelukkig hebben wij wel een begripvol CB en huisarts. Onze huisarts wilde medicijnen voorschrijven voor reflux als wij het idee hadden dat dit de onrust zou wegnemen. Zelf hebben wij ervoor gekozen om hier vanaf te zien, omdat de symptomen per dag en nacht verschilden en wij niet voor niets medicijnen wilde geven. Wel zijn wij naar de osteopaat geweest onder het mom van baadt het niet, dan schaadt het niet. Of dit echt heeft bijgedragen aan het verminderen van zijn onrust zou ik echt niet durven zeggen. Nu onze ukkepuk bijna 1 jaar is, begint het toch wel weer een beetje te kriebelen. Maar als ik dan denk aan die eerste moeilijke maanden, dan wachten we toch nog maar even! Iedereen nog veel geluk met jullie gezinnetje!
Hier begint het ook al een beetje te kriebelen. Toch wachten we zeker nog een jaar, eerst maar eens volop van de kleine man genieten!
Hier duurt het nog 3 maandjes voor ze 1 wordt, dus nog een beetje vroeg voor een reactie hier.... Maar toch doe ik het De eerste weken vond ik echt heel zwaar, eerst was ik zelf ziek (infectie na de bevalling) en daardoor voelde ik me enorm opgefokt (ik had in rust een hartslag van >120 door die infectie, waardoor ik dus amper kon slapen en continu het gevoel had alsof ik een marathon aan het rennen was). Zware AB-kuur gehad waar ik ook erg ziek van werd, zaten we weer bij de SEH met z'n drieen omdat ik helemaal slap in bed lag. Voor mijn man ook geen makkelijke periode, hij was echt zo bang! Maar gelukkig ging het daarna al snel beter en knapte ik flink op! Mijn moeder kwam voor ons zorgen, echt heel erg fijn! En daarna werd mijn dochter erg onrustig, veel huilen, enorm slikken en 'klokken' in haar slaap... Gelukkig hadden we via de gyn een snelle route naar de kinderarts en kwamen we er zo super snel achter dat mijn dochter kma heeft/had. Ik heb 2 weken gekolfd, zij kreeg dieetvoeding en we hadden een ander kind! Ik op dieet, zij weer aaan de borst, ging echt perfect! Met 6 maand geprovoceerd.... geen reactie! En nu geef ik haar voorzichtig wat roomboter op brood en dat gaat ook heel goed Inmiddels gaat het dus echt heel goed. Ja, ik ben soms echt kapot hoor, ze slaapt nog niet door, dus ik ook niet (geef nog bv) Maar verder echt genieten! Heerlijk hoe ze de wereld ontdekt, hoe ze lacht, hoe ze geniet En we hebben het wel over een tweede kindje, maar dat duurt nog wel een jaartje of 2 a 3
Timo is vandaag 13 maanden. We hebben een fantastisch jaar achter de rug. Na een valse start (na de bevallig bleek hij een infectie te hebben en moest een week in het ziekenhuis blijven) bleek het een heerlijk jongetje te zijn. Met vier weken sliep hij de hele nacht door en dat is eigenlijk (uitzonderingen daargelaten) altijd zo geweest. Eten is niet altijd makkelijk, maar we mogen niet klagen. Ik voel me geheel in mijn element als moeder. Als ik jonger (en rijker ) was geweest, had ik nog wel drie kindje erbij willen hebben. Maar dat dat niet zal gebeuren, geeft niet. We zijn langzaamaan weer bezig voor een tweede kindje. Mijn twijfel zit op dit moment vooral op werkgebied. Ik werk vier dagen per week, in een superleuke baan. Ik twijfel al sinds het eind van mijn verlof of het niet een dagje teveel is. Binnenkort zal ik een keus maken denk ik... Mijn man en ik hebben wel af en toe bewust tijd voor elkaar moeten maken, zeker de afgelopen tijd. Zijn nu twee keer een weekendje weg geweest en praten veel. Heel belangrijk. Kortom, ik ben zielsgelukkig en heb het mooiste jaar van mijn leven achter de rug!
Bijna één jaar! Morgen over een maand. Waar blijft de tijd. Dat kleine hummeltje afhankelijk van mama (en papa) die nu de woonkamer door kruipt en loopt langs muren, tafels enz. De tijd vliegt. Wij hebben absoluut geen klagen gehad. Tuurlijk de "normale" zaken die erbij horen. Onze zoon was snel overprikkeld en raakte oververmoeid, wat lijde tot een ontroostbaar mannetje. Reflux wat erbij kwam kijken. Slapeloze nachten (en nog steeds!) Maar dat is bij zaak. 's Morgens de kamer binnen lopen en dat heerlijke bekkie zien doet mijn moederhart overlopen! Mijn, onze prachtige baby wordt dreumes! En ik vind het zó spannend We willen graag een tweede. Ik een beetje meer als mijn man, die wacht liever nog een jaar of 3. Dat is ook mijn voorkeur hoor, maar oh oh.. wat mis ik die baby-tijd!
Hier nog een mama van een 1 jarige! Gisteren is mijn mooie kleine meisje 1 geworden en dus een dreumes! En dat laat ze merken ook. Alles zelluf doen ineens... Wij hebben heel veel geluk gehad geloof ik Ze sliep door vanaf dag 4, groeit als kool, eet als een bootwerker, is altijd vrolijk en is heel ondernemend. En wij vinden papa en mama zijn FANTASTISCH. Ik kijk iedere dag uit om thuis te komen bij mn meisje en lekker met dr te spelen en iedere dag leert ze iets en moet ik weer verschrikkelijk om dr lachen. Ik lees hier over kriebels voor de volgende, die heb ik ook! Maar mijn verstand zegt heel verstandig nee! Haha eerst deze een beetje groter brengen Ik geniet dus met volle teugen van mama zijn, soms zo erg dat ik nog steeds een brok in mn keel krijg als ik ik naar mijn knappe meisje kijk "ze is echt van ons" Ook ik heb het meest geweldige jaar achter de rug en zou het zo 100x over doen, alles!!
Ik heb ieder moment tot nu toe echt als heerlijk ervaren. Ik had me vooraf zo ontzettend er op voorbereid dat een baby hebben best zwaar zou zijn, dat ik volledig ben overvallen door een mega roze wolk. De eerste maanden deed ik weinig anders dan verliefd naar mijn mannetje kijken, en hoewel ik natuurlijk ook echt wel moeilijke momenten heb gehad (krampjes, gedoe met voeden, slaapgebrek), kan ik niet anders zeggen dat ik met volle teugen heb genoten en nog geniet. Inmiddels heb ik ik hier een ondernemende en ondeugende dreumes rondlopen, en hoe grappig dat ook is, het betekent ook dat het opvoeden echt is begonnen. Ik vind dat nog best pittig af en toe, aangezien ik eigenlijk nog steeds alles wat hij doet superschattig vind. Een aantal weken geleden kwam ik er achter dat ik totaal onverwachts opnieuw zwanger was. Daar heb ik erg aan moeten wennen, mijn zoontje is nog steeds zo mijn hele wereld! Maar dat gebeurde snel gelukkig. Die zwangerschap is helaas geëindigd in een miskraam, maar heeft ons wel doen inzien dat een tweede kleintje eigenlijk toch wel best al welkom is. Als ons dit is gegund, dan hoop ik erg op een vergelijkbare ervaring als bij mijn zoontje!
Oh poeh hoe is het nu met mij? Oh ja IK ben er ook nog!! Mijn leven staat in het teken van L.emmy, L.emmy en oh L.emmy!! Wij hebben een heerlijk makkelijk kind. Hij sliep al gauw klokkie rond, eten gaat makkelijk en ontzettend goed, sinds 2 dagen ook gestopt met flessen en hij past zich wonderbaarlijk goed aan. Hij ontwikkelt zich als een trein, staat loopt zit kruipt hij doet alles wat hij moet doen. Totaal geen zorgen aan heerlijk. Maar och meeeen wat wordt ik "gek" van hem haha. Maandag gaat hij wennen op het kdv heeeeerlijk ! Drie halve dagen gaat hij dan. Ik vind het zwaar moeilijk en met veel traantjes zal ik hem de eerste keer brengen, maar iets in mij zegt dat wij er aan toe zijn. Hij en ik, even afstand van elkaar. Vanaf dag 1, 24 uur samen. Heerlijk hoor, maar oh zo vermoeiend. Ook wel weer erg lief als hij kruipend achter je aan komt aan je been gaat hangen zijn armpjes naar je toe strekt en met een pruil lip mama mama mama roept! Het is echt een klein mensje aan het worden. Het baby gaat eraf, en het jongetje komt eraan, zijn handjes worden handen en zijn geur verandert. Zijn natte kwijlerige "kusjes" gaan als een warme golf door mij heen. Intens, intens gelukkig ben ik met hem. De tranen rollen over mijn wangen als hij dat kleine lijfje tegen mij aandrukt en zijn hoofdje in mijn nekt legt. Sinds ik moeder ben is er weinig verandert, behalve dan als hij mij aan kijkt de tranen van geluk in mijn ogen staan. Als ik mijn tranen van geluk om zou kunnen zetten in geld.... Sinds ik moeder ben is niets meer zo gewoon maar ieder moment bijzonder. Ik heb een kind!
Amen! Zeer pakkend gezegd, kreeg er bijna tranen van in mn ogen! Ik mag nog niet meepraten hier, mijn zoontje is 7,5 maand oud. Maar op deze uitspraak MOEST ik even reageren!
Dan reageer ik ook even Wat ontzettend mooi verwoord! Gelukkig ben ik niet de enige bij wie soms de tranen van puur geluk over de wangen rollen Enne veel succes met het wennen op het kvd, je zult zien, de tijd voor jezelf is ook heerlijk en des te leuker om hem daarna weer te zien!!
mijn moppie word volgende maand alweer 1 jaar *zucht* waar vliegt die tijd toch heen??? het word al zo'n dametje We genieten dag in dag uit van haar zo vrolijk altijd begin gelijk weer te lachen als ik nu over haar praat hopelijk word volgend jaar een vruchtbaar jaar voor ons en mogen we nog zo'n wonder bij ons nemen!
prachtig verwoord!! vooral de woorden: Sinds ik moeder ben is er weinig verandert, behalve dan als hij mij aan kijkt de tranen van geluk in mijn ogen staan. Als ik mijn tranen van geluk om zou kunnen zetten in geld.... Sinds ik moeder ben is niets meer zo gewoon maar ieder moment bijzonder. Ik heb een kind! wat is het toch een wonder he!
Wat gaat de tijd snel. Nog 2 maandjes en dan is mijn baby officieel geen baby meer. (januari) Na een niet vlekkeloze start (had zw suiker en K. had daardoor hele lage suiker en wilde niet drinken waardoor ook de bv heeeel moeilijk op gang kwam) Vond de eerste 3/ 4 maanden best wel zwaar maar daarna kwam er een lekker ritme in. Wel regelmatig periodes dat K. minder lekker in haar vel zit en enorm aanhankelijk is en soms niks meer zelf schijnt te kunnen. (lees: sprongentijd) Maar wat heb ik toch een heerlijk kind. Vanaf de eerste seconde kwam er een oergevoel boven. Ik ben moeder! Op een hele mooie roze wolk gezeten en er gelukkig niet afgevallen maar gewoon zachtjes geland. Nog altijd zweef ik enkele meters boven de grond wanneer ik aan mijn mooie meisje denk. Wens voor een tweede: zeker! Maar voorlopig helaas nog niet mogelijk omdat we dat financieel echt niet gaan redden. (dus mocht iemand nog een leuke baan te vervullen hebben in de omgeving utrecht? hahaha)