Vorige week heb ik onverwacht twee nachten in het ziekenhuis gelogeerd omdat mijn bloeddruk wat te hoog was en ik wat hoofdpijn had. Uiteindelijk viel alles erg mee en mocht ik weer naar huis. De eerste avond ben ik nog even thuis geweest om mijn dochtertje op bed te brengen, mijn vriend bleef de volgende dag thuis omdat hij niet fit was. Ze zijn smiddags bij mij op bezoek geweest. De tweede avond heeft ze bij mijn ouders geslapen zodat mijn vriend ook een goede nacht kon maken en omdat mijn moeder haar de volgende ochtend toch naar de psz zou brengen. Ze was heel flink en heeft daar prima geslapen, alleen de volgende ochtend was ze even verdrietig dat ik haar nog niet kwam halen en ze ook nog niet naar huis, maar naar de psz ging. Gelukkig was ik op tijd uit het ziekenhuis om haar zelf op te halen. Toen was ze erg blij, ik werd bijna doodgeknuffeld Sindsdien wordt ik steeds doodgeknuffeld als ik na een werkdag thuiskom of ik haar kom halen van de psz (afscheid gaat wel prima en ze vermaakt zich daar ook goed). Vanmiddag ben ik bij de tandarts geweest om een kies te laten vullen en sinds ik weer thuis ben sta ik op de kop van de pijn, zat vanmiddag echt te huilen op de bank. Toen mijn vriend thuiskwam wilde ik even op bed gaan liggen, dus hij zich met dochtertje bemoeien. Ging ze echt finaal door het lint omdat ze niet bij mij mocht. Ik hoorde haar krijsen en gillen dus ben op een gegeven moment maar naar de kamer gegaan, arme kind helemaal overstuur. Ik moest ook perse alles doen, pyjama aan, tanden poetsen, op bed brengen etc dus was even bikkelen maarja een compleet verdrietig en overstuur kind wordt je ook niet blij van. Zou dit nog een gevolgje zijn van mijn ziekenhuisuitstapje? Een soort verlatingsangst? Ik vroeg haar wel of ze misschien bang was dat ik weer naar het ziekenhuis moest en natuurlijk verteld dat ik bij haar bleef en niet weg ging, op de eerste vraag zei ze ja, maar goed beetje in de mond gelegd natuurlijk..
Hmm... Onze jongste heeft er af en toe ook een handje van om de hele tijd mij te willen en te gillen als ik de dingen niet doe, maar papa. Ze is op dit moment ook erg gericht op mij en volgens mij is het 'gewoon' weer een fase waar ze in zit. Wij geven hier trouwens niet aan toe, als papa van plan was haar op bed te leggen, dan doet hij dat ook gewoon. Hoe overstuur ze er ook van is. Nu is het bij haar ook een hoop drama, want het is heel snel weer over als papa een verhaaltje aan het voorlezen gaat. Dus tja...misschien was je ziekenhuisopname wel een trigger, maar vind het geen ongewoon gedrag voor haar leeftijd. Ik zou daarom wel oppassen met het eraan toe geven als ze om jou schreeuwt, want voor je het weet ben jij degene die dalijk alles moet doen en is papa niet goed genoeg meer. En Altijd blijven uitleggen waar je heen gaat, waar je bent, wanneer je terug komt etc. Hier helpt dat goed. Succes!
Ik kwam ook een week in het ziekenhuis terecht. De week voor het ziekenhuis op cursus geweest. Was voor het eerst een week van haar weg, om direct daarna in het ziekenhuis terecht te komen. 2 weken plots zonder mama dus. Eerste week ging ze waar ik ging, mocht niet uit het zicht raken. Dat verdween met de dag en toen was alles weer oke. Lekker aan toe geven als ze bij je in de buurt wil zijn!
Ja, ik denk dat het met jouw ziekenhuisopname te maken heeft, zeker als juist daarna dit gedrag pas is ontstaan. Op deze leeftijd komt het wel vaker voor, en ook logisch: ze zijn ook nog zo klein en snappen een hoop niet. Stel haar dus maar een hoop gerust en dan zakt het vanzelf wel weer af
Ik heb zelf 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en dat was echt te merken bij thuiskomst; dochter was heel aanhankelijk en had me duidelijk gemist. Ik heb er flink aan toe gegeven, veel met haar gedaan, heeeerlijk! En nu zijn we een maand verder en gaat het weer prima!
Mijn dochter lag een week in het ziekenhuis en ik ben toen bij haar gebleven, dit leek al een soort van "Kleef aan mama" periode getriggerd te hebben. Zo'n 4 weken later belande ik voor een week in het ziekenhuis. Zodra er iets gebeurde en ze huilde riep ze om mij en huilen bij het weggaan. Was wel goed af te leiden. Toen ik thuis kwam begon echt de "verlatingsangst" dit kennen wij totaal niet van haar, maar het is zo erg geweest dat ze zelfs niet in haar eigen bed wilde slapen. Nu begint het langzaam aan beter te worden. Ze begint de nacht in haar eigen bed en slaapt sommige zelfs door, sommige niet en wil ze halverwege bij mij in bed. Voor nu hebben we er voor haar veilige gevoel aan toe gegeven. Troosten, eten, aankleden etc doen we geen concessies mee want dat kan haar papa, opa's en oma's ook allemaal heel goed. Ik ben benieuwd hoe het volgende week op school gaat, deze week was ze te ziek om te gaan.