Sinds vorige week heeft ons zoontje (bijna 9 maanden) er moeite mee als ik even uit zijn zicht verdwijn. Dus bijv. hij zit in de kamer te spelen en ik ga heel even drinken pakken in de keuken. Ik heb al voor de grap kiekeboe spelletjes gespeeld(doen we al een paar maanden dus hij kent het). Ik vertel tegen hem wat ik ga doen en dat ik zo terug kom. Maar meestal of hij gaat huilen of hij tijgert verdrietig achter me aan.. en dat soms de hele dag door. Wie heeft er tips?
Veel kiekeboe blijven spelen, en onthouden dat dit n fase is die ook weer overgaat.. Rond deze leeftijd kreeg (heeft nu nog wel is) last van verlatingangst.
ja ik dacht al wel dat het een fase was ..het gekke is dat als ik hem bij bijv. opa of oma op schoot zet en weg ga is het geen probleem. Als hij maar niet helemaal alleen is. Dat vindt ie echt niet tof
Hier precies hetzelfde gehad en gelukkig het ging ook weer over. Ik kon die periode echt niks zonder hem of het was brullen. Kiekeboe spelen en hem even wat extra aandacht geven als hij erom vraagt. Duurde een paar weekjes bij ons.
Het is een fase en na deze komt weer een nieuwe! Ik deed net als jij kiekeboe spelen en vertellen wat ik ging doen. Ik ga nu even drinken pakken, naar de wc, brood smeren etc etc. Ik bleef af en toe ook tegen hem praten. Als ik klaar was zij ik, zoo daar ben ik weer hoor. Schijnt ontzettend grappig te zijn want hij lag vaak met de tranen nog in zijn ogen in een deuk. Na een week of 2 was het wel over. Heb hem wel altijd een beetje laten gaan even laten jammeren wat ook wel eens kon overgaan tot overdreven hysterisch janken. Maar he als ik m'n r**t zit af te vegen moet hij toch echt even wachten
Ja dat is het heh, de momenten dat je echt even wat moet doen dan gaan ze krijsen. fijn te horen dat het bij jou met 2 weken over was!!inmiddels slaapt hij alweer 2,5 uur nu dus dan is het even me-time ..maar helaas slaapt hij niet elke dag zoveel haaha
bij mij hielp babbelen, vreselijk stom, maar dan zei ik "mama nu pipi doen, ik kom straks terug". En als je dat veel herhaalt lijken ze het te snappen. En als je dan terugkomt ze effe knuffelen en zeggen dat je terugbent. Weird, maar het werkt, of ze er veel van snapten wat ik uitkraamde weet ik natuurlijk niet
tis een hele lastige fase, mijn dochtertje heeft het ook gehad. Hier hielp het vaak wel als ik bleef praten en haar naam roepen.
Fase idd!! Mijn zoontje heeft er ook last van, vooral met visite (gaan) dan wil hij alleen bij mama. Ach, het gaat vanzelf weer over, mijn oudste heeft ook zo'n periode gehad. Duurt echt niet heel lang
Hier ook die lastige fase. Overdag als zn zus beneden is is het meestal wel te doen, maar hij kruipt me wel overal achteraan. 's Nachts ga ik plassen met baby op schoot, 's avonds slaapt hij in de kinderwagen beneden omdat hij niet alleen boven wilt zijn. Ik klets ook veel tegen hem zodat hij me hoort, maar hij wil eigenlijk gewoon tillen. Als hij wat moe is, dan doe ik 'm wel in de draagdoek tijdens koken etc. Of even in de kinderstoel erbij in de keuken.
Bij onze oudste vertelde ik wat ik ging doen, met een vaste afsluiter: zo terug. Dan wist ze op een gegeven moment aan dat 'zo terug' dat ik niet weg ging, maar dus echt zo terug was Doe ik nu dus ook weer. En de enige manier waarop ze leren dat je terug komt, is door dus af en toe echt die korte momentjes wel even weg te zijn en te doen wat nu eenmaal echt gebeuren moet. Hier begint het weer beter te worden trouwens nu, kan 'r weer met enige regelmaat gewoon op de grond leggen dat ze ook werkelijk gaat spelen, ipv direct weer om te draaien naar mij. De afgelopen weken was het al mis als ze ergens lag te spelen, (soms per ongeluk zomaar afgeleid wel even spelen), maar als ze dan dus mijn voeten al zag, was het alweer mis en moest ze alweer naar mij toe. Echt fijn, die fase waarin ze je zelfs aan je voeten herkennen