Spelen jullie kinderen samen

Hier 2,5 en 6,5 en op het moment vechten ze elkaar het kot uit. Ze willen graag samen spelen maar binnen 2 minuten ruzie.

 

Hier een meisje van 5 en een zoontje van 3, zit precies 2 jaar tussen hun. Als ik een van de twee alleen thuis heb, heb ik niets met het kind te doen, zijn ze samen thuis, hebben ze werkelijk waar de hele dag ruzie. Niet even dus, maar constant. Heel vermoeiend. Soms spelen ze even samen, maar dat gaat niet langer dan 5 a 10 min goed.

 

Ik denk dat het iets met jongetje/meisje te maken heeft. Bij mijn zusje gaat het precies zo (ook j/m en zelfde leeftijdsverschil). Die twee maken ook echt heel veel ruzie.

Ik heb zelf drie jongens. De oudste twee schelen maar 2 jaar en die spelen heel veel samen. Hebben vaak ook weinig behoefte aan anderen erbij. Op vakantie hoeven ze ook niet zo nodig vriendjes te maken. Ze maken ook wel vaak ruzie hoor, maar dat is zo weer goed.
De jongste is 4 jaar jonger en dat is wel een verschil. Ze spelen niet heel veel met hem, maar zijn wel erg lief voor hem en altijd bereid om hem ergens mee te helpen, te duwen op de schommel, iets voor hem te pakken waar hij niet bij kan en hun snoep etc. met hem te delen.

 

Ik ben verbaasd over hoe veel onze kinderen met elkaar spelen. De oudste was vandaag boos omdat de jongste in bad wilde blijven en niet wilde stoeien. De jongste vroeg op de eerste dag na de vakantie al na 10 minuten thuis of we grote broer gingen ophalen.
Maar tegelijkertijd, ze kunnen elkaar ook de tent uitvechten. Ze worden boos als de een met iets speelt wat de ander wil enz. De leeftijd speelt daar denk ik ook wel in, de oudste wil de jongste constant opvoeden en dat gaat ook niet goed natuurlijk.

Echte tips weet ik zo niet. Ik ben bang dat het gewoon ook karakter is.

 

natuurlijk zijn jouw kids niet de enige...ik zie het bij vrienden ook genoeg hoor. Weet niet of het een jongetje/meisje ding is...in heel de familie en vrienden kring zijn wij de enige met een gemengd gezin
Maar ik vind het niet abnormaal hoor...vervelend is het soms wel.

Ik denk soms eerder dat het aan een groot of klein leeftijdsverschil ligt. Dat waar de kinderen dicht op elkaar zitten het samen spelen beter gaat. Onze oudste speelt hier thuis echt zoals op school: "als jij dit doe doe ik dat en we doen het zus en zo" met regeltjes en uitgezette plannen. Dat is leuk met haar vriendinnen maar haar broertje van 2 heeft daar geen boodschap aan

 

Ik denk dat de medische geschiedenis nog meespeelt bij jullie, waardoor je oudste het gevoel heeft voor haar broertje te moeten zorgen.
En kinderen willen vanaf een jaar of 2-3 niet meer 'als baby' behandeld worden door andere kinderen.

Als de oudste deze instelling kan loslaten kunnen ze hopelijk elkaar speelmaatjes worden. Interesses spelen hier natuurlijk een belangrijke rol.

 

Dit verschilt ook echt per kind. Onze jongste komt bij haar zus goed voor zichzelf op over het algemeen, maar laat zich ook wel graag bemoederen . En de oudste is heel zorgzaam, altijd al geweest naar haar zusje toe. Toen de jongste net geboren was en nogal veel huilde, zei de oudste vaak als we een spelletje aan het doen waren en ik zoiets had van, ze moet maar even wachten: mama, ga Lisa maar troosten. Of ze liep zelf om de speen te geven.
De jongste vraagt ook best vaak hulp aan de oudste in plaats van aan ons. En als ze net wakker is roept ze vaak haar zus in plaats van ons en de oudste gaat dan ook heel graag naar haar toe.

Ze hebben wel een beetje hetzelfde karakter trouwens. En dezelfde interesses. Ze doen ook allebei wel water bij de wijn als het moet, dat is vooral ook belangrijk bij samen spelen. En soms lukt het helemaal niet, dan moeten ze van mij maar even apart gaan spelen. Wat ze vaak niet willen, dus dan lossen ze het alsnog samen op. Maar als je 2 flink koppige kindjes hebt met uiteenlopende interesses, dan wordt het gewoon heel moeilijk.
Onze kinderen kunnen trouwens wel heel erg koppig zijn, maar dat is vooral naar ons als ouders toe. Naar elkaar zijn ze meestal veel milder.

 

Ik denk dat het ook grotendeels aan het karakter van je kinderen ligt. Mijn kinderen spelen heel veel met elkaar, zijn echt elkaars beste vriend/vriendin. Maar mijn oudste is echt een goedzak, hij pikt alles van zijn zusje en hij blijft haar gewoon heel lief vinden. Hij is ook altijd heel zorgzaam. Als er een vriendje bij hem komt spelen, zorgt hij er ook altijd voor dat zijn zusje mee mag doen. En als hij bijvoorbeeld een traktatie op school krijgt, stopt hij dat altijd in zijn broodtrommel, om het later met zijn zusje te delen <3.
Isabelle is best een kattekopje en houdt er ook van om de baas te spelen, maar voor Milan is ze eigenlijk bijna altijd wel lief. Hij is echt haar held, als er iets is, gaat ze eerst naar hem toe en dan pas naar mij of mijn man. Ze zijn er ook nog heilig van overtuigd dat ze later met elkaar gaan trouwen en samen kinderen krijgen .

 

Oh, om je weer wat hoop te geven, het ging hier een stuk beter tussen ze toen de jongste ook naar school ging en zijn eigen leventje kreeg met eigen vriendjes, speelafspraakjes etc. Ze hebben sindsdien minder ruzie.

 

Die van mij zijn 8 (zoon) en 6 (dochter). Een typisch geval van niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar kunnen...
Spelen wel samen, het ene moment superlief en twee tellen later de grootste bonje

 

Mijn dochter 7 en zoon 5 zijn 2 handen op een buik. Ze verschillen 20 mnd. Ging eigenlijk vanaf dag 1 goed.
Dochter is wel een stoere meid en houdt van dingen als voetbal etc. Zoon heeft autisme en leunt daardoor veel aan zijn zus. Zijn zus trekt hem overal doorheen en hij vertrouwd haar voor de volle 100%.
Soms hebben ze een discussie maar echt ruzie nog niet meegemaakt. Geen slaan ofzo meer grote mond zoals " jij bent dom" of " ik ben de baas" . Vaak ook zo opgelost want bemoei me er niet mee.

Zeg altijd, je hoeft elkaar niet aardig te vinden maar dat wil niet zeggen dat slaan, schoppen en uitschelden oke is. Je moet het toch met elkaar doen. Mijn neefje en nichtje vechten elkaar letterlijk het huis uit. Verschillen 4 jaar. ( 10 en 6)

 

Ik heb een zoon van bijna 6 en een dochter van 2.
maar ze spelen nu best veel samen.
nu de jongste ook wat achterhuis begint te spelen, zitten ze soms uren in de zandbak, en alleen spelen willen ze ook niet. oudste vraagt altijd meteen om de jongste als hij thuis komt.

maar er is ook wel ruzie hoor, de jongste is nog wat onhandig in samenspelen en snapt de oudste niet altijd, maar goed dat komt wel.

mijn zoon speelt trouwens sowieso veel met meisjes, dus dat is hij wel gewend. en mijn dochter speelt bijna alleen maar met de autootjes dus tja het geslacht maakt hier nog niet zo veel uit.

Als er andere vriendjes bij ons thuis spelen vind de oudste het wel vervelend dat de jongste er steeds tussenzit, maar boven spelen willen ze ook niet

 

Zoontjes zijn 3 en 4, schelen 1,5 jaar en spelen werkelijk altijd met elkaar, hebben dezelfde intresses.

Dochter doet ook nog weleens mee maar wordt volgende week 7 en gaat nu toch steeds meer haar eigen weg.

 

Mijn kinderen schelen 2.5 jaar, en kunnen goed spelen samen. Vijf minuten later slaan ze elkaar de hersenen weer in... Je kunt het niet winnen af en toe

 

Hmmmm hier spelen ze altijd met elkaar, zodra de jongste mee kon spelen is het raak.
Ze hebben hun eigen vriendjes, maar ook een gezamenlijke vriend.
Het zijn echt vrienden, dikke maatjes. En ja ze kunnen echt wel eens flink bekvechten en dan janken/zeuren. Maar slaan e.d. Gebeurt hier niet.
Op vakantie slapen ze bij elkaar in een 2 persoonsbed en elk weekend 'logeren' ze bij elkaar &#128525;
Op school let de grote broer heel erg op de kleine.
Ze schelen 2.5 jaar.

Mijn broertje en ik schelen trouwens 3 jaar en de keren dat wij ruzie hebben gehad is op1 hand te tellen. En ook wij speelden veel met elkaar. Maar mijn broertje is erg rustig, en ik opvliegend.
Moeilijk hoor, om elke dag politieagent te spelen. Ik heb ook wel eens van die dagen, een paar keer per maand, en dan ben ik ze al helemaal zat.
Ik zou even afwachten hoe alles op z'n plaats valt zodra hij naar school gaat.

Succes!