Hoi! Ik vroeg me af wanneer jullie echt het gevoel hadden dat je kindje jou als mama lief vindt en graag bij je is. Mijn dochtertje is 8,5 maand en ik ben soms wat onzeker.. Ze is nog jong.. Maar komt ook door een wat moeilijke start. Ik had niet meteen dat alles overheersende gevoel van mama liefde toen ze geboren werd.. Ik was vooral erg moe na een super lange bevalling en kon het allemaal nog niet helemaal bevatten. Vond haar wel heel mooi en wilde haar goed vasthouden, maar de eerste weken had ik vaak zoiets van.. Is dit mijn dochter? Als iemand haar komt halen, zou ik het ook geloven. Ik moest echt even wennen!! En schaamde me daarvoor, maar het is goed gekomen. Ik voel me mama en zij is echt mijn meisje, niemand moet het in z'n bol halen haar op te halen Maar soms heb ik het gevoel dat ze het bij iedereen wel best vindt. Ze knuffelt niet echt terug, wil overal naar toe, zit niet graag stil.. En dat is prima! Maar ik verlang soms heel erg naar een teken van .. Mama! Dan zit ze een keer heel lief tegen me aan, vertelt de gastouder de volgende dag dat ze zo lief tegen haar aan zat nou ja.. Ze is wel blij om me te zien, dus ik merk wel herkenning en zo.. Maar ja, hopelijk snappen jullie wat ik bedoel! Maak me ook niet echt druk, maar ben benieuwd hoe anderen dit ervaren.
Mijn eerste reactie was, gelijk de eerste weken. Hij had echt behoefte om bij mij te zijn en dit deed de band groeien en versterken, ondanks dat het soms erg pittig was. Maar zoals je de situatie later beschrijft.... Ik heb ook zo'n mannetje. Zit nooit stil en wilde op die leeftijd ook nooit meer op schoot of kroelen/ knuffelen. Inderdaad bij de gastouder soms wel, maar daar was genoeg te beleven als hij op schoot zat, thuis was het waarschijnlijk maar saai. Daarbij ook een heel makkelijk mannetje die nooit echt 1 kennig is geweest, tenzij mensen gelijk heel enthousiast en overdreven tegen hem doen, maar over het algemeen als je hem z'n gang laat gaan loopt hij op alles en iedereen af. Hier is het met de loop der tijd weer meer geworden, nu zijn begrip en besef van een papa en mama ook beter is. Kusjes geven kwam hier bv. ook vrij laat (als ik soms vergelijk met anderen) rond de 14/15 maanden. Hij is nu bijna 2 en weet heel goed wie zijn papa en mama zijn, onze band is prima maar het is nog steeds een heel sociaal kind die ook graag met anderen contact maakt en ook duidelijk aan opa's/oma's ooms/tantes laat merken dat hij ze lief vind. Ik heb nooit getwijfeld aan onze band. Als er namelijk echt iets is wil ons zoontje alleen maar mama, als hij ziek is bv. of als hij verdrietig is. Ook papa is dan alleen maar goed als mama er niet is. Dus ik vind het normaal klinken hoor! We hebben gewoon heerlijke spontane en sociale kinderen waarschijnlijk.
Inderdaad vanaf de eerste weken Maar ik moet zeggen dat mijn dochter nu ook behoorlijk ondernemend is en nooit stil zit. Ze speelt urenlang alleen en vind het allemaal wel prima. Als ze bij oma is of bij mijn tante dan vermaakt ze zich ook (gelukkig!) Maar zodra ik der kom ophalen en ze ziet me krijg ik een grote glimlach en komt ze gelijk even naar me toe om daarna weer verder te gaan met waar ze mee bezig was. Is heel normaal hoor wacht maar totdat ze verlatingsangst krijgt en je een huilend kindje moet achterlaten omdat ze naar mama wilt. Dan denk je terug aan de makkelijke tijd!
Goh ze heeft me altijd wel lief gevonden, dénk ik Maar de laatste maanden komt dat pas echt tot uiting.. Ze zit graag op de schoot, ze pakt een boekje en nestelt zich op mijn schoot neer. Sinds een paar weken knuffelt ze me echt (Doet ze nog niet zoveel met de papa helaas), is verdrietig als ik wegga en is heel blij als ze me ziet.. Maar is waarschijnlijk ook een fase, want ze is ook erg hangerig en wilt veel opgepakt worden En enkel bij mij, niet bij de papa
Hey bedankt voor jullie reacties! Zo te lezen komt het dus ook wat later (het echt bij je willen zitten, knuffelen, kusje geven etc). Dat is ook wat ik bedoelde). verlatingsangst heeft ze eventjes gehad (heel hard huilen bij het naar bed gaan) en ze is ook wel altijd door mij te troosten, of papa! Als ik haar ophaal bij de gastouder begint ze nu naast lachen ook wild met naar armpjes te slaan en strekt ze deze naar mij uit. Het zit ook wel goed denk ik .. ze heeft gewoon even een weekje dat ze even niks wil, minder enthousiast is en ik ben wat ziekjes.. Dus dan komt de onzekerheid weer. Ach ja hoort erbij he 😉
Mijn dochtertje was op die leeftijd ook geen knuffel kont! Wilde alles onderzoeken, logisch . Maar nu Wooow knuffel de knuffel!! Zelfs kusjes en vooral wel bij mij soms ook wel bij papa of oma maar 80% mama! En verlatingsangst pff dat is wel pittig soms maar eenmaal in me armen is alles koek en ei
Mijn zoon is nu een jaar en pas sinds een week of 2 begint mij me uit eigen initiatief te knuffelen en kusjes te geven. Hij rent ook altijd rond, wil nooit stil op schoot en blaat naar iedereen kushandjes behalve naar mij. En toch krijst hij van geluk als IK hem afhaal van het KDV.
Hoi meis! Hier ook een zwart start gehad (zwangerschap was een drama, vroeggeboorte, geen BV kunnen geven enz enz) En was ook onzekere over DE band hoewel ik wel meteen het overweldigende moeder gevoel had. Mijn dochter heeft vanaf baby zijnde al Naar haar Vader getrokken En dit maakte me nog onzekerder. Maar nu (21 maanden) kan ik Echt zeggen dat ze veilig aan me gehecht is (professioneel weet ik er veel VAN). We Zijn dol op elkaar ook al vind ze papa nog steeds geweldig. Bij 'spannende' situaties doet ze nu bijvoorbeeld haar handje in mijn t-shirt om geborgenheid te voelen. Dit doet ze alleen bij mij (niet bij haar Vader). Hoewel het dus geen knuffel kind is, merk ik aan dit soort kleine dingen dat ze dol is op haar moeder. Geen zorgen maken, je kindje is vast stapel dol op je ook al is het geen kindje wat tegen je aan ligt. Geniet van je wondertje en alles komt Goed!
Natuurlijk is je kindje stapel dol op je! En dat ze makkelijk naar anderen toe gaat is toch een resultaat van goede hechting? Dat heb ik me tenminste laten wijsmaken. Als ze je makkelijk loslaten hebben ze een goede hechting meegekregen.... En voordat ik scheven gezichten krijg van andere mama's : Nee daar wil ik niet mee zeggen dat als jou kind heel hard huilt altijd als je het wegbrengt dus niet goed gehecht is!
Onze oudste heeft weinig last gehad van verlatingsangst. Ook vind hij bijna iedereen leuk. Maar toevallig was er een momentje vandaag na het lezen van dit topic dat ik heel hard mijn hoofd stoten tegen een houten balk. Koste me even om weer bij te komen. Mijn oudste raakte helemaal in paniek en heeft gelijk een tijdje aan mij vast geklampt gezeten.
Hier was ze met 8 mnd ook geen knuffelaar hoor! en als ik wegging bij de creche of terugkwam, interesseerde haar nauwelijks. Daar baalde ik wel eens van.... Maar!! Ze zit nu pas in een verlatingsangst fase vanaf 11 maanden ongeveer. Ze zegt ook vaak "mama" en krijg de heerlijkste knuffels met armen om me heen geslagen. Als ik vraag om een kusje krijg ik een open mond op mijn wang het komt echt straks! Ik heb nu t gevoel dat ik t allemaal goed gedaan heb dat eerste jaar, dat ze blij is met mij als mama en dat ze me vertrouwd. Dus maak je geen zorgen O en ze komt heeeel vaak op mijn schoot zitten!
Bij mn oudste had ik dit gevoel ook regelmatig. Ze was (en is) absoluut geen knuffelkont en wilde bijna nooit lekker bij me knuffelen en kroelen. Eigenlijk merkte ik pas vooral hoe belangrijk ik voor haar ben toen ze goed ging praten - zo tussen 1,5 en 2 ongeveer. Toen kon ze het met woorden zeggen en sindsdien vertelt ze me gelukkig dagelijks meerdere keren hoeveel ze van me houdt. Mn jongste is daarin zo anders en maakt dat ik ook beter snap waarom andere ouders die onzekerheid soms juist helemaal niet herkennen. Zij houdt namelijk ontzettend van knuffelen. Meerdere keren per dag komt ze even langs om een dikke knuffel te halen en kruiptdan zowat helemaal in me. Zo anders dan haar oudere zus . Bij haar heb ik me dan ook nooit onzeker gevoeld. Kortom, ieder kindje is anders en als je kindje niet per sé heel fysiek knuffelig naar je toe is hoeft dat echt nisk te betekenen.
Hier 2 zoontjes en beide zitten echt niet constant aan mij vast geklampt, maar ik merk wel dat ze echt wel het liefste bij mij zijn. Zo vraagt de oudste (nu 4) regelmatig of hij vandaag echt alleen bij mama blijft. De jongste (2) wordt helemaal wild als ik hem weer kom halen bij de opvang. Misschien verschilt het ook wel per fase van het kind en het karakter van het kind. Maar geloof mij maar dat je kindje echt wel het aller liefste bij jou is, ook al knuffelen ze niet de hele dag met jou
Het gevoel was er eigenlijk meteen. Onze dochter is nu 7 maanden en absoluut geen knuffelkont. Op schoot zitten is stom, ze ontdekt veel liever het hele huis. Ze had dat al heel vroeg, het niet stil op schoot willen zitten maar liever rechtop en alles meekrijgen. Dus het knuffelen dat mis ik ook wel, ze heeft dat ook met niemand. Alleen als ze ziek is dan wil ze bij me op schoot. Soms vind ik dat wel jammer hoor, alhoewel ik het ook heel erg leuk vind dat ze lekker ondernemend is. Maar desondanks zie je meteen aan haar dat ze wel graag bij/met je is. Haar lach zodra je haar weer ziet, samen spelen, dat maakt dat je gewoon voelt dat die band er echt wel is.
Zelf heb ik vanaf het begin altijd het gevoel gehad dat hij bij me wilde zijn, ik was altijd thuis voor hem, hij kreeg borstvoeding, ik ging er maandenlang 4 tot 10 keer uit voor hem 's nachts, en hij voelde zich altijd fijn bij mij, voor zover ik in kon schatten. Maar dat hij zich écht aan me heeft gehecht heb ik pas gemerkt sinds ik weer werk. Als ik dan thuiskom na een dag werken, mijn man heeft hem dan van het kdv gehaald, of mijn man was thuis die dag, en zodra hij me dan aan ziet komen rijden, dan springt hij al in de vensterbank en gaat zitten zwaaien, en zodra ik de deur open doe, dan trekt hij echt een sprintje naar me toe, lachend, en valt in mijn armen en laat me de eerste 5 minuten niet meer los. Zo heerlijk