Mijn schoonmoeder is ruim 2 jaar terug gediagnosticeerd met longkanker. Dat was schrikken, maar ze deed het zo goed en fietste eigenlijk door de behandelingen heen. Een aantal weken terug heeft ze een hersenbloeding gehad (niet gemerkt) die ze op de scans terug konden zien. Haar hand laat het sindsdien afweten en ook haar been voelt anders als "normaal" maar die kan ze nog goed genoeg gebruiken. Een paar uurtjes geleden belde ze dat ze uitbehandeld is. De kanker zit ook in haar lever. Die sloeg natuurlijk wel even in bij ons. Maar ze was weer zo haastig dat we helemaal niet verder hebben kunnen vragen. Omdat zij zelf er nooit zo heel veel over zei en ook nu er niet veel over kwijt lijkt te willen, ben ik benieuwd of er hier mensen zijn die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt en die daar over willen vertellen. Uiteraard weten we dat geen mens hetzelfde is en dat het verloop bij een ieder anders zal zijn. Maar de complicaties stapelen zich nu op en zij lijkt gewoon nog steeds een beetje in de ontkennende fase te leven. In deze tijden van corona is het sowieso lastig in te schatten wat we nu moeten doen. Op bezoek gaan is niet echt een optie omdat juist zij vatbaar is. Maar we zijn ook een beetje bang dat ze straks in het ziekenhuis beland en we er dan helemaal niet meer bij mogen door alle maatregelen. Onze kinderen zijn 5 en 7, die hebben we tot op heden niets verteld. Wanneer is dat een "goed" (goed zal het nooit zijn natuurlijk) moment? Allemaal vragen! De komende dagen zal er hopelijk wel meer duidelijk worden voor ons, maar tot die tijd zijn er hier misschien mensen die hun ervaring willen delen.
Oh, wat moeilijk zeg. Zeker als je merkt dat ze er niet open over is. Mijn vader is 11 jaar geleden overleden aan darmkanker. Bij elkaar is hij ongeveer een jaar ziek geweest. Hij was juist heel open, daardoor was het ook 'makkelijker' voor ons. Wij hebben het al vrij snel de kinderen verteld. Onze oudste was toen 8/9 jaar. De jongste 11 maanden bij overlijden. Wij hebben verteld dat de dokters opa niet meer beter konden maken. Wij konden wel langs gaan. Dat is natuurlijk veel fijner. Is het een idee om toch langs te gaan en in de tuin af te spreken? Het is nu mooi weer. Dan kun je elkaar toch zien en spreken. En toch de juiste afstand bewaren. Ik zou het de kinderen zo snel mogelijk vertellen. Dan weten ze ook wat er aan de hand is. Ze gaan toch aan jullie merken dat er iets is. Speel open kaart naar je kinderen. Ze mogen jouw verdriet ook zien hoor. Heel veel sterkte!
Mijn moeder had in 2010 borstkanker. Daar is ze van "genezen". In maart 2010 kreeg ze klachten van haar been en kon moeilijk lopen. Bij de neuroloog terechtgekomen en een scan gekregen. Daar bleken een paar tumoren in de botten zichtbaar te zijn. Daarna heeft ze een scan van het volledige lichaam gehad. En toen kwam het verdict dat er 15 tumoren waren gevonden. O.a. in de hersenen, lever en longen en de rest in de botten. Volgens de longarts wees het patroon van de tumoren op een uitzaaiing van de borstkanker, maar een definitieve uitslag hebben we daar nooit van gekregen. Ik geloof dat ze de uitslag half april 2010 heeft gekregen en eind juni 2010 is ze helaas overleden. Zelf heeft ze lang volgehouden dat ze ook dit weer zou overwinnen, maar na het laatste bezoek aan de oncoloog werd haar duidelijk dat ze deze strijd niet zou gaan winnen.
@Zxcvb We wachten even de komende dagen af wat er nog meer uit komt, want met de sumiere informatie die we nu hebben, weten we gewoon niet genoeg. Daarna zullen we de kinderen gaan uitleggen dat de dokters oma niet meer beter kunnen maken. Ik verwacht dat onze oudste heel veel vragen zal hebben en dat de jongste het aan zal luisteren en daarna weer "gewoon" gaat spelen. Overigens is ze na een aantal chemo's haar haren verloren. Gek genoeg hebben ze daar ook nooit iets over gevraagd. Het idee van een tuinbezoek ligt denk ik wel binnen de mogelijkheden, als we maar goed afspreken die afstand idd te houden. Schoonmoeder is nogal van het knuffelen. Dat kan nu gewoon echt niet. @Esther2901 Wat verschrikkelijk om genezen verklaard te zijn en daarna zó gegrepen te worden door zo veel tumoren. Dat overwinnen is heel herkenbaar. Het is in het geval van mijn sm denk ik ook een manier om het slechte nieuws weg te stoppen. Ze heeft er nog nooit echt openlijk met ons over gepraat. We hebben bv het onderwerp begrafenis wel eens aangesneden, nou echt, ze werd gewoon boos. Ik ben toch nog niet dood riep ze. Er viel en valt echt niet over te praten helaas. Bedankt voor jullie reacties, Het helpt om alles te overdenken.