Q zit in een klas met maar weinig leerlingen met verschillende leerjaren door elkaar. In haar eigen leerjaar zit 1 ander meisje, verder alleen jongens. Dit schooljaar zitten in haar klas in de lagere leerjaren nog wat andere meiden. Nu is het heel lang goed gegaan met het meisje uit haar leerjaar, Q en zij deden super veel samen, echte vriendinnen. Er speelt van alles met dat andere meisje en zij begint Q ook echt te klieren / pesten. Hierop is Q veel minder met haar gaan spelen wat het ’gedrag’ van dat vriendinnetje versterkt. Volgend schooljaar wordt de samenstelling van de klassen anders en zijn Q en dat vriendinnetje de enige meiden in de klas. Natuurlijk geen probleem, maar de juf gaf tijdens het oudergesprek aan dat ze zich zorgen maakt over de relatie tussen Q en het vriendinnetje. Een gesprek met de meiden en ouders zou ze een goed idee vinden. Q vond dit zelf ook een heel goed idee, maar het gesprek komt bij het vriendinnetje niet uit. Enkel op de laatste schooldag, wat ik niet zo’n goed idee vind. Nu is een van de ouders pedagoog / kinderpsycholoog. Ik ken haar redelijk goed en haar kinderen spelen ook regelmatig met Q dus zij kent Q ook. Ik ben er over aan het denken om haar advies te vragen over hoe we Q kunnen helpen met de situatie om te gaan. Maar aangezien ik uit de schoolpleinpraat en direct van andere ouders hoor dat dat vriendinnetje bij verschillende kinderen niet goed ligt twijfel ik heel erg. Die moeder zal wel professioneel blijven, maar ik ben bang dat er een nog negatiever beeld over dat meisje ontstaat. Echter vind ik het ook belangrijk om Q te kunnen helpen, wij weten niet heel goed hoe en de juf volgens mij ook niet. Zouden jullie toch een bekende om advies vragen, of niet?
Heel eerlijk? Ik vind dit al te ver gaan. Mijn motto is: wat op school gebeurt wordt op ook opgelost. Ik zou niet eens een oudergesprek aan gaan. De kinderen zijn nog jong. Ze beginnen zich sociaal te ontwikkelen en. BFF's zijn een paar weken later stom een dan weer geweldig. Dus zou geen advies vragen. Ik zou ook geen gesprek met ouders erbij aan gaan. Ik zou wel met dochter bespreken wat aan de hand is, hier zij zich daarbij voelt en handvatten geven om het op te lossen.
Je gaat vragen hoe je dochter ermee om kan gaan. En als ze psycholoog is zal ze eerder de situatie vanuit "theorie" ontstaan van bepaald gedrag beoordelen en niet snel een oordeel over dat meisje vormen. Ook zal ze de bijna logische wisselwerking kunnen zien. Tenminste dat verwacht ik wel van een psycholoog. Ik zou het wel fijn vinden haar advies te krijgen. Je kunt daarna altijd nog beslissen of je er iets mee doet
Ik vind het een beetje onduidelijk, "wat speelt er vanalles met dat andere meisje"... Ikzelf zou het belangrijk vinden dat de enige twee meisjes in de groep goed met elkaar kunnen opschieten, ze hoeven geen beste vriendinnen zijn, maar moeten elkaar het leven ook niet zwaar maken.
Ik heb het eerlijk gezegd expres een beetje onduidelijk gehouden, anders ga ik te veel in detail in op een ander kind en dat vind ik oneerlijk. Q staat een beetje tussen dat meisje en ‘de jongens’ in. Zij kan met iedereen goed opschieten (nou ja, bijna iedereen natuurlijk) maar de jongens willen niet met Q spelen of werken als dat meisje er ook bij is. Dus Q moet kiezen tussen dat meisje of de rest van de klas. Nu speelt en werkt Q steeds vaker niet alleen met haar en dat veroorzaakt erg vervelend gedrag van dat meisje richting Q, aldus de moeder van dat meisje. Q voelt zich door de opmerkingen erg gekwetst en wil dit bespreekbaar maken. Aangezien ze de enige 2 zijn volgend jaar lijkt me dat ook handig. En daarbuiten is dit meisje het enige meisje van de leeftijd van Q die haar manier van denken begrijpt. Verder zijn de meiden waar ze mee om gaat (bij de waterscouting voornamelijk) een stuk ouder. Waar we mee zitten zijn ook precies de verschillende reacties die hier gegeven worden. Het gebeurt op school dus bemoei je er als ouders niet mee. En ze zijn maar met z’n 2e en het ging een hele tijd goed, dus help die meiden zo goed mogelijk.
Nadeel is dat die andere ouder een andere ouder is, ze id daar niet in haar rol als pedagoog/psycholoog. Als het goed is, zal ze het niet verder vertellen ed, maar je weet het niet. Bovendien moet je je, denk ik, afvragen of je iemand moet ‘belasten’ met een dergelijke vraag (in de zin van dat het een andere ouder betreft, niet iemand ‘in functie’). Ik zou het bij de juf laten. En als je er meer mee wil meer professionele hulp zoeken. Maar de vraag is of het jouw dochter is die dat nodig heeft of dat andere meisje.