Of voor mensen die uit een tijd komen. ( school) terwijl daar vroeger nog geen aandacht aan besteed is. Pas de laatste jaren komt het steeds meer naar voren dat mensen waar onder waarschijnlijk ik. Eigenlijk wel dyslexie hebben. Maar die in een andere tijd op school zaten dan sommige andere. Als je bedenkt dat ik al meer dan 20 jaar van school af ben. Dan spreek je over de jaren 80.. Ik ging naar school 1978. Ze waren toen wel al zo ver. Dat er kinderen waren die moeilijker konden leren. Maar in mijn tijd. Op school heb ik never wat gehoord over dyslexie. Of ik het heb. Dat ga ik laten uitzoeken. Als ik heel goed me best doet gaan mijn verhalen wel redelijk. Maar soms moet ik zelfs terug lezen van wat bedoelde je eigenlijk. De dt nooit begrepen. meer en enkelfout nooit begrepen. Probeer zo vaak mogelijk de spellingscontrole er over heen te gooien en dan gaat het soms nog mis. Bijvoorbeeld als ik snel typ. Dan sluipen de taalfouten er sneller door heen en ook de zins opbouw. Licht niet aan de snel heid van me typ werk maar in de snel heid van het controleren. Persoonlijk vind ik het jammer dat er mensen zijn die mensen op hun schrijftaal afrekenen. Je weet nooit wat de reden daar voor zou kunnen zijn.
Bedankt voor jouw antwoord. Ik was daar oprecht nieuwsgierig naar. Dat je ei en ij door elkaar haalt, snap ik dus prima maar als je ze naast elkaar zet zie het dus nog niet. Het is echt niet negatief bedoeld hoor, ik ben zelf absoluut geen taalwonder. Maar ik heb mij dat dus weleens afgevraagd en nu was er een goede gelegenheid voor.
Mensen mogen mij gerust verbeteren. Ik hoop dat ik er dan wat van leer, maar ik ben er bang voor. Al vanaf de basisschool vind ik die d's en t's lastig. Maar het is ook een stukje laksheid hoor, ik heb er in het dagelijks leven niet echt last van en als ik het perse moet weten is Google (of m'n man, spellingsfreak) m'n best friend. Rosa5; cijfertjes hier idem dito. Ik haat ze. Stond altijd onvoldoende voor rekenen en later wiskunde. Ik vind het saai en droog. Gelukkig ook geen last van in het dagelijks leven en mocht ik het nodig hebben, dan gaat wederom het Google-verhaal op. Oh en m'n man alweer, die is dól op cijfertjes! Wat betreft dialect. Ik heb jáááren gezegd: ik ben dat boek nodig. Ahum Ik ben mezelf gaan verbeteren, heel af en toe betrap ik me er nog op, maar dan hoor ik het zelf gelijk en verbeter ik mezelf dus. Laatst was ik in mijn oude woonplaats en ik hoorde bijna iedereen dat daar zo zeggen. Volgens mij echt een typisch gevalletje dialect
Helemaal mee eens! Ben dr zelf ook niet handig in. Weet niet waar op gedoeld werd tijdens dit topic maar vind het wel onprofessioneel lijken als bedrijven fixe schrijffouten hebben...
pnirmal, ik herken wel iets in jouw verhaal over ´problemen´ niet herkennen in de vroegere schooljaren. Zo hadden in ´mijn´ tijd eigenlijk alleen jongens adhd. Bij mij is mijn adhd pas op latere leeftijd vastgesteld. Ik vraag mij soms weleens af of bepaalde dingen in mijn leven anders waren gelopen als ze daar op school meer aandacht aan hadden besteed. En mijn adhd dus al was vast gesteld in de tijd dat ik nog naar school ging.
Bij jou is het wel duidelijk hoor Typisch dyslexie. Goed geschreven (enkelvoud, ligt) spreek je het exact uit als hoe jij het schrijft. Maar wat ze bedoelde, is dat er mensen zijn die bepaalde fouten maken die niets met dyslexie te maken hebben. Bepaalde letters verwisselen, zoals d en p, omdat ze zo erg op elkaar lijken, is wel een symptoom van dyslexie. En ook medeklinkers, die achter elkaar staan, omdraaien. Zoals rutsen, i.p.v. rusten. En rusp i.p.v. rups. Maar er zijn dus ook fouten (waar ik nu even geen concreet voorbeeld voor kan verzinnen), wat daar niks mee te maken heeft.
Ik heb trouwens ook een lichte vorm van cijferdyslexie. Als ik 89 zie staan, dan dénk ik negenentachtig, maar ik zég dan achtennegentig. Stom hè.
Geheel off topic maar er schiet mij opeens iets te binnen hierover. Ik had een keer een 4 voor een wiskunde toets gehaald. Gelukkig mocht ik die overdoen. En wat kreeg ik.. een 2 Terwijl ik toch echt serieus mijn best had gedaan. De leraar was furieus, maar ik had echt niet expres gedaan. Ik snapte het gewoon echt niet.
Maar in het Engels zeg je het natuurlijk wel zo. Het zou hier zijn: negenentachtig maar in het Engels eighty-nine. Op zich is de volgorde in het Engels veel logischer vind ik.
Als ik nou een native English speaker was, had ik nog een excuus. In het Turks is het ook eerst de tientallen en dan de eenheden. Maar ja, met die taal ben ik ook niet opgegroeid
Ik had dat voorheen wel eens met Engelse getallen. Dan schrijf je 89, maar in het Engels zeg je eighty-nine (weet even niet of het met of zonder streepje is), dat kan verwarrend werken. Ik had dat vorig jaar toen mijn man en ik in Londen op vakantie waren.
Weet je wat zo raar is. Pas vorige week en juist hier bij de feb mama.s kwamen we tot de conclusie dat ik misschien wel dyslextie zou hebben. Al jaren hoe goed ik ook me best doet hoe goed ik ook op let ik maak altijd de zelfde fouten. Bijvoorbeeld vorige week kwam ik er pas achter dat je bijzonder zo schreef en niet zo als ik het altijd schreef ik schreef bizonder? Mijn schrijven is wel verbeterd in de laatste jaren omdat ik probeer worden anders te onthouden dan andere zouden doen. Probeer het letterlijk dus gewoon te onthouden. En doe ik het bijvoorbeeld snel dan gaat het geheid fout. Pff.
Pnirmal, vind je het dan ook vervelend om verbeterd te worden in je schrijven door anderen? Of vind je dat dan juist alleen maar fijn, zodat je er misschien nog wat van leert?
Nou nee vervelend niet. En het is wel fijn om het te leren. Maar ik moet het nog laten uit zoeken. Het is pas echt een week geleden dat we er over zijn gaan praten bijvoorbeeld bij de feb mama.s. Dat ik misschien wel eens dyslext zou kunnen zijn? Daar voor zij ik altijd van sorry maar ik kan niet zo goed nederlands goed schrijven. Snapje me een beetje. Wel vind ik het jammer dat ik belemmerd word in wat ik zou willen schrijven of doen. Bijvoorbeeld ik begin niet aan een boek( te schrijven) terwijl ik best veel verhalen in me hoofd heb zitten maar dan weerhoud het me weer. Omdat ik het perfect wil hebben. En ik dan vaak in de knoop kom met moeilijke worden.
Ik zat net even te lezen over dyslexie en daar staat ook iets in over het onthouden. Kinderen met dyslexie maken langdurig veel spellingsfouten en hebben, om dat te voorkomen, veel steun nodig van spellingsregels. Het kan zijn dat ze één bepaald woord op een bladzijde op verschillende manieren spellen. Kinderen met dyslexie proberen vaak de spelling van specifieke woorden te onthouden. Dit is een enorme belasting voor het geheugen. Bovendien beklijft de kennis meestal niet, omdat ze het op een ongestructureerde manier in het geheugen opslaan. Mocht je inderdaad dyslexie hebben, dan is het onthouden van spellingsregels dus ook moeilijk, omdat je het anders opslaat in je geheugen dan dat mensen dat doen zonder dyslexie. Ik zou het wel laten uitzoeken als ik jou was.
Ja ik snap het... Je weet nog niet zeker of je het hebt... Bedoel je echt een boek schrijven? Of meer iets voor je zelf? Ik neem aan dat, voordat een boek gedrukt word, de spelfouten er ook wel uit gehaald worden toch? Dus als dat echt een droom van je is, gewoon doen.
Persoonlijk irriteer ik me niet zo aan dyslexie-fouten, maar wel aan verkeerd taalgebruik ("ik ken dat nie"), msntaal of laksheid. Natuurlijk mag je dat doen op een forum, maar ik lees je topic dan ws niet. Ik vind dat iedereen zijn best kan doen om zichzelf te verbeteren. Ik heb trouwens ook dyscalculie (cijferblindheid), maar ik zie een 5 niet als een 6, ik snap gewoon niks van de grammatica van cijfers. Ik kan niet hoofdrekenen, kom niet uit de simpelste formules, heb geen idee van mijn uitgaven.... dat kost me allemaal veel moeite. Scheikunde, wiskunde b, economie en natuurkunde waren voor mij om die reden echt moeilijk te doen. Algebra dan weer niet. Ach... iedereen heeft wat
Het is met toch wat om op je 37 ste pas te ontdekken dat je misschien wel dyslexie hebt. Een nichtje, Kind van me zusje is ook een dyslextie meisje maar als ik dan zie hoe zij het doet dan dacht ik altijd je hebt het niet. Maar niks is ondoorgrondelijk. En een juf van mijn zoon heeft wel eens gevraagd of ik of mijn vriend dyslextie.s waren toen zij ik nee. Omdat ik er nog nooit zo bij stil heb gestaan. Waar zwangerschapspagina al nog niet goed voor is haha.
Mag ik wat zeggen? Mijn complimenten voor degen die moeite hebben met taal (dyslexie of niet) en toch hun uiterste best doen!! Zo, dat moest even gezegd worden.