ik denk niet dat die kinderen dan echt bij je gezin gaan horen.. in zoverre dat ze er deel van gaan uitmaken, maar je gevoel daarin over dat je als er contact is je je misschien verantwoordelijk voelt kan ik me voorstellen
Heel egoïstisch maar ik zou het ook niet aankunnen dat er kinderen van mijn man rondlopen, zonder dat ze van ons samen zijn. Hijzelf ook niet denk ik, en ik denk ook niet dat hij mag doneren. Hij heeft diabetes (type 1.) Het is ook niet dat ik het andere mensen niet gun, maar ik zou er steeds aan blijven denken. Zelfde geld voor eiceldonatie.
Ik zou het echt niks vinden als mijn vriend dat deed. Zoals bijna iedereen wel zegt, prachtig dat het kan maar ikzelf zou er echt moeite mee hebben. Denk ook niet dat hij het zelf iets zou vinden overigens. Ja, stelletje egoïsten dat we zijn... Misschien zou ik het niet zo'n probleem vinden als het mensen waren die we kennen. Dan zou ik in ieder geval niet de hele tijd dat 'what if' gevoel hebben. Lopen er kinderen rond? Hoeveel? Hoe zien ze er uit? Worden ze goed verzorgd? etc. Maar echt gewoon 'anoniem' (is niet helemaal anoniem, maar toch) lijkt me echt helemaal niks.
ik denk niet dat het direct egoïsme is meer een gevoel en een gevoel schakel je nu eenmaal niet uit.. ik snap de reacties dan ook goed. alhoewel ik er dus zelf heel anders insta maar denk dat dat ook komt door ons traject en de wijze waarop Elize bij ons gekomen is.
Ik had er nog nooit echt over nagedacht, maar naar aanleiding van dit topic ga ik het er eens met ml over hebben. Ik zou er 100% achter staan als hij wil doneren. Hier op het forum lees je vaak genoeg hoeveel moeite het soms kan kosten om een kindje te krijgen of dat het uiteindeljk maar bij dromen blijft. Ik voel me dan soms bijna schuldig dat het voor ons zo makkelijk is gegaan en denk dan... Als we toch iets zouden kunnen betekenen, waarom dan niet? Misschien staan er over 16 jaar ineens wel 10 tieners voor de deur en ja, die kun je niet zomaar naar huis sturen. Maar grote kans dat die liefdevol zijn opgevoed door ouders wiens grootste wens is uitgekomen en hoeveel verwachten ze dan nog van jou als donor? Een goed gesprek eens in de paar weken? Prima hoor! Ik zou ook wel benieuwd zijn hoe het dan met die kinderen gaat. Mijn eicellen zou ik trouwens wel pas afstaan als ml er achter staat en ons gezinnetje compleet is. Ik wil niet dat er in mijn buik gerommeld wordt tot die tijd
Ik zou het denk ik wel los van elkaar kunnen zien. Mijn vriend die gewoon sperma doneert en niet gezien wordt als de vader. Uiteindelijk is het alleen het zaad waar het om draait en een andere man die zich de vader mag noemen en ik denk dat dat voor een kind ook zo zal voelen want diegene is opgevoed door zijn vader. Denk niet dat ik altijd maar met het idee zal lopen ooh mijn zoontje heeft nog een broertje of zusje ergens. Ja genetisch wel maar ik vind niet dat dat wat zegt want verder is er geen connectie met elkaar.
eiceldonatie mag ook niet voordat je je gezin compleet hebt en zelf geen kinderwens meer hebt dus dat klopt dan ook met jouw gedachte, maar mooi dat je er zo over denkt.
ik denk inderdaad dat je dit juist inschat, zo zie ik het ook en voel ik het ook en tja ik weet het natuurlijk ook want ja genetisch is Elize niet mij dochter maar gevoelsmatig des te meer!!
Ja, dat is ook zo. Maarja, toch een soort 'claimen' eigenlijk, ook al is het maar gevoelsmatig. Liefst zou ik natuurlijk zeggen van, als hij wil doneren moet hij dat gewoon lekker doen.
Volgens mijn gynaecoloog heeft mijn man superzaad En hij heeft mijn man inderdaad gevraagd of die er voor voelde om donor te worden. Wij hebben het dus inderdaad wel eens serieus over gehad. Ik heb er totaal geen problemen mee, maar mijn man vind het niks. dus houd het op. Hij moet er wel zelf achter kunnen staan natuurlijk.
Lastig thema. Ik gun het mensen absoluut, want nu ik zelf mama ben weet ik hoe waanzinnig mooi het is om een kindje te hebben en die liefde te voelen. Maar ook juist daardoor zou ik het moeilijk vinden als mijn man of ik donor zouden zijn. Gewoon het idee dat er nog zo'n kindje van jou ergens rondloopt waarvan je ook zoveel kan houden, maar die je niet bij je hebt.
Nee genetisch niet maar jij bent haar moeder. PUNT En Elize zal dat ook zo ervaren, jij bent haar mama, jij voed haar op tot volwassen vrouw en beschermt haar en leert haar de juiste dingen in het leven dat is wat anders dan de vrouw die het eitje heeft gegeven. Maar ja hoe het voelt kan ik dus niet over meepraten maar als ik erover nadenk dan zou ik er denk ik wel mee om kunnen gaan. Al zou ik geen eicellen willen doneren vanwege het hele proces maar als mijn vriend sperma zou willen doneren zou ik daar niet negatief tegenover staan.
Ik ben op dit miment zelf zwanger van een donor. Een anonieme donor want we zijn naar belgie gegaan. Puur om de reden dat het al moeilijk genoeg is om een kindje van ons beide te krijgen. Ik klink daarom ook heel egoistisch dat ikzelf mijn eicellen niet af wil staan. Ik heb er natuurlijk wel lang over nagedacht maar mijn gevoel zegt dat ik daar nu nog niet klaar voor ben. Misschien wel ooit.
Ah kijk, dat wist ik niet. Ik had er tot 3 maanden geleden ook nooit over nagedacht tot mijn schoonzusje die diagnose kreeg en ik zelf zwanger bleek. Nu zou ik haar ergens wel graag willen helpen om ook zon wonder mee te mogen maken dus denk ik er wel overna maar twijfel ik. Maar in dit geval kan het op dit moment ook nog niet. Dank voor de link!
Hier t zelfde! Oudste hebben we mogen adopteren uit China. Jongste via iui d en nu zwanger via icsi d.
Nee hoor. Ken diverse mensen die (recent) eicellen afgestaan hebben terwijl ze zelf nog niet zwanger waren geweest of hun gezin compleet hadden. Een deel was voor mensen die zelf geen kinderen konden krijgen en een aantal eitjes was voor diegene die ze afgestaan had.
het geen ik schreef is ons verteld toen wij met ecd bezig gingen maar wat jij verteld is denk ik via Geerten en ruildonatie ? of een ander soort dergelijke afspraak , maar dan werd al toch al gepuncteerd in dat geval is het ook anders. de persoon had zelf ook een punctie nodig en inseminatie om zwanger te worden in geval van een gezond persoon dat via normale manier eicellen wil afstaan is het zo dat je geen kinderwens meer hebt en een voltooid gezin dit i.v.m. complicatie en bv onvruchtbaar worden stel dat je dan zelf nog een kinderwens zou hebben , maar kan zijn dat het tegenwoordig per kliniek verschilt
Alleen OP gelezen.. Ik heb zelf 2 kids via een spermadonor. Ik heb er even aan gedacht om eicellen te doneren maar heb het niet gedaan. Niet omdqt ik het niemand zou gunnen maar omdat ik het zelf niet aan zou kunnen. Het is toch een deel van mij wat ergens rondloopt. En dat voelt voor mij niet goed. Ik zou me voortdurend afvragen hoe het met "mijn" kind zou gaan. Ik vind het wel goed dat het in nederland niet meer volledig anoniem mag. Vind dat je ook aan je kind moet denken. Die heeft er recht op om te weten wie zn donor is. En of je het verteld of niet, die vraag en zoektocht gaat hoe dan ook een keer komen. Je hoort vaak dat mensen zwanger raken via donor uit het buitenland. Sorry, dat vind ik erg egoistisch naar je kindje toe.
zelf zijn wij ook voor openheid en we hebben goed contact met de draagmoeder zodat Elize altijd bij haar terecht kan met vragen en ook weet waarom ze uit een draagmoeder is geboren. ik ben idd voor bekendheid en dat ieder kind recht heeft te weten waar het vandaan komt. maar ken de situaties niet van de mensen die voor anonieme donor gingen en hun redenen dus zal ik kan daar geen oordeel over hebben want ze zullen dat vast goed overdacht hebben net zoals wij dat hebben gedaan door voor een draagmoeder te kiezen