Ik vind het juist wel een ding voor ouders om je kind daarvoor te behoeden dat ze gekwetst word. Daar heeft een kind emotioneel meer onder te lijden. Idd mijn vriend is niet minder vader dalijk en ons kindje weet ook dat het van een donor zou zijn, dat verzwijgen wij ook niet. Het ligt er ook aan hoe je je kind opvoed. En als het niet anders gewend is dan is het niet anders.
Zo denken mijn man en ik hier ook over. Wij zouden het psychisch niet aan kunnen te doneren of gebruik te maken van een donor. Maar ik vind het prachtig als mensen dit wel kunnen en willen!
Ik zou er geen problemen mee hebben als mijn man sperma zou doneren, het is niet alsof er een emotionele band tussen hem en de wensmoeder bestaat (voor bekenden zou ik het wel lastiger vinden, maar ook niet ondenkbaar bv een lesbisch stel dat graag kinderen wil oid). Het is niet belastend voor hem, plat gezegd is het kwakkie in bakkie en klaar. En contact met een donorkind tzt zou ik ook niet problematisch vinden, tegen die tijd zijn onze kinderen al volwassen. Eicellen afstaan vind ik een lastiger verhaal, maar vooral omdat dat fysiek dus wel belastend is en daarmee ook belastend voor mijn gezin. Voor een hele goede bekende die op geen enkele andere manier zwanger kan worden zou ik het dan wel weer over hebben maar met mijn 39 jaar ben ik waarschijnlijk al te oud. Draagmoeder zijn, ik vind het bewonderenswaardig dat er mensen zijn die het doen, ik zou het niet kunnen.
Ik heb er ook enorm veel respect voor (heb jullie programma gezien) Ikzelf zou het echt niet kunnen.. Al vind ik het heel mooi en vooral geweldig dat er mensen zijn die het wel kunnen.. Mijn man zou het ook niet doen, dat weet ik wel zeker.
Het zaad van mijn man is erg slecht, dus niet gewenst, maar als het goed zou zijn, zou hij mijn zegen hebben. Net zo als ik indien ik geen 40 was geweest eicellen had willen afstaan. Na ons lange traject weet ik dat je je mening op allerlei vlakken bijsteld als je eenmaal voor de keuze staat, dus als het gaat om kinderen verwekken/krijgen, zeg ik nooit nooit
Wij zijn gezegend met een prachtige zoon die dmv KID geboren is, toen nog onbekend uit NL, bewuste keus overgens. en nee vind mezelf totaal niet egowistisch (of hoe schrijf je dat' Ik zou als het kon ook wel eicellen af willen staan, maar dat is zo makkelijk niet omdat ik heel moeilijk te stimuleren ben voor ivf.
Ik heb zelf een donorkindje. Maar ik zou écht geen donor worden. En dat heeft niets te maken met niet willen helpen, maar je gaat je DNA toch niet weggeven? Ik zou dat niet kunnen.
Mee eens.. Daarnaast zou ik als ik geen kinderen kon krijgen wel een draagmoeder willen hebben die zijn kindje dan zou dragen voor ons.. Mijn man zelf heeft toen aangegeven dat hij dat ook niet zou willen.. Of ik draag zijn kinderen of niemand zijn zijn woorden..
Ik ga, zodra ons gezin compleet is, eenmalig mijn eitje doneren. Gelukkig heb ik totaal geen idee hoe het is om de optie donor te moeten overwegen, maar ik weet wel dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Eerder zei ik ook altijd dat ik absoluut niet wilde dat mijn man zou doneren, ook daar denk ik nu anders over.
Ik geloof niet, dat het geheel anoniem kan tegenwoordig. Dus je hebt best kans dat er over 16 jaar ineens een puber op de stoep staat. Wil je dat?
ik weet niet of ik het ok zou vinden als mn vriend het doet en ik weet ook niet of ik het zou doen.. het zou sowieso niet in onze directe omgeving moeten zijn, ik zou het veel te zwaar vinden om 'mijn' kind te zien opgroeien denk ik.
het is idd niet meer anoniem maar die puber staat over 16 jaar echt niet "ineens" voor je deur.. er wordt dan via de donorbank contact opgenomen dat het kind contact wil dus je bent dan voorbereid en ja dat weet je van te voren, maar het kind heeft recht te weten waar hij/zij vandaan komt en ik zou daar ook geen problemen mee hebben. het kind heeft een vader die hij /zij al die jaren als vaderfiguur heeft gezien ondanks dat het d.m.v. bv mijn mans sperma is verwekt zal mijn man echt geen vader zijn voor dit kind. maar het kind krijgt wel de mogelijkheid wat over de afkomst te weten te komen.
Nee, liever niet. Toen wij probeerden zwanger te raken van de eerste hebben we wel de discussie gehad .Wij willen een kind van ons samen. Zou mijn man om een "goede" reden willen doneren, zou ik er wel voor open staan.
Het kan nog wel anoniem hoor. Oke, tis niet geheel officieel dan. Maar daar zijn circuits voor. Alleen jantje pietje klaasje en johan blijken vaak allemaal 1 bertje te zijn. van de 100 advertenties, zijn 10 eigenaren ongeveer. En al die advertenties zijn hetzelfde, we willen je graag helpen, ons gezin is compleet, heb 1x gedoneerd, of zelfs nog nooit. In de werkelijkheid hebben ze al miminaal 50x gedoneerd en liegen ze dat ze barsten. En omdat je kwetsbaar bent als vrouw, je wilt het graag, hebt geen opties meer, trap je er nog in ook.
Ik zou het echt goed vinden als mijn man spermadonor zou zijn maar alleen bij een vervulde kinderwens en die hebben we helaasch niet. Ik zou zelf ook graag eiceldonor willen zijn als we kindjes hadden maar dat lijkt me niet handig en gaat ook niet gebeuren want ik heb Lyme.