Voor iemand uit de familie zouden we het nog wel overwegen (hoewel mijn man inmiddels gesteriliseerd is en het niet meer mogelijk is), maar niet voor een onbekende. Hetzelfde zou voor mij gelden met een eicel. Ik zou het niet los kunnen koppelen dat ons DNA, niet (deels) ons kind is. Zo wil ik zelf kunnen bepalen waar een kind van ons terecht komt en of dat een (voor ons) fijne plek is om op te groeien.
Wij hebben er zelf gebruikt van gemaakt, maar als dat niet nodig zou zijn geweest, zou ik absoluut niet willen dat m'n man spermadonor zou zijn / worden. Heel krom, maar tja.. Ik vind overigens niet echt dat er een tekort aan spermadonoren is. De Nederlandse vriezers zijn misschien te klein, maar als je wilt kun je er via het buitenland zo aan komen hoor. Bestelling plaatsen op internet en je hebt het binnen een paar weken 'in huis'
Ik zou dat absoluut niet willen en er ook absoluut geen gebruik van willen maken. Vind dat verder helemaal niet egoïstisch of iets, kinderen zijn iets van ons samen in ons huwelijk en als mijn man kinderen verwekt bij een ander dan zie ik dat als vreemdgaan. Ook al was het via een potje en een spuitje. Er loopt dan toch wel een vrouw rond met zijn zaadcellen in haar buik... Gelukkig denkt hij er precies hetzelfde over als ik! Idem met vreemde eicellen of een vreemde baarmoeder.
Ik zie het dan niet als vreemdgaan, maar de strekking van je bericht en je gevoel erbij snap ik wel. Ons kindje is zo bijzonder voor ons omdat het het enige kindje op de wereld is dat alleen van ons samen is. Als mijn man zijn zaadcellen doneert is onze zoon niet meer zijn enige kind terwijl ik nog steeds maar 1 kind heb. Dat zou ik te moeilijk vinden. Dan zou ik liever adopteren als die mogelijkheid er is. Klinkt misschien heel krom, maar het is een gevoel.
Nee, ik zou dat niet doen. Mijn man zou dat ook niet willen trouwens. En ik ook niet. We zouden omgekeerd overigens ook zelf geen donorcellen gebruiken/gebruikt hebben.
Maar dat heeft een ander toch ook voor jullie gedaan? Een oprechte vraag hoor, geen aanval. Maar waarom kiezen jullie er dan wel voor om iets van een donor te ontvangen?
Omdat er geen andere keuze was. Dat een ander zo gek is om het zo maar te zeggen, wilt toch niet zeggen dat ik ook zo gek moet zijn? Ik zou dat echt als een soort verraad zien richting je familie. Je familielijn verspreiden, weggeven, en nooit meer terug zien. Je geeft wel je DNA weg. Tis niet alleen iemand helpen. Je geeft je DNA weg, iets wat alleen in jouw familie thuishoort. En dat ik er zelf gebruik van gemaakt heb, tjah als hij in de sloot springt, wilt niet zeggen dat ik dan ook moet springen.
Natuurlijk is het prachtig dat mensen het doen. Maar ik, vanuit mijn beleveniswereld, zou dat nooit kunnen.
Hij zou het niet eens moeilijk vinden, als hij er mensen mee helpt. Ik zou absoluut niet willen dat hij donor is. Heel egoïstisch maar ik draag zijn kind en niemand anders..
Ik zou dat best prima vinden eigenlijk. Grappig dat zo'n groot deel van de vrouwen het moeilijk vindt! Ik begrijp het wel heel goed hoor, ben eigenlijk verbaasd dat ik het niet moeilijker zou vinden.
Absoluut niet. Ik zou niet willen dat hij spermadonor wordt, ik zou zelf ook geen eicellen doneren. Daarnaast wil ik ook geen sperma en/of eicellen van iemand anders.