De titel zegt het al...mijn peuter wil echt niets. Hij wil: niet aankleden niet ontbijten niet zijn schoenen en jas aantrekken om zijn zussen naar school te brengen niet op de fiets (maar ook niet lopen of met de auto) hij wil niet zelf in de auto klimmen maar er ook niet in getild worden geen fruit eten niet zelf spelen geen boodschappen halen niet naar de kinderboerderij niet naar het bos niet thuis spelen ...en ga zo dus maar door. Wat ik ook van hem vraag/verwacht/voorstel...zijn eerste basisreactie is: nee. Nou weet ik wel dat dit peuter-eigen is, maar jeetje...ik ben qua kinderen toch echt wel het één en ander gewend, zowel werk als privé, en maar dit begint me nu toch wel een beetje op te breken. Nog los daarvan maak ik me soms ook wel zorgen. Hij loopt wat achter in zijn ontwikkeling (geen grote dingen, maar denk aan met de pot mee eten, zindelijk worden, zelf aan- of uitkleden, enz.) maar ik weet ook echt niet hoe ik het hem moet leren, want hij wil dus in beginsel al die schoenen niet aan, laat staan dat hij wil leren om het zelf te doen. Zindelijk worden idem dito: hij wil niet op het potje of op de wc, dus hij wil al helemáál niet leren om zelf naar de grote wc te gaan of zonder luier te lopen. Stickerkaart of zo helpt ook niets, want hij wil a) die sticker niet plakken en b) de beloning niet. Er is echt niets wat hij zo leuk vindt dat het hem kan motiveren. Is dit voor andere mensen herkenbaar? Iemand een gouden tip? Want ik begin er inmiddels soms gewoon tegenop te zien om met hem thuis te zijn...
Bied je hem veel keuzes waarop hij geen nee kan zeggen maar zelf kan kiezen; Dus wil je schoenen aan of laarzen? Wil je een kiwi of druiven? Wil je een luier om of wil je op het potje proberen? Etc.. En misschien nog iets duidelijkheid geven over de dag: we gaan je zusje ophalen als we klaar zijn met eten, wil je zo op de fiets of lopend? Geef een kind (binnen grenzen) zo veel mogelijk regie over zijn leven, dan volgt motivatie om zich te ontwikkelen en mee te doen met het gezin vanzelf.. (al lijkt het tijdens de peuterpubertijd soms eeuwig te duren)
Hoe oud is hij? Op zich zou ik mij even niet druk maken om wat hij zelf doet of niet. Ik zou überhaupt weinig aandacht schenken aan het niet willen. Wil je niet eten, prima dan eet je lekker niet! Mee naar school zal hij moeten, dus oppakkken bij kop en kont en zn jas en schoenen aanschuiven. Als hij niet in de auto wil klimmen dan wordt hij erin getild, hij kan kiezen. De beste manier is volgens mij om zo weinig mogelijk aandacht aan het nee te schenken en gewoon door te gaan met je dag. Op het moment dat hij door heeft dat het jou niet kan schelen is de lol eraf.
Komt weinig voor, maar ben het met je eens. Weet niet hoe oud hij is, maar als je het zindelijk worden echt aan wilt pakken zou ik gewoon de luier uit doen (en laten) en hem zelf z’n plasongelukjes op laten ruimen. Is de lol er snel vanaf.
Waarom dingen vragen als hij het toch moet doen, geen dingen vragen wanneer hij het toch moet doen, ga je mee naar de winkel, nee tja je laat hem niet alleen thuis dus moet hij mee. Geen reden om dit te vragen. Ik vraag alleen djngen waar hij ook echt kan kiezen, wil je drinken ja of nee, cracker of peperkoek, loopfiets of lopen. Wel het gevoel geven dat hij de controle heeft maar waar het kan. Heeft hij geen keus kun je ook zeggen wil je zelf je trui aan doen of moet ik het doen. Het moet toch dan heeft hij de controle of hij het zelf doet of jij het doet.
Zelf op laten ruimen? Hoe dan? Die van interesseerde het in het begin niks als hij een vieze broek had en dwingen om zelf op te ruimen bij een peuter.... Bedoel het niet lelijk hoor maar ik kon op mijn kop gaan staan maar ho maar.
Hier zijn sommige dingen geen vraag, die moeten gewoon, zoals naar school gaan. Dan geef ik een keuze die er bij past, bv lopend of fietsend. Als ze niet kiest, kies ik voor haar (en dan wil ze het andere ). Maar naar school gaat ze. En die jas moet ook aan etc. Bij andere dingen is er meer ruimte voor eigen keuzes, en daar maak ik ook echt gebruik van. Als ik haar op dat soort momenten beperk in haar keuzes, wordt ze veeeel tegendraadser op momenten dat iets gewoon moet.
Hier mogen ze zelf naar boven de vieze dingen in de wasmand gooien, schone kleren pakken. Ik doe er ondertussen even een dweil overheen.
Wat heerlijk! Die van mij was dan oostindisch doof. Gelukkig nu zindelijk! TS: mijn zoontje is pas begin oktober zindelijk geworden terwijl hij vrijdag 4 jaar word. Heb het in een ander topic al geschreven: het is me gelukt door omkopen met snoep
Ik zou ook keuzes geven, en daaraan vasthouden. De dingen die hij echt moet, zoals mee naar school, etc. niet te veel ruimte geven. 'Wil je zelf je jas aandoen of doe ik het?' Doet hij zijn jas niet aan, doe jij het. Niet in de autostoel stappen betekent dat jij hem er zelf inzet. En verder niet teveel ingaan op hem. Het lijkt mij een vorm van aandacht zoeken en negatieve aandacht (mama boos) is ook aandacht. Geef hem op andere momenten juist heel veel positieve aandacht. Het obstinate gedrag zoveel mogelijk negeren, dan heeft hij er niks aan.
Het eerste wat ik denk is : heeft een peuter wat te willen dan ? Mijn zoontje begint ook met dat soort dingen maar ik ben daar heel makkelijk in. Wil je niet eten ? Prima eet je niet Ik zeg 2 keer dat we de jas aandoen en werkt hij niet mee dan pak ik door. Ik zeg vaak al ver van tevoren dat we weg gaan "We trekken straks de jas aan en gaan weg met de fiets" dan is hij erop voorbereid Maar ben echt niet van plan om een lange strijd aan te gaan als ik weg moet
Natuurlijk hebben peuters iets te willen, dat de kop indrukken lijkt me niet gezond. Met sturen en (veel) geduld kom je er uiteindelijk wel. Ze zijn super druk met het ontwikkelen van hun autonomie, enorm belangrijke fase. Dat betekent niet dat ze álles kunnen kiezen en dat alles maar mag, maar een peuter heeft zéker wat te willen dus.
Hoe oud is hij? Klinkt een beetje als 'ik ben twee en zeg nee' fase, of de 'ik ben drie en doe dat nie' fase Mijn dochter wordt over een paar dagen 3 en kleedt zich ook niet zelf aan hoor. Schoenen en sokken uittrekken doet ze op de meest onmogelijke momenten omdat het haar uitkomt. Niet zelf in de autostoel willen klimmen? Ik tel tot 3 en bij 3 zet ik haar er zelf in. Ze zit heel snel als ik bij de 2 ben . Soms probeert ze het uit of ik nog steeds daad bij woord voeg met een driftbui als gevolg. So be it. Sommige dingen moeten gewoon. Wat ook helpt is het om dingen anders te brengen. Geen pyjama? Dan trekken we je 'huispak' aan, want we gaan zeker niet meer weg vanavond. Geen fruit? We hebben besjes met yoghurt of mandarijntjes als toetje vandaag (en toetjes zijn lekker natuurlijk). Boodschappen doen? Ik geef van te voren aan dat mijn dochter bepaalde dingen (binnen het redelijke) uit mag zoeken, bijvoorbeeld een fles sap. Geen jas aan? Prima, doe je hem niet aan. Ik hoor het wel als je het koud krijgt (moeten ze ook leren ervaren en voelen vind ik) Misschien ben ik heel makkelijk, maar ik heb een temperamentje in huis dat graag zelf dingen uitvindt/ervaart. Eergister lustte ze geen paprika en gister was paprika lekker, omdat ik de stukjes paprika van haar bord pikte omdat ze de 'lekkere dingen' liet liggen. Wij hebben ook de 'niet doen!', 'nee!' momenten en af en toe een driftbui, maar door haar mee te laten denken en voelen en ook wat controle te geven (waarvan wij de grenzen bewaken) gaat het heel goed. Ze ontwikkelt een eigen mening ipv overal tegenin te gaan en die mag ze ook, op een nette respectvolle manier, laten horen.
Ik laat mijn zoon zijn eigen keuzes ook wel maken maar tot een bepaalde hoogte. Als hij zijn jas bijvoorbeeld niet aan wil ga ik echt niet smeken of hij dat wel wil doen. Dan krijgt hij hem gewoon aan.
Hier helpt het zetten van een wekkertje als een tierelier. Ik gebruik het niet te vaak, maar in ieder geval als hij naar bed gaat of als we ergens naartoe gaan. Dan zeg ik dat hij nog even mag spelen, maar als het wekkertje gaat (met een leuk muziekje) dan gaan we [vul maar in]. Dat geeft hem iets om aan vast te houden. Verder geef ik hem niet altijd een keuze, of in ieder geval een beperkte keuze. Ook hier is duidelijkheid weer het sleutelwoord. Van al die keuzes en opties wordt hij helemaal tureluurs. Ik zelf ook trouwens
Ik denk dat je wat minder vragen moet stellen en wat meer moet doorpakken. Zoals gezegd staan zaken die moeten niet ter discussie. En sommige zaken laat ik ze zelf ondervinden. Geen jas of schoenen aan? Prima, je krijgt het vanzelf koud... Ik neem het dan wel mee. Maar binnen een paar tellen doen ze toch heel snel alles aan. Niet eten, prima. Maar ik maak niets anders en kunt niet op een eigen moment alsnog eten. Volstoppen met brood of toetje doe ik dus ook niet. En ze blijven aan tafel. Gaan ze klieren dan wachten ze maar elders tot wij klaar zijn. En niet spelen, prima. Ik ga wat anders doen en peuter mag blijven zitten. Vaak bedenken ze vanzelf wel wat. Verveling is ook goed voor de ontwikkeling. Stel geen vragen maar zeg " we gaan naar school, doe je schoenen aan. Geen verzoek maar een opdracht
Mijn zoontje is 3 en heeft ook zo'n fase. Help ik hem, wordt hij boos want hij wil het zelf doen. Vraag ik hem iets te doen is het "dat wil ik niet" of "dat kan ik niet". En dan op zo'n lekker zeurderig toontje... Soms wil hij echt van alles niks, dan zeg ik oke, dan ga je daar maar staan niks te doen Gelukkig draait hij meestal snel bij. Vanmorgen hadden we een beetje haast en natuuuuurlijk wilde hij z'n jas niet aan doen. Dan gooi ik z'n jas voor z'n voeten en zeg alsjeblieft. Dan loop ik weg en ga met de oudste de tassen pakken en richting de deur. En toen was het: ja ik wil wel m'n jas aan!! Niet te druk om maken. Wat bij ons helpt is een alternatief bieden wat hij nog vervelender vindt. Moet je soms een beetje creatief voor zijn, maar over het algemeen werkt het goed.
Bedankt voor het meedenken, allemaal! Ik vraag ook niet of hij het wil, hoor. Ik ben eigenlijk behoorlijk van de mededelende school. Maar als hij bijvoorbeeld op de iPad zit en we gaan eten, dan begin ik 10 minuten van tevoren met voorbereiden en dat herhaal ik daarna nog een paar keer. In het beste geval gaat hij dan, als we aan tafel gaan, alsnog uit zijn plaat. Maar meestal begint hij dan al 10 minuten van tevoren te krijsen dat hij niet 'straks wil eten'. En inderdaad, dan denk ik: dan eet je maar niet. Maar hij laat zich uiteraard niet negeren, dus als ik het daar bij laat, komt hij vanzelf naar de tafel om daar met spullen te gooien of iemand te slaan. Als we hem vertellen dat dat niet mag en hem op de gang parkeren, gaat hij daar helemaal los. Elke 3 minuten weer naar hem toe, uitleggen waarom hij daar staat en kijken of hij al sorry wil zeggen...nou dat duurt meestal alles bij elkaar wel een half uur en zo hebben we dus al weken niet samen gegeten. Hetzelfde met 2 keuzes bieden: "Ik moet de meiden uit school halen, wil je mee of wil je bij X (vriendin van mij) blijven?". Dan roept hij dus heel hard: "Ik wil niet mee....en ik wil niet bij X blijven!". Dan herhaal ik uiteraard echt wel: als jij niet kiest, kiest mama. Je gaat of mee, ga je schoenen maar pakken, en anders blijf je hier." En als hij niet kiest, dan pak ik echt wel door. Maar het punt is dat hij dit dus bij ieder onderdeel van de dag doet: hij wil niet aan tafel voor ontbijt ("Ik wil niet muesli én niet een boterham!") want hij wil met de trein, maar dan mogen wij óók niet eten. Hij wil niet de rode of de blauwe schoenen aan, hij wil helemaal geen schoenen aan. En dan pak ik hem maar weer bij kop en kont, want ja, we moeten toch weg. Maar hij dan wordt hij (begrijpelijk ook, natuurlijk) woest. Dus hij is echt meerdere keren per dag echt heel erg boos en ik vind het ook vrij lang duren. Hij is nu overigens 3 jaar en 2 maanden. In zekere zin vind ik het wel bij de leeftijd horen, maar als je steeds consequent doorpakt (en volgens mij doen we dat echt wel), zou het dan niet ondertussen al wat minder moeten worden? Ik vind het meer gedrag voor een tweejarige en daarnaast is hij op deze manier dus ook niet zo leerbaar.
Dat van tevoren al beginnen krijsen terwijl hij dus nog op de iPad zit herken ik een beetje van mijn oudste (nu 5). Ik zette dan de iPad al uit en ruimde hem op. Als je die 10 minuten die je nog had liever wil besteden aan boos zijn kan dat heel goed zonder tablet. Ik ben qua tafelmanieren vrij strikt en klieren tijdens het eten is hier een no go. Als je niet normaal kan doen aan tafel ga je maar weg. Ik zou dus ook niet elke 3 min teruggaan maar wachten tot hij uit zichzelf terugkomt. Dan is hij afgekoeld en zou ik er ook niet meer op terugkomen. Ik denk toch dat hij jullie routine iets te veel bepaald. Ik zou proberen hem wat zelfredzamer te maken. Hij moet zelf zijn schoenen en jas aandoen, is hij niet klaar gaat hij dus zonder schoenen in de auto. Niet boos worden, gewoon hem de realiteit laten zien. Geen schoenen aan: met sokken in de auto.
Leuk ik heb er ook zo eentje Mijn dametje met haar ijzersterke eigen wil, ze is nu 2jr10mnd maar vertoont dit gedrag ook al een jaar. Er zijn genoeg dagen dat ze om 09 uur al 4 drifbuien heeft gehad. Ook veelal dat ze er 30-40min in blijft hangen. En dat doet gewoon pijn aan m'n oren Anyway.. wij zijn nu 2 maanden bezig met extreem duidelijk verwoorden en positief bewoorden. En het helpt. Opeens gaan de driftbuien over (ok nog drie op een dag ofzo maar dat is echt een hoogtepunt) en ze duren ook veel korter (5-10min). Aan tafel bij het ontbijt zou ze bij ons overigens de trein krijgen zodat ze aan tafel komt maar dan wel met de consequentie dat er in de tussentijd brood gegeten moet worden. Of een cracker of een beschuit. Of wil je liever iets van mama's bord pikken? Is er niets dat hij lekker vindt? Brusjes ophalen op school: we gaan je zus halen en je gaat mee. Wil je je gympjes of je laarzen? Allebei niet? Dan niet dreigen met "anders" maar uitleggen wat er gebeurt.. zonder schoenen krijg je natte voeten. Wil je dat? Nee, dan kan je beter schoenen kiezen. De positieve benadering in gedrag en in je woorden... niet benoemen wat níet maar wat wél. En grapjes erover maken.. kom gekkie je moet toch schoentjes aan kijk dan wat een kriebelvoetjes je zo hebt, hop we doen ze even aan dan kan jij nog even kiezen welke knuffel je meeneemt. Het kost me onwijs veel energie. Ik ben niet zo van de ultrastrikte regels en bewoordingen maar het is ook iets in je toon heb ik gemerkt. Een soort daadkracht. Net als dus het omdraaien naar een positieve variant. Maar omdat het werkt ga ik maar door en dan hoop ik dat het straks vanzelf gaat. Ook bij haar haha