Hallo dames, Ik vroeg me af of hier nog meer vrouwen zijn die het zwaar hebben met het ontzwangeren? Twee weken geleden ben ik bevallen van een prachtige zoon maar ik voel me helemaal gammel. Hij heeft de eerste week in het ziekenhuis moeten blijven wegens een infectie waardoor ik zelf dus totaal niet aan rusten ben toegekomen... Ik had verwacht dat ik me een stuk beter zou voelen als hij eenmaal thuis was maar dat is dus niet zo...ik voel me eerder nog beroerder!! Mijn bloed is al geprikt op vitamine B12-gebrek maar dat was niet het geval. Ook mijn HB was in orde kreeg ik vandaag te horen.... Maar ik ben continu duizelig, licht in m'n hoofd, kan maar heel moeilijk in slaap vallen (slaap maximaal 5 uur per dag) en heb af en toe last van hartkloppingen in zowel rust als tijdens activiteiten. Gisteren was ik nog bij de HA maar die weet het aan ontzwangeren en de hormonen... Nu zit ik bv. weer te stressen mbt die hartkloppingen...als mijn HB niet te laag is waar komt het dan vandaan?? Ook ben ik erg onrustig en best overbezorgd mbt mijn zoontje omdat hij dus vlak na zijn geboorte een infectie heeft opgelopen... Zijn hier meer vrouwen die zo'n last hebben gehad van het ontzwangeren? En wanneer gingen jullie je eindelijk iets beter voelen? Met name dat zweverige gevoel in m'n hoofd vind ik zo vervelend!! :x Zou het gewoon stress/oververmoeidheid kunnen zijn?
Herken het over vermoeiende wel Ik ben het nog steeds (neem ook te weinig rust tussen door) Niet echt tips dus Als me zoontje aan de borst lag werd ik ook dizzy Maar geef onder tussen fles...
Ben na 8 maanden nog altijd een wrak... Hier ook zorgen gehad. Het ging met mij wat beter toen we weer vertrouwen in zijn gezondheid kregen. Het stoppen met de bv met 6 maanden was ook weer iets waardoor ik meer energie kreeg. Zelfs nu sta ik soms nog trillend achter het commode en kan ik hem net op tijd oppakken en in zijn bedje leggen. Mijn bloed was prima in orde. Huisarts weet het aan ontzwangeren en alle zorgen die we hebben (gehad). Geen opbeurend verhaal, maar met kleine stapjes gaat het steeds iets beter. Succes!
Ondanks dat het voor jullie natuurlijk ook niet leuk is vind ik het toch fijn om te horen dat ik niet de enigste ben die zo'n moeite heeft met het herstel... En hoe ging het dan met jullie moedergevoel? Ikzelf vind het een vreselijk heftige ervaring en mijn gevoel is er nog niet echt als ik heel eerlijk ben...voel me daar ook heeeeel schuldig over... Ik voel me zeker wel heel verantwoordelijk voor onze jongen en verzorg hem ook goed maar merk echt dat ik nog niet dat "verliefde" gevoel heb of uren naar hem kan kijken.... Als ik klaar ben met de fles en hij goed geboerd heeft ben ik blij dat ik hem weer terug kan leggen! Zou ik niet juist het gevoel moeten hebben dat ik uren met hem wil knuffelen?? Ben maar zo bang dat ik een vreselijke moeder word die niet genoeg van d'r kind houdt...hoe hebben jullie dit ervaren??
Herkenbaar vooral de eerste 2 maanden, beide keren. Was hier ook echt door hormonen, dat lag compleet overhoop. In,iddels wordt het beter gelukkig.
meid, voel je alsjeblieft niet schuldig!! Ik herken het wel, ben ook blij als het meissie lekker ligt te slapen in haar bedje en heb ook niet altijd zin om te knuffelen met haar. Dat komt echt door de vermoeidheid hoor, als ik een goede nacht heb gehad, heb ik zoveel meer energie. Dan kan ik het allemaal veel beter hebben en geniet ik er ook meer van. Komt allemaal goed, dat kleintje voelt wel dat je van hem houdt! liefs
Wel heel erg moe, maar dat is ook een beetje mijn eigen schuld. Ik liep met 3 dagen alweer vrolijk door de kamer heen en met 7 dagen was ik al druk aan het shoppen in de stad. Merk wel dat zodra ik me veel inspan ik meer last van bloedverlies, vermoeidheid krijg. Het enige wat helpt is toch tussen de middag nog 2 uurtjes te gaan slapen.
Je bent nog maar 2 weken geleden bevallen en je verwacht dat je je nu al weer beter zou voelen? Je lichaam is nog steeds een slachtveld, vooral hormonaal gezien. En als je een knip hebt helemaal. Ik denk dat je niet teveel moet verwachten en moet accepteren dat je je slecht voelt en dat dat nog wel even gaat duren. 5 uur per dag slapen is niet gek hoor. Ik teken er voor! Het kan nog veel erger als je kindje straks last gaat krijgen van buikkrampen of reflux. Mijn advies is; leef van dag tot dag en spiegel je niet teveel aan anderen. Jouw lichaam is toch weer anders dan dat van een vriendin of schoonzus die met 2 weken, met knip, al weer op haar paard zat (zoals mijn schoonzus
Ik begon me na 4 weken wat minder moe te voelen. 2 weken is ook wel al snel om weer helemaal fit te zijn. Ik vond mijn dochter de eerste weken lief en schattig. En nu na bijna 3 maanden? Ik hou met heel m'n hart van dat meisje, loop compleet over van liefde, zorgdrift, knuffel en kus haar het liefst de hele dag en ben blij als ze s ochtends weer wakker is. Geef het de tijd. Al die irritante verhalen dat je meteen overliep van liefde...bij de meeste vrouwen moet dat even groeien hoor! Komt allemaal goed.
ik heb er na 5 maanden nog steeds heel erg veel last van....heb me alles bij elkaar misschien 3weken topfit gevoeld de afgelopen maanden
Ik ben bekend met hyperventilatie/paniekaanvallen maar tijdens de zwangerschap helemaal geen last van gehad, wat voelde ik me goed. Ook na de bevalling liep ik over van de energie en sliep goed, tot ik op een avond op de bank zat en werd aangevallen door al m'n kwaaltjes en meer Voel me nu verre van fit, heb soms het idee dat m'n ogen ineens wegdraaien van vermoeidheid, m'n ademhaling is weer helemaal van slag, voel me gespannen en voel me ook zo schuldig tegenover m'n mannetje, vind mezelf helemaal niet leuk zo...klote hormonen
zo heb ik heg hetzelfde...tijdens de zw.schap geen last gehad van pa nu...waarschijnlijk door extreme vermoeidheid, wel weer meer last
Vermoeidheid speelt zeker mee. Het feit dat we tijdens de zwangerschap nergens last van hadden zou ons toch ook moeten geruststellen!?!
Ik heb het helaas ook. Tijdens mijn zwangerschap geen paniekaanvallen gehad en nu zijn ze weer terug in volle hevigheid. Overdag gaat het nog wel, maar als 's avonds vriendlief thuis is en ik wat meer rust krijg blijf ik er uren in hangen. Autorijden is er ook al niet meer bij Iemand de gouden tip?
Het komt helemaal goed, maar het kost veel tijd. Pas als je zelf wat meer rust krijgt en beter slaapt zal je zien dat het gaat veranderen.
Hier ook een drama met ontzwangeren, en ook mijn rikketik slaat weer op hol als ik in bed lig.. Doodmoe ben ik dan maar slaap niet van dat zenuwachtige gedoe, waardoor ik nog meer slaap mis.. Mannetje begint nu wat langere nachten te maken maar mn wallen slinken niet hoor en ik voel me ook niet top.. Klote hormonsters... Ik wil stralend,slank en energierijk achter de wagen lopen.. Niet grauw,uitgezakt en gaar.. (ff zwart wit gezien haha)
Hallo dames, Fijn om te horen dat ik niet de enige ben/was die hier zo'n last van heeft. Helaas zijn in de afgelopen weken mijn klachten toch behoorlijk verergerd en ben ik in overleg met de HA toch aan de AD begonnen omdat ik wrs. toch wel een PND heb.... Voor mijn zwangerschap heb ik ook al eerder last gehad van een angststoornis en deze komt nu in alle hevigheid weer opspelen. Daarbij merk ik ook dat het de binding met mijn kindje in de weg staat.........ik voel me nu vaak meer zijn verzorgster in plaats van zijn moeder en hier voel ik me heel schuldig over. Maar ik lees dat jullie ook zo'n last hebben van een zenuwachtig gevoel? Wat kunnen we hier tegen doen?? Ik ben vaak de hele middag misselijk en m'n handen trillen dan gewoon van de spanning. Ik slik de AD pas een week en weet dat dit ook van de bijwekingen kan komen maar het geeft mij toch een heel angstig gevoel. Ook merk ik dat de verantwoordelijkheid van zo'n kleintje heel erg zwaar op me weegt en hier word ik ook doodnerveus van.......ik had echt niet gedacht dat ik me zo slecht daarvan kon voelen! Ik kan hier echt heel erg van in paniek ..raken en ben dan bang dat dit gevoel nooit meer verdwijnt.. Herkennen jullie dit ook?? En hoe gaan jullie hier mee om?
ben 11 weken geleden bevallen en lig bijna elke avond half 8 op bed. trek het dan gewoon niet meer. Hoort er allemaal bij.. !
Ik vind het bijna vervelend om te zeggen maar ik herken dit zo. Ben nu drie weken geleden bevallen en voel me onrustig. Vooral snachts na de voeding lukt het me niet om in slaap te komen en daar baal ik zo van. Ik lig ook iedere avond rond half 9 9 uur op bed. Mannetje pakt de late voeding en ik de nacht. De uren tot de nachtvoeding gaan prima maar erna doe ik geen oog meer dicht. Iemand een oplossing? HIHI dan kun je er bijna een patent op aanvragen maar je weet maar nooit.