Daar ben ik wel benieuwd naar! Hoe was hij voor, tijdens en na de bevalling? NooNooman was heel nuchter en omdat ik erg terug getrokken was tijdens de weeën, heeft hij me ook niet echt gesteund. Dat hoefde ook niet hoor, ik wilde geen polonaise aan m'n lijf. Ik vond het ook vreselijk als hij toe ging kijken terwijl ik een wee had, man ga asjeblieft iets anders doen Omdat de ontsluiting niet opschoot heb ik 'm zelfs nog naar z'n werk gestuurd, ik zou die *^^&*)(! weeën wel in m'n eentje opvangen. Uiteindelijk na 3 uurtjes wel weer opgebeld hoor, toen trok ik het echt niet meer Hij is al die tijd heel rustig gebleven. Af en toe zuchtte hij met me mee, maar hij was vooral heel stil en liet alles maar over zich heen komen. Eenmaal in het ziekenhuis werd ie wat ongeduldiger, het duurde dan ook al een hele tijd. Op een gegeven moment zat ie met iedereen te sms'en, belde hij z'n vader, schoof hij naast mij (grom en ieuw!) een Hollandse maaltijd naar binnen en op het allerlaatst (toen ik bijna begon met persen) zat hij zelfs te kletsen met de gynaecoloog over de spiegelreflex. Ik heb het niet als heel vervelend ervaren, hij kon toch niks doen... Toen ik eenmaal aan het persen was werd hij wel wat enthousiaster in aanmoedigen. Ik durfde elke keer niet te vragen hoe ver ik al was omdat ik bang was dat ik nog heel lang zou moeten. Aan zijn reactie (ja toe maar, toe maar, nog één keer, goedzo GOEDZO) kon ik horen dat ie haartjes zag Na de bevalling was hij weer heel rustig. Niet emotioneel (was ik ook niet) maar wel ongelooflijk blij en opgelucht dat alles goed was. Hoe waren jullie mannen?
Mijn vriend was echt een KEI! Toen mn vliezen gebroken waren leek t door te zetten dus heb ik m naar huis laten komen (hij moest een uur rijden en had 3 weken verlof vanaf mn bevalling, dus was zo afgesproken op zn werk) toen t afzakte zijn we samen naar verjaardag en bbq gegaan en heb ik weinig aan m gemerkt.. Die avond gaan slapen en hij sliep al snel, maar ik kon niet slapen want toen zette mn weeen door ik heb m expres laten slapen en hij is even wakker geworden snachts (half) maar toen ik zuchtend zei, ga maar weer slapen draaide ie zich ook om en is verder gaan slapen Toen ie om een uur of 6 (rond 8 uur melden in t ziekenhuis vanwege mn te lang gebroken vliezen) weer wakker van mn zuchten werd schrok ie echt ff wakker en bedacht ie zich dat ie dat eerder gezien had dat zei ie ook en toen pas had ie door dat ie al wakker geweest was en dus weer door was gaan slapen vond ie even erg maar ik vond t wel fijn, hij was iig wat meer uitgeslapen Hij heeft toen mn rug al een beetje gemasseerd en hop naar t ziekenhuis.. Daar werd t door de wee-opwekkers snel een hel met extreme rugweeen en bij elke wee kon ik alleen maar roepen "liefje!" en dan wist ie genoeg! dan was t vaak "hoger lager links rechts" tot ie op de goede plek zat en dan kon ie zo hard duwen als ie kon! En dat heeft ie ook super gedaan! verder zei ie niks geloof ik maar dat hoefde ook niet.. Ik heb niet eens doorgehad dat t op een gegeven moment in zn rug schoot door dat harde duwen en dat toen de verpleegkundige t even over heeft genomen Toen ik mn ruggeprik kreeg heeft ie boven in de zenuwen gezeten (Ze hielden m niet op de hoogte en ik lag daar nog een uur te wachten ofzo!!! ) hij durfde 1 keer supernsnel te roken en hij is een echte roker hoor Tijdens t persen heb ik m niet gezien of gehoord, de verpleegkundige en verloskundige waren echt super met aanmoedigen en ik ruste met mn benen in hun zij, vriendlief wisselde alleen van plek als ie even "in de weg" stond.. maar hij stond constant naast me en ik wist dat ie er was zeg maar Na de bevalling was ie wel even emotioneel en zo supertrots! hij ging ook heeeeel snel de ouders bellen met t goede nieuws! Hij heeft me ook in de weken na de bevalling super geholpen (extreme BI dus ineens plat op bed en hij moest bijna alles doen!) En hij kon niet vaker zeggen hoe trots ie op me was en hoe knap ie t vond enzo.. was wel heel fijn om van hem te horen doordat ik door mn ruggeprik een gevoel van falen had. Al met al was ie ECHT mn steun en toeverlaat en ik heb m ook echt gemist toen ik mn ruggeprik kreeg en zonder hem beneden zat!
ik werd ingeleid, mannetje was erg rustig totdat ze mn vliezen braken toen raakte ik in een lichte maniek omdat ik de weeen al voelde komen en wou graag mn moeder en mn zus er bij. dus heeft manlief mn moeder enzus gebeld en zn beste vriend. die is beneden gebleven.. toen mn moeder en zus er waren is mn vriend even naar beneden gelopen om even tot rust te komen. Ik verlangde meer naar mn moeder dan naar mn partner tijdens de weeen (erg he) maar met 9.5 cm was mn vent zeker aanwezig en wat was het een kei!! GEwoon zich focussen op mij en alleen maar tegen me praten en tijdens mn persweeen deed hij met me mee.. Echt geweldig. Die blik toen hij daarna de navelstreng doorknipte en daarna de kleine vast had.. ohh dat vergeet ik echt nooit meer. waaauw! ik ben echt super trots op mn vent :d
Mijn bevalling was behoorlijk heftig, mijn man heeft 15 uur aan mijn bed gestaan zonder amper te zitten, bikkel! Hij vond het ook wel overweldigend, maar bleef erg rustig en was echt een steun.
Mijn man was echt mijn maatje tijdens mijn bevalling. Maar dan wel het stuk in het ziekenhuis. Ik moest sochtends bellen naar de vlos om te horen wat we gingen doen. Ze hadden besloten om me in te leiden. Ik belde haar rond een uur 0f half 9 ofzo. Mijn ouders en mijn man waren allemaal bij ons thuis, toen we hoorden dat we toch naar het zh moesten, besloot mijn man om even snel geld te pinnen en wat eten te halen bij de supermarkt, dat zit bij ons 2 min vandaan. Ik wilde ook nog ff douchen voor ik naar t zh ging, dus dat kon allemaal wel. Hij ging samen met mijn vader ff boodschapje doen. Ik was inmiddels klaar met douchen en mijn vader was ook al terug, maar mijn man nog niet??!?! Die moest nog ff pinnen zei mijn vader. Hij kwam pas om half 10 terug, hij was helemaal in de war haha, hij kon t even niet bevatten dat ik zou gaan bevallen. Inmiddels had het zh ook al gebeld waar blijven jullie, dus ik zei al ja ik zit klaar maar mijn man is spoorloos. Op dat moment kwam hij net binnen, ik was al bijna met mijn ouders naar t zh gereden haha. In het zh hebben we gezellig met iedereen om mijn bed zitten kletsen (ik heb tot 8 cm ontsluiting niks gevoeld) en vanaf 8 cm begon ik te spugen, mijn man heeft netjes de bakjes onder mijn mond gehouden en heeft af en aan met koude washandjes gesleept en hard op mijn rug gedrukt voor de weeen. Ik lag op een gegeven moment op mijn linkerzij, en hij zat blijkbaar achter mij om met zijn knie in mijn rug te drukken, dat had ik niet door en ik werd onrustig, sloeg ik zo zijn lip kapot tot bloedens toe.... De zuster kwam om hem zalf te geven hahah, terwijl ik al bijna moest gaan persen. Tijdens het persen had ik zijn hand vast. Maar na 3 persweeen kreeg ik een knip en vacuum, manlief heeft gekeken hoe onze dochter geboren werd. Hij vond het heel emotioneel, en toen hij haar voor het eerst vast hield, kwamen er toch wel tranen. De foto die gemaakt is van hem samen met dochter, is ook een van de mooiste van mijn bevalling. Op zijn gezicht zie je pure liefde (L)!
Mooi topic. Mijn man heeft het in ieder geval heftiger ervaren dan ikzelf. Ik werd ingeleid. Na twee keer gel aanbrengen kwam er nog steeds niets op gang. Dus wij hebben de hele dag een beetje door het zkh gewandeld en gecomputerd. Tegen de avond gebeurde er nog steeds niet. Het rommelde al wel wat, kreeg rugpijn maar verder niets. Rond 10 uur moest ik aan de ctg daarna zou ik pijnstilling krijgen om te gaan slapen en zou mijn man naar huis moeten. Daar zag ik erg tegenop. Halverwege de ctg voelde ik opeens een harde klap in mijn buik en braken mijn vliezen. Ik gelijk gebeld dat ik zo'n pijn kreeg opeens. Ik had toen nog niet door dat mijn vliezen waren gebroken. Dus ze zou snel terugkomen want ze waren aan het overdragen. Ik nog een keer gebeld en gezegd dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken. Ik moest gaan staan en het was al snel duidelijk, alles stroomde eruit . Helaas was het vruchtwater bruin. Dus direct werd alles in sneltreinvaart opgang gebracht. De hele kamer lag nog bezaaid met onze rommer. Alles werd in de tas gedaan, op bed gegooid, ze vertelde mij hoe ik ook alweer moest puffen en ondertussen pufte mijn man telkens mee. Dat hielp echt ontzettend. En toen reden we naar de verloskamers. Alle slangetjes werden aangesloten en er werd een ruggenprik aangeboden omdat de weeen zo snel op elkaar kwamen. Dus dat aanbod sloeg ik niet af. Daarna was de pijn weg. Toen pas hoorde ik hoe ontzettend hij in de stress had gezeten. Vooral omdat alles opeens zo snel ging. Opeens had ik weeen, opeens moest ik naar de verloskamers, en kreeg ik al die slangetjes en moesten we naar beneden rijden voor de ruggenprik en weer terug naar de verloskamer. Hij heeft zelfs aan de ass.-gyn gevraagd of er geen keizersnee moest komen omdat er in het vruchtwater was gepoept. Hij dacht dat dat heel gevaarlijk was. Toen ik ging slapen ging hij ook midden in de nacht zijn moeder en mijn zus bellen. Hij moest echt even van de schrik bekomen. Tijdens het persen hielp hij mij weer ontzettend goed. Telkens water brengen, zeggen hoe goed ik het deed, aanmoedigen, kusjes geven! Hij was zooo ontzettend goed! Ik had zoveel aan hem! Daar was ik van tevoren echt benieuwd naar! Maar ook tijdens het persen was hij best wel gestresst. (hij liet dat niet merken) Het duurde vrij lang. Ruim een uur. En na een uur besloten ze de vacuum te gaan gebruiken. Maar hij dacht dat het kindje er met drie keer persen wel zou zijn... viel dat even tegen. Dat krijg je als je geen boekjes wilt lezen van tevoren! haha! Hij kijkt er niet met plezier op terug. Hij vond het heeeeel heftig. Hij wil dit voorlopig echt niet nog een keer meemaken. Terwijl ik er absoluut niet zo overdenk. Op dat moment vond ik het ook afschuwelijk vooral toen het hoofdje stond. Maar daarna was het voorbij! Ik kan het best nog een keer
Hij vond het heel moeilijk om mij zoveel pijn te zien lijden. Ik was meer in mijzelf gekeerd dus hij ging rustig koffie drinken, boekje lezen, broodje eten. Als ik wat vroeg gaf die het meteen hoor..slokje water of iets.. Echt een schatje.. En met persen zo goed mee geholpen!! Mijn held.. Maar hij vond het heel moeilijk dat ik zoveel pijn had.. De ruggenprikman is zijn held.. hij verteld mij nog iedere dag dat die man een lintje verdiend hahaha.
mijn man vond het echt heel heftig. mijn eerste bevalling omdat het zo lang duurde.. De overweldigende pijn bij mij en zijn machteloosheid, nee hij vond het geen pretje. ook geen stomme grappen gemaakt ofzo. hij was een kei!! bij de tweede bevalling was hij een echte held! Hij besloot alles: nee schat, het is begonnen, ik bel NU het ziekenhuis. Mij in de auto helpen, door 10cm sneeuw rijden, alles regelen etc. (hij is niet zo sociaal handig, maar dit keer ging het super goed!!) De bevalling was heel heftig, maar hij hield zich aan het script: mij vertellen wat we aan het doen waren; een kindje aan het krijgen. Helpen puffen, het hele verhaal. Deze bevalling was heftiger en spannender, er gebeurde van alles, maar ons werd weinig verteld (en ik kreeg maar weinig mee) Ik pakte een dik, smerig, gestuwd, blauw en stil kindje aan en mijn hart stierf op dat moment. En mijn man was mijn held. achteraf vertelde hij dat hij zich niet voor had kunnen stellen hoe de emoties door elkaar konden lopen en van de ene piek naar de andere. Uiteindelijk kwam het helemaal goed met onze smurf en doken we een hele heftige kraamtijd in. Die vond mijn man nog het ergst, elize heeft het zwaar gehad en ik hing lekker tegen een pnd aan... ik denk dat ik wel kan zeggen dat van 2 bevallingen en 2 dochters enzo mijn man de tweede kraamtijd/eerste maanden echt het heftigste vond. (en ik ook...)
Mijn man was tijdens mijn bevalling echt mijn maatje... Ik heb heel veel aan hem gehad ook al had hij het gevoel zo machteloos te staan. Hij mocht van mij geen minuut van mijn zijde en is 18 uur non stop bij me geweest, zonder zelfs te gaan eten. (Dit realiseerden we ons pas na de ruggeprik en hebben toen gegeten samen). Hij vond het heel heftig mij zo'n pijn te zien hebben en dat de ontsluiting niet wilde vorderen. Hij is ook degene geweest die de ruggeprik op ten duur heeft ge-eist omdat de verloskundige niet ingreep. Daar ben ik hem zo onwijs dankbaar voor, want ikzelf kon op dat moment niets. Toen ik op de O.K lag heeft hij snel geplast vertelde ie omdat ie weer bij de lift wilde zijn als ik terugkwam. Nadat ik te horen kreeg dat ik mocht gaan persen heeft hij me erdoorheen gesleept en toen hij de navelstreng had doorgeknipt is hij met de verpleegster onze zoon in bad gaan doen en gaan aankleden. Daarna heeft hij supertrots de opa's en oma's op de hoogte gesteld, die blik herinner ik me nog als geen ander... Mijn vent was/is een kanjer!
Mijn man heeft samen met mij een week in het ziekenhuis gelegen in de kraamsuite,de 6dgn voorafgaande aan de inleiding en de avond van de geboorte is hij die nacht ook nog bij me gebleven.Tijdens de bevalling deed hij eigenlijk wat ik zei wat ik wilde,mee naar de douche lopen als ik dat wilde en bij iedere wee duwde/kneep ik heel hard in zijn hand,mee naar de ruggeprik,mee naar de ok.Hij was eigenlijk gewoon heel de tijd bij me ook al kon ie mischien niet zo heel veel doen dat was voor vertelde mij gewoon het belangrijkst. Achteraf vertelde hij wel dat ie het allemaal heel erg heftig enzo vond,zelfs zo erg dat ie mede hierom twijfelt aan een 2e.
Hier heeft mijn man het bij Levi geloof ik niet echt mee gekregen. De weken er voor vloog hij wel zijn bed uit als ik midden in de nacht rechtop ging zitten ( maagzuur ) om te vragen of het begonnen was. Toen ik 37 weken zwanger was werd hij in het ziekenhuis opgenomen met een darmbloeding. Op het moment dat mijn bevalling begon was hij wel thuis,maar zwaar aan de ijzertabletten en niet helemaal op de wereld. De vk heeft hem op de trap en later op het nachtkastje laten zitten en heeft mij eigenlijk groot deel gesteund ( douchen, puffen,rug masseren ) Na de bevalling leek hij opeens energie voor tien te hebben en heeft hij volop genoten als een trotse papa. Voor deze keer moet ik nog even wachten maar kom het na de bevalling zeker vertellen.
Ik ben ingeleid en mannetje is eigenlijk de hele dag erbij geweest. Alleen 's ochtends toen de weeen nog te doen waren is hij een keer een luchtje gaan scheppen. verder heef hij naast me gezeten, meegepuft, is meegeweest de ruggeprik zetten, een boek gelezen (toen ik de ruggeprik had gehad en even kon relaxen). En hij heeft tijdens het persen en de weeen mijn hand vastgehouden en gedept met een washandje. Ik vond eht heel fijn dat hij er was en wilde niet dat hij wegging o.i.d. Hij heeft het zelf als iets overweldigends ervaren, maar ook heel mooi. Hij heeft ook wel een klein traantje gelaten toen ze er was. Nu als ik naar de bevalling ofzo kijk kan hij er niet naar kijken, voor mijn bevalling ook niet.