Mijn man is sinds een tijdje ziek waardoor hij o.a. erg moe is (en daardoor ook down) na zijn werk. Mijn probleem is dat ik mezelf helemaal op offer om ervoor te zorgen dat hij zo min mogelijk hoeft te doen (hij heeft het al zo zwaar). Maar ik merk dat het me aan het opbreken is en dat ik zelf een man nodig heb die voor mij zorgt. Ik heb er ook wel over nagedacht om mijn ouders in te schakelen met hulp her en der, dat is wel een optie. Maar het gaat natuurlijk ook om onze relatie onderling dat je er voor elkaar kan zijn wanneer nodig en ik manlief niet zomaar 'buiten sluit'. Heeft iemand weleens in een soortgelijke situatie gezeten en zo ja, hoe heb je ervoor gezorgd dat je op de been bleef en dat je toch een beetje het gevoel had dat je man er toch voor je kon zijn? Ik denk dat het vanavond of morgen eens tijd wordt voor een goed gesprek thuis. Want ik weet het even niet meer. Ik denk dat als ik aangeef hoe ik me voel, dat hij wel graag wil dat ik me beter voel natuurlijk. Maar ik wil ook niet dat hij zich machteloos gaat voelen omdat hij ook niet weet hoe en wat. Dus ik wil dan wellicht met wat voorbeeldjes komen waarmee hij er toch voor mij kan zijn.
Ik denk dat je zelf ook al het anwtoord geeft op je vraag. Om de tafel en praten. Natuurlijk heeft hij het zwaar maar ook als je het zwaar hebt kun je misschien kleine dingen nog best doen. Al is het luisteren. Goed van je dat je op tijd aan de bel trekt voordat jij zelf niet meer kan. Sterkte
Ik heb wel eens in die situatie gezeten en bleef op de been doordat er juist geen hulp kwam en ik echt keuzes voor mijzelf moest gaan maken. Het werd overduidelijk dat er niemand voor mij zou komen zorgen en dat ik mijzelf als prioriteit moest gaan stellen. Ik heb daardoor wrang genoeg 'niemand nodig'; de persoon die naast mij staat is er 'voor de fun, voor de liefde, omdat ik dat wil', niet omdat ik hem nodig heb. Ik raak emotioneel helemaal van streek wanneer ik afhankelijk zou worden van een partner. Dat kan en wil ik niet.
Ik heb hier (gelukkig) geen ervaring mee maar kan me voorstellen dat jou emmertje ook een keer vol is. Misschien kunnen ze bij een steunpunt voor mantelzorgers advies geven? Hier staan wat adressen: Steun en advies - Mezzo Goed dat je aan de bel trekt en veel sterkte!
Dankjewel. Ik denk dat dat ook het beste is. Ik beschouw mezelf altijd als sterkste van ons twee, maar op het moment dat ik het echt niet meer trek, hebben we echt een probleem...
Dankjewel voor je reactie. Ik denk dat jij dan juist een hele andere behoefte hebt gehad. Voor mijn gevoel ben ik helemaal niet afhankelijk van mijn man. Maar je moet wel op iemand terug kunnen vallen wanneer je het zelf even zwaar hebt. Het is niet voor niks mijn levenspartner geworden.
Mijn eerste gedachte was; 'Maar dat heb je toch beloofd bij het huwelijk? In voor- en tegenspoed en ik ziekte en gezondheid?' Nu ik er langer over nadenk, vind ik wel dat je aan de bel moet trekken. Voor jezelf, want straks raak je zo overspannen dat jij ook niks meer kan. Maar ook voor je partner, omdat je nu niet optimaal voor hem kan zorgen, wat hij wel nodig heeft, en wederom die belofte.. Ik vind het erg knap van je dat je je grenzen aangeeft! Misschien kan iemand in je naaste omgeving je helpen, of kan je professionele hulp inschakelen bij het zorgen voor je man, of eventueel voor jullie beiden als je aanvoelt dat je er al te diep in zit. Ik snap alleen niet wat je bedoelt met dat je man voor jou moet zorgen, ondanks dat hij ziek ik. Ik begrijp wel dat je je man mist hoe hij eerst was. Ik weet niet hoe ziek hij is en hoelang hij ziek blijft, maar ik kan me niet voorstellen dat ik mij daaraan kan storen. Het is nog steeds dezelfde met wie je getrouwd bent, alleen di persoon zit even niet aan de oppervlakte. Misschien heeft iemand anders die tip voor je. Wil jullie allebei heel veel succes en vooral sterkte wensen. Dit lijkt me voor beiden niet makkelijk.
Het heeft niks te maken met wie hij was en nu is. Het heeft ermee te maken dat alle taken nu op mij neer komen en ik dat niet meer geregeld krijg. Mijn liefde voor hem is absoluut niet veranderd en ik kan me ook niet voorstellen dat dit zal gebeuren. Maar ik merk nu dat ik tegen een grens aan loop. Ik zou het zo fijn vinden om het gevoel te hebben hier niet alleen voor te staan.
als je man ziek is waarom gaat hij dan niet in de ziektewet ? het is voor zijn gezondheid ook niet goed als hij zo uitgeput thuis komt ... en voor jou denk dat jij er even tussenuit moet even een weekendje weg met vriendinnen of zus even wat anders even bijtanken en even voor jezelf zorgen je man kan het ook wel zonder jou en een goed gesprek kan geen kwaad even alles op tafel gooien wat je dwars zit en wat hem dwars zit en dan samen oplossen je hebt niet altijd iemand anders nodig om voor je te zorgen als je een goede partner hebt ookal is hij ziek moe of wat dan ook jullie hebben ja gezegd tegen elkaar en dus hebben jullie elkaar om de ander te helpen en ja ook hij kan zich soms even aan de kant zetten voor jou
Ik ben altijd degene die zorgt voor alles en iedereen, maar ik heb nu gewoon het gevoel dat het fijn zou zijn als iemand (al is het maar een uurtje ofzo) zich gewoon even over mij ontfermt. Even alle zorgen kunnen vergeten en zorgen dat ik even niet de sterkste persoon hoef te zijn, gevoelsmatig dan.
Niemand zegt dat natuurlijk. Maar zo beschouw ik ook zeker weten het huwelijk. Een wisselwerking en balans tussen twee personen. Geven en nemen. Dat jij dat niet zo ziet is prima. Maar ik denk niet dat TS hier ook maar iets aan heeft. @ TS: Knap!! Heel knap zelfs! Ik heb ook in zo'n situatie gezeten met mijn ex en heb het helaas zelf moeten doen want toen woonde ik in het buitenland. Het heeft voor ons niks goeds gedaan helaas. Had ik maar de wijsheid en de kracht om net als jou eerder aan de bel te trekken! Ik denk dat het beter was geweest voor mezelf. Ik wil je heel veel succes en sterkte wensen. Liefs x
Hij werkt nu al iets minder dan voorheen. Helemaal thuis zitten is geen optie omdat hij daar niet beter of minder moe van wordt. Dat maakt het misschien alleen maar erger. Ik denk dat als ik inderdaad duidelijk aangeef hoe ik me voel dat hij daar wel wat mee kan. Ik denk dat ik eens wat dingetjes voor mezelf op papier ga zetten waarvan ik denk dat hij me misschien kan helpen daarmee. Maar inderdaad een luisterend oor is al heel wat. Ik hoop dat hij vanavond wat minder moe is, dan is het wellicht wat makkelijker praten. Ik ben pas op vakantie geweest...
Maar als hij zich zo ellendig voelt, dan denk ik niet dat een gesprek met hem jou gaat helpen. Daarom zou ik ook niet aan hem vragen of hij alsnog wat voor je kan doen, omdat hij dat nu niet kan. Je zou wel kunnen zeggen dat je ziet dat hij het moeilijk heeft en snapt dat hij het niet kan, maar dat het voor jou nu te zwaar gaat worden. Je doet alles alleen en in je gevoel sta je ook alleen. En dat je daarom hulp van buitenaf gaat inschakelen. Door aan te geven dat hij best wat kleine dingen kan doen, belast je hem meer en geef je hem denk ik het idee dat hij niet goed genoeg is. Of beter zijn best kan doen als partner. (weet even geen andere bewoording, sorry als het vervelend klinkt, dit is echt niet mijn bedoeling!) Je geeft zelf al aan dat je dat gevoel niet bij hem wil oproepen.
Dat klopt ook, dat gevoel wil ik zeker niet oproepen. En hij heeft ook wel een aantal weken geleden al eens gezegd dat hij zou willen dat hij een betere man voor me kon zijn. Pff, de tranen prikken achter mijn ogen. Maar ik denk met wat kleine dingetjes zoals af en toe een luisterend oor of wat vaker samen koken, etc. Dat zijn dingen die hij op betere dagen wel kan. En ik denk dat dat voor ons allebei beter zou zijn. Dan voel ik me minder 'alleen' en hij voelt zich dan denk ik ook wel 'een betere man' voor mij. (beetje aparte woorden, maar je begrijpt wat ik bedoel) Ik ben ook wat tijd voor mezelf aan het maken, maar dat is uiteindelijk de oplossing niet. Het zorgt er denk ik wel voor dat ik het af en toe kan loslaten en ook echt even alleen iets voor mezelf aan het doen ben ipv voor mijn man/ons huis/mijn werk. Met hulp van buitenaf denk ik dat ik sowieso structureel een poetshulp voor in huis ga inschakelen. Dat scheelt mij in ieder geval een flinke huishoudelijke taak minder. Als alleen de was, koken/afwassen en boodschappen dan nog overblijven, zou me echt al een hele last minder zijn. Dit vind hij ook geen probleem, dat weet ik. En misschien kan ik voor de tuin kijken of ik dat samen met mijn moeder kan doen en dan structureel afspraken daarvoor inplan ofzo.
Ik snap je heel goed en vind het knap dat je aangeeft dat je bij je grens bent gekomen. Liever nu praten dan straks aan jezelf voorbij gaan. Natuurlijk heb ik geen idee van de situatie van je man en kan daarbij eigenlijk ook moeilijk aangeven wat zou kunnen helpen. Ik heb geen flauw idee wat hij allemaal wel en niet (aan)kan. Soms is erkenning alweer genoeg om er even tegenaan te kunnen. Praat met hem, dat je het graag voor hem doet, maar dat je het zelf ook zwaar hebt. Misschien helpt het al als hij een keer lekker de zooi opruimt van het eten. Of jouw voeten masseert... Samen brainstormen over hoe je/jullie dingen gaan aanpakken. Een lijst maken, zodat je je hoofd leeg kan maken? Nogmaals; geen idee wat je man nu kan....maar praten lijkt me een hele goede stap! Sterkte!