Nou, laat ik maar met de deur in huis vallen. Ik voel me een beetje schuldig ten opzichte van mijn oudste zoontje. Ik geef nu vier maanden bv aan de jongste en het loopt eigenlijk best gesmeerd. Ik zie eigenlijk ook geen reden om te stoppen (behalve dan dat ik het kolven behoorlijk belastend vind, maar goed). Ik geniet er zelf erg van, en mijn zoontje volgens mij ook. Maar eigenlijk heb ik wel vanaf het begin een beetje spijt. Bij de oudste heb ik het namelijk ook geprobeerd, maar ben ik na 5 weken langzaam af gaan bouwen. Hij heeft tot de 10e week bv gehad, maar de laatste weken alleen maar gekolfde melk. De reden dat ik niet heb doorgezet was dat we tot twee keer toe spruw hadden en dat ik het allemaal nogal overweldigend vond, dat moederschap. En bv geven is wel een beetje de overtreffende trap van moeder zijn, en daar kon ik me niet zo goed aan overgeven. Nu voel ik me achteraf dus best wel schuldig. Eigenlijk vind ik dat ik gewoon door had moeten zetten. Omdat ik nu weet hoe fijn het is. Omdat het gezonder is voor de baby. Omdat het goed is voor de 'bonding' tussen moeder en kind. Maar ja, ik kan het natuurlijk niet meer terugdraaien. Hebben meer moeders dit? Het kan natuurlijk ook andersom. Dat juist de jongste minder bv heeft gehad dan de oudste. Hoe gaan jullie daar mee om?
Joh je moet je niet schuldig voelen, dat is zo contraproductief. Bekijk de mooie kant: jij hebt bij je oudste gedaan wat in je vermogen lag, en wat toen goed leek. En daardoor heeft je oudste je geholpen met doen wat je nu voor de jongste kunt doen. Het is altijd beter om te kijken naar wat je WEL bereikt hebt, dan treuren over wat je niet bereikt hebt.
HIer sluit ik me helemaal bij aan. Ik heb mijn dochter helemaal geen bv gegeven. Die heeft vanaf het allereerste moment fv gehad. Ik zag het helemaal niet zitten, zo'n kind aan de borst en het was niks voor mij...daar was ik van overtuigd. Mijn dochter is inmiddels een lekkere eigenwijze dreumes van 19 maanden. Toen ik zwanger was van mijn zoontje sloeg ik helemaal om, ik wilde tóch wel bv gaan geven deze keer. Inmiddels is hij bijna 5,5 maand en geef ik nog steeds bv, gecombineerd met fv voor tijdens werktijd. Ook ik heb wel eens gedacht "had ik mijn dochter nu ook maar gewoon bv gegeven, waarom in hemelsnaam heb ik het niet eens een kans gegeven", want ik vind echt dat de intieme momenten die je met het geven van bv beleeft, je niet meemaakt als je fv geeft. Maar weet je...op het moment dat ik zwanger was van mijn dochter en na de bevalling stond ik er meer dan 100% achter om geen bv te gaan geven. Het was op dát moment helemaal de juiste keuze voor mij. Dus waarom me daar achteraf schuldig over voelen? Tja, als ik het over kon doen, zou ik een andere keuze maken, maar dat is met de ervaring die ik nu heb. Maar me schuldig voelen, nee, dat heb ik nooit gedaan.