Hallo, Ik heb vorig jaar in de zomer een aardige vrouw leren kennen, althans ik dacht dat ze erg aardig was... Ze is op zich aardig en helemaal gek op mijn zoontje, en hij op haar, maar dat is alleen volgens mij omdat zij mij zoontje elke keer een zak snoep geef. 1 keer is het leuk, 2 keer is het leuk, 3 keer ,misschien... maar toen heb ik gezegd :niet elke keer. Ze is alleen, en zoals ze zeg heeft ze eigenlijk niemand. Ze woont hier een straat veder, ik dacht: leuk contact, oke ze is al wel 54 ik 28... maar dat maak niet zoveel uit. Het is gewoon vriendschap, geen relatie. Komt ze een tijdje geleden bij mij, hadden we afgesproken. Mijn zoontje had gepoept dus ik veeg zijn billen af(dat lukt hem nog niet) maar volgens haar moest ik het anders doen.. Mijn zoontje heeft een lievelings knuffel, maar als hij die heeft dan duimt hij. Hij heeft een praat achterstand. Dus ze was hier, en mijn zoontje pakt zijn knuffeltje en gaat zitten duimen bij haar op schoot. Ik zeg tegen mijn zoontje: niet duimen, oke hij stopte ermee. Zeg ze geef hem anders een speentje, want ik zie dat hij het nodig heeft en heel veel kindjes van 4 jaar hebben nog een speentje. Ik zeg tegen haar, nee want hij moet juist stoppen met duimen vanwege zijn praten. Zei: maar als je een speen gebruik, en je zet de wekker gaat het makkelijker... Ze heeft zelf geen eens kinderen, het is echt gewoon bemoeien. Ze was hier van de week, en mijn zoontje wilde ff niet luisteren, dus eerst zei mijn vriend: nee, doe is niet. Maar hij luisterde niet, toen zei ik ook : nee niet doen. Toen zei die vrouw: jullie moeten niet allebei tegelijk nee zeggen, want hij is erg gevoelig en kan daar niet tegen. Even later was die vrouw weg, zeg mijn vriend en ik tegen elkaar: waar bemoeit ze zich mee? Ik heb besloten om afstand te nemen, ik hou er niet van. Ze wil de baas spelen, en ze denk dat ze de baas is over mij zoontje. Beetje spijt dat ik haar heb leren kennen.. Kortom: ze denkt alles beter te weten, terwijl ze zelf geen kinderen heeft. Waarom dit topic? Gewoon, om het ff van me af te schrijven..
Tsja, die mensen heb je er ook tussen. Jammer maar inderdaad beter om afstand te nemen. Misschien juist doordat ze geen kinderen heeft dat ze niet door heeft hoe bemoeizuchtig het over komt.
Dat lijkt me ook wel lastig om daar ‘vanaf’ te komen. Misschien toch het gesprek met haar aangaan en haar vertellen dat je haar aardig vind maar je soms opgelaten voelt door haar (hopelijk) goed bedoelde adviezen. Succes hiermee!
Oeh lastig, je kan haar er mee afketsen maar ik zou mijn grens aangeven en zeggen dat jij en je partner zelf jullie kind opvoeden en daar geen ongevraagd advies op wil, en zo wel daar wel om zou vragen. (Misschien kan ze wel meedenken met.. . leuke verjaardag cadeautjes, traktaties etc. Bijvoorbeeld )
Ik probeer nu de boot af te houden, door geen contact te zoeken. En als ze aan de deur komt niet binnen laten.
Ik vind dat best lullig. Zij heeft geen idee waarom je nu ineens afstand zoekt. Je kan op het moment dat ze iets zegt over opvoeden, toch gewoon iets van zeggen?
Dat dus, mee eens. Daarom zou ik persoonlijk even met haar praten of op het moment er wat van zeggen. Zoals het omschreven wordt heeft deze vrouw weldegelijk de beste bedoelingen, alleen een tikkie bemoeizuchtig.
Dat ze 'geen eens' kinderen heeft zegt natuurlijk niks over het feit of ze er iets van afweet of niet. Kinderen hebben maakt je ook niet opeens alleswetend. Verder vind ik de manier van 'ik ga lekker afstand houden en laat haar niet binnen' zo verschrikkelijk onvolwassen. Als je een beetje een grote meid bent dan ga je het gesprek op een nette manier aan en benoem je wat niet prettig vind. Op die manier laat je elkaar in je eigen waarde en bereik je waarschijnlijk ook veel meer.
Ze probeert jullie gewoon te helpen, en bedoelt het waarschijnlijk heel lief, als je je ergens aan irriteert zeg het dan gewoon. blijkbaar voelt ze zich thuis bij jullie. je noemt haar een vriendin, maar zodra ze ergens commentaar op heeft hoeft ze niet meer binnen te komen ? als dat al lang speelt had je er veel eerder iets van moeten zeggen ga in ieder geval een normaal gesprek aan over hoe jij het ziet, misschien heeft ze het dan ook wel door.
Ik zou er ook klaar mee zijn hoor. Als je nou een jarenlange, hechte vriendschap had zou ik er inderdaad een gesprek over aan gaan. Maar in dit geval zou ik de boot afhouden en niet meer afspreken. Is het wel echt een vriendin of gewoon een buurvrouw die af en toe op de koffie komt?
Ik denk dat als je geen kinderen hebt, waarop commentaar wordt geleverd, niet weet hoe dat voelt... Verder geef ik je groot gelijk. Ga het gesprek aan en geef op het moment duidelijk je grens aan.
Misschien eerst een gesprek aan gaan want misschien is het niet haar bedoeling om zo belerend over te komen maar denkt ze dat ze een "oma" rol op zich heeft genomen en dat dat zo moet. Vervelend is het wel natuurlijk maar alleen praten helpt. Mocht dat niet werken dan kan je altijd nog contact laten verwateren
Hmm ja wat dat betreft, er zijn er genoeg die wel kinderen hebben maar het ook niet kunnen laten om hun neus in andermans zaken te steken omdat ze denken dat hun opvoeding dé oplossing is. Dus het wel of niet hebben van kinderen heeft er mijns inziens helemaal niets mee te maken. Wat mij ergert is de manier waarop gezegd wordt dat deze vrouw 'geen eens' kinderen heeft. Alsof ze er dus daarom geen bal van afweet en dat is natuurlijk grote onzin.
Mijn vriendin riep vroeger ook; ik laat ze gewoon huilen en ze moeten in hun eigen bed slapen etc etc, pas als je kinderen hebt, begrijp je dat er nuances in zitten en dat het niet zwart wit is... Inmiddels laat ze hem niet huilen, want niet elk huiltje is hetzelfde en slaapt hij ook wel eens bij haar in bed. Sommige dingen leer je mee om te gaan als je kinderen hebt... Vraag maar aan leraressen die kinderen hebben gehad, voorheen vonden ze ouders bemoeizuchtig en lastig doen als het om hun kind ging en nu ze zelf kinderen hebben, begrijpen ze waar dat gevoel vandaan komt.. Ik zeg ook niet ze als je geen kinderen hebt, er niets van af weet, maar meestal werkt het niet zo.
Ik wilde precies dit schrijven. Misschien is het niet eens haar bedoeling om zich met jullie opvoeding te bemoeien, maar is ze impulsief of denkt ze dat ze juist helpt. Ga anders eens met haar opstap zonder kind en kijk of je haar dan leuk genoeg vindt voor een vriendschap. En praat!! Wat je nu doet is niet alleen onvolwassen maar ook respectloos. Zo ga je niet met mensen om.
Ik zou het ook moeilijk vinden om het gesprek met haar aan te gaan,ga ook liever de confrontatie uit de weg,onvolwassen/laf is het zeker maar wel heel herkenbaar.
Ik zou het gesprek aan gaan en dat hoeft je echt niet moeilijk te maken. Op het moment dat ze bij je is en ze zegt er iets over dan kan je toch aangeven van "Ik vind het heel lief dat je wilt helpen of advies wil geven, maar we doen het graag op onze eigen manier. De adviezen die je geeft zijn niet nodig, hoe goed je het ook bedoelt"
Dankjewel voor jullie reacties! In het begin voelde het wel goed, maar naarmate ze zo doet is het gevoel voor vriendschap ook weg..
Nou dan snap ik dat je met haar wilt kappen. Het komt over of er alleen maar irritaties zijn en het niet leuk meer is zo. Soms kom je er achter dat iets toch niet werkt. Zou steeds wat meer afstand nemen en als dat niet werkt toch maar eerlijk zeggen dat je denkt dat er geen toekomst in jullie vriendschap zit