Ze is wel heel eerlijk moet ik zeggen want er rust inderdaad ook een enorm taboe op. Wij hebben drie kinderen en ik vind het soms echt topsport om alle ballen in de lucht te houden. Veel mensen romantiseren het hebben van kinderen enorm en dat is misschien maar goed ook want anders zouden er geen kinderen meer worden geboren. Ik heb zeker geen spijt van mijn kinderen maar mijn oudste kinderen hebben nu een leeftijd ( 11 en 13 jaar) dat ik ze vaker niet leuk dan wel leuk vind want pubers zijn gewoonweg niet leuk en daar ben ik heel eerlijk in maar dat maakt me echt niet een minder zorgzame moeder of een moeder in een depressie. Je vriendin heeft haar kinderen ook snel na elkaar gekregen en dat is gewoon ronduit pittig en dan kan ik me best voorstellen dat je je weleens kan afvragen waar je in godsnaam aan begonnen ben. Je zou het eens kunnen vragen maar ik denk gewoon dat ze nu met beide benen op de grond staat en beseft dat het gewoon hard werken is en dat ze gewoon eerlijk is dat het niet altijd zo ontzettend leuk is,
Hier ben ik het mee eens. Ik kan geen thuisblijfmoeder zijn dat past me niet, ik ben na 10 minuten met autootjes op en neer rijden wel klaar met spelen en ik vind het mog heerlijk om lekker met vrienden op stap te gaan en savonds als hij op bed ligt te genieten van de rust. Maar toch komt ook het cliché je krijgt er zoveel voor terug voorbij. Ja m'n leven id veranderd en ja m'n vakanties waren een stuk relaxter maar je krijgt er ook een fantastisch kind en hele mooie eh waardevolle momenten voor terug en zoveel geluk dat ik absoluut er weer aan begonnen was en hem nooit meer wil missen!
Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Maar het valt me op dat als je je anders voelt dan gemiddeld, dat er nogal snel wordt gezegd dat er iets is waardoor je hulp moet gaan zoeken. Niet iedereen is hetzelfde, iedereen ervaart dingen anders. Ik heb 2 kinderen van 3,5 en bijna 2. Ik heb het toch onderschat hoor. Ik ben heel blij met ze, ze zijn mijn alles en zou ze niet willen missen. Ik kan echt over ze wijmelen over hoe geweldig ze zijn en hoeveel ik van ze hou. Ik vind het heerlijk om ze te knuffelen en kusjes te geven. En ik ben ook blij dat er juist een klein leeftijdverschil is. Maar ik vind het ook vervelend en lastig dat ik kinderen heb. Gewoon kleine dingetjes kan ik me zo aan ergeren. Ik kan niks eten en drinken zonder 2 mondjes naast me, dat gejank en gemiep om alles vind ik vreselijk. En dat ik gewoon geen moment rust heb, want ik heb constant een kind om me heen, dat benauwd me wel heel erg, en ben dan ook altijd blij als ze op bed liggen. Na de zomervakantie gaat mijn dochter als het goed is ook beginnen op de psz, dan zal ik ook wat meer ademruimte hebben waardoor alles wat makkelijker zal zijn. Ik denk ook dat 'spijt' van het moederschap niks hoeft te zeggen over de liefde voor je kind. Natuurlijk weet je van tevoren dat het zwaar zal zijn, maar in de praktijk is het toch wel ff anders. Wel naar dat je vriendin zich zo voelt, misschien kan je haar helpen dat ze bepaalde dingen positief gaat zien ipv negatief. Ik denk wel als je dingen negatief blijft zien dat je daar dan in kan blijven hangen.
Eens met Strandbal. De conclusie wordt wel snel getrokken dat het maar PND is. Dat hoeft natuurlijk niet. Ik ken ook iemand waarbij het erg moeizaam ging om zwanger te raken. Toen het kindje er uiteindelijk was, vond ze het loeizwaar en durfde niet toe te geven dat ze niet leuk vond. Waarschijnlijk omdat je er jaren mee bezig bent en dan moet je nog blijer zijn met je kind dan iemand waarbij het wel van een leien dakje ging. En het moederschap is gewoon niet altijd leuk. Fijn dat ze met je er over kan praten, TS! Ik denk dat het voor haar een hele horde is geweest om het te vertellen.
Het is pittig, mijn man ervaart dat ook, echter niet in de mate waarin ik het heb. Gelukkig kunnen we er samen goed over praten, ook met vriendinnen heb ik het er over. Sommige herkennen het gevoel wel. Nu al vier jaar weinig slaap, waarvan de eerste twee jaar letterlijk echt maar een paar uur per nacht, dus chronisch moe / uitgeput. Daarnaast heeft de oudste moeite met emotieregulatie en zijn het alle twee hele pittige meiden. Man en ik hebben allebei een behoorlijk zware baan. Op zich is het niet gek dat ik het zwaar vind, maar toch valt het me tegen van mezelf. Ik ben minder geduldig dan ik wil, heb veel minder energie dan ik zou willen en snak naar tijd voor mezelf en rust, ben dan vervolgens boos op mezelf omdat ik dat zo voel en dan is het cirkeltje weer rond.
Wat lief dat je zo meeleeft met je vriendin en dat ze jou zo kan vertrouwen dat ze dit bij je kwijt durft! Wat een mooie vriendschap! Het gevoel 'als ik het had geweten, was ik er misschien nooit aan begonnen', dát ken ik niet. Wel het gevoel dat je compleet overvraagd wordt. Onze derde is nu 2,5 en ik zat laatst nog te huilen op de bank dat ik me al 3 jaar volledig overvraagd voel...vanaf het laatste stukje zwangerschap loop ik constant op mijn tenen. Van de oudste twee weet ik gelukkig dat dat gevoel snel genoeg weer over gaat, maar als je er midden in zit, kan het soms onwijs heftig zijn. Ik denk dat er weinig helpt, behalve de tijd en voor ogen houden dat de rust ooit echt wel weer terug komt.
Hier op het forum heb ik vaak het idee dat je een ontaarde moeder bent omdat je niet perse de eerste poepluier van je kind wilt fotograferen en wilt melden hoe trots je daar wel niet op bent. Niet iedereen heeft de behoefte om de hele dag te knutselen met het kind maar owee als je zegt dat je daar geen zin in hebt. Of dat je je kinderen voor hun eigen ontwikkeling naar het kdv laat gaan terwijl het niet hieft omdat je niet werkt maar gewoon als moeder ook nog een mens bent met haar behoeften en tijd voor zichzelf. Ik vind het erg dat je dan gelijk naar je hoofd krijgt geslingerd dat je dan niet van je kinderen houd pot en je niet aan kinderen had moeten beginnen, want voor je kinderen laat en doe je toch alles? Ik ben stapelgek op mijn kinderen, zou mijn leven direct voor ze geven maar dat wil niet zeggen dat Alles altijd maar voor hun zou moeten wijken en dat ik mijn man en mijzelf altijd zou moeten wegcijferen voor hun.
Dat ligt dan misschien ook aan je omgeving. De leidsters begrijpen prima dat ik mijn zoon breng als ik een keer een dag vrij heb. Ze wensen mij veel plezier en vragen achteraf of ik lekker genoten heb. Ook vrienden en familie begrijpen dat ik soms me time nodig heb. En dat hebben zij zelf ook. Je bent daarna ook weer een veel leukere energiekere ouder. Ik herken dit soort reacties dan ook helemaal niet.
Ik denk dat t ook aan je omgeving ligt 2augustus1992...Ik ken ook en boel moeders die allemaal n mega roze bril op te lijken hebben en alleen maar op die mega roze wolk lijken te zitten. Oh wat is t moederschap toch mooi. En owee als jij even klaagt over hoe zwaar t soms kan zijn. Je krijgt dan reacties als "dat heb ik nou nooit" of "je moet t zo en zo doen" eh...oke...daar ga ik in ieder geval enorm van twijfelen....ik geloof niet dat je t als moeder áltijd fantastisch hebt....en snap ook niet dat je zou doen alsof dat zo is. Maar goed....ieder zn meug... Er zijn gelukkig dames die er gewoon voor uitkomen dat t zwaar is en ook nog graag "vrouw" willen zijn naast "moeder" drie werf hoera! Maar genieten van moederschap is wel belangrijk. Lukt dat niet t merendeel van de tijd dan lijkt me hulp zoeken niet verkeerd....
Ik heb vriendinnen en een zusje die bewust kinderloos zijn (gebleven). En serieus, ik kan dat best begrijpen. Ik zou persoonlijk ook nooit iemand overhalen om een kind te krijgen. Ik ben echt verliefd op mijn mannetje, hij is het mooiste wat me is overkomen en ik zou dat iedereen gunnen, maar zo werkt dat niet. Zelf heb ik ook nooit een sterke kinderwens gehad en toen ik eenmaal zwanger was brak de paniek in me los. Het is een megaverandering in je leven, het wordt niet meer zoals het was zonder kind. Constant het gevoel van het hebben van een grote verantwoordelijkheid, dat gevoel gaat nooit meer weg (mijn moeder heeft het nu nog zegt ze ). Spijt heb ik zeker niet, maar ik kan me best voorstellen hoe zwaar sommige moeders het vinden en hoe erg het kan tegenvallen. Je wéét zulke dingen ook gewoon niet van tevoren, je kunt er alleen een inschatting van maken. Dus ik vind het echt heel eerlijk van de vriendin van TS, maar ik zou er zelf niet meteen iets achter zoeken.
Even advocaat van de duivel spelen: ik denk dat sommigen ook nogal lang blijven hangen in: o wat is het toch zwaar. Een PND daarbuiten gelaten uiteraard, maar die zou met de juiste hulp weer over moeten gaan. Maar ik hoor zoveel geklaag om me heen. En van dichtbij zijn dat degenen die veel werken, veel hobby's hebben, vaak zonder kinderen weg zijn op weekendjes enz. Dat iemand dat doet heb ik totaal geen moeite mee of oordeel over. Maar dat bij elkaar op geteld en dan klagen dat kinderen hebben zo zwaar is, dan vraag ik mij af: hoe dan? Net alsof ik elke dag zingend naast mn bed sta en als mary poppins de dag door kom. Jemig, ik ben ze ook wel eens spuugzat. Maar de: ik-ben-geen-knutsel-speel-klei weet ik het wat voor moeder dat snap ik dan weer niet zo. Met kinderen weet je toch dat dat soort dingen erbij horen? Ik heb echt helemaal niks met de sporten die mijn kinderen doen en er wordt ook nog eens een actieve rol van ouders verwacht. Nou dan doe je dat toch (afwisselend uiteraard). De klaagdingen die je zo links en rechts allemaal hoort daar begrijp ik eerlijk gezegd weinig van. - ik heb een hekel aan speelafspraakjes - ik hou er niet van om op school te helpen - ik knutsel niet graag - klei en zand vind ik troep - vakantie is met kinderen een gedoe... enz enz. Wij hebben over veel dingen echt heel bewust nagedacht voor we aan kinderen begonnen en bij de tweede nog meer zelfs. En ik denk dat veel ouders er te overhaast in stappen en dat dat wel eens ten koste gaat van de kinderen. *duikt weg*
Wat betreft het knutselen, dat is toch niet gek om dat niet leuk te vinden? Ik ben helemaal niet creatief en vind knutselen echt vreselijk (op de lagere school al ). Dus knutsel(d)en ze lekker op het kdv, op school, op de bso en met papa . Of ze knutselen zelf en zoeken bv op YouTube iets op. Ze komen echt niets tekort hoor
@tuc ik wil hier even op reageren. Omdat ik ook zei dat ik geen knutselmoeder ben en graag werk. Ik werk, omdat het moet. Maar ook omdat ik het graag doe. Ik ben meer dan alleen moeder. Daarbij knutsel ik heus wel eens met mijn dochters. Maar ik maak veel liever een uitdagende puzzel met ze of lees ze voor. Bij ons is voorlezen echt een rustmoment, en wij doen dat dagelijks. Dat je niet graag knutselt, betekent niet dat je niet goed over kinderen hebt nagedacht natuurlijk. We zijn toch niet allemaal hetzelfde? De ene moeder is heel creatief, de ander heeft twee linkerhanden (zoals ik). Ik houd niet van geklungel met papier maché. En ze mogen in onze kleine tuin gerust in de zandbak, maar ik baal dus wel als dan de hele keukenvloer onder het zand ligt. Even uitkloppen is een kleine moeite. Ik spendeer veel tijd met mijn kinderen. Ik werk misschien wel veel, maar heb flexibele uren en kan ze zelf indelen. Onder schooltijd werk ik, na school is er tijd om samen te spelen, en als ze op bed liggen werk ik weer. Vakantie met de kinderen vind ik leuk. We zijn vorig jaar naar Spanje geweest met het vliegtuig. Dat ging prima en ik heb geen moment in de stress gezeten of zo. Ook daar ben je natuurlijk de hele dag met ze bezig. Maar ik heb geen moment gedacht: jeetje wat ben ik ze zat. Misschien omdat ik weet dat ik niet perfect ben en dat ik het niet perfect kan doen. Dat ik wist dat het ok was toen ze gingen spelen met de animators en wij ook een paar uur voor onszelf hadden.
Precies hetzelfde! De een knutselt graag, de ander heeft weer andere kwaliteiten. Alsof kinderen iets vreselijk belangrijks mislopen als hun moeder niet met ze knutselt. O, hun vader knutselt wel graag met ze, maar ja, die is doordeweeks dan weer niet veel thuis.
Goh @tuc , ik denk echt dat jij anders in het moederschap staat dan ik, en sommige anderen met mij. Dat mag natuurlijk, maar je moet ook begrijpen dat niet iedereen zo werkt. Ik hou van mijn kinderen, zou ze niet willen missen. Maar dat betekent niet dat ik mijn leven vóór ik kinderen had niet soms mis. Uitslapen wanneer ik wil, de deur achter me dicht trekken wanneer ik wil, rust in mijn hoofd en mijn huis zonder die voortdurende chaos die kinderen (naar mijn gevoel!) teweegbrengen... Natuurlijk wist ik dat toen ik aan kinderen begon. En tegelijk ook niet. Ik wist niet hoezeer ik die rust nodig had, tot ze er plots niet mee was. Stikjaloers ben ik op mama's en papa's die dat niet zo ervaren, maar ik kan mezelf daar niet in veranderen. En dat hoeft ook niet.
Nee het is niet erg om dat niet leuk te vinden, maar moet je alles wat je doet leuk vinden dan?? Dan vindt je het niet leuk, prima toch, maar dat betekend niet dat je het dan niet hoeft te doen. Natuurlijk knutselen ze overal, maar dat betekend niet dat ze het niet heel leuk vinden om dat ook met papa en mama te doen Het knutselen is maar 1 ding he. Wat ik probeer te zeggen is dat ik zovaak lees en hoor: ik werk om mezelf te blijven ontwikkelen. Dat snap ik en dat vind ik logisch. Maar als ouder moet je jezelf toch ook ontwikkelen? Althans zo zie ik dat. Je mindere kwaliteiten proberen te verbeteren, jezelf uitdagen. Zo gaat dat in een baan ook. En ouder zijn is een baan voor het leven. Gooi die tafel vol met knutselzooi en kijk wat het wordt. Probeer dingen die je niks lijken of waar je klotsende oksels van krijgt. Daar leer je van. Ik krijg vaak de indruk dat bij het ouderschap (want jaja voor de papa's geldt hetzelfde) het zwart of wit is: ik ben zo'n papa of mama en daar moeten ze het mee doen, zo blijft het. Terwijl in een betaalde baan je ontwikkeld als mens, als werknemer en soms dingen doet waarvan je van te voren dacht: nee niks voor mij!
Misschien 'klagen' andere ouders daar gewoon meer meer dan jij? Want natuurlijk doe ik ook dingen als mama die ik niet leuk vind. 's Nachts opstaan. Fantasiespelen. Samen op bezoek bij kinderen wiens ouders ik niet kan uitstaan. Maar ik doe het allemaal een pak minder hartelijk en vaak dan de dingen die ik zelf gewéldig vind. En ik zeg ook openlijk dat ik sommige dingen niet leuk vind. Net zoals de mama waarmee dit topic startte, overigens. En meteen wordt dan gezegd 'oh! Pnd!'. Terwijl het misschien gewoon een mama is zoals ik, die niet meedoet aan de roze wolk maar de dingen gewoon benoemt zoals ze ze ervaart.
Nou dat is ook de insteek die ik erin wilde gooien om daar over te discussieren en het van een andere kant te belichten. Misschien zeggen die dat vaker ja. Nu is er ook wel een verschil in benoemen en het gewoon doen of enkel maar klagen. Klagen klinkt zo lullig maar omschrijft wat ik bedoel. Maar het valt mij op dat het meer klagen is dan positieve dingen benoemen, misschien zit dat meer in de mens ofzo?? Geen idee. Maar soms heb ik het idee dat we in een maatschappij zitten waarin iedereen dus altijd maar blij moet zijn met wat tie doet. Alles wat vervelend is gaan we zoveel mogelijk uit de weg. Goh lastig om het zo schrijvend onder woorden te brengen. Zoals bv de vriendin van ts, wordt idd meteen PND geroepen. Ik kan dat niet zeggen, ik ken haar niet. Je mag best benoemen dat je het minder leuk vindt of wat je moeilijk vindt. Klagen zie ik als zeuren en er vervolgens niks mee doen. Dat is wat ik om mij heen hoor. En mensen die er volledig in mee gaan. Nee je hoeft niet alles wat je doet leuk te vinden. Dan doe je fijn iets wat je niet leuk vindt. Daar leer je enorm van. Het is heel leuk en makkelijk om dingen te doen die je liggen en die je graag doet. Maar heel belangrijk is het ook om dingen te doen die je niet graag doet. Een veel gehoorde quote is ook:" je moet doen waar je blij van wordt. Als jij er niet blij van wordt moet je ermee stoppen" Nou daar ben ik het niet mee eens en ik vind het ook geen goed voorbeeld voor de kinderen. Zij moeten immers ook dingen die ze niet leuk vinden. Ik vind dat nu echt typerend voor onze maatschappij: pleasen, politiek correct zijn en alleen maar "leuke" dingen doen. Ik vind dat zelf niet zo'n goede ontwikkeling. En onze kinderen weten bv heel goed wat papa leuk vindt en wat mama leuk vindt. En zeggen ook: "mama ik weet dat jij in het keukentje spelen niet zo leuk vindt maar ik wil dat toch graag nu met jou doen". En zo zit papa ook regelmatig met een pot lijm voor zn neus We doen het dan minder vaak of op een andere manier. Maar niet doen omdat je er niks aan vindt vind ik gek. Zeker omdat we dat van onze kinderen wel verwachten. En ook je baas mag dat van je verwachten, waarom de kinderen niet denk ik dan?
Lees even een beetje mee en kan me er ook wel in vinden wat hier gezegd wordt. Heb nu een dochtertje van 8 maanden en het valt mij allemaal veel zwaarder dan verwacht. Zou ik het over moeten doen dan doe ik dat met de volle 100% want heb geen seconde spijt van d'r! Maar ja het valt mij wel zwaarder dan verwacht. Helaas heb ik ook niet een PND waar ik nu langzaam uit kruip dus dat maakt alles nog moeilijker. Wat betreft die vriendin denk ik wel dat ze hulp moet gaan zoeken, ik denk dat het gewoon wat ze heeft dieper zit dan de 'ik ben niet z'n moeder' maar dat baseer ik alleen op jou verhaal. Ik ken haar persoonlijk niet natuurlijk. Misschien is alleen praten met jou al genoeg. Dat ze het gevoel heeft niet de enige te zijn die zich geen oermoeder voelt en geen knutsel fanaat is om zo te zeggen. Overigen had mijn moeder ook altijd een hekel aan knutselen en ze heeft bijna nooit meegegaan met mij en m'n zusje hoor. We speelde lekker samen of alleen en zo ook buiten of met poppen enzo. En ik heb niets gemist in m'n jeugd!