Ja, maar dit ben ik ook helemaal met je eens! Ik heb dan de insteek van je eerste bericht niet goed begrepen. Ik kan ook niet zo goed tegen dat 'alles moet leuk zijn'. En ik denk dat je dat ziet bij ouders die hun kinderen meeslepen naar van alles. Want 'alles moet zo blijven als voor de kinderen'. Ik oordeel daar echt niet over, maar vind het wel frappant. Is mijn leven een stuk rustiger en ja, ook saaier dan voor ik kinderen had? Ja natuurlijk, en maar goed ook! Ze hebben een rustig en stabiel thuis nodig en ik denk dat wij heel wat doen om ze dat te bieden. Als mijn dochter een pottenbakkersset krijgt voor haar verjaardag en ze kan niet wachten om het uit te proberen, doe ik dat natuurlijk. En nee, ik vind dat dan niet 'geweldig' of 'leuk'. Maar dat verwacht ik ook niet, want ik ben nou eenmaal niet zo van het knutselen. Nog zoiets: de babyperiode. Ik begrijp ook nooit zo goed als ouders zeggen 'ja, ik heb niet veel met baby's'. Hoezo dan? Tuurlijk mag je die babyperiode zwaar vinden en het trekt echt wel een wissel op je, maar dat betekent toch niet dat je niets met baby's hebt? Het is gewoon een periode in het leven van je kind. Alle periodes hebben hun ups en downs. Toen ik vertelde dat ik 4 of 5 x per nacht wakker werd omdat mijn dochter van 8 maanden nog nachtvoedingen wilde, werd ik net niet voor gek versleten. Terwijl ik dat helemaal niet als zwaar ervaarde. Ja, je bent moe, maar wie niet! "Je moet doen waar je blij van wordt" is typisch zo'n lege, nietszeggende quote. Staat leuk op een t-shirt of een mok, maar je bent er niets mee in het echte leven.
Dan zijn wij het idd helemaal eens. Mijn eerste bericht was ook niet zo duidelijk maar vind dit moeilijk te omschrijven.
Hoewel ik het met de rest wel eens ben, snap ik dit stuk dan weer niet. Ik ben dus zo iemand die zegt dat ze niks met baby's heeft. Nochtans heb ik er momenteel eentje van acht maand rondkruipen Heeft niks te maken met hoe zwaar die tijd is, of omgekeerd hoe graag ik mijn baby zie. Maar ik wacht ongeduldig tot hij groter is, kan lopen en praten.. Dat vind ik gewoon veel leuker. Ik zal ook nooit zo koetsjiekoe doen bij baby's van anderen, of zelf vragen om een baby te mogen pakken. Ik vind baby's best schattig, maar vooral heel saai Zodra ze een jaar was, vond ik mijn dochter pas écht geweldig worden.
Ja, maar zo bedoel ik het niet het is moeilijk uit te leggen. De babytijd is inderdaad saai en voorspelbaar, en dat is goed. Dat betekent toch niet dat je dan niets met baby's (je eigen baby dan) hebt? Ik zou ook een baby niet zomaar oppakken, vind ze schattig maar als het mijn kind niet is 'kan' ik er ook niet veel mee, om het zo maar te zeggen Ik vind de peuterperiode dan weer vermoeiend. Overal achteraan rennen, 100 x nee zeggen op een dag, uitgedaagd worden, driftbuien... maar ik kan moeilijk zeggen dat ik dan 'niets met peuters' heb. Het is gewoon iets anders. Die periode is ook mooi omdat je ziet hoe het karakter van je kind zich vormt. Opvoeden is gewoon niet altijd en alleen maar "leuk" en dat is maar goed ook.
Ok, zo snap ik het dan weer wel. Die 'ik heb niets met baby's' is voor mij vooral in contrast met sommige vrouwen die ik ken die élke baby die ze zien willen doodknuffelen (nu ja, hopelijk niet letterlijk) en verdrietig zijn als hún baby ouder wordt, omdat ze dan 'geen baby meer hebben'. Dát voel ik dus totaal niet.
Niet alle reacties gelezen hoor, maar mijn inziens zit het 'probleem' meer in het oververmoeid zijn, geen tijd meer voor je zelf. Uit bescherming voor je zelf is het dan heel logisch dat ze het fijn vindt als haar kinderen in bed liggen of een dag bij de opvang zijn. Ik ben er van overtuigd dat ieder mens voldoende tijd voor zichzelf nodig heeft, om goed te kunnen functioneren. Schuldgevoel oid tegenover de kinderen is wat mij betreft zeer overbodig.
Zo heb ik dat ook. Voor ik kinderen kreeg vond ik baby's superleuk. Wilde altijd graag op kraamvisite de baby vasthouden. Nu ikzelf 3 keer dat hele kleine heb gehad, merk ik dat ik eigenlijk niet zoveel met die babytijd heb. Ik vond het vooral heel eng en constant gokken of ik het wel goed deed. Hoe ouder ze worden hoe prettiger ik het vind. Ik knuffel nog steeds heel graag met baby's maar ben wel echt blij dat er al weer meer interactie is bij onze jongste. Ik ben het deels wel met Tuc eens. Een deel van kinderen hebben is ook gewoon: Suck it up and bear it. Je wet dat je gebroken nachten gaat hebben, dat uit eten hoe dan ook anders wordt, dat je regelmatig dingen moet doen die je niet leuk vindt (ik vind poepbillen afvegen nog steeds niet leuk, maar zal toch moeten). Maar het is ook belangrijk dat je niet te ver gaat daarin. Constant dingen doen waar je niet blij van wordt is een zekere weg naar een burn-out. Dan krijg je namelijk geen energie meer. En dat is voor veel mensen vaak wel belangrijk, dat ze soms even echt niet bezig hoeven te zijn met de kinderen. Ook niet in je achterhoofd. En dat is tegelijkertijd heel moeilijk, ik merk dat het voor mij wel echt belangrijk is om afstand te creëren, dat lukt me niet alleen met naar mijn werk gaan. Daar let ik dus wel op en dan kan ik vol overgave en plezier het weer oppakken.
Ik ook niet. Ik vind de babytijd wel heel leuk maar zo heeft elke fase wel iets. Nostalgie naar de tijd die voorbij gaat, daar kan ik me in het opvoeden weinig bij voorstellen. Wel dat je denkt: wat gaat het snel en wat worden ze groot, maar echt verdrietig zijn omdat het geen baby meer is, nee.
Ik denk dat sommige mensen veel te makkelijk over het krijgen van kinderen denken. Gewoon het besef niet hebben dat het alles in je leven voor altijd zal veranderen. Dat jij, je partner, je werk, je sociale leven etc op de 2e plaats komen. En dat je altijd verantwoordelijk bent en blijft. Zelfs als ze volwassen zijn ben jij nog betrokken. Er zijn helaas mensen die alleen kinderen "nemen" omdat het erbij hoort of iedereen ze krijgt. Dus ja ik kan zeker voorstellen dat er mensen zijn die spijt krijgen. Die hebben vooraf gewoon niet goed genoeg nagedacht of een bewuste keuze gemaakt voor het ouderschap. Dat je dan ook nog kiest voor meer dan 1 kind begrijp ik overigens niet. Wat je vriendin betreft zou het verstandig zijn als ze wat aan die gedachten gaat doen. De kans dat haar kinderen hier schade door ondervinden is namelijk groot! Een kind is niet gek en gaat op een gegeven moment beseffen dat de moeder geen interesse in hem/haar heeft, altijd alleen met zichzelf of het werk bezig is. En de zorg afschuift op een ander. Natuurlijk leuk dat papa zo betrokken is (dat zal ook wel moeten wie doet het anders!). Maar die kan de moeder natuurlijk nooit vervangen. Misschien is het beter dat ze huishoudelijke hulp neemt, minder gaat werken zodat ze meer tijd voor zichzelf EN de kinderen heeft (na een volle werkweek heb je gewoon ook minder energie en kan je minder tegen gezeur, drukte,ruzie etc). En dat ze eens gaan praten met een professional over haar gevoelens.
Ongeacht wat je thuissituatie is, het is belangrijk dat je meer dingen doet die je energie geven, dan die je energie kosten. Anders steven je af op een burn out. (Heb ik geleerd van een burn out deskundige) Wat je energie geeft of kost is persoonlijk; de een vindt knutselen heerlijk en de andere vindt het vreselijk. Belangrijk is dat je keuzes maakt en dat er genoeg dingen over zijn die energie geven. Ik denk dat als ouderschap tegen lijkt te vallen, dit vooral komt door een verkeerde verdeling van energie en verkeerde verwachtingen. Ik ben bijvoorbeeld dol op voorlezen en in de natuur zijn met mijn kinderen. Alle andere narigheid kan ik beter aan als we maar genoeg wandelen en lezen.
Ik ben het hier wel mee eens. Je hoeft niet alles heel leuk te vinden, maar dat is toch ook niet zo'n ramp. Kijk als je echt overbelast raakt of een PND hebt is natuurlijk een heel ander verhaal. Ik moet wel zeggen dat ik alleen hier op ZP mensen over dingen als vakantie, speelafspraakjes en knutselen hoor klagen. Dus of het is taboe of je hoort maar een selecte groep mensen bij zulke topics. Het kan natuurlijk ook vooral even spuien zijn. Zelf vind ik dat soort dingen juist leuk en laad ik ervan op, terwijl ik helemaal niet jubelend naar m'n werk ga om tijd voor mezelf te hebben. Ik heb het idee dat dat ook in gaat tegen hoe er vaak gezegd wordt dat je het allemaal zou moeten ervaren.
Dit! Het is zeker heel belangrijk dat je ondanks dat je kinderen hebt je ook nog je ''eigen ding'' kan doen. en sommige mama's vinden me-time zo'n onzin, maar ik ben er een voorstander van! Hier haal ik mijn energie uit door even een dagje/avond voor mijzelf te hebben. Ik zou nooit thuisblijf moeder kunnen zijn, ik denk dat ik knettergek word en dat wil ook niet zeggen dat ik niet van mijn jongetje hou, maar ik moet hem niet 24/7 om mij heen hebben, handenbindertje haha.
Ik ben zo'n mama die verdrietig was toen de baby tijd voorbij was. Ik zou niet voor altijd een baby willen hebben. Maar ik vond het confronterend dat de tijd zo snel gaat. Vroeger wilde ik niets liever als dat de tijd sneller zou gaan en ik mijn leven in mijn eigen handen kon gaan nemen. Maar nu gaat alles maar voorbij. Zijn er zoveel mooie momenten die niet meer terug komen. Natuurlijk komen er meer momenten. Maar niet dezelfde als die je reeds al in je hart hebt gesloten. Maar dat heb ik met elke fase gekregen. Overigens vind ik koetje koetje taal ook nagels op een krijtbord maar doe ik er zelf net zo hard aan mee.
Ik mag hopen dat als je geregeld over bovenstaande zaken klaagt, je niet automatisch in de categorie "ouders die er niet bewust over nagedacht hebben" valt. Ik kan achter bijna alle klachten een vinkje zetten en ben toch heel bewust twee keer moeder geworden en heb geen seconde spijt van mijn beslissing. Ik vind mezelf ook nog eens een behoorlijk goede ouder . Toch haat ik knutselen, speeltuinen, klei en dat soort ongein en vier ik een heel klein feestje als ik 's avonds de slaapkamer deur van de kinderen achter me dicht trek en "me time" heb. God zij dank zijn kinderen zo veel meer dan de interesses die ze een paar jaar lang koesteren. Dat knutselen, kleien, zand in je gang, speeltuine, etc houdt op. Dit soort zaken definieren in mijn ogen het ouderschap allerzins niet. Je kunt ze best zoveel mogelijk uit handen geven (lang leve de zandtafel op de opvang...) en toch op je eigen manier genieten van het ouderschap en een goede, betrokken ouder zijn.
Als je geregeld over dat soort dingen klaagt is dat prima. Maar handel je er ook naar? Als je al dat soort dingen vermijd en het aan de opvang overlaat vind ik wel dat dat iets zegt over het ouderschap. Het kleien an sich niet maar wel de boodschap: mama doet enkel dingen die haar plezieren. Je hoeft niet alles leuk te vinden, soms zal je dan iets moeten doen wat je niet leuk vindt...soit.
Maar andersom kan een kind toch ook leren dat niet iedereen dezelfde dingen leuk vindt? De kinderen leren hier ook gewoon dat je wel eens dingen moet doen die je niet leuk vindt. Maar ze leren ook dat iedereen anders is . Ik ben echt niet creatief en over het algemeen krijg ik echt niets uit mijn handen, daar wordt niemand vrolijk van
Uiteraard, niet alles! Daarom noemde ik in mijn post ook juist een opsomming van dingen. Ik ken genoeg ouders die dus aan al dat soort dingen een hekel hebben: dit is vies, dat maakt rommel, dat is gedoe...enz. Ik vind dat rommel, viezigheid en gedoe erbij hoort als je kinderen krijgt Wat ik probeer te zeggen is dat sommige ouders alles nogal een gedoe vinden. Dus niet alleen dat je er een hekel aan hebt om met lijm te knutselen.
Maar dat je erover klaagt (tegen andere volwassenen dan, niet tegen je kinderen) maakt je toch niet meteen iemand die het ook vermijdt? Ik denk dat we daar van mening verschillen. Als je kan klagen over zandtroep in je huis, klei dat overal aan blijft plakken en papier maché dat je een maand later nog achter de bank terugvindt, betekent dat toch dat je die dingen juist wel doet en er ervaring mee hebt? Maar dat je het niet 'leuk' hoeft te vinden?
Als ik even corny mag doen en dit stuk citeren over het moederschap (dit weekend in een bijlage bij de krant nav Moederdag): "Over moederschap bestaat een groot misverstand, het gaat niet alleen over kinderen 'hebben' of geboorte geven, het gaat om de passie om voor kinderen te zorgen. Je kunt moeder zijn zonder een biologisch kroost. Je kunt adopteren en moeder zijn. Pleegkinderen hebben en moeder zijn. Omgekeerd heb je vrouwen die geboorte geven en geen moeder zijn, omdat ze die passie missen. Zij worden dan 'slechte' moeders genoemd, maar dat klopt niet. Ze zijn gewoon geen moeder. Ze verwaarlozen hun kinderen, niet letterlijk, maar emotioneel. Of ze geven hun kinderen door aan moeders die wel voor hen kunnen zorgen. Moederschap gaat over de connectie met je kind. Vanuit die band kan ik voor hen zorgen. Als ze ziek zijn, ben ik er, als ze blijf zijn, ben ik er ook. Ook al heb je persoonlijke noden, je moet ze even opzijzetten, voor je tot jouw eigen behoefte komt."