Hebben jullie weleens spijt van dingen , iets wat je dagelijks bezighoudt? Hoe gaan jullie met "spijt" gevoelens om?
Ja, ik heb spijt van iets. Het heeft me wel heel lang dagelijks bezig gehouden, maar nu niet meer. Door me te richten op de "goede" dingen en de gedachte dat ik er toch niks meer aan kan doen, is het minder geworden.
Weinig, gebeurd is gebeurd en ik kan er niks meer aan veranderen. Heb natuurlijk wel even gebaald maar ga ook snel weer door.
Ik heb spijt dat ik een enorm bedrag uitgegeven heb ( denk aan een grote nieuwe auto als bedrag) en hier vrijwel niets aan overgehouden heb ik kan dit niet los laten en dit houdt me dagelijks bezig het voelt as een echt verkeerde keus en ik ben zo boos op mezelf! ik kom geen geld tekort en ben gewoon opnieuw begonnen met sparen ik leef nog steeds luxe dus het enige is dat ik dat geld nog had kunnen hebben.. ik snap dus niets van mezelf!
Nee ik heb nergens spijt van. Had ik toen maar een andere keuze moeten maken en kennelijk maakte ik op dat moment die keuze omdat dat zo voelde of met een reden. Daarbij vind ik het een onnodige energieslurper. Als ik nu denk ik had dat beter zus of zo kunnen doen dan maak ik een andere keuze op dat moment.. en weer doorrrr.
Ik heb spijt. Bij de oplevering van ons huidige huis waren onze buren (ze werden 2 weken eerder opgeleverd) vrij snel met de tuin begonnen. Ze hadden al een heel plan bedacht en wilde graag een gezamenlijke trap naar het vlonder. Ik was net bevallen en niet met de tuin bezig waardoor ik 'ja' heb gezegd. Nu heb ik daar zo'n spijt van omdat ik hierdoor een stuk tuin het moeten opgeven. Na 6 jaar heb ik er nog steeds spijt van. Elk jaar in de zomer denk ik er de hele zomer weer aan. Ik kan dus niet echt genieten van mijn tuin vanwege het spijtgevoel. Zo dom en het slaat echt nergens op. Ik probeer het echt van me af te zetten, maar het lukt niet.
Dat inderdaad, mits er niks meer aan te doen is. En daarnaast wel even nadenken over hoe je het de vólgende keer beter kunt doen. Als je er nog wel wat aan kunt doen, doe dat dan! Bijvoorbeeld Patty hierboven. Bespreek het alsjeblieft met de buren en probeer er samen uit te komen. Helemaal voordat het verjaart (10 jaar?). Het is het niet waard om elke zomer je humeur er door te laten beïnvloeden.
Ja ik heb weleens spijt...ik praat soms mijn mond voorbij. Maar dan heb ik wel goede bedoelingen. Maar toch...een geheim vind ik moeilijk voor me te houden. Dat komt omdat ik zelf altijd overal open over ben...dan vergeet ik weleens dat een ander dat niet altijd is.
Ik had mijn dochter achteraf een andere voornaam willen geven, die ik al jaren in mijn hoofd had. Toen ik de naam wilde kiezen voor haar geboorte in 2013 waren er in 2012 slechts 8 kinderen per jaar met die naam geboren, en daarvoor bijna geen. Ik wilde niet een te aparte naam geven, dus heb voor wat anders gekozen. Maar drie jaar later nu zijn er in 2015 al 31 meisjes met die naam geboren, het stijgt per jaar. Als ik die kennis toen had gehad, had ik haar wel die naam gegeven, maar ja, ik kon niet in de toekomst kijken dus dat moet ik maar accepteren.
heb eigenlijk nooit ergens echt spijt van. soms vind ik het wel jammer dat ik een bepaalde keuze heb gemaakt. maar daar verander je niks aan. gebeurd is gebeurd. tijden mee rond lopen kan ik me niks bij voorstellen. het vreet namelijk energie en je verandert er niks meer aan. dus het heeft geen nut imo. maar ja ik maak me vrijwel nergens zorgen om om dezelfde reden. je doet wat je kan op dat moment..
Ik ben nu heel erg benieuwd naar de naam... Ik heb nergens echt lang spijt van geloof ik. Ik had wel achter af gezien dingen anders willen doen. M'n trouwjurk vind ik niet mooi bijvoorbeeld. Toen al niet. Maar iedere keer werd er weer wat aangepast en dacht ik; nu komt het goed. Maar het kwam niet goed en de avond ervoor was ie af en echt vet lelijk. Nouja, heb foto's uitgezocht die ik mooi vind en waarom ik niet de dingen zie die ik lelijk vind. En heb de jurk weggemikt laatst, maar wel wat lapjes stof afgeknipt omdat de stof zelf wel mooi is.
Ik heb ook spijt van de namen-combinatie van m'n zoontje. En van het geboortekaartje. Zoontje kwam plotseling van 35 weken en we waren er nog niet over uit wat de naam zou worden en ook het kaartje was nog niet klaar. Ik was na de bevallig zo moe en van de wereld dat ik het niet helder kon zien.