Toen ik 22 weken zwanger was hebben wij de zwangerschap afgebroken van onze dochter. Ze had een ernstige vorm van een open ruggetje. In haar hersenen was ook al blijvende schade door de te hoge druk en daarnaast zou ze waarschijnlijk lichamelijk ook ernstig gehandicapt zijn. Naast het verdriet voel ik vaak ook een sterk schuldgevoel. Hoewel artsen erg negatief waren over haar toekomst en schade al duidelijk zichtbaar was, wij als ouders hebben wel besloten haar geen kans te geven. Soms overvalt me de angst dat het misschien allemaal erg meegevallen zou zijn. We hebben samen de beslissing genomen en ik stond daar zeker achter maar toch voel ik me een soort van eindverantwoordelijk; als ik niet had willen stoppen had ze nog in mijn buik gezeten, want ze zat in mijn lichaam. Ze is ons eerste kindje en soms heb ik het gevoel dat ik het niet waard ben ooit moeder te worden. We hebben de keuze gemaakt obv speculaties want zekerheid kunnen artsen niet geven. Ik vind het zo moeilijk om dit te accepteren..Als een kindje niet levensvatbaar of overleden is hebben ouders geen keuze (natuurlijk is het verdriet dan net zo erg). Ik heb soms het gevoel dat ik geen recht heb op verdriet, wij hebben immers besloten te stoppen. Wie heeft dit ook meegemaakt en herken je het schuldgevoel?
hoi herfststorm, Allereerst gefeliciteerd met jullie meisje, daarnaast ook helaas gecondoleerd. Ik herken je verhaal ....HELAAS!!! Stuur me ff een pers.berichtje als je mijn verhaal wil horen (ik ben ook in aug bevallen van een zoontje na een zwangerschap van 20 wkn en 3 dgn) groetjes mama
Wat een heftig verhaal! Heb het niet meegemaakt, maar wil je wel even sterkte wensen in deze moeilijke tijd en met dit dilemma! Veel liefs Kimberly
Hoi Herfststorm, ik volg al even dit forum maar heb nog nooit de moed gehad om zelf mijn verhaal te posten... tot ik jouw verhaal las. Spijtig genoeg is mijn verhaal bijna identiek. bij een gewone controle op 24 weken hebben ze ontdekt dat onze dochter een open ruggetje had en ook zware druk op de hersenen. ook bij mij zijn professoren, kinderartsen en gynaecologen me komen vertellen dat er eigenlijk maar 1 keuze was, de zwangerschap onderbreken. Onze dochter zou geen menswaardig bestaan gehad hebben. Op 20 juli ben ik dan bevallen van een prachtige en op het zicht bijna volmaakte dochter Celeste. ik herken je schuldgevoel volledig want ik heb nachten en nachten liggen huilen en me afgevraagd of dat we wel de juiste beslissing genomen hadden. zou de wetenschap niet evolueren en er iets kunnen aan gedaan hebben, zou het dan werkelijk zo slecht geweest zijn? Nu gaat het beter maar toch had ik heel veel bevestiging nodig dat deze keuze de juiste was. Wanneer was je uitgerekend? Ik was uitgerekend op 6 november. deze datum komt nu dichterbij en ik merk dat het terug moeilijker wordt. Wij hebben sinds kort beslist dat we terug zwanger willen worden en hopelijk lukt dit ook snel (de eerste keer was na anderhalf jaar pas). Veel liefs en sterkte. (Neem gerust privé met me contact op als je hier verder wil over praten.)
Lieve herfststorm,.....ten eerste proficiat en gecondoleerd met jullie dochter. Kan me je twijfel wel voorstellen, maar echt, als de schade met 20 weken al zo groot was , was het alleen maar erger geworden naarmate ze verder in de zwangerschap zou komen. Je/jullie beslissing is er 1 uit liefde voor je kind!!! De meest moeilijke en meest liefdevolle beslissing. Heel veel sterkte......
Hallo Herfstorm, Mijn dochter had meerdere verschillende ernstige hartafwijkingen, wij hebben ook besloten om de zwangerschap af te breken. Ook op basis van dat we verwachte dat ze geen normaal leven kon hebben. Dit zullen we echter nooit zeker weten, want ze is er niet meer... Ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt naar je kindje, dat heb ik ook wel eens. Maar ik zie het meer als dat ik haar alle ziekenhuis ellende en pijn heb bespaard, wij hebben nu wel pijn maar ik ga er van uit dat we daar wel weer boven op komen. Liefde voor je kind gaat en zit zo diep, dat ik zeker weet dat jullie voor jullie kindje de beste beslissing genomen hebben. Want als er een andere weg was geweest, hadden jullie die genomen. Ik hoop dat je het jezelf niet kwalijk blijft nemen: loslaten op het juiste moment is OOK moederliefde. En natuurlijk ben je het waard om mama te worden! Je verstoppen voor de waarheid, daar heb je niks aan. Je heb een keuze gemaakt die op dat moment het beste leek, en daarmee heb je waarschijnlijk je kindje een hoop ellende/ziekenhuis/pijn bespaard. Laat haar leven in je hart...
Hoi Herfststorm, Ook wij hebben, inmiddels ruim een half jaar geleden, besloten de zwangerschap af te breken. Ons zoontje had diverse afwijkingen die zichtbaar waren op de echo en ook ons werd voorspeld dat hij geen menswaardig bestaan zou hebben, als hij de zwangerschap al zou overleven. In eerste instantie waren de zichtbare afwijkingen vooral aanwezig en zichtbaar aan zijn armpjes en beentjes. Deze waren echter een indicatie voor meer en ernstigere afwijkingen. Hoe moeilijk ook, ook wij hebben toen de knoop doorgehakt en besloten hem verder leed te besparen. Het advies dat ik toen kreeg was me goed te realiseren waarom we op dat moment die beslissing namen (we hebben het zelfs opgeschreven), omdat je een beslissing neemt op basis van de informatie die je op dat moment hebt. Je kunt niet anders dan redeneren vanuit die informatie die je op dat moment hebt, in combinatie met jullie gevoel. Op dat moment weet ik zeker dat jij de beslissing hebt genomen die het beste was voor jullie kindje. Natuurlijk ben ik ook nog steeds heel erg verdrietig en vind ik het soms moeilijk de dagen door te komen, omdat ik hem mis. Maar ik probeer niet in 'wat als' te denken, omdat je daar alleen je zelf gek mee maakt: je kunt niets meer veranderen. Op dat moment was dat de beste beslissing, dat moet (sorry voor het 'moeten') je blijven geloven en voelen! Ik wens je veel kracht toe.